Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ryszarda Maziuka

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013r.,

sprawy M. O.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 8 marca 2013 r., sygn. akt VIII K 1039/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy

oskarżonego za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę

516,60 zł. brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej

oskarżonemu M. O. z urzędu w postępowaniu

odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa

kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

M. O. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 30 do 31 lipca 2012 r. w E. przy ulicy (...) , w nieustalony sposób włamał się do samochodu marki S. (...) o nr rej. (...), a następnie dokonał zaboru celem przywłaszczenia tego pojazdu o wartości 22.000 złotych na szkodę T. J. ,

tj. o przestępstwo z art.279§1 kk;

II. w nocy z 05 na 06 listopada 2012 r. w E. przy ulicy (...) , w nieustalony sposób włamał się do samochodu A. (...) o nr rej. (...), a następnie dokonał zaboru celem przywłaszczenia tego pojazdu o wartości 22.000 złotych na szkodę P. S. ,

tj. o przestępstwo z art. 279§1 kk.

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 08 marca 2013 r., sygn. akt VIIIK 1039/12 uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I - II aktu oskarżenia ustalając ,iż wymienione wyżej czyny popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw kwalifikowanych z art.279§1 kk i za czyny te na podstawie art. 279§1 kk w zw. z art.91§1 kk skazał go na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art.69§1 i 2 kk w zw. z art.70§2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 4 lat.

Na podstawie art.73§2 kk oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Na podstawie art.72§2 kk zobowiązano oskarżonego do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego T. J. kwoty 20.000 zł. w terminie jednego roku od dnia uprawomocnienia się wyroku oraz poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. S. kwoty 20.000 zł. w terminie jednego roku od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 45§1 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej uzyskanej ze sprzedaży nielegalnie pozyskanych wyżej opisanych samochodów osobowych w łącznej kwocie 5.500 zł.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów obrony udzielonej oskarżonemu M. O. z urzędu oraz kosztów sądowych od których zwolniono oskarżonego w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. O. zaskarżając wyrok w całości na korzyść wymienionego, a wyrokowi temu zarzucił :

1. naruszenie przepisów postępowania , w szczególności art. 2§2 , 4, 5§1 ,7, 9§1, 10§1, 86§1, 167,175§1,297§1, 305§1,325g§3,367§1, 410,424§1 kpk w następstwie których doszło do wydania tej treści wyroku zamiast wyroku uniewinniającego od postawionych oskarżonemu zarzutów,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia czyny opierając te ustalenia na jego wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego odwołanych przez niego w toku rozprawy, mających wpływ na treść wyroku.

Podnosząc niniejsze zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. O. od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego M. O. jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu podniesionego w apelacji skarżącego ,a mianowicie naruszenia przepisów art. 2§2 kpk i art.4 kpk . Analiza akt przedmiotowej sprawy wskazuje bowiem ,że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób właściwy i wystarczający dla wyjaśnienia meritum sprawy, mając na uwadze wynikający z wyżej powołanych przepisów obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść , jak i niekorzyść oskarżonego. Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił wnikliwie, nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o tak przeprowadzoną ocenę, Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w niewątpliwy sposób ,że oskarżony M. O. dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z art. 279§1 kk .

Zatem całkowicie nieuprawniony jest także podniesiony w środku odwoławczym zarzut obrazy art.5§1 kpk jak też §2 kpk wymienionego artykułu gdyż nie można zasadnie go stawiać, podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny , czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo , nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości, które zgłasza strona , a jedynie to ,czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i czy wobec braku możliwości ich usunięcia , rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to , czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć . W wypadku , gdy pewne ustalenia faktyczne, zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też na przykład dania wiary lub odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, zeznaniom tego lub innego świadka, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 kpk lub też przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen. (v. wyrok SN z dnia 14.05.1999 r., IV KKN 714/98, Prok. i Pr. 2000/4/8 , wyrok SN z dnia 11.10.2002 r. , V KKN 251/01, Prok. i Pr.2003/11/5.

Z kolei odnosząc się do kolejnego zarzutu zawartego w powyższej skardze dotyczącego naruszenia dyrektywy art. 7 kpk należy wskazać ,że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk , jeżeli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i świadczenie życiowego , a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem skarżący nie wykazał , aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany , a zatem zarzut obrazy art. 7 kpk , a w konsekwencji i art. 410 kpk oraz art. 424 kpk nie mógł być uznany za zasadny.

Należy podkreślić ,iż to ,że Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody zebrane w tej sprawie w sposób odmienny niż przedstawia to w apelacji obrońca oskarżonego, absolutnie jeszcze nie oznacza ,że w procesie rozumowania Sądu orzekającego nastąpił błąd natury logicznej. Przypomnieć bowiem należy ,że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i to w toku całej rozprawy głównej .Sąd I instancji, dokonując swobodnej oceny dowodów przedstawia tok swego rozumowania, który doprowadził do dokonanego wyboru. Analiza właśnie tego toku rozumowania jest przedmiotem kontroli instancyjnej, bowiem sąd odwoławczy nie styka się z dowodami bezpośrednio ,lecz swą działalność ogranicza do weryfikacji i racjonalności rozumowania sądu orzekającego , przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Czyni to na podstawie argumentów przytoczonych w skardze apelacyjnej i wyłącznie w zakresie nią wyznaczonym. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna , musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu. Jeśli tego nie czyni, tak jak to ma miejsce w przypadku rozpatrywanej apelacji która ogranicza się do twierdzenia ,że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów, to nie może być uwzględniona przez sąd odwoławczy .

Podkreślić należy ,iż autor apelacji pomimo podnoszenia w wywiedzionym środku odwoławczym szeregu naruszeń przepisów prawa procesowego to głównie zarzucił Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia ,mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie przez Sąd Rejonowy za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. O. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego , które zostały następnie odwołane przez oskarżonego.

Faktycznie , jak wskazuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku, podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wyjaśnienia oskarżonego M. O. złożone w czasie dochodzenia przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie.

Właściwie to treść złożonych na tym etapie postępowania wyjaśnień oskarżonego stanowił jedyny dowód pozwalający na odtworzenie zdarzeń zaistniałych w okresie od 30 do 31 lipca 2012 w E. na ulicy (...) oraz w nocy z 5/6 listopada 2012 r. w E. na ulicy (...) , popełnionych na szkodzę T. J. i P. S..

Według Sądu odwoławczego , Sąd I instancji przyjmując za podstawę ustaleń faktycznych wyjaśnienia złożone przez oskarżonego M. O. w trakcie dochodzenia ,a odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez wymienionego w postępowaniu sądowym , nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych wskutek dokonania dowolnej a nie swobodnej oceny niniejszego dowodu.

Zaznaczyć przy tym należy ,iż w sferze oceny dowodów zasadniczy układ odniesienia mają dowody przeprowadzone przez Sąd orzekający , co łączy się z dwiema podstawowymi zasadami procesu karnego, tj. zasadą bezpośredniości i zasadą kontradyktoryjności. Innymi słowy materiałem wyjściowym dla ustaleń faktycznych są dowody przeprowadzone na rozprawie. Nie oznacza to jednak ,że dowody utrwalone w postępowaniu przygotowawczym pozbawione są znaczenia. Służą one właśnie, co bardzo istotne w niniejszej sprawie , prawidłowej weryfikacji oświadczeń złożonych na rozprawie, wówczas , gdy dochodzi pomiędzy nimi do zasadniczych sprzeczności. Przypomnieć także należy ,iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w razie sprzeczności w zeznaniach ( wyjaśnieniach) poszczególnej osoby występującej w procesie karnym wartość dowodowa zeznań (wyjaśnień) złożonych w postępowaniu przygotowawczym jest taka sama, jak tych zeznań ( (wyjaśnień), które zostały złożone na rozprawie , tym bardziej skoro , jak wyżej zaznaczono , zeznania ( wyjaśnienia) z postępowania przygotowawczego służą zweryfikowaniu zeznań (wyjaśnień) złożonych przed sądem.

Nadto jak wynika z treści postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2011 r., III KK 162/11 , (Dz.U.1997.89.555:art.7) - fakt uznania za wiarygodne oświadczeń dowodowych z postępowania przygotowawczego, a nie złożonych na kontradyktoryjnie przeprowadzonej rozprawie , nie jest w żadnej mierze naruszeniem zasady kontradyktoryjności. Nie można bowiem przyjąć ,że wiarygodne jest tylko i wyłącznie to ,co dana osoba oświadcza przed sądem , a nie ma znaczenia treść jej zeznań, czy wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Na szczególne podkreślenie zasługuje bardzo obszernie przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena wyjaśnień oskarżonego M. O. złożonych na różnych etapach prowadzonych postępowań. Zdaniem Sądu odwoławczego ocena powyższego dowodu została dokonana w kontekście całokształtu zebranych dowodów , w sposób swobodny, logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, tak jak to nakazuje dyspozycja art.7 kpk, a tym samym pozostaje pod ochroną tego przepisu i zasługuje na aprobatę Sądu odwoławczego.

Mając na względzie poczynienie przez Sąd I instancji nader rozległej analizy wyżej wskazanego dowodu i wyprowadzenia słusznych wniosków ,iż na nadanie waloru wiarygodności zasługują wyłącznie wyjaśnienia złożone przez oskarżonego podczas postępowania przygotowawczego za niecelowe należało uznać ponowne ustosunkowywanie się do tego dowodu osobowego.

W związku z powyższym należy wyłącznie wskazać ,iż oskarżony M. O. będąc przesłuchany w charakterze podejrzanego, pouczony o przysługujących mu uprawnieniach i ciążących obowiązkach, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów ,a w złożonych wyjaśnieniach opisał sposób i okoliczności ich popełnienia oraz motywy którymi kierował się popełniając przypisane mu przestępstwa. Istotną okolicznością stanowiącą o prawdziwości złożonych na tym etapie wyjaśnień jest to ,iż w wyjaśnieniach oskarżony podał szereg szczegółów , które mogły być znane wyłącznie sprawcy tych czynów.

Jak zasadnie wskazał Sąd Rejonowy powyższe wyjaśnienia zbieżne były z dowodami zabranymi w tej sprawie , a mianowicie z zeznaniami pokrzywdzonych.

Należy również podkreślić ,iż Sąd Rejonowy zanim uznał za prawdziwe wyjaśnienia oskarżonego M. O. z postępowania przygotowawczego to przed poczynieniem tej oceny szczegółowo rozważył czy wyjaśnienia te zostały złożone z zachowaniem zasady swobodnej wypowiedzi w rozumieniu art.171§7 kpk. W tym celu zostały przeprowadzone przez Sąd I instancji (z urzędu oraz na wniosek obrońcy oskarżonego), dowody z przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy policji dokonujących czynności w postępowaniu przygotowawczym – M. Ł. , J. S. oraz R. P..

Dokonanie ustaleń w wyżej wskazanym zakresie było obowiązkiem Sądu Rejonowego albowiem oskarżony zarówno w piśmie skierowanym do Sądu Rejonowego jak i w pierwszych wyjaśnieniach złożonych przed Sądem oświadczył, iż złożone przez niego wyjaśnienia zostały uzyskane wskutek uprzednio zastosowanego przymusu oraz groźby zastosowania tymczasowego aresztowania przez funkcjonariuszy policji.

Wnikliwie przeprowadzona analiza wyjaśnień złożonych przez oskarżonego M. O. na rozprawie głównej , a w szczególności podawanie przez wymienionego w trakcie przesłuchań w odmienny sposób okoliczności i osób rzekomo wywierających na niego presję celem uzyskania określonej treści wyjaśnień nie mogło prowadzić do odmiennego, od przyjętego przez Sąd I instancji wniosku ,że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w czasie dochodzenia stanowią faktyczną relację oskarżonego z dokonanych czynów. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego z postępowania sądowego , z wyłączeniem fragmentu dotyczącego zakupu sprzętu elektronicznego i obawy zarządzenia kary warunkowo zawieszonej , za przyjętą linię obrony.

Ze szczególną mocą zaznaczyć należy ,iż składanie określonej treści wyjaśnień jest prawem oskarżonego i może on bronić się w dowolny sposób. Jednakże nie sposób nie zauważyć ,iż zmiana wyjaśnień przez oskarżonego zbieżna była z wyznaczeniem oskarżonemu obrońcy z urzędu.

W ocenie Sądu odwoławczego , przedstawione przez skarżącego w apelacji wywody na poparcie podniesionego zarzutu o braku podstaw do uznania za wiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym nie stanowią rzeczowej argumentacji i oparte są na zasadzie przypuszczeń i domniemań. Podkreślić też należy ,iż wskazywana przez autora apelacji swoboda wypowiedzi oskarżonego nie może odnosić się wyłącznie do postępowania sądowego, a obowiązuje na różnych etapach postępowania. Dlatego też nie uzyskanie w czasie przesłuchania oskarżonego przez funkcjonariusza policji informacji wskazanych w uzasadnieniu apelacji nie może stanowić okoliczności podważającej , a wręcz przekreślającej wiarygodność tego dowodu.

Za niezasadne należało uznać również zarzuty obrazy prawa procesowego ,a mianowicie art. 167 kpk stanowiącego o inicjatywie dowodowej oraz przepisów dotyczących postępowania przygotowawczego tj. 297§1 kpk, 305§1 kpk, 325g§3 kpk i art.367§1 kpk stanowiącego ,iż przewodniczący umożliwia stronom wypowiedzenie się co do każdej kwestii podlegającej rozstrzygnięciu.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza akt przedmiotowej sprawy czyni bezpodstawnymi zarzuty naruszenia przepisu art. 325g§ 3 kpk albowiem dotyczy on etapu postępowania przygotowawczego . Ustanowienie obrońcy z urzędu znajduje swoje uregulowanie w przepisach art. 79§1 i§2 kpk oraz w art. 78§1 kpk. W przypadku oskarżonego nie zachodziły podstawy obrony obligatoryjnej , a obrońca z urzędu został mu wyznaczony na podstawie art. 78§1 kpk w związku ze złożonym wnioskiem. Analiza protokołów rozprawy w żaden sposób nie potwierdza także naruszenia przepisu art.367§1 kpk .

Natomiast pozostałe wskazane przez skarżącego przepisy ,za wyjątkiem art.167 kpk, dotyczą postępowania przygotowawczego. Zauważyć należy, iż czynności wykonane na tym etapie postępowania , mając na względzie przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych przestępstw , stanowiły wystarczający materiał do skierowania oskarżenia przeciwko M. O..

Wskazywany zaś art. 167 kpk nie nakładał na Sąd I instancji obowiązku przeprowadzenia z urzędu czynności wyszczególnionych w uzasadnieniu apelacji albowiem w związku ze zmianą wyjaśnień przez oskarżonego stały się one wręcz niemożliwe do wykonania. Oskarżony , a w szczególności jego obrońca nie wykazywali w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej , a wnioski złożone i podtrzymane przez obrońcę zostały uwzględnione przez Sąd orzekający.

Nadto zaznaczyć również należy ,że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego , w przypadku przeprowadzania dowodu z akt innej sprawy , tak jak w tej sprawie , koniecznym jest konkretne wskazanie dokumentów , nie zaś powołanie całości akt. Dlatego też za prawidłowe należało poczytać postępowanie Sądu Rejonowego , który w wydanym postanowieniu uznał za ujawnione wskazane wyciągi z akt sprawy Sądu Rejonowego w Braniewie, sygn. IIK 22/13

Reasumując , stwierdzić należy ,iż wbrew zarzutom zawartym w złożonej apelacji , Sąd I instancji nie dopuścił się dowolnej ,niezgodnej z wymogami art. 7 kpk oceny dowodów, a też w konsekwencji nie poczynił błędnych ustaleń faktycznych. Nie stwierdzono także dopuszczenia się przez Sąd Rejonowy obrazy przepisów postępowania ,mogących mieć wpływ na treść orzeczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego należy również w pełni przychylić do ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie zasadności orzeczenia wobec oskarżonego M. O. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. Obowiązkiem Sądu było też orzeczenie wobec oskarżonego dozoru kuratora , jako sprawcy młodocianego jak też orzeczenie środka karnego w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej uzyskanej ze sprzedaży nielegalnie pozyskanych samochodów. Zasadnym i trafnym było też zobowiązanie oskarżonego do naprawienia w części wyrządzonych przestępstwami szkód na rzecz osób pokrzywdzonych. Zaznaczyć w tym miejscu należy ,iż niezasadne jest kwestionowanie wartości pojazdów ponieważ ich wartość przyjęto na podstawie zeznań pokrzywdzonych , a wiarygodność tych dowodów nie została podważona przez skarżącego.

Kara wymierzona w powyższym wymiarze nie nosi cech rażącej surowości. Rażąca niewspółmierność kary zachodziłaby wówczas , gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności ,które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć ,że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk. Tego typu sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym , Sąd Okręgowy uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną , na podstawie art. 437§1 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze( Dz. U z 2002 r., Nr 123,poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 14 ust.2 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz.1348 ze zm.) zasadzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 516,60 zł. brutto z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. O. w postępowaniu odwoławczym.

Natomiast uwzględniając sytuację materialną oskarżonego M. O. i orzeczony wyrokiem obowiązek naprawienia szkody , Sąd Okręgowy na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. , Nr 49 ,poz.223 ze zm.) zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.