Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 7 sierpnia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Karolina Gruszczyńska

Protokolant: Agnieszka Wiewióra - Sterna

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) S.A. w W., zastępowane w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, domagało się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 1 108 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8.12.2011 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że zbywca pojazdu zawarł z powódką umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów na okres od dnia 1.01.2010 r. do dnia 31.12.2010 r.. Powyższa umowa ubezpieczenia została w całości opłacona. Składka z tytułu umowy ubezpieczenia OC została opłacona w całości oraz powód nie został poinformowany na piśmie o wypowiedzeniu umowy. Zgodnie z nową z mocy prawa zawartą umową ubezpieczenia składka ubezpieczeniowa została rozłożona na trzy raty, termin płatności trzeciej raty przypadał na dzień 7.12.2011 r.. Pozwany nabył przedmiotowy pojazd na podstawie umowy sprzedaży. Dlatego tez na niego przeszły obowiązki zbywcy. Ponieważ nabywca nie wypowiedział umowy ubezpieczenia, ulega ona rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta. Pomimo wezwań pozwany nie uregulował należności do dnia dzisiejszego.

W dniu 22.11.2012 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Sprzeciw od nakazu zapłaty wniósł pozwany podnosząc, że w chwili zakupu przez niego samochodu umowa ubezpieczenia OC zawarta była na okres od 1.01.2011 r. do dnia 31.12.2011 r. z opłacona pierwszą ratą składki. Składka rozłożona była przy tym na dwie, a nie jak twierdzi powód na trzy raty. Powód dokonał rekalkulacji drugiej raty składki ustalając ją na 254 zł i taka kwotę pozwany wpłacił. Następnie pismem z dnia 11.01.2012 r. powód wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 1 108 zł z informacją o rekalkulacji składki.

Powód nie odniósł się do wyjaśnień pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny :

W dniu 13.03.2011 r. pozwany nabył od A. B. samochód marki m. o nr rej. (...) za kwotę 800 zł.

dowód : umowa kupna – sprzedaży – k. 28 akt

Umowa ubezpieczenia OC samochodu nabytego przez pozwanego obowiązywała od dnia 1.01.2011 r. do dnia 31.12.2011 r.. I rata składki za OC została określona na 382 zł.

dowód : polisa – k. 26 akt

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo należało oddalić.

Abstrahując od rozważań na temat przepisów dotyczących obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych wskazać należy, że powód nie udowodnił swojego roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116) Zasada kotradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Na poparcie swojego żądania powód przedstawił szczątkową dokumentację, tj. polisę za okres od dnia 1.01.2010 r. do dnia 31.12.2010 r. oraz od dnia 1.01.2011 r. do dnia 31.12.2011 r., umowę kupna sprzedaży, dwa potwierdzenia wpłat dokonanych przez zbywcę pojazdu i przedsądowe wezwanie do zapłaty. Z przedstawionych przez powoda dokumentów nic nie wynika poza faktem istnienia umowy, opłacenia dwóch składek i sporządzenia wezwania do zapłaty. W żaden sposób nie można na ich podstawie ustalić skąd wynika kwota dochodzona pozwem.

Mając zatem na uwadze, że twierdzenia pozwu nie zostały przez powoda poparte żadnym dowodem orzeczono jak w wyroku.

Z/

1.  odnotować;

2.  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3.  kal. 14 dni.