Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Stawikowska

Protokolant: Anna Łącka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2013r. we W.

sprawy z powództwa (...) S.A z siedzibą w K.

przeciwko M. F.

I.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz strony powodowej (...) S.A z siedzibą w K. kwotę 3 725,30 złotych (słownie: trzy tysiące siedemset dwadzieścia pięć złotych trzydzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24.12.2012 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz strony powodowej (...) S.A z siedzibą w K. kwotę 804 złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa pozwem z dnia 28.02.2013 roku wniosła o zapłatę od pozwanego M. F. kwoty 3 725,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24.10.2010 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że dochodzona pozwem kwota wynika z ustalonej

w oparciu o decyzję z dnia 15.01.2009 roku o nałożeniu na pozwanego M. F. opłaty ryczałtowej z tytułu nielegalnego poboru energii (ingerencja w układ pomiarowy mająca wpływ na dokonywane przez ten układ pomiary). Opłata ustalona została na podstawie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1987 roku prawo energetyczne t.j. w wysokości określonej w obowiązującej wówczas u powoda Taryfie dla energii elektrycznej z dnia 15 stycznia 2009 r. zatwierdzonej Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Opłata ryczałtowa ustalona zgodnie z pkt 7.5. Taryfy wyniosła kwotę 3.725,30 zł i kwotą tą w nocie obciążeniowej nr (...) obciążony został pozwany, z określonym terminem płatności do 23.12.2009.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości wskazując jako jedyną przesłankę zarzut przedawnienia roszczenia w oparciu o art. 120 kc w związku z art. 118 kc. W uzasadnieniu wskazał, że w ocenie pozwanego niedopuszczalne jest powoływanie się przez stroną powodową na wyrok karny z dnia 10.05.2010 roku, bowiem skazanie uległo 10.11.2012 roku zatarciu z mocy prawa, a pozwany jest traktowany jako osoba niekarana.

Stanowiska stron w toku procesu nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 22.08.2009 r. - upoważnieni pracownicy poprzednika prawnego powoda (...) S.A. z udziałem funkcjonariuszy Policji przeprowadzili kontrolę w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) we W. mającej na celu sprawdzenie układu pomiarowego pod kątem nielegalnego poboru energii elektrycznej. W trakcie kontroli stwierdzono nielegalny pobór energii elektrycznej, polegający na ingerencji w układ rowy magnesem neodymowym. (...) elektryczna służyła do zasilania kina domowego, TV, lodówki, oświetlenia. Strona powodowa sporządziła po przeprowadzeniu kontroli protokół nr (...). Układ pomiarowy został zdjęty w celu poddania badaniu laboratoryjnemu. Pozwany został zatrzymany przez Policję. Badanie laboratoryjne układu pomiarowego wykazało uszkodzenie układu przekaźnika taryf. Wskaźnik taryf nie przełączał się na liczydło NT wykazując zużycie energii tylko na liczydle WT. Ponadto stwierdzono osłabienie działania stałych magnesów stabilizujących obroty tarczy licznika, na skutek działania na licznik zewnętrznym stałym polem magnetycznym (magnesem) . Pozwany nielegalnie pobierał energię elektryczną w rozumieniu art.3 ust.18 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne. Na podstawie protokołu kontroli strona powodowa wydała decyzję z dnia 15.01.2009 roku o nałożeniu na pozwanego M. F. opłaty ryczałtowej z tytułu nielegalnego poboru energii (ingerencja w układ pomiarowy mająca wpływ na dokonywane przez ten układ pomiary). Opłata ustalona została na podstawie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1987 roku prawo energetyczne t.j. w wysokości określonej w obowiązującej wówczas u powoda Taryfie dla energii elektrycznej z dnia 15 stycznia 2009 r. zatwierdzonej Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Opłata ryczałtowa ustalona zgodnie z pkt 7.5. Taryfy wyniosła kwotę 3.725,30 zł i kwotą tą w nocie obciążeniowej nr (...) obciążony został pozwany, z określonym terminem płatności do 23.12.2009.

W sprawie przedmiotowego poboru energii toczyło się także postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu VII Wydział Karny sygn.akt. VII K 1642/09. Wyrokiem z dnia 10.05.2010 pozwany uznany został za winnego kradzieży energii elektrycznej na szkodę powoda t.j. popełnienia czynu 278 § 1 kk i wymierzył karę 6-miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby dwóch lat.

Strona powodowa pismem z dnia 28.10.2010 oraz powtórnie pismem z dnia 16.01.2013 wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty 3.725,30 zł z zagrożeniem skierowania roszczenia na drogę sądową. Wezwania zostały skutecznie doręczone pozwanemu, który do dnia wyrokowania kwoty powyższej nie uiścił.

(bezsporne) nadto akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu sygn. VII K 1642/09

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu strony pozostawały w sporze co jednej kwestii: możliwości skutecznego dochodzenia przez stronę powodową należności wynikających z noty nr 512507414/10N/2009 na kwotę 3 725,30 zł wobec podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. W pozostałym zakresie pozwany nie kwestionował twierdzeń strony powodowej.

Sąd ustalając stan faktyczny sprawy oparł się przede wszystkim na ustaleniach poczynionych przez Sąd karny, których strony w niniejszym postępowaniu nie kwestionowały, w szczególności wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu z dnia 10.05.2010 roku wydanego w sprawie VII K 1642/09. Nadto wobec treści art. 11 kpc wskazującego, że ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym, Sąd był związany ustaleniami dotyczącymi faktu popełnienia przestępstwa przez pozwanego oraz wysokością określonej w wyroku karnym szkody, tym samym w zakresie elementu przedmiotowego przestępstwa. Ustalenia sadu karnego wiążą sad cywilny co do wysokości szkody, jeśli dotyczy ono szkody wyrządzonej zaborem w celu przywłaszczenia lub przywłaszczeniem konkretnej rzeczy lub sumy pieniężnej: w takich przypadkach określona w wyroku karnym wartość rzeczy (suma pieniędzy) staje się elementem istoty przypisanego sprawcy przestępstwa i jako taka wiąże sad cywilny (podobnie SN w wyroku z 18 lipca 1972 n, I PR 346/71, LexPolonica nr 301018, OSNCP 1973, nr 9, poz. 66, oraz w wyroku z 18 sierpnia 2009 r., I PK 60/2009, LexPolonica nr 375688, OSNP 2011, nr 7-8. poz. 101.) Z treści wyroku karnego wydanego w dniu 10.05.2010 roku wynika, że Sąd karny nie ustalał wysokości szkody jaką poniosła strona powodowa, jednakże pozwany w niniejszym postępowaniu wysokości szkody nie kwestionował, Sąd uznał więc powyższą okoliczność za przyznaną i niesporną.

W ocenie Sądu pozwany nieskutecznie podniósł zarzut przedawnienia roszczeń w oparciu o art. 120 k.c. w związku z art. 118 k.c. wskazując, że w niniejszej sprawie dowodem w sprawie nie może być wyrok karny skazujący bowiem uległ on zatarciu i pozwany jest obecnie osobą niekarną.

Norma art. 118 k.c. znajduje zastosowanie wówczas, gdy przepis szczególny nie stanowi inaczej. Jedynie wówczas - termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Stosownie zaś do treści art. 442 ze znaczkiem 1 §1 i § 2 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Przyjęcie dwudziestoletniego terminu przedawnienia na podstawie art. 442 ¹ § 2 k.c. wymaga ustalenia, że przestępstwo popełnione zostało przez konkretną osobę lub osoby. Dla ustalenia zaistnienia faktu zbrodni lub występku, jako przyczyny szkody, nie jest wymagane, by sprawca został skazany, bowiem sąd cywilny może dokonać w tym względzie własnych ustaleń dotyczących podmiotowych i przedmiotowych znamion przestępstwa (wedle reguł prawa karnego). Jedynie gdy zapadnie już prawomocny wyrok sądu karnego, wtedy sąd cywilny jest - z mocy art. 11 k.p.c. - związany tym uprzednio zapadłym wyrokiem. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 listopada 2012 r. I ACa 414/12). Sąd orzekający w tym postępowaniu w całości podziela pogląd prawny wyrażony przez pełnomocnika strony powodowej (w większości za Sądem Najwyższym) w piśmie procesowym z dnia 12.08.2013 roku, w którym wskazał, że zgodnie z obowiązującym orzecznictwem i judykaturą zatarcie skazania nie wyłącza możliwości stosowania art. 11 k.p.c., a co za tym przyjęcia za sądem karnym ustaleń dotyczących popełnienia przestępstwa. Według cytowanych orzeczeń Sądu Najwyższego zatarcie skazania ma ten skutek, że przestępstwo uważa się za niebyłe, ale taki skutek ogranicza się tylko do następstw karnych (słusznie tym samym pozwany uważa się za osobę niekaraną), bowiem brak jest przepisu, który przewidywałby, że po zatarciu skazania wyrok karny traci moc orzeczenia wiążącego Sąd cywilny. W uzasadnieniu powołanej uchwały (III PO 31/64 oraz III PZ 4/2012) wskazano, że racją dla unormowania ,iż ustalenia prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa obowiązują w procesie cywilnym (także po zatarciu skazania), są względy ekonomii procesowej, mające na celu zapobieżenie ponawianiu czynności często żmudnych i długotrwałych a zmierzających do ustalenia przestępstwa, którego istnienie z reguły prawidłowo i prawomocnie zostało już stwierdzone. Nie ulega wątpliwości Sądu, że datą przyjęcia początku biegu terminu przedawnienia w niniejszej sprawie jest data popełniania przestępstwa przez pozwanego w dniu 22 sierpnia 2009 roku, tym samym przy przyjęciu 20 letniego okresu przedawnienia upłynie on w dniu 22 sierpnia 2029 roku, co wskazuje w sposób oczywisty, że roszczenie strony powodowej dochodzone w niniejszej sprawie nie uległo przedawnieniu. Wskazując na powyższe orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Strona powodowa wygrała proces w całości, tym samym Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku, zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 600 tytułem zwrotu kosztów procesu w zakresie kosztów zastępstwa procesowego należnego stronie, zgodnie z § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu 28 września 2002 r. (Dz.U Nr 163, poz. 1349) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz wpisem od pozwu w łącznej kwocie 804 zł.