Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 351 /13

POSTANOWIENIE

Dnia 2 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Antoni Smus

Sędziowie SSO Katarzyna Powalska

SSO Przemysław Majkowski

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z wniosku (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S.

z udziałem S. Z.

o złożenie do depozytu

na skutek apelacji uczestniczki postępowania

od postanowienia Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt I Ns 747/13

postanawia:

1)  oddalić apelację;

2)  nie obciążać uczestniczki postępowania kosztami zastępstwa prawnego wnioskodawcy przed sądem drugiej instancji.

Sygn. akt I Ca 351/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Sieradzu zezwolił wnioskodawcy (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na złożenie do depozytu sądowego kwoty w łącznej wysokości 2.399 zł przypadającej S. Z., zam. (...), (...)-(...) Z., w tym kwoty 2.309 zł z tytułu wpłat dokonywanych przez uczestniczkę postępowania na rzecz wnioskodawcy bez tytułu prawnego w okresie od września 2012 r. do kwietnia 2013 r. oraz kwoty 90 zł z tytułu zwrotu udziału, wobec wykreślenia uczestniczki postępowania z dniem 17 września 2011 r. z listy członków (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S., zaznaczając przy tym, iż złożona do depozytu kwota ma być wydana uczestniczce S. Z. – jeżeli wystąpi z takim wniosek. Ponadto Sąd ustalił, iż każdy z zainteresowanych ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Rozstrzygnięcie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach:

S. Z. była członkiem (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. i przysługiwało jej ograniczone prawo rzeczowe do lokalu położonego w S. przy ul. (...). Ze względu na zadłużenie, wszczęto wobec uczestniczki egzekucję, która została skierowana do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, w konsekwencji czego, postanowieniem z 1 kwietnia 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I Co 2891/10, Sąd Rejonowy w Sieradzu przysądził własność powyższego prawa do lokalu na rzecz J. K.. Uczestniczka została z lokalu eksmitowana.

W dniu 17 września 2011 r. S. Z. pozbawiono członkowstwa w Spółdzielni. Od września 2012 r. do kwietnia 2013 r. uczestnika postępowania wniosła na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S., bez tytułu prawnego, kwotę 2.309 zł. Wnioskodawca podjął próbę zwrotu tej sumy przesyłką pocztową wraz z kwotą 90 zł z tytułu zwrotu udziału, która z uwagi na odmowę przez uczestniczkę przyjęcia sumy pieniężnej - okazała się bezskuteczna.

W dniu 11 czerwca 2013 r. wnioskodawca (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. złożyła wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu sadowego kwoty w łącznej wysokości 2.399 zł przypadającej S. Z..

Mając na uwadze art. 467 pkt. 4 k.c., (...) i (...) k.p.c., zważywszy, że S. Z. uprawniona do odbioru kwoty 2.399 zł odmawiała jej przyjęcia, Sąd pierwszej instancji uznał żądanie wnioskodawcy w przedmiocie złożenia wyżej wskazanej sumy do depozytu sądowego za zasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się uczestniczka postępowania S. Z. wnosząc apelację, w której zakwestionowała wskazany w zaskarżonym postanowieniu adres jej zamieszkania twierdząc, że nie mieszka w W., lecz w S.. Podała, iż nadal będzie płaciła czynsz oraz kontynuowała starania o przywrócenie własności lokalu. Skarżąca podniosła, że skoro opłaca czynsz i spłaca zadłużenie to zasadny jest zwrot własności nieruchomości. Okoliczność „bezprawnego wydarcie mieszkania”, w ocenie uczestniczki, jest dla niej źródłem krzywdy. W konkluzji skarżąca wniosła o przywrócenie własności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarżąca nie podniosła żadnych merytorycznych zarzutów, w związku z czym jej stanowisko nie zasługuje na uwzględnienie jako będące jedynie wyrazem niezadowolenia z dotychczasowego, niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia, mocą którego na S. Z. nałożono obowiązek wydania nieruchomości.

Apelacja jest środkiem odwoławczym służącym ponownemu merytorycznemu rozpoznaniu sprawy w aspekcie podniesionych zarzutów pod kątem oceny, czy zaskarżone orzeczenie powinno zostać zmienione lub ewentualnie uchylone, czy też powinno pozostać w mocy. Zarzutem apelacji jest m.in. twierdzenie, że orzeczenie sądu pierwszej instancji jest wadliwe ze względu na błędne ustalenie stanu faktycznego, co może wynikać z niewłaściwej oceny dowodów. Twierdzenie takie powinno dotyczyć konkretnego w danej sprawie faktu, będącego podstawą rozstrzygnięcia lub dowodu, ze wskazaniem na czym polega nieprawidłowość jego oceny. Powinno zatem konkretnie wskazywać w czym się wyraża wadliwość postępowania sądu pierwszej instancji. Skarżący nie ma obowiązku powołania w apelacji przepisów, które zostały naruszone, wystarczy że zarzut sformułuje w sposób jednoznacznie określający jego stanowisko w kwestii budzącej jego sprzeciw (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2008 r., I CZ 48/08).

Podniesione w apelacji przez S. Z. zarzuty nie precyzują uchybień Sądu, a ponadto całkowicie abstrahują od stanu faktycznego i prawnego sprawy. Uniemożliwia to jurydyczną ocenę dochodzonego żądania oraz konfrontację z zaskarżonym orzeczeniem. W złożonym środku zaskarżenia apelująca nie odniosła się do meritum sprawy, którym była kwestia zezwolenia na złożenie do depozytu sądowego kwoty 2.399 zł, w tym kwoty 2.309 zł z tytułu wpłat dokonywanych przez uczestniczkę postępowania na rzecz wnioskodawcy bez tytułu prawnego w okresie od września 2012 r. do kwietnia 2013 r. oraz kwoty 90 zł z tytułu zwrotu udziału. Poruszyła jedynie temat utraty przez nią prawa własności do lokalu mieszkalnego oraz eksmisji z niego, co nastąpiło mocą postanowienia z 1 kwietnia 2011 r. wydanego w sprawie Co 2891/10, a kwestia ta nie była przedmiotem zaskarżonego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy apelację oddalił.

Na zasadzie art. 102 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c. , uznając, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek ( uczestniczka ma poczucie krzywdy, nie rozumie istoty przedmiotowego orzeczenia sądu pierwszej instancji, co legło u podstaw wniesienia apelacji ), Sąd nie obciążył apelującej kosztami postępowania przed sądem drugiej instancji.

Z/ (...) .