Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Piątkowska-Bidas

Sędziowie: SSO Elżbieta Ciesielska (spr.)

SSO Mariusz Broda

Protokolant: protokolant sądowy Beata Wodecka

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2013 r. w Kielcach na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko W. C. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 22 października 2012 r. sygn. I C 167/10

oddala apelację i zasądza od W. C. (1) na rzecz E. S. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postepowania apelacyjnego.

II Ca 118/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 października 2012r. Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim zasądził od pozwanej W. C. (1) na rzecz powódki E. S. kwotę 22 000 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 kwietnia 2010r. aż do dnia zapłaty, oddalając powództwo co do odsetek w pozostałym zakresie. Nadto zasądził od pozwanej W. C. (1) na rzecz powódki E. S. kwotę 3 517zł. kosztów procesu w tym 2 400zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych: Aktualnie właścicielami lokalu położonego w O.przy ulicy (...)są na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej W. C. (1)oraz W. C. (2). Poprzednim zaś jego właścicielem był teść pozwanej. W dniu 17 września 2002r. powódka E. S.oraz pozwana W. C. (1)zawarły umowę najmu opisanego wyżej lokalu, w której w par. 4 zawarte zostało ustalenie, że koszty przystosowania lokalu do warunków użytkowania tj. zamontowania drzwi zewnętrznych z drzwiami wystawowymi, chodników , dojścia do drzwi ze schodkami, wykonanie ścianek działowych z drzwiami wewnętrznymi, wykonanie pomieszczeń sanitarnych z podłączeniem i zamontowaniem sedesów, zlewów i umywalek, wykonanie instalacji oświetleniowej i siłowej w przedmiotowym lokalu, okratowaniem okien i drzwi zewnętrznych, posadzek, wynajmujący zwraca najemcy na dzień wypowiedzenia umowy najmu. Czyniąc te ustalenia Sąd I instancji zaznaczył, iż lokal ten był przedmiotem umowy najmu także przed podpisaniem umowy w dniu 17 września 2002r. O zawarciu przez strony umowy najmu z dnia 17 września 2002r. wiedział mąż W. C. (1)i akceptował zawarte w niej warunki nie sprzeciwiając się żadnemu z nich. Warunki umowy znane były także i akceptowane przez męża powódki. W dniu 20 lutego 2004r. spisany został pomiędzy stronami aneks nr 1 do umowy najmu z dnia 17 września 2002r. na okoliczność ustalenia wysokości czynszu na następne lata, zaś w dniu 17 kwietnia 2004r. strony spisały aneks nr 2, w którym to wprowadziły zmiany w par. 4 wskazanej umowy najmu , ustalając, że koszty przystosowania lokalu do warunków użytkowych tj. zamontowania drzwi zewnętrznych z oknami wystawowymi, dojścia do drzwi, schodów, wykonania ścianek działowych z drzwiami wewnętrznymi, wykonania pomieszczenia sanitariatu z podłączeniem i zamontowaniem sedesu, zlewu i zewnętrznych posadzek W. C. (1)zwróci E. S.w terminie 7 dni od dnia wypowiedzenia umowy najmu, określając przy tym, wysokość kwoty podlegającej z tego tytułu zwrotowi na 22 000 ( dwadzieścia dwa tysiące )zł. Sąd Rejonowy ustalił także , iż Prokuratura Rejonowa w Ostrowcu Świętokrzyskim prowadziła czynności w związku z doniesieniem o podrobieniu na aneksie nr2 do umowy z dnia 17 kwietnia 2002r. podpisu W. C. (1), które to ostatecznie zakończone zostały odmową wszczęcia dochodzenia wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu. Pismem z dnia 13 września 2009r. W. C. (1)wypowiedziała E. S.umowę z sześciomiesięcznym okresem wypowiedzenia tj. ze skutkiem na dzień 31 marca 2010r. wskazując jako przyczynę wypowiedzenia niewyrażenie zgody przez powódkę na zawarcie aneksu z dnia 14 sierpnia 2009r. dotyczącego podniesienia wysokości czynszu do kwoty 1 500zł., zastrzegającego nadto, że brak akceptacji nowych warunków ze strony najemcy spowoduje rozwiązanie umowy za półroczny wypowiedzeniem. Kolejne pismo pozwana skierowała do powódki w dniu 28 września 2009r. proponując podpisanie aneksu, podnoszącego czynsz do 1 200zł. do momentu zakończenia remontu, a następnie od dnia 31 grudnia 2010r. do kwoty 1 600zł. oraz deklarując dokonanie „w wydzierżawionym lokalu wymianę okien wystawowych, drzwi wejściowych, ułożenie posadzek i glazury w obecnym sanitariacie, za jednoczesnym odstąpieniem od roszczeń finansowych dzierżawcy zawartych w paragrafie 4 umowy najmu”. Powódka jednak aneksu tego nie podpisała ze względu na wysokość czynszu oraz konieczność odstąpienia od przysługujących jej roszczeń finansowych. Pismem z dnia 25 marca 2010r. W. C. (1)wezwała E. S.do stawienia się w dniu 31 marca 2010r. w przedmiotowym lokalu celem jego protokolarnego przekazania właścicielowi pod rygorem utraty wszelkich uprawnień do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń. Stosownie do powyższego w dniu 31 marca 2010r. strony spisały protokół zdawczo-odbiorczy, na okoliczność stanu wynajmowanego lokalu jak również poniesionych kosztów.

W okresie wynajmowania przedmiotowego lokalu w tym także na podstawie umowy zawartej pomiędzy powódką i pzaną w lokalu zamontowano 4 pary drzwi zewnętrznych, kraty na drzwiach ; na dwóch częściowo i na dwóch w pełni, jedno okno z kratami schody i dojście do drzwi wyłożono kostkę granitową, wykonano dwie ścianki działowe, wydzielono sanitariat i wyposażono go, zamontowano dwie umywalki w największym pomieszczeniu, wyłożono podłogę wykładziną PCV wykonano instalację oświetleniową i siłową.

W związku z wypowiedzeniem umowy przez pozwaną powódka kilkakrotnie bezskutecznie kierowała wobec W. C. (1) wezwania do zapłaty kwoty 22 000zł.

W świetle tych ustaleń Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że zgłoszone w sprawie powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Stwierdził bowiem , że umowa zawarta pomiędzy stronami zawiera jasną, nie budzącą wątpliwości regulację dotyczącą obowiązku zwrotu przez wynajmującego na rzecz najemcy kosztów poniesionych na przystosowanie lokalu do warunków użytkowania wymieniając te prace i nie pozostawiając tym samym marginesu niepewności czy też niejasności co do rzeczywistej woli stron. Ostatecznie Sąd I instancji stwierdził, że zaoferowany materiał dowodowy daje podstawy do stwierdzenia że wykonane zostały prace adaptacyjne wskazane w umowie. W tej zatem sytuacji , gdy umowa w sposób dostateczny regulowała kwestię związaną z rozliczeniem kosztów poniesionych tytułem przystosowania lokalu do warunków użytkowych, a nadto same strony ustaliły w paragrafie 4 sprecyzowanym w aneksie nr 2 do umowy z dnia 17 września 2002r. wysokość tych kosztów na kwotę 22 000zł., to w kontekście uregulowań zawartych w art. 662 par. 1 k.c. i 676 k.c. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż zapis zawarty w łączącej strony umowie najmu związany z rozliczeniem kosztów poniesionych na przystosowanie lokalu do warunków użytkowych jak i ich wysokości jest zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym i jako taki wiążący. Podkreślił , że wysokości tych kosztów ustaliły zgodnie same stron na kwotę 22 000zł., co wynika nie tylko z aneksu nr 2, ale także zdaniem Sądu pośrednio z aneksu przygotowywanego przez pozwaną , datowanego na 28 września 2009r. niepodpisanego przez powódkę. Dochodząc do tego stwierdzenia Sąd Rejonowy podkreślił , iż co prawda pozwana podejmowała próby zakwestionowania zapisu zawartego w aneksie nr 2, ale wszystkie one okazały się nieskuteczne. Prawdziwość bowiem twierdzenia pozwanej , iż jej podpis na tym dokumencie jest sfałszowany wykluczona została w opinii biegłego grafologa opracowanej w toku postępowania sądowego, zaś zmieniona przez pozwaną w świetle opinii grafologicznej linia obrony , iż podpis mogła złożyć omyłkowo na małym kawałku papieru przy kwitowaniu odbioru czynszu ,z uwagi na wielkość kartki na jakiej sporządzony został aneks nr 2 oraz na miejsce złożenia podpisu oceniona została jako niewiarygodna. Sąd Rejonowy zaznaczył, iż ważności umowy zawartej pomiędzy stronami nie sposób także podążyć w świetle regulacji prawnej wskazującej na konieczność wyrażenia przez małżonka będącego współwłaścicielem wynajmowanej nieruchomości na zawarcie dotyczącej jej umowy najmu, albowiem warunki umowy , a także ich zmiany znali i akceptowali, tak mąż powódki jak i pozwanej , co potwierdziły strony w swoich zeznaniach ( zeznania pozwanej k. 166-167, zeznania powódki k. 168-169). W pisemnych motywach orzeczenia Sąd zaznaczył , iż dokonując ustaleń opierał się w szczególności na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy zaoferowanych przez strony, opinii biegłego grafologa , na zeznaniach powódki oraz tylko częściowo zeznaniach pozwanej, którym Sąd dał wiarę jedynie w takim zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w zeznaniach powódki, wyjaśniając dlaczego w pozostałym zakresie odmówił im wiarygodności. . Podkreślił także, iż strony reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników, w związku z tym przy uwzględnieniu zasady koncentracji materiału dowodowego, zobowiązane zostały one zgodnie z art. 207 par. 3 k.p.c. do złożenia w terminie 14 dni wszystkich twierdzeń i dowodów na ich poparcie pod rygorem ich pominięcia w toku dalszego postępowania. Ponieważ pisma, w których pełnomocnicy powołali twierdzenia i dowody na poparcie swojego stanowiska zostały złożone bez dowodu doręczenia drugiej stronie ich odpisu albo dowodu jego wysłania listem poleconym zgodnie z dyspozycją art. 132 par. 1 k.p.c. zostały zwrócone stronom. Ponieważ z uwagi na braki formalne zostały zwrócone stronom także ich wnioski o przywrócenie terminu do złożenia pisma procesowego zawierającego twierdzenia i wnioski ostatecznie pominięte zostały przez Sąd wnioski dowodowe zgłoszone w zwróconych pismach. Sąd przywołując zasadę kontradyktoryjności podkreślił rolę aktywności stron w toku postępowania, w tym ich obowiązek przedstawiania dowodów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach pocesu Sąd przywołał przepis art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. ,i wskazał iż na wysokość zasądzonych od pozwanej kosztów procesu, złożyła się opłata uiszczoną przez powódkę od pozwu w wysokości 1100zł. oraz opłata za zastępstwo adwokackie, z którego korzystała powódka przed Sądem I instancji w wysokości 2417 zł.

Apelację od wyroku wywiodła pozwana reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, któremu powierzyła swoja reprezentacje na etapie postępowania apelacyjnego, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu: 1) naruszenie art. 233par. 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego i dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na: - przyjęciu, że powódka poniosła koszty przystosowania lokalu opisane w uzasadnieniu wyroku o wartości 22 000zł. w okresie trwania umowy najmu z dnia 17 września 2002r., - pominięciu, iż pismem z dnia 14 sierpnia 2009r. pozwana podjęła czynności zmierzające do zawarcia aneksu zwiększającego czynsz z kwoty 900 zł. na 1 200zł. miesięcznie; - na przyjęciu, że przyczyną wypowiedzenia umowy było niepodpisanie przez powódkę aneksu z dnia 28 września 2009r., podczas gdy faktycznie już pismem z dnia 13 września 2009r. pozwana wypowiedziała umowę najmu ze względu na niepodpisanie aneksu z dnia 14 sierpnia 2009r.; - na pominięciu, iż zawarcie aneksu nr 2 z dnia 17 kwietnia 2004r. nastąpiło w wyniku podstępu wywołanego przez powódkę; - na przyjęciu, iż W. C. (2)wyraził zgodę na zawarcie aneksu nr 2 z dnia 17 kwietnia 2004r.; 2) naruszenie art. 676 k.c. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie polegające na nieustaleniu wartość ulepszeń dokonanych przez powódkę w najmowanym lokalu na dzień 31 marca 2010r. , podczas gdy prawidłowe zastosowanie wskazanego przepisu nakazywało zwrot wartości ulepszeń na dzień wydania lokalu , uwzględniając amortyzację, a nie na dzień zawarcia aneksu nr 2; 3) art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, iż strona powodowa udowodniła wartość ulepszeń na dzień zwrotu lokalu ; 4) naruszenie art. 232zd. 2 k.p.c. przez nieprzeprowadzenie dowodu z urzędu w postaci opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia czy prace opisane w par. 4 umowy najmu były wykonane pomiędzy 17 września 2002r. a 17 kwietnia 2004r. , a jeżeli tak to również ustalenia ich wartości na dzień 31 marca 2010r. po uwzględnieniu amortyzacji; 5) naruszenie art. 58 par. 1 i 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieustalenie, że aneks z dnia 17 kwietnia 2004r. został zawarty niezgodnie zasadami współżycia społecznego czy ustawą tj. art. 58 k.c. w zw. z art. 676 k.c. , a także dla pozoru i był nieważny; 6) naruszenie art. 86 par. 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuznanie, że pozwana uchyliła się od skutków prawnych oświadczenia złożonego w aneksie z dnia 17 kwietnia 2004r.; 7) naruszenie art. 37 par. 2 k .r. i o. w zw. z art. 37 par. 1 pkt. 1 k.r. i o poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż czynność zawarcia aneksu nr 2 z dnia 17 kwietnia 2004r. jest ważna.

Podnosząc te zarzuty skarżąca wniosła o : a) przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia czy prace opisane w par. 4 umowy najmu były rzeczywiście wykonane między 17 września 2002r. a 17 kwietnia 2004r. , a jeżeli tak to ustalenie wartości tych prac na dzień 31 marca 2010r. przy uwzględnieniu ich amortyzacji, b) dopuszczenie dowodu z umowy najmu z dnia 1 marca 1990r. na okoliczność warunków najmu przed dniem 17 września 2002r. wskazując , iż w posiadanie tego dowodu strona weszła dopiero po otrzymaniu wyroku wraz z uzasadnieniem, bowiem otrzymała go od J. C.; c) dopuszczenie dowodu z 30 sztuk fotografii na okoliczność stanu technicznego lokalu przy ulicy (...)w O.na dzień 31 marca 2010r.

W konsekwencji skarżąca domagała się zmiany pkt. I zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami postępowania za pierwszą instancję według norm przepisanych uchylając w tym zakresie pkt III zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację złożoną w dniu 31 stycznia 2013r. powódka wniosła o oddalenie apelacji uznając ją za oczywiście bezzasadną, oraz oddalenie wniosków dowodowych z uwagi na prekluzję dowodową oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Przede wszystkim stwierdzić należy, iż niezasadny jest odniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 232 i 233 par. 1 k.p.c., poprzez dowolną ocenę dowodów i poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu , iż powódka na przystosowanie lokalu poniosła koszty w wysokości 22 000zł., i wartość poczynionych na lokal nakładów udowodniła na dzień 31 marca 2010r., że W. C. (2)wyraził zgodę na zawarcie „Aneksu nr 2, ” pominięcie, że zawarcie „Aneksu nr 2 ” nastąpiło w wyniku podstępu, czy nie uwzględnienie , że pismem z dnia 14 sierpnia 2009r. pozwana podjęła czynności zmierzające do zawarcia aneksu podwyższającego czynsz najmu do 1200zł . oraz nie przyjęcie, że w istocie pozwana wypowiedziała umowę najmu już pismem z dnia 13 września 2009r., ze względu na niepodpisanie aneksu z dnia 14 sierpnia 2009r. Sąd Okręgowy nie zgodził się z tymi zarzutami. Sprzeczność bowiem pomiędzy zebranym materiałem dowodowym a ustaleniom poczynionymi na jego podstawie zachodzi wówczas, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy zaoferowanymi przez strony dowodami, a konkluzją do jakiej dochodzi Sąd, a więc gdy z dowodów wynika co innego niż zostało przyjęte, gdy pewne dowody prawidłowo zgłoszone i dopuszczone przez Sąd nie zostały następnie przy ocenie całokształtu okoliczności sprawy uwzględnione, gdy ustalenia Sądu nie są w ogóle lub dostatecznie potwierdzone dowodami, albo gdy pewne fakty bezpodstawnie uznane zostały za nieudowodnione. Tymczasem Sąd Rejonowy w ocenie Sądu II instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia zasadności zgłoszonego w sprawie żądania, a przeprowadzona przez niego ocena dowodów nie wykracza poza granice zakreślone przez art. 233par. 1 k.p.c. i została poparta logicznymi argumentami. Sąd Rejonowy omówił wyniki postępowania dowodowego i uzasadnił swoje przekonanie o wiarygodności dowodów, na których oparł swoje ustalenia. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, którym dowodom dał wiarę, a jakim odmówił waloru wiarygodności i dlaczego takiej oceny dokonał. Wskazał także dlaczego części dowodów nie uwzględnił zwracając stronom pisma złożone z naruszeniem przepisu art. 132 par. 1 k.p.c. W tym zakresie rozważania Sądu Rejonowego są wszechstronne, a przedstawiony tok rozumowania w pełni prawidłowy, dlatego też Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela argumentację Sądu I instancji i w związku z tym za wystarczające uważa odwołanie się do niej bez potrzeby powtarzania jej w tym miejscu. Jego stanowisko jest poprawne i całkowicie przekonywujące, a wyciągnięte wnioski zdaniem Sądu II instancji, wbrew wywodom apelacji nie naruszają przepisu art. 676 k.c. i są w pełni wystarczające dla rozstrzygnięcia istoty przedmiotowej sprawy. Podkreślić bowiem w tym miejscu należy, iż wbrew wywodom skarżącej w przedmiotowej sprawie nie zachodziła konieczność ustalenia wartości ulepszeń dokonanych przez powódkę na dzień ich zwrotu tj. 31 marca 2010r. Powołany bowiem przepis , stanowiący podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazuje , co najwidoczniej umknęło apelującej , iż wynajmujący zatrzymując ulepszenia lokalu poczynione przez najemcę winien zapłacić najemcy sumę odpowiadającą ich wartości w chwili zwrotu , ale tylko w wypadku braku odmiennej umowy. Tymczasem w przedmiotowej sprawie strony w „Aneksie nr 2 ” z dnia 17 kwietnia 2004r. w sposób jednoznaczny ustaliły, wysokość kosztów przystosowania lokalu do warunków użytkowania jakie W. C. (1)będzie zobowiązana zwrócić w terminie 7 dni od dnia wypowiedzenia umowy najmu na kwotę 22 000zł. Zatem to ustalenie umowne wyprzedzało sposób ustalenia sumy podlegającej zwrotowi wskazany w przepisie art. 676 k.c. W tym miejscu podkreślić bowiem należy, iż wbrew wywodom apelacji w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uznania, iż powołany aneks jest nieważny. W szczególności w ocenie Sądu II instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, zarzutu apelacji, iż został on zawarty przez W. C. (1)w wyniku błędu wywołanego podstępnie (zarzut 1 odnośnik 4 i zarzut 6 k. 192 ), czy też dla pozoru ( zarzut 5 k.192). Co do zarzutu błędu wywołanego podstępem, który miał polegać na podsunięciu pozwanej do podpisu pustej kartki, to przypomnieć należy, iż taką linię obrony pozwana przyjęła przed Sądem Rejonowym po opracowaniu przez biegłego grafologa opinii wykluczającej wcześniejszą jej obronę tj. , iż jej podpis na „Aneksie nr 2 ” z dnia 17 kwietnia 2004r. został podrobiony. Sąd Rejonowy w sposób logiczny i wyczerpujący w pisemnych motywach zaskarżonego wyrok wyjaśnił dlaczego gołosłownym tj. nie popartym żadnymi dowodami twierdzeniom pozwanej o podstępnym odebraniu od niej podpisu odmówił wiarygodności, a Sąd Okręgowy z tymi wywodami w pełni się zgadza. Chybiony jest także zarzut pozorności podniesiony po raz pierwszy w apelacji. Trudno bowiem w świetle stanowisk stron ( powódki k. 31v, 168, pozwanej k. 167) ,protokołu zdawczo- odbiorczego sporządzonego przez strony w dniu 31 marca 2010r. (k. 20-21) oraz prywatnej opinii opracowanej na zlecenie W. C. (1)na okoliczność poniesionych przez najemcę nakładów na lokal użytkowy ( k. bez numeru pomiędzy k. 30 i 31 akt) uznać, iż prace adaptacyjne w lokalu nie zostały w ogóle wykonane i w konsekwencji przyjąć jak sugeruje apelacja , iż „Aneks nr 2 ” zawarty był dla pozoru. Nie zgadzając się z tym wywodem skarżącej z uwagi na wyżej przywołane dowody, a także brak wskazania jaką to inną czynność prawną „Aneks nr 2 ” miałby według apelującej ukrywać , podkreślić także zdaniem Sądu Okręgowego należy, iż podnosząc taki zarzut skarżąca popada w sprzeczność z innym swoimi twierdzeniem wyrażonym w formie zarzutu omówionego powyżej tj, zarzutem podstępnego wprowadzenia w błąd. Albowiem według jej wywodów popierających twierdzenie o podstępie, podpis miałaby złożyć ewentualnie na podsuniętej jej pustej kartce, a zatem nie znając zamieszczonego na niej następnie tekstu. Tymczasem taka sytuacja wykluczałaby równoczesne złożenie przez pozwaną oświadczenia zawartego w „Aneksie nr 2 ” dla pozoru. Złożenie bowiem oświadczenia drugiej stronie dla pozoru , jak wynika z treści art. 83 k.c. , oznacza, iż obydwie strony danej czynności prawnej wyraziły zgodę na złożenie pozornego oświadczenia celem ukrycia innej czynności prawnej, zatem treść złożonego oświadczenia dla pozoru musiałaby być znana i akceptowana także przez pozwaną. Kolejnym chybionym zarzutem, podobnie niekonsekwentnym jak omówiony powyżej jest zarzut oparty na podstawie art. 58 par. 1, 2 k.c. tj. nieważności „Aneksu nr 2 ” jako czynności prawnej sprzecznej z zasadami współżycia społecznego oraz ustawą, a w szczególności art. 676 k.c.. Podnosząc ten zarzut skarżąca nie sprecyzowała z jakimi zasadami współżycia społecznego umowa ta jest sprzeczna, wskazując jedynie dlaczego zdaniem apelującej jest ona niekorzystna dla wynajmującej, co samo przez się nie oznacza jej sprzeczności z jakąś nie sprecyzowaną przez skarżącą zasadą współżycia społecznego. Nie sposób także zgodzić się z zarzutem , iż „Aneks nr 2 ” jest niezgodny z przepisem art. 676 k.c. , bowiem przepis ten nie ogranicza w żaden sposób możliwości ustaleń umownych czynionych przez strony umowy najmu co do rozliczeń z tytułu ulepszeń poczynionych w lokalu będącym przedmiotem najmu. Za nietrafny Sąd Okręgowy uznał także kolejny zarzut zmierzający do podważenia ważności umowy zawartej pomiędzy stronami w formie „Aneksu nr 2 ” opartej na przepisie art. 37 par. 2 k. r. i o. w zw. z art. 37 par. 1 pkt 1 k.r. i o. tj. iż mąż pozwanej jako współwłaściciel lokalu będącego przedmiotem najmu nie wyraził zgody na zawarcie przez pozwaną tegoż aneksu Taki zarzut wbrew wywodom apelacji nie da się pogodzić z twierdzeniami prezentowanymi w tym zakresie w toku całego postępowania przez samą pozwaną, która stwierdziła , iż mąż znał postanowienia umowy , akceptował je i akceptował także zmiany umowy, w których wprowadzeniu ona uczestniczyła ( k. 166), w sytuacji , gdy jak wskazano powyżej niekonsekwentne twierdzenia W. C. (1)zmierzające do uwolnienia się od skutków zawarcia umowy w formie aneksu nr 2 do umowy najmu z dnia 17 września 2002r. zostały uznane za niewiarygodne. Na taką też oceną postawy W. C. (2)wobec zawartej w 2002r. przez żonę umowy najmu , oraz zmian wprowadzanych do niej w kolejnych latach wskazują opisane przez powódkę jego zachowania polegające na przychodzeniu do prowadzonego przez nią sklepu po pieniądze, które jednak z uwagi na zastrzeżenie uczynione przez pozwaną nie miał być mu wypłacany. Wreszcie za chybiony , wobec uznania ważności i skuteczności „Aneksu nr 2 ” , Sąd Okręgowy uznał zarzut nie poczynienia ustaleń na okoliczność czy prace opisane w par. 4 umowy z dnia 17 września 2002r. oraz Aneksie nr 2 do tejże umowy zostały rzeczywiście wykonane pomiędzy 17 września 2002r. a 17 kwietnia 2004r. Jak wynika bowiem z treści przywołanego paragrafu 4 tak w jego brzmieniu pierwotnym jak i ustalonym aneksem z dnia 17 kwietnia 2004r. czas wykonania tych robót nie miał znaczenia dla ustalenia stron iż pozwana zapłaci powódce kwotę 22 000zł. za prace jakie zostały wykonane w lokalu celem przystosowania go do potrzeb prowadzonej w nim przez powódkę działalności handlowej, której początek przypada na okres , gdy właścicielem lokalu był jeszcze teść W. C. (1). Jak wynika z zeznań stron, zawarta pomiędzy nimi w 2002r. umowa najmu stanowiła w istocie kontynuację wynajmu lokalu na potrzeby prowadzonego już w nim przez powódkę sklepu ( 166-168).

Kończąc powyższe rozważania stwierdzić należało, iż Sad Okręgowy czynił je w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania przed Sądem I instancji. Sąd Okręgowy bowiem działając stosownie do art. 381 k.p.c. oddalił dowody zgłoszone w apelacji w postaci umowy najmu z 1990r., i zdjęć przedmiotowego lokalu albowiem skarżąca nie wykazała , aby istniały przeszkody, na skutek których nie mogła tych dowodów powołać przed Sądem I instancji, zaś co do dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa, z uwagi na nieprzydatność tejże opinii dla ocenie zasadności zarzutów podniesionych w apelacji.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z licznych zarzutów apelacji, w znacznym zakresie opartych na twierdzeniach oraz wywodach podniesionych po raz pierwszy w apelacji i niejednokrotnie dotkniętych wewnętrzną sprzecznością. W tej zatem sytuacji, uznając apelację za niezasadną , działając na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 676 k.c. oddalił ją w całości.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy oparł na postawie art. 108 par. 1 w zw. z art. 98 par. 1 i3 k.p.c. w zw. z art. 391 par. 1 k.p.c. , zasądzając od strony pozwanej jako przegrywającej postępowanie apelacyjne na rzecz strony powodowej koszty postępowania jakie ta ostatnia musiała ponieść w toku postępowania apelacyjnego dla celowej obrony swoich praw. Na zasądzoną kwotę złożyły się koszty zastępstwa procesowego z jakiego korzystała strona powodowa , obliczone na 1200zł na podstawie par. 13 ust. 1 pkt. 1 w zw. z par. 6 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. r 163, poz. 1348 ze zm. ).

/ SSO. E. Ciesielska/ /SSO. E. Piątkowska –Bidas/ / SSO. M. Broda/