Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Beata Stachowiak (spr.)

Sędzia SO Patrycja Gruszczyńska-Michurska

Sędzia SO Jolanta Burdukiewicz-Krawczyk

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu

z dnia 10 czerwca 2013r.

sygn. akt I C 515/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 1800 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1037/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 10 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo P. P. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę; zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał powodowi, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa kwotę 795,95 zł tytułem zwrotu wydatków sądowych.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 13.12.2009 r. powód P. P. zawiadomił policję o kolizji drogowej jego samochodu marki B. nr rej. (...) z pojazdem kierowanym przez J. M., marki V. (...) nr rej. (...), która miała mieć miejsce w dniu 13.12.2009r. o godzinie 23.10 w S. na rondzie ul. (...). Przybyły na miejsce zdarzenia funkcjonariusz policji sporządził notatkę informacyjną o zaistniałej kolizji drogowej, w której wskazał, że kolizja została spowodowana przez kierującą samochodem V. (...) J. M.. Za spowodowanie kolizji J. M. została ukarana mandatem karnym w kwocie 200 zł i 6 punktami karnymi. J. M. w dniu 13.12.2009r. była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. J. M. kupiła samochód V. (...) na krótko przed dniem 13.12.2009r. Był on koloru ciemnego - czarnego lub grafitowego. W dacie zakupu był on w dobrym stanie, nie był uszkodzony, brakowało jedynie grilla z przodu. W dniu 23.12.2009 r. J. M. sprzedała V. (...). W dniu 15.12.2009r. powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, wnosząc o wypłatę odszkodowania. W dniu 30.12.2009 r. na zlecenie powoda rzeczoznawca motoryzacyjny J. K. sporządził opinię o wartość rynkowej samochodu marki B. (...) nr rej. (...) oraz kosztorys naprawy powypadkowej tego pojazdu, ustalając, że wartość brutto nieuszkodzonego pojazdu wynosi 70 300 zł, a wartość uszkodzonego pojazdu – 17 800 zł brutto. Po zgłoszeniu szkody przez powoda strona pozwana zleciła rzeczoznawcy S. P. sporządzenie opinii na okoliczność ustalenia przyczyn i okoliczności kolizji pojazdu B. i V. (...).

W toku opracowywania opinii S. P. kilkukrotnie usiłował spotkać się z powodem, jednakże bezskutecznie, gdyż - jak został poinformowany - powód przebywał za granicą. W toku opracowywania opinii S. P. nie

udało się także dokonać oględzin pojazdu V. (...), gdyż został on sprzedany przez J. M. i zezłomowany. S. P. ustalił natomiast, że wcześniej, tj. w dniu 25.11.2009r. pojazd V. (...) uczestniczył w innej kolizji drogowej, w której został poważnie uszkodzony.

Strona pozwana w toku likwidacji szkody sporządziła kalkulację naprawy i ustaliła koszt naprawy samochodu B. na kwotę 38.069,04 zł brutto. Pismem z dnia 22.01.2011 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania, jednak strona pozwana odmówiła, wskazując, że uszkodzenia samochodu B. powstały w innych okolicznościach niż podane w zgłoszeniu szkody i brak jest podstaw do przyjęcia, że sprawcą kolizji jest posiadacz samochodu V. (...). W dniu 13.12.2009 r. nie doszło do uszkodzenia samochodu B. nr rej. (...) w wyniku kolizji z samochodem V. (...) nr rej (...) w okolicznościach przedstawionych przez uczestników zdarzenia. Samochód powoda, choć w dowodzie rejestracyjnym, jako oznaczenie typu ma wpisane „(...)", to na tabliczce znamionowej ma wpisane, jako typ „(...)". Z dniem 28.12.2012r. (...) S.A. w W. weszła w ogół praw i obowiązków (...) S.A., albowiem doszło do połączenia obu spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.

Sąd I instancji mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oddalił powództwo, jako nieudowodnione . Strona pozwana zasadnie kwestionowała, że do uszkodzenia pojazdu powoda doszło w okolicznościach podanych przez powoda i świadka J. M., zarzucając, iż zdarzenie zostało upozorowane. Zdaniem Sądu I instancji postępowanie dowodowe wykazało ,iż do kolizji w dniu 13.12.2009r. nie doszło w okolicznościach podanych przez powoda. Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków W. K., fotografiach uszkodzonego pojazdu, a także na zeznaniach świadka S. P. i pisemnej opinii S. P.. W szczególności na podstawie opinii biegłego W. K. Sąd ustalił, iż część uszkodzeń pojazdu nie znajduje technicznego uzasadnienia w przebiegu kolizji. Uszkodzenia te nie mogły ,bowiem powstać w czasie, gdy samochód B. się poruszał, lecz są skutkiem działania siły na pojazd stojący. Nadto biegły podał ,że na niektórych uszkodzonych elementach B. widoczne są przetarcia koloru czerwonego, podczas gdy samochód J. M. miał kolor grafitowy lub czarny. Na podstawie symulacji ruchu i zderzania pojazdów za pomocą programu komputerowego (...) biegły ustalił też, że w wyniku zderzenia w podawanych przez powoda okolicznościach samochód B. nieznacznie zmieniłby kierunek jazdy skręcając w prawo, natomiast samochód V. (...) nie mógłby kontynuować jazdy na wprost i wjechać na wysepkę ronda, lecz przód pojazdu zostałyby przesunięty zgodnie z kierunkiem ruchu samochodu, w który uderzył i pojazd ten mógł się obrócić w prawo o kąt nieco mniejszy niż 90 stopni. Tym samym niewiarygodna jest wersja zdarzenia podana przez świadka J. M., że prowadzone przez nią auto po kolizji zatrzymało się przodem do ronda, a samochód B. obrócił się w takim stopniu, że zatrzymał się przodem w kierunku, z którego nadjechał V. (...). Za całkowicie niewiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka J. M. również w pozostałym względzie. Świadek nie pamiętała np. właścicielem, jakiego modelu samochodu była - przed Sądem zeznała, że był to V. (...), podczas gdy z dokumentacji wynika, że był to V. (...); nie pamiętała również dokładnie koloru pojazdu. Niepamięć w tym zakresie Sąd uznał za całkowicie niewiarygodną ,albowiem w świetle zasad doświadczenia życiowego wątpliwym jest, by właściciel samochodu nie pamiętał jego modelu i koloru, choć od daty zakupu minęły zaledwie 3 lata. Świadek J. M. nie pamiętała także, kiedy i od kogo kupiła samochód, nie pamiętała, kiedy go sprzedała, nie posiadała umowy zakupu auta ani żadnych fotografii uszkodzonego pojazdu, zaś samochód został zbyty na „szrot"; zgubiła telefon komórkowy, który posiadała w grudniu 2009r., a jego numeru nie pamiętała, gdyż był on na kartę. Jako niewiarygodne Sąd ocenił także zeznania świadka J. M., co do przebiegu zdarzenia. Świadek zeznała np., że uderzyła przodem swojego pojazdu „centralnie w środek" boku pojazdu powoda, co wskazywałoby, że J. M. chciała przejechać rondo na wprost, co jest nieprawdopodobne, gdyż wjechanie na rondo wymusza na każdym kierującym skręcenie kierownicą w prawo. Skoro wjeżdżając na rondo J. M. musiała skręcić kierownicą w prawo, to nie mogła uderzyć swoim pojazdem centralnie w środek boku pojazdu powoda, lecz pod kątem; nadto wjechanie na rondo wymuszając skręcenie w prawo, zmusza także kierowcę do zmniejszenia prędkości do maksymalnie 20-25 km/h, co zmniejsza siłę uderzenia. Biegły W. K. wyjaśnił także, że przedstawione przez powoda fotografie pojazdu J. M. - jak pełnomocnik powoda wskazał - po zdarzeniu z dnia 25.11.2009r., (co wskazywałoby na datę wypadku z dnia 25.11.2009r. z udziałem tego samego pojazdu, lecz stanowiącego wówczas własność R. B., o której to kolizji wspomniał S. P. w swojej opinii pisemnej), a nie zdarzeniu z dnia 13.12.2009r., to tablica rejestracyjna przednia jest nienaruszona, a gdyby rzeczywiście doszło do zderzenia z B., to tablica byłaby, jako pierwsza poważnie uszkodzona; w aucie brak było obu lusterek bocznych, a zderzenie czołowe nie mogło być przyczyną ich uszkodzenia, brak elementów wnętrza komory sinika, brak przedniego zderzaka, reflektorów przednich, klamki przednich lewych drzwi, brak tablicy rejestracyjnej tylnej (a ta strefa nadwozia nie brała udziału w kolizji z dnia 13.12.2009 r.), oberwany był cały układ wydechowy pojazdu. Biegły wyjaśnił, że z technicznego punktu widzenia nie jest możliwe, aby pojazd ten mógł brać udział w zdarzeniu z dnia 13.12.2009 r. Sąd I instancji podkreślił ,iż powód pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawę celem złożenia zeznań, co na podstawie art. 233 k.p.c. zostało ocenione jako okoliczność podważającą wiarygodność twierdzeń pozwu. Wbrew zarzutom powoda, fakt sporządzenia notatki policyjnej z dnia 13.12.2009 r. nie przesądza o rzeczywistym zaistnieniu kolizji drogowej. Policjanci nie byli ,bowiem obecni podczas kolizji, nie prowadzili również żadnego szczegółowego dochodzenia na okoliczność przebiegu zdarzenia. Przepisy k.p.c. nie wykluczają możliwości prowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentu urzędowego, zaś na podstawie opinii biegłego W. K., fotografii uszkodzonego pojazdu oraz zeznań świadków J. M. i S. P. Sąd ustalił, że do kolizji nie doszło w podanych w notatce okolicznościach. Ustalenia biegłego W. K., co do typu pojazdu nie pozostawały w sprzeczności z fotografiami wykonanymi przez J. K. - na karcie 19 akt znajduje się ,bowiem fotografia tabliczki znamionowej zgodna jest z ustaleniami biegłego W. K.. Przedmiotem opinii J. K. w ogóle nie było badanie, czy doszło do kolizji w podanych okolicznościach, lecz dokonanie wyceny samochodu i kosztu jego naprawy. Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, albowiem uzasadnieniem tego wniosku miało być błędne rozpoznanie przez biegłego danych uszkodzonego pojazdu, świadczące o braku wystarczającej wiedzy - ta zaś okoliczność została wyjaśniona za pomocą fotografii tabliczki znamionowej pojazdu. Opinia biegłego W. K. została przez Sądu oceniona, jako prawidłowa, rzetelna i szczegółowo uzasadniona oraz znajdująca oparcie w dowodach zgromadzonych w sprawie. Fakt, iż konkluzja opinii jest dla powoda niekorzystna, nie uzasadnia powoływania innego biegłego. Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka J. K. na okoliczność wysokości szkody i sposobu jej wyliczenia, gdyż dla ustalenia tej okoliczności wymagane są wiadomości specjalne, dla których zastrzeżony jest dowód z opinii biegłego. Orzeczenie o kosztach procesu oraz kosztach sądowych wydano na podstawie przepisu art. 98 k.p.c .i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) .

Na powyższe rozstrzygnięcie apelację złożył powód zaskarżając wyrok w całości. Apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił : - naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, tj.: 1) art. 233 § 1 k.p.c . wyrażające się w: dowolnej ocenie dowodu w postaci zeznań świadka J. M. i bezpodstawne odmówienie wiarygodności tym zeznaniom, skutkujące dokonaniem przez Sąd ustaleń faktycznych sprzecznych z rzeczywistą treścią tych zeznań i ustaleniu, że podany przez świadka J. M. przebieg zdarzenia z dnia 13.12.2009 r. jest nieprawdopodobny, a niekompletne informacje podawane przez świadka odnośnie marki, koloru, dokładnej daty nabycia i zbycia samochodu oraz danych sprzedawcy i kupującego stanowią jednoznacznie o całkowitym braku wiarygodności jej zeznań, w sytuacji, gdy przebieg zdarzenia przedstawiony przez świadka jest spójny, logiczny, prawdopodobny i zgodny z przebiegiem zdarzenia podanym w oświadczeniu przez powoda, a brak precyzyjności świadka w zakresie szczegółowych informacji odnośnie auta, w świetle zasad doświadczenia życiowego odnośnie wiedzy kobiet na temat aut stanowi wyłącznie o skromnej wiedzy świadka w tym temacie i nie może powodować negatywnych skutków dla powoda; dowolnej i sprzecznej z zasadami logiki ocenie dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków W. K., jako pozwalającej na stwierdzenie, że do kolizji drogowej nie doszło w okolicznościach podanych przez uczestników zdarzenia, z uwagi na fakt, że część uszkodzeń samochodu B. nie znajduje technicznego uzasadnienia w przebiegu kolizji, w niektórych uszkodzonych elementach widoczne są przetarcia koloru czerwonego, oznaczenie auta powoda inne jest w dowodzie rejestracyjnym i na tabliczce znamionowej oraz auta po kolizji miałyby inny kierunek jazdy niż podany przez powoda i świadka J. M., w sytuacji, gdy opinia ta jest nierzetelna, nie uwzględnia całego materiału dowodowego zebranego w sprawie, pomija opinię rzeczoznawcy J. K., który oglądał samochód i sporządzał zdjęcia bezpośrednio po wypadku, opinia oparta jest w głównej mierze na spekulacjach wykraczających poza zakres kompetencji biegłego, tym samym stanowi o wyraźnym braku bezstronności biegłego, opinia niepoparta jest wystarczającą wiedzą chociażby przy rozpoznaniu typu i marki ocenianego pojazdu, nieuwzględnieniu, że przetarcia koloru czerwonego stanowią o wcześniejszej naprawie auta B. i zastosowaniu czerwonego podkładu, nieuwzględnieniu przy ocenie zdjęć pojazdu W. (...), faktu sporządzenia tych zdjęć już na złomowisku i wynikających z tego skutków oraz nieuwzględnieniu, że w pojeździe B. uszkodzone było, koło co uniemożliwiało samodzielną jazdę auta i tym samym wykluczało możliwość rzekomego upozorowania zdarzenia, z uwagi na konieczność dowiezienia B. lawetą na miejsce zdarzenia; dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodu w postaci zeznań świadka S. P., skutkującej dokonaniem sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym ustaleń, że do kolizji w dniu 13.12.2009 r. nie doszło w okolicznościach podanych przez powoda, w sytuacji, gdy wątpliwości świadka odnośnie zaistnienia wypadku nie poparte są dokładną analizą i informacjami zaczerpniętymi od obu stron biorących udział w kolizji; dowolnej i sprzecznej z zasadami logiki ocenie dowodu w postaci pisemnej opinii S. P. skutkującej błędnym przyjęciem, że uszkodzenia pojazdu B. nie mogły powstać w trakcie kolizji z dnia 13.12.2009 r., w sytuacji, gdy jest to opinia wyłącznie prywatna, sporządzona na zlecenie pozwanego, nie stanowiąca dowodu wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 i 290 k.p.c., wynikająca z jednostronnie zaciągniętych informacji od świadka J. M., przygotowana bez rozmowy z powodem, który również był uczestnikiem kolizji; dowolnej i sprzecznej z zasadami logiki ocenie dowodu w postaci notatki policyjnej z dnia 13.12.2009 r., skutkującej ustaleniami sprzecznymi z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, polegającym na przyjęciu, że sporządzenie notatki nie przesądza o zaistnieniu kolizji drogowej z uwagi na fakt, że policjanci nie byli obecni podczas kolizji w sytuacji, gdy policjanci zazwyczaj wzywani są na miejsca wypadku już po zdarzeniu, mimo to sporządzane przez nich notatki stanowią niezbędny dokument przy likwidacji szkód, a z samego faktu nie bycia świadkami zdarzenia, nie można wywodzić wniosku, że informacje zawarte w notatce policyjnej są nieprawdziwe, skoro sporządzane są na podstawie dokonanych bezpośrednio po zdarzeniu oględzin miejsca zdarzenia, pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, zeznań osób biorących udział w zdarzeniu; 2) art. 245 k.p.c. wyrażające się w ustaleniu na podstawie prywatnej opinii dochodzeniowej S. P., że pojazd świadka J. M. wcześniej, tj. w dniu 25.11.2009 r. uczestniczył w innej kolizji drogowej w sytuacji, gdy do opinii nie załączono dokumentów potwierdzających tę okoliczność, a dokument prywatny w postaci przedmiotowej opinii stanowi wyłącznie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie; 3) art. 217 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego, co do dowodu z opinii innego biegłego bez uzasadnienia i w sposób sprzeczny z kodeksem postępowania cywilnego w sytuacji, gdy przeprowadzenie takiego dowodu było niezbędne dla prawidłowych ustaleń w sprawie; sprzeczność ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez ustalenie, że w dniu 13.12.2009 r. nie doszło do uszkodzenia samochodu B. w wyniku kolizji z samochodem V. (...) w okolicznościach przedstawionych przez uczestników zdarzenia w sytuacji, gdy z zeznań świadka J. M., oświadczenia powoda o przebiegu zdarzenia, notatki policyjnej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu, opinii J. K. sporządzonej na podstawie oględzin auta bezpośrednio po wypadku jednoznacznie wynika, że w dniu 13.12.2009 r. doszło do kolizji pomiędzy w/w pojazdami w okolicznościach podawanych przez osoby uczestniczące w zdarzeniu. Mając powyższe na uwadze apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 57 945 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty; zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem pierwszej instancji oraz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych; rozpoznanie przez Sąd II Instancji - na podstawie art. 380 k.p.c. -postanowienia Sądu I Instancji, które nie podlegało zaskarżeniu w drodze zażalenia a miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. postanowienia oddalającego wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków na okoliczność stwierdzenia, czy szkody powstałe w pojeździe powoda mogły być wynikiem zdarzenia drogowego zaistniałego w dniu 13.12.2009 r., jaka jest wysokość powstałych szkód i sporządzenia kompleksowej kalkulacji naprawy powypadkowej pojazdu powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd I instancji przeprowadził należycie postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów. Na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Odwoławczy przyjął za własne, akceptując także w całości argumentację prawną przedstawioną w pisemnych motywach wyroku .

Apelacja powoda opierała się w istocie na zakwestionowaniu prawidłowości ustaleń Sądu I instancji, co miało być następstwem błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź pominięcia niektórych istotnych, zdaniem apelującego elementów tego materiału ,co miało doprowadzić Sąd Rejonowy do mylnego wniosku, iż nie zaszły podstawy do uwzględnienia żądania powoda. Zgodnie z art.233 §1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań Sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( por. wyrok SN z dnia 20.01.2010 r . ,II UK 154/09 , LEX nr 583803 ; wyrok SN z 24.06.2005 r., V CK 806/04, Lex nr 152459) . Mając powyższe na uwadze ocena dowodów przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności lub jest niepełna. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego ,formułując na tej podstawie trafne i logicznie powiązane wnioski .W szczególności słusznie Sąd I instancji przyznał zasadniczą moc dowodową opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej ,ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków dla ustalenia faktu czy w ogóle doszło do kolizji drogowej, w takich okolicznościach, jakie podał powód . Podzielić należało w tym zakresie stanowisko Sądu Rejonowego ,iż opinia biegłego przeprowadzona została rzetelnie ,uwzględniała całość materiału dowodowego przedstawionego przez strony i przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej biegłego zawierała szczegółowo umotywowane i spójne wnioski ,prowadzące do jednoznacznego stwierdzenia ,iż do wypadku nie mogło dojść w okolicznościach podawanych przez powoda i świadka J. M. .

Powód nie podważył w żadnym zakresie mocy dowodowej tej opinii .

Niewątpliwie dla zakwestionowania tego dowodu nie jest wystarczające odwołanie się do treści dokumentu urzędowego, jakim jest mandat karny .Dokumenty urzędowe sporządzane są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania. W tym też zakresie stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art.244§1 k.p.c.) . Korzystają, zatem z domniemań prawdziwości ( autentyczności), czyli pochodzenia od kompetentnego organu oraz zgodności z prawdą treści złożonego oświadczenia. Są to jednak domniemania prawne wzruszalne, co oznacza, iż mogą zostać obalone. Zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 252 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić. Dopuszczalny jest ,więc dowód przeciwieństwa, przeprowadzony za pomocą dowolnego środka dowodowego .

W przypadku badania przebiegu kolizji drogowej i zawinienia jej zaistnienia przez określoną osobę niewątpliwie wymagane są wiadomości specjalne ,a zatem właśnie opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych jest podstawowym sposobem, w jaki może być obalone domniemania zgodności z prawem dokumentu urzędowego wynikające z art.244§1 k.p.c. Zatem skoro wnioski opinii biegłego wskazują na to ,iż kolizja nie mogła przebiegać w sposób opisany przez powoda i świadka J. M. Sąd I instancji zasadnie przyjął ,iż zostało przez stronę pozwaną obalone domniemanie wynikające z art.244§1 k.p.c. Niewątpliwie wystawiając mandat karny funkcjonariusze Policji opierali się tylko na twierdzeniach uczestników zdarzenia ,skoro nie była sporządzona żadna dokumentacja fotograficzna na miejscu zdarzenia ,nie dokonano żadnych pomiarów .Nadto rzekomy sprawca wypadku poddał się karze przyjmując mandat .Natomiast biegły poddał analizie wszystkie dowody przedstawione przez strony ,oceniając je także przy użyciu specjalistycznego programu komputerowego .Próbując zwalczać wnioski opinii biegłego apelujący nie odniósł się ani w toku procesu ,ani w apelacji do przeprowadzonej symulacji przebiegu zdarzenia przy wykorzystaniu tego programu .Pomija powód również milczeniem takie ustalenia biegłego ,które wskazują ,iż przy przebiegu zdarzenia podawanym przez skarżącego i świadka ślady na samochodzie powoda powinny mieć charakter uszkodzeń wzdłużnych ( poziomych ),a takich nie ma ,nie odnosi się także do kwestii pokolizyjnego usytuowania obu pojazdów . Oczywiście chybiony jest zarzut nieuwzględnienia przez biegłego całego materiału dowodowego .Biegły wziął pod uwagę wszystkie dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ,a poddanie weryfikacji niekorzystnej dla skarżącego informacji wynikających z zeznań świadka J. M. nie jest pominięciem tego dowodu . Biegły sporządzając opinię musiał dysponować materiałem dowodowym, a skoro nie sporządzono żadnej dokumentacji na miejscu zdarzenia ,to musiał opierać się na materiale przedstawionym przez same strony. Ocena, zatem czy świadek podaje okoliczności, które rzeczywiście wskazują na to, że rzeczywiście doszło do takiej kolizji nie jest brakiem bezstronności biegłego tylko analizą z wykorzystaniem wiedzy specjalistycznej czy że rzeczywiście do zdarzenia mogło dojść w okolicznościach podawanych przez powoda i świadka .

Chybione są także zarzuty apelacyjne dotyczące niezasadnego –zdaniem apelującego –odmówienia wiarygodności zeznaniom świadka J. M. .Sąd I instancji szczegółowo i przekonywująco wskazał, z jakich przyczyn uznał zeznania te za niewiarygodne .Dla podważenia oceny zeznań tego świadka dokonanej przez Sąd Rejonowy nie jest skuteczne odwołanie się jedynie do stereotypowego poglądu na temat posiadania przez kobiety małej wiedzy z zakresu motoryzacji skoro zasadnicze znaczenie dla negatywnej oceny mocy dowodowej tego świadka miały nie tylko istotne „luki” w pamięci świadka ,ale przede wszystkim rażąca sprzeczność informacji dotyczących przebiegu zdarzenia z faktyczną możliwością zaistnienia kolizji o takim przebiegu ,a wynikającą z opinii biegłego wraz z analizą komputerową, w której jednoznacznie został wykluczony taki przebieg zdarzenia, jaki relacjonowała świadek . Stwierdzić, zatem należało ,iż zarzuty apelacji dotyczące naruszenia art.233§1 k.p.c. opierają się wyłącznie na własnym przekonaniu powoda o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu ,co jest niewystarczające dla podważenia ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy ( por. wyrok SN z 6.11.1998 r., II CKN 4/98 niepubl.) . Postawienie w apelacji zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może także polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów ,co należy odnieść do podnoszonej przez skarżącego kwestii przetarcia lakieru na samochodzie powodowa w kolorze czerwonym ,czy niemożliwości upozorowania wypadku .

Brak jest także podstaw do przyjęcia by doszło do naruszenia art.245 k.p.c. Sąd Rejonowy zaliczył opinię sporządzona przez S. P. w poczet materiału dowodowego ,lecz nie uznał jej za opinię biegłego w rozumieniu art.278 k.p.c. ,a jedynie, jako dowód z dokumentu prywatnego , którego treść została potwierdzona zeznaniami tego świadka .Opinia ta była jedynie podstawą ustalenia ,iż samochód świadka J. M. wcześniej też uczestniczył w kolizji .Natomiast podstawą ustaleń Sądu, co do zdarzenia z dnia 13.12.2009 r .była opinia biegłego sądowego inż. W. K. .

Nadto ,jak słusznie podkreślił to Sąd Rejonowy, powód uchylił się od stawiennictwa celem przesłuchania ,co niewątpliwie dodatkowo uzasadniało odmówienie wiarygodności jego twierdzeniom, co do przyczyn i przebiegu wypadku .

Za niezasadny uznać należało także zarzut naruszenia art.217 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego .Przede wszystkim wskazać należy ,iż wniosek dowodowy został oddalony na rozprawie w dniu 10 .06.2013 r .,w której uczestniczył pełnomocnik powoda i który nie zgłosił zastrzeżenia w trybie art.162 k.p.c. Możliwość zgłoszenia zastrzeżeń do czynności sądu w trybie przewidzianym w art. 162 k.p.c. obejmuje postanowienia, które mogą być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, w tym m.in. postanowienia o odmowie przeprowadzenia dowodu ,a skutkiem, niepodniesienia przez stronę zarzutu naruszenia przepisów postępowania w sposób określony w tym przepisie jest bezpowrotna utrata tego zarzutu w dalszym toku postępowania, a więc także w postępowaniu apelacyjnym .Dodatkowo jedynie należy wskazać ,iż sąd nie ma obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli przedłożona już opinia nie zawiera luk, nie jest niekompletna, odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest jasna, czyli należycie uzasadniona i weryfikowalna, pozwala zrewidować organowi orzekającemu zawarte w niej rozumowanie, co do trafności wniosków końcowych, naświetla wyjaśniane okoliczności z punktu wiedzenia wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego materiału sprawy.

W tym stanie rzeczy, wbrew zarzutowi apelującego, Sąd I instancji nie dokonał błędnej sprzecznej z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w przepisie art.233§1 k.p.c. oceny dowodów zebranych w sprawie. Niewątpliwie okoliczność, że Sąd I instancji zebrany materiał ocenił niezgodnie z oczekiwaniem skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233§1 k.p.c. Konsekwencją braku podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia art .233§1 k.p.c.,art.245 k.p.c. i art.217 k.p.c. jest niezasadność zarzutu sprzeczności ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym . Powyższe rozważania stanowią podstawę do oddalenia apelacji, jako niezasadnej ( art. 385 k.p.c.) O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt6) w zw. z § 12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.) .