Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powódka, Z. K. , wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej, (...) SA V. (...) kwoty 9746 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.08.2010r do dnia zapłaty oraz kwotę 354 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.08.2010r oraz zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kwoty 2417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 23 grudnia 2009r około godziny 10 15 upadła na oblodzonym i nie posypanym solą chodniku, który zlokalizowany jest przy ulicy (...) w L. przy przystanku autobusowym linii autobusu nr (...) w kierunku Osiedla (...).

W związku z wypadkiem powódka doznała złamania guzka większego kości ramiennej lewej ręki i podjęła leczenie w (...) w ZOZ w L..

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, (...) SA V. (...) wniosła o oddalenie powództwa

i zasądzanie na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swego stanowiska podła, iż za utrzymanie chodnika odpowiadało Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w L. , które w sposób staranny i należyty wywiązało się ze swych obowiązków. Powyższy odcinek był na bieżąco monitorowy i nawierzchnia była utrzymana w należytej staranności.

Ponadto podniosła, iż temperatura powietrza wynosiła o godzinie 10 rano była temperatura 1 stopień na plusie co dodatkowo poddaje w wątpliwość zasadność roszczenia powódki.

W piśmie procesowym z dnia 22 lutego 2013r pełnomocnik powódki rozszerzył żądanie pozwu o dodatkową kwotę 30.254,00zł i wskazał, iż domaga się zasądzenia tytułem odszkodowania kwoty 40.000,00zł wraz z odsetkami od dnia 10.08.2010r i kwoty 345 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami od dnia 10.08.2010r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie.

W dniu 23 grudnia 2009r Powódka Z. K. około godziny 10 15 przechodziła chodnikiem przy ulicy (...) w L. przy przystanku autobusowym linii autobusu nr (...). Chodnik był oblodzony i brak było śladów sypania piaskiem. Powódka upadła i poczuła ból w lewej ręce. Podeszła do niej kobieta która wyciągnęła jej telefon z torebki i pomogła wstać. Powódka zadzwoniła do córki do L. i poinformowała ją iż złamała rękę.

Po pewnym czasie na miejsce zdarzenia przyjechała synowa powódki- R. P., która wychodząc z auta sama się poślizgnęła. Synowa zabrała teściową z przystanku i zawiozła na pogotowie gdzie udzielono powódce pomocy medycznej. W wyniku wypadku powódka doznała złamania guzka większego ramienia lewej ręki. Powódka miała usztywnioną rękę na okres dwóch tygodni a potem została skierowana na zabiegi fizjoterapeutyczne.

Koszty z tytułu leczenia powódka poniosła w kwocie 170 zł

Dowód zeznania świadka R. P. k 74 v

zeznania świadka

przesłuchanie powódki 162-163

karta informacyjna z (...) Izby Przyjęć ZOZ L. k 12

historia choroby z (...) ZOZ w L.

k 13-16

skierowanie do poradni specjalistycznej k 17

skierowanie na fizjoterapię k 21

usg barku lewego k 18

kopia faktura vat (...)r k 32

kopia faktury vat nr (...)

W związku z wypadkiem powódka i reakcjami lękowo- depresyjnymi powódka podjęła leczenie w Centrum Psychiatrii i Psychologii.

Podczas przeprowadzonych badań stwierdzono nasilone skłonności depresyjno-lękowe oraz zespół stresu pourazowego.

Dowód historia choroby k 22-26

Pismem z dnia 15 czerwca 2010r pełnomocnik powódki wezwał Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w L. do zapłaty kwoty 50.000,00zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i kwoty 354 zł tytułem kosztów leczenia.

(...) SA V. (...) pismem z dnia 5 sierpnia 2010r odmówiła wypłaty odszkodowania.

Dowód kopia pisma k 31

Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w L. na mocy umowy z dnia 27.03.2009r z Gminą Miejską w L. jest odpowiedzialne za wykonanie robót w pasie drogowym polegających na zimowym utrzymaniu porządku i czystości dróg gminnych

W dniu zdarzenia temperatura wynosiła 0 stopni C. zaś w nocy z 22 ma 23 grudnia 2009r od godziny 5 do godziny 7 były opady deszczu zaś temperatura wynosiła 1 stopień C..

dowód akta szkody

W wyniku zdarzenia z dnia 23.12.2009r u Z. K. stwierdzono doznanie znacznego stopnia ograniczenia ruchomości barku lewego u osoby leworęcznej po przebytym złamaniu guzka większego kości ramiennej z uszkodzeniem stożka rotatorów, oraz stwierdzono wygojenie szyjki kości ramiennej prawej z niewielkim ubytkiem zakresu ruchów i bez bólu . Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z wypadkiem wynosi 15 %.

Rokowania na przyszłość są pesymistyczne. W miarę czasu będą nasilać się dolegliwości bólowe i będzie narastał i tak już znaczny przykurcz barku lewego.

Dowód opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii K. C. k 113-11 i 136- 137

Uszczerbek psychiczny na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 23.12.2009r wynosi 5 %.

dowód opinia biegłych sądowych k 224- 232

Powódka po wypadku miała usztywnioną rękę na okres 2 miesięcy. Wymagała pomocy osób trzecich w pracach domowych i zakupach. Powódka nie może dźwigać ciężkich zakupów a ponadto ma zakaz pracy na wysokościach. Z uwagi na ból ręki nie może wykonywać wszystkich zleconych jej przez pracodawcę prac. Wielokrotnie odczuwa ból ręki oraz jej drętwienie.

Dowód przesłuchanie powódki 276v

kopia zaświadczenia lekarskiego k 275

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 23 grudnia 2009r, wskazując, iż chodnik był utrzymany w należytym stanie. Stanowiska takiego, zdaniem Sądu, nie można podzielić. Powódka wykazała na podstawie dołączonych dokumentów a także zeznań świadków, iż w dniu 23 grudnia 2009r miał miejsce wypadek polegającym na poślizgnięciu się przez nią na oblodzonej nawierzchni. Zarówno powódka jak i świadek R. P. zgodnie podały, iż chodnik nie był posypany piaskiem i jego nawierzchnia była ślizga. Przedłożone w aktach szkody raporty (k 83 i następne ) wskazują, iż w dniu 22 grudnia 2009r temperatura od godziny 7 rano wynosiła – 7 stopni o godzinie 13 00 był opad deszczu ze śniegiem i temperatura 0 stopni następnie przez noc temperatura wynosiła 1 stopień i były opady deszczu pomiędzy godziną 5 a 6 rano zaś

w chwili zdarzenia temperatura wynosiła 0 stopni C.. Powyższe okoliczności potwierdzająca, w ocenie Sądu, treść zeznań powódki, iż w dniu 23 grudnia 2009 r na jezdni było ślisko . Wskazać bowiem trzeba, że po opadach deszczu przy temperaturze pomiędzy 1 a 0 stopni C. z całą pewnością chodnik był śliski i powstało zjawisko gołoledzi, co skutkowało upadkiem powódki. Także biegły sądowy z zakresu ortopedii i urazów K. C. nie wskazał, aby uszkodzenia ciała, których doznała powódka nie mogły powstać w okolicznościach przez nią podanych to jest upadku na chodniku.

Podstawę prawną odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce stanowił w niniejszej sprawie przepis art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (zakład ubezpieczeń) zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia).

Jak już wspomniano powyżej, Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż strona pozwana jako ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w L., które z uwagi na zaniechanie należytego odśnieżenia chodnika spowodowało uszczerbek na zdrowiu powódki w postaci złamania guzka większego ramienia lewej ręki.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Do kosztów takich niewątpliwie należą m. in. koszty zakupu lekarstw oraz koszty zabiegów rehabilitacyjnych, jeżeli konieczność ich poniesienia powstała w następstwie szkody na osobie wyrządzonej czynem niedozwolonym. Obowiązek zwrotu dotyczy kosztów rzeczywiście poniesionych przez poszkodowanego i muszą to być nadto wydatki celowe,
tj. zmierzające do usunięcia lub zminimalizowania skutków szkody.

W przedmiotowej sprawie powódka, Z. K. , na skutek obrażeń ciała doznanych w wyniku wypadku z dnia 23 grudnia 2009r poniosła koszty związane z rehabilitacją. Wydatki te powódka udokumentowała, przedkładając do akt sprawy stosowne rachunki i faktury VAT, które Sąd ocenił jako wiarygodne. Ogółem suma kosztów poniesionych przez powódkę z tytułu doznanej szkody na osobie opiewała na kwotę 345 zł, przy czym żądanie zasądzenia kwoty 170 zł. Pełnomocnik powódki nie przedłożył bowiem oprócz samego wyliczenia dowodów, iż powódka faktycznie poniosła wydatki na dojazd. W tym zakresie oparł się jedynie na swoich własnych twierdzeniach, co zdaniem Sądu, było niewystarczające.

Wobec powyższego, w oparciu o treść przepisu art. 444 § 1 kc, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 170 zł tytułem należnego powódce odszkodowania.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W doktrynie i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, ma charakter kompensacyjny, co oznacza, że przyznana poszkodowanemu suma pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, stanowiąc jednocześnie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Suma ta powinna wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369691; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00, Lex nr 52766; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Ustawodawca wprawdzie nie sprecyzował zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, wskazując jedynie, że suma pieniężna zasądzana z tego tytułu powinna być odpowiednia, jednakże nie budzi wątpliwości, że głównym kryterium wpływającym na wysokość tej sumy jest rozmiar doznanej krzywdy, albowiem świadczenie to ma rekompensować właśnie ową krzywdę przejawiającą się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. W judykaturze przyjmuje się, że ocena rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, tj. rodzaj naruszonego dobra, wiek poszkodowanego, postawę sprawcy, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369961; por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, Lex nr 198509; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, Lex
nr (...)).

Ustalając stan zdrowia powódki, Z. K. , oraz wielkość jej cierpień, zarówno fizycznych, jak i psychicznych, Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, K. C. oraz biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii P. Z. i E. W. oraz na dowodzie
z przesłuchania samej powódki i na zeznaniach świadków.

Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznaniom powódki i zeznaniom świadków, gdyż dowody te były rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały, zaś strony w toku procesu nie kwestionowały prawdziwości ich treści.

Sąd ocenił jako wiarygodną i rzetelną także opinię lekarską sporządzoną przez biegłych sądowych na potrzeby niniejszego postępowania, mimo że strona pozwana zakwestionowała sformułowane w tej opinii wnioski.
W ocenie Sądu zarzut strony pozwanej dotyczący nieprawidłowego określenia przez biegłego wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki będącego skutkiem złamania guzka większego ramienia lewej ręki wysokości tego uszczerbku na 15%, , nie zasługiwał na uwzględnienie. Biegły z zakresu ortopedii K. C. w sposób rzeczowy i spójny odniósł się do zarzutów pełnomocnika pozwanego. Wskazał, iż z uwagi na posiadaną wiedzę i doświadczenie a także obrażenia jakich doznała powódka należy ustalić trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 15%. Biegły podał, iż stwierdza doznanie znacznego stopnia ograniczenia ruchomości barku lewego u osoby leworęcznej po przebytym złamaniu guzka większego kości ramiennej z uszkodzeniem stożka rotatorów, oraz stwierdzono wygojenie szyjki kości ramiennej prawej z niewielkim ubytkiem zakresu ruchów i bez bólu . Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z wypadkiem wynosi 15 %.

Rokowania na przyszłość są pesymistyczne. W miarę czasu będą nasilać się dolegliwości bólowe i będzie narastał i tak już znaczny przykurcz barku lewego.

Jako, że strona pozwana nie przedstawiła dowodu dyskredytującego wartość dowodową omawianej opinii lekarskiej, a po wydaniu opinii uzupełniającej Sąd uznał, że opinia ta została sporządzona zgodnie ze wskazaniami specjalistycznej wiedzy medycznej, a zawarte w niej wnioski ocenił jako zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym i zaaprobował je, ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy.

Dodatkowo biegły sądowy z zakresu psychiatrii P. Z. oraz biegły psycholog E. W. ustalili uszczerbek na zdrowiu psychiczny u powódki na poziomie 5 %. Sąd uznał wydaną opinię za wiarygodną i mogącą stanowić podstawy do ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Biegli wskazali, iż z uwagi na osobowość powódki zasadnym jest ustalenia uszczerbku na poziomie 5 % a nie 10 %.

Zatem łączny uszczerbek na zdrowi powódki w wyniku zdarzenia z dnia 23 grudnia 2009r wyniósł 20%.

Z analizy akt szkodowych oraz dołączonych do pozwu dokumentów- dokumentacji lekarskiej wynika iż powódka doznała złamania guzka większego kości ramiennej lewej co wiązało się z usztywnieniem ręki na okres dwóch tygodni bólem a także potrzebą rehabilitacji. Także sytuacja psychiczna powódki obawy przed kolejnym upadkiem wskazują iż powódka że w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powódka doznała krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne.. Należy również zaznaczyć, że powódka do chwili obecnej odczuwa ból zaś rokowania na przyszłość są pesymistyczne.

Ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra ( por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781).

Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany, przy czym najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 78/08, Lex nr 420389).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 35.000,00 zł, spełni swojej funkcji kompensacyjną i będzie adekwatne do doznanej przez powódkę krzywdy. Wszak należało mieć na względzie, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosił 20%, co jest równoznaczne z utratą 1/5 zdrowia, a ponadto skutki wypadku powódka odczuwa do dziś.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie w powyższej kwocie zł odpowiada nie tylko doznanemu przez powódkę uszczerbkowi na zdrowiu, ale uwzględnia również ogół odczuwanych przez nią cierpień i jest adekwatne do jej stopy życiowej, wobec czego stanowi należytą rekompensatę za krzywdę powódki.

Sąd zważył przy tym, że z uwagi na zaburzenia stresowe powódki na które nałożyły się cechy osobowości powódki co podkreślili biegli sądowi łączna kwota 35.000,00zł będzie kwotą adekwatną i nie może być uznana za wygórowaną.

Sąd podziela pogląd, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą na skutek rozstroju zdrowia i związanego z nim uszkodzenia ciała, którego wysokość w ostatecznym wyniku zależy od uznania Sądu, nie może być uznane za nadmierne nawet wówczas, gdy przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia i zamożności społeczeństwa, mogło być tak postrzegane, jeżeli jest ono adekwatne do stopnia odniesionych obrażeń i związanych z nimi trwałych następstw dla zdrowia i egzystencji poszkodowanego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1997 r., sygn. akt II CKN 41/96, niepubl.).

Podsumowując powyższe, Sąd zasądził na rzecz powódki, , od strony pozwanej, , świadczenie pieniężne w łącznej kwocie 35170 zł, na którą złożyły się: kwota w wysokości 35000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwota w wysokości 170 zł tytułem odszkodowania obejmującego zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 kc oraz art. 455 kc.

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 kc, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Sąd miał na uwadze, że zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, staje się wymagalne już w chwili wyrządzenia krzywdy, jednakże nie oznacza to jeszcze, że od tej chwili dłużnik zobowiązany do zapłaty tego świadczenia popada w opóźnienie w jego spełnieniu. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma bowiem pierwotnie charakter zobowiązania bezterminowego i zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 455 kc, jego przekształcenie w zobowiązanie terminowe następuje
w momencie skierowania przez wierzyciela (poszkodowanego) wezwania do dłużnika (osoby ponoszącej odpowiedzialność odszkodowawczą), aby ten spełnił świadczenie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I CSK 433/06, Lex nr 274209).

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik powódki kilkakrotnie wzywał stronę pozwaną do spełnienia świadczenia na rzecz powódki, co znajduje swoje potwierdzenie w aktach szkodowych strony pozwanej. Jednakże z uwagi na to, że strony nie były zgodne co do wszystkich okoliczności wpływających na rozmiar kwoty zadośćuczynienia Sąd przyjął, że strona pozwana popadła w opóźnienie z zapłatą należnego powódce świadczenia następnego w dniu złożenia pozwu w przedmiotowej sprawie do Sądu, albowiem w tej chwili nastąpiło ostateczne wezwanie do zapłaty i od tego momentu strona pozwana miała obowiązek niezwłocznie zadośćuczynić żądaniu powódki.

Jako że pozew został złożony w dniu 28 grudnia 2010r dlatego też Sąd zasądził od kwoty 9916 zł odsetki od tej daty ( 170 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia i (...) zadośćuczynienia) oraz dalszą kwotę zadośćuczynienia 25.254 zł od dnia 22 lutego 2013r rozszerzenia żądania pozwu.

Zdaniem Sądu nie można bowiem przyjąć aby wezwanie do zapłaty kwoty 50.000,00zł stanowiło skonkretyzowanie roszczenia skoro po takim wezwaniu pełnomocnik powódki kieruje pozew o zapłatę kwoty 10.100,00zł a zatem 5 krotnie mniejszym niż poprzedzające wezwanie do zapłaty. Nie może być bowiem takiej sytuacji aby strona pozwana popadała w opóźnienie jeśli żądający odszkodowania występuje wobec niej z różnymi żądaniami i to w tak odmiennych kwotach. Powódka winna bowiem na etapie likwidacji szkody określić precyzyjnie swoje żądanie i konsekwentnie żądać zapłaty wskazanej kwoty. Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie, aby dokonała rozszerzenia powództwa jeśli w toku postępowania sądowego zajdą ku temu podstawy prawne. Dlatego też mając na uwadze zaprezentowane okoliczności Sąd rozstrzygnął o odsetkach ustawianych w sposób wskazany powyżej.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione

Jednocześnie z uwagi na treść opinii biegłego Sąd ustali na zasadzie art. 189 kpc odpowiedzialność strony pozwanej za skutki zdarzenia z 23 grudnia 2009r na przyszłość względem powódki

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisu art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił żądanie powódki w 87 % zaś strony pozwanej w 13%. Koszty po stronie powódki wyniosły 3544zł ( 3858x 87%) zaś po stronie pozwanej 314 zł ( (...) 13%) do wskazanej kwoty należy doliczyć kwotę 662 zł za opinię biegłego, gdyż w tym zakresie koszty w kwocie 238 zł ponosi powódka ( (...),36x 13 % = 238zł – 900 zł zaliczki). Dlatego też Sąd zasądził kwotę 4406 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz powódki.

Rozstrzygnięcie o nieuiszczonych kosztach sądowych, zawarte w punkcie IV sentencji wyroku, zapadło w oparciu o treść przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie koszty opinii wyniosły 1834,36 zł a wpłacono zaliczkę w wysokości 900zł zatem brakującą kwotą 1034,36 zł Sąd obciążył stronę pozwaną

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.