Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska

Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak (spr.)

SSR del. do SO Edyta Pawłowicz - Durlak

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ireny Głogowskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2013 r.

sprawy W. M.

oskarżonego o przestępstwo z art.178 a § 2kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Miliczu

z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. akt II K 439/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II jego części dyspozytywnej w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego W. M. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 1 (jednego) roku);

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 246/13

UZASADNIENIE

W. M. oskarżony został o to, że w dniu 4 listopada 2012 r. w M. na ul. (...), kierował rowerem po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości (0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu);

to jest o popełnienie przestępstwa z art.178 a § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r., Sąd Rejonowy w Miliczu, w sprawie o sygn. akt II 439/12:

I.  uznał oskarżonego W. M. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu; to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a§2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając jedną stawkę za równoważną kwocie 10(dziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art.42§ 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii A w rozumieniu art. 88 ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym na okres 1,(jednego) roku, licząc od dnia prawomocności wyroku;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 50 złotych.

Apelację o powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny, który orzeczeniu zarzucił niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów, wynikające z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających, a w szczególności stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, nagminność tego typu przestępstw, a nade wszystko celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma osiągnąć kara w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i w konsekwencji niewymierzeniu oskarżonemu środka karnego (cytat dosłowny z apelacji). Ponadto apelujący zarzucił obrazę „przepisu postępowania”; tj. art. 424 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku podania okoliczności, które Sąd miał na względzie przy rozstrzygnięciu co do kary, co do środka karnego i wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku wymierzonego oskarżonemu W. M. (cytat dosłowny z apelacji).

Podnosząc tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wydanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego zasługuje, na częściowe na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż apelujący nie kwestionował ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, zaskarżając wyrok jedynie w części dotyczącej orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii A w ruchu lądowym.

Rozważając zasadność apelacji w tym zakresie, Sąd Okręgowy uznał, iż zawarta w niej argumentacja jest trafna. Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie Sądu Najwyższego zakaz orzeczony w trybie art. 42 § 2 k.k. powinien obejmować ten pojazd, przy pomocy którego doszło do popełnienia przypisywanego sprawcy przestępstwa. W realiach niniejszej sprawy, przy nie kwestionowanych przez apelującego ustaleniach faktycznych jest rzeczą oczywistą, iż oskarżony W. M. w dniu 4 listopada 2012 r., w M. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował rowerem po drodze publicznej, a zatem zgodnie z dyspozycją art. 42§2 k.k. orzeczony przez Sąd zakaz winien obejmować wszelkie pojazdy rowerowe, nie zaś jak przyjął to Sad meriti pojazdy mechaniczne kategorii A, w rozumieniu art. 88 ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zaznaczyć należy, iż właściwe odkodowanie treści normy art. 42 § 2 k.k. musi prowadzić do ustalenia, że obowiązek wynikający z tego właśnie przepisu, jest wykonany wówczas, gdy sąd meriti nałoży, co najmniej, zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, będąc w stanie nietrzeźwości. Vide: Wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt V KK 56/07. W ocenie Sądu Okręgowego, w art. 42§2 Kodeksu karnego przewidziano możliwość alternatywną, orzeczenia trzech sposobów określenia przedmiotowego zakresu zakazu. Ustawodawca pozostawił Sądowi Orzekającemu możliwość orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, wszelkich pojazdów lub też wszelkich pojazdów mechanicznych. W sytuacji, w której oskarżony dopuszcza się jazdy w stanie nietrzeźwości kierując rowerem, a ponadto deklaruje, iż : „ ja potrzebuję roweru do przemieszczania się” (k.8), orzeczenie zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów rowerowych ma sens i jest, jak trafnie wskazał to oskarżyciel publiczny: „ najskuteczniejszym środkiem do wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia do przestrzegania zasad bezpieczeństwa w przyszłości, przekonania uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego przestrzegania ustanowionych zasad.” Raz jeszcze podkreślić przy tym należy, iż stosownie do art. 42 § 2 k.k., jeżeli sprawca skazywany jest za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w czasie popełniania którego znajdował się on w stanie nietrzeźwości, Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju. Vide: Wyrok SN z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. akt V KK 150/12. Całkowicie niezrozumiałym wydaje się więc, dlaczego Sąd Rejonowy orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów kategorii A (motocykli) skoro oskarżony został zatrzymany, jadąc w stanie nietrzeźwości na rowerze.

Mając powyższe na uwadze , Sąd Okręgowy zmodyfikował zatem treść wyroku Sądu meriti w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego W. M. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 1 roku.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przez Sąd Orzekający art. 424 k.p.k. to wskazać należy, iż nie zasługuje on za uwzględnienie. Pomimo bardzo lakonicznej formy uzasadnienia, zawiera ono niezbędne, przewidziane art. 424 k.p.k. elementy. Podkreślić należy, iż art. 424 k.p.k. to przepis adresowany do Sadu Odwoławczego i to właśnie Sąd II Instancji, na podstawie m.in. uzasadnienia orzeczenia, kontroluje Sąd meriti. Wielokrotnie wszak podnoszono w orzecznictwie, iż jeżeli uzasadnienie orzeczenia – co ma miejsce w niniejszej sprawie - pozwala na kontrolę instancyjną, nawet utrudnioną, ale jej nie uniemożliwia , to spełnia wymogi art. 424 k.p.k. Wbrew stanowisku apelującego zaznaczyć też należy, iż istota trafności orzeczenia nie tkwi w ilości zapisanych stron czy zdań poświęconych ustaleniom faktycznym w pisemnym uzasadnieniu wyroku ale w kompleksowości i bezbłędności tych ustaleń, poczynionych przez sąd orzekający. (Vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 20.11.2012 r., sygn. akt II Aka 198/12, wyrok SA w Katowicach z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt II Aka 403/12)

Kierując się powyższymi względami, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku, uznając - co już podniesiono wyżej - , iż należy jedynie skorygować punkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego W. M. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres jednego roku.

Mając zaś na względzie aktualną sytuację materialną oskarżonego, Sąd Okręgowy, na podstawie art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk oraz art.17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.