Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2014 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. L. (M. L.)

przeciwko (...) Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. w W. na rzecz powoda M. L. dalsze zadośćuczynienie w kwocie 130.700,00 (sto trzydzieści tysięcy siedemset) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2014 r.;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600,00 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  odstępuje od obciążenia powoda częścią nieuiszczonych kosztów sądowych przysługujących Skarbowi Państwa z zasądzonego roszczenia;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach 7.462,18 (siedem tysięcy czterysta sześćdziesiąt dwa 18/100) złote tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Katarzyna Banko

Sygn. akt I C 277/12

UZASADNIENIE

Powód M. L. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. w W. kwoty 79.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wyroku, zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda renty w wysokości 100 zł miesięcznie oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu powyższego żądania podano, że w dniu 18 października 2009r. na terenie Szwecji doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda, w trakcie którego został on przygnieciony zderzakiem samochodu do ściany. Wskutek zdarzenia powód doznał licznych obrażeń. Był leczony na terenie Szwecji i Polski. Powód zgłosił powstałą szkodę na osobie pozwanemu, który przyjął odpowiedzialność za powyższą szkodę i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 10.500 zł, odszkodowanie w kwocie 1.150,41 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia i dojazdów. Powód odwołał się od decyzji pozwanego w związku z tym powodowi przyznano dodatkową kwotę zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł. Zdaniem powoda zarówno kwota przyznanego odszkodowania, jak i wysokość orzeczonego uszczerbku na zdrowiu są niewspółmierne do obrażeń odniesionych w wypadku i ich następstw. Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 100 zł miesięcznie tytułem renty, gdyż z powodu wypadku powód ma zmniejszone możliwości pracy zarobkowej. Przed wypadkiem pracował na wysokościach, obecnie nie jest w stanie wykonywać tego rodzaju pracy.

Pozwany (...) TU S.A. w W. w piśmie procesowym z dnia 28 marca 2013r. wniósł o oddalenie powództwa jako bezzasadnego z uwagi na to, że dotychczas wypłacone powodowi przez pozwanego świadczenia czynią zadość wszelkim jego roszczeniom mającym swe źródło w zdarzeniu z dnia 18 października 2009r. oraz wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W piśmie procesowym z dnia 05 sierpnia 2013r. pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu odnośnie zadośćuczynienia do kwoty 130.700 zł powyższe stanowisko uzasadniając treścią opinii biegłego sądowego J. S.. Pismo zawierające rozszerzenie żądania pozwu pełnomocnik powoda przesłał na adres kancelarii pełnomocnika pozwanego dołączając do pisma procesowego skierowanego do Sądu dowód jego nadania listem poleconym. Przepis art. 193 § 2 ¹ kpc stanowi, że z wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym. Z kolei z przepisu art. 193 § 3 kpc wynika, że jeżeli powód występuje z nowym roszczeniem zamiast lub obok pierwotnego to skutki zawisłości sporu rozpoczynają się z chwilą, w której roszczenie to powód zgłosił na rozprawie w obecności pozwanego, w innych zaś wypadkach – z chwilą doręczenia pozwanemu pisma zawierającego zmianę i odpowiadającego wymaganiom pozwu. Pismo procesowe, którym następuje rozszerzenie powództwa pełni rolę pozwu i z tej przyczyny do takiego pisma stosuje się odpowiedni art. 187 k.p.c. W przepisie art. 132 § 1 ¹ kpc nie zostało wymienione pismo zawierające zmianę powództwa, zatem nie stosuje się do jego doręczenia zasady, o której stanowi art. 132 § 1 kpc. Pismo procesowe zawierające zmianę powództwa z dnia 05 sierpnia 2013r. było dotknięte brakiem formalnym w postaci braku odpisu pisma dla strony przeciwnej. Sąd nie wezwał pełnomocnika powoda o uzupełnienie powyższego braku formalnego i związku z powyższym na rozprawie w dniu 18 lutego 2014r. doręczył pełnomocnikowi pozwanego kserokopię pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 05 sierpnia 2013r.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 października 2009r. na terenie Szwecji doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda, w trakcie którego został on przygnieciony zderzakiem samochodu S. (...) do ściany domu. Samochód ten był zarejestrowany w Polsce, a jego właściciel ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego. Wskutek zdarzenia powód doznał licznych ran ud, wieloodłamowego złamania nasady kości piszczelowej nogi prawej oraz izolowanego złamania kości strzałkowej nogi lewej. Powód został przewieziony do Kliniki Ortopedycznej w S.. W szpitalu na terenie Szwecji powód przebywał od 18 października 2009r. do 24 października 2009r. W trakcie leczenia wykonano zabieg operacyjny zespolenia odłamów prawego podudzia stabilizatorem zewnętrznym w trybie na ostro, opracowano chirurgicznie liczne rany obu kończyn dolnych, a złamanie lewej kości strzałkowej unieruchomiono w opatrunku gipsowym. Leczenia w Klinice Ortopedycznej w S. przebiegło bez powikłań i chorego przewieziono transportem medycznym do dalszego leczenia w miejscu zamieszkania. Dalsze leczenie powód kontynuował w Polsce w Poradni Ortopedyczno - Urazowej w K., a następnie w Z.. W dniu 28 styczniu 2010r. w Szpitalu Miejskim w Z. przeprowadzono operacyjne usunięcie stabilizatora zewnętrznego, zaś złamanie nadal leczono gipsem S.. W okresie od 21 czerwca 2010r. do 14 lipca 2010r. powód przebywał w Sanatorium (...) w M.. W takcie pobytu prowadzono kinezyterapię indywidualną i w basenie oraz fizykoterapię, tj. zabiegi ciepłolecznicze, elektroterapię, zabiegi światłolecznicze, pole magnetyczne. (dowód: dokumentacja medyczna powoda k. 24 – 32, 41 – 47, przesłuchanie powoda k. 94 – 95).

Powód M. L. z zawodu jest ślusarzem – spawaczem. W zawodzie pracował przez rok w latach 90 – tych. Przed wypadkiem powód pracował jako kierowca zaopatrzeniowiec zarabiając miesięcznie około 1.200 zł. Po wypadku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 182 dni, następnie uzyskał 12 miesięcy świadczeń rehabilitacyjnych. W dniu 24 lutego 2011r. podjął pracę w firmie budowlanej, w której zarabia obecnie miesięcznie około 1.400 zł netto. (dowód: przesłuchanie powoda – zapis audio – video k. 197)

Biegły sądowy lekarz specjalista ortopeda – traumatolog J. S. na podstawie analizy akt sądowych, dokumentacji medycznej i badania przedmiotowego powoda rozpoznał u niego:

-

przebyte wieloodłomowe, dostawowe złamanie bliższej nasady i przysady prawego podudzia, z przemieszczeniem odłamów;

-

przebyte, wieloodłamowe złamanie kości strzałkowej lewej, w okolicy nadkostkowej z rozerwaniem więzozrostu piszczelowo – strzałkowego lewego;

-

przebyte, wygojone, liczne rany szarpano – tłuczone obu kończyn dolnych, z umiarkowanym oszpeceniem;

-

znaczną niedomogę statyczno – dynamiczną prawej kończyny dolnej, ze skróceniem długości, wygięciem szpotawym osi długiej i ograniczeniem ruchomości prawego stanu kolanowego;

-

średnio nasiloną niedomogę statyczno – dynamiczną lewego stawu skokowego, pod postacią deformacji, ograniczenia ruchomości stawu i wiarygodnego zespołu bólowego.

Procentowy uszczerbek na zdrowiu biegły lekarz określił na 65 %. Obecny stan zdrowia powoda jest stabilny, jednakże sprawność ogólna jest znacznie ograniczona. Pourazowa deformacja obu kończyn dolnych, zaburzenia statyczno – dynamiczne, przy wyraźnej patologicznej otyłości pokarmowej nie rokują dobrze. W przyszłości należy liczyć się z rozwojem i postępem choroby zwyrodnieniowej, zwłaszcza prawego stawu kolanowego i lewego stawu skokowego. Nie można również wykluczyć późnych zmian w obrębie stawów biodrowych i kręgosłupa L/S związanych głównie ze zmianą wektorów sił w trakcie obciążenia. Cierpienia fizyczne w okresie powypadkowym były duże. Przez okres pierwszych dwóch miesięcy powód był zdany na konieczność korzystania z wózka inwalidzkiego i zdany na pomoc osób trzecich przy wykonywaniu nawet podstawowych czynności życiowych (higiena osobista, przygotowanie posiłków, załatwianie spraw poza domem, zakupy, dowozy do placówek medycznych). (dowód: opinie biegłego sądowego – lekarza specjalisty ortopedy – traumatologa J. S. k. 110 –115, 158 – 160, ustna opinia zapis audio – video k. 197))

Powód zgłosił pozwanemu powstała szkodę domagając się m.in. wypłaty zadośćuczynienia. Pozwany przyjął odpowiedzialność za powstała szkodę i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi zadośćuczynienie w kwocie 10.500 zł, zaś na skutek odwołania powoda podwyższył zadośćuczynienie o kwotę 10.000 zł. ( dowód: akta szkody nr (...)).

Powyższe okoliczności faktyczne Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów, które były wiarygodne, spójne co do istotnych okoliczności sprawy. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły niekwestionowane dokumentny prywatne, których prawdziwość nie budziła wątpliwości. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał karty informacyjne leczenia szpitalnego i historie choroby powoda albowiem zostały sporządzone przez uprawnione organy w granicach ich kompetencji. Dokumenty te posłużyły do ustalenia przebiegu leczenia powoda M. L. i stanowiły podstawę do wydania opinii przez lekarza specjalistę ortopedę – traumatologa J. S.. Powyższa opinia została przyjęta przez Sąd bez zastrzeżeń, gdyż została ona sporządzona zgodnie ze zleceniem Sądu, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności istotnych dla poczynienia niezbędnych ustaleń faktycznych. Opinia została wydana w oparciu o dokumentację medyczną powoda, po przeprowadzeniu badań sądowo – lekarskich, dlatego Sąd uznał ją za rzetelną, popartą szczegółową analizą stanu zdrowia powoda. Opinia biegłego jest spójna, zupełna, zrozumiała, stanowcza i weryfikowalna z uwagi na jasność zawartych w niej treści. Zdaniem Sądu nie istniały też wątpliwości co do wiedzy lub fachowości biegłego. Strona powodowa nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do treści opinii, natomiast zakwestionował ją pozwany, zwłaszcza w zakresie orzeczonego przez biegłego stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Biegły sądowy J. S. w uzupełniających opiniach pisemnej i ustnej szczegółowo odniósł się do zarzutów strony pozwanej, w tym ustalonego procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda, uprawnień do oceny blizn będących następstwem wypadku, wpływu otyłości pokarmowej powoda na ewentualny stan zdrowia. Mając na względzie wyniki opinii wydanych przez biegłego J. S. Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Potrzeba powołania innych biegłych powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( por. orz. SN z dnia 04 sierpnia 1999r. I PKN 20/99 LexPolonica nr 347837, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 05 czerwca 2002r. III AUa 811/2002 LexPolonica 364378, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 01sierpnia 2008r. VI ACa 191/2008, LexPolonica 1960159, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 października 1999r. III AUa 279/99 LexPolonica 347611). Wiedza i doświadczenie zawodowe opiniującego oraz stanowczy charakter opinii przekonują, że zasadnym było poczynienie ustaleń na podstawie tej opinii. Dowód z przesłuchania stron – ograniczony do przesłuchania powoda – uzupełnił materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

W ustalonym stanie faktycznym powództwo o zadośćuczynienie zasługuje na uwzględnienie, natomiast oddaleniu podlegało ono w zakresie żądania zasądzenia renty.

Zgodnie art. 34 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 Nr 124, poz. 1152 z późniejszymi zmianami) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Pozwany przyznał, że ubezpieczał odpowiedzialność cywilną sprawcy wypadku komunikacyjnego, w którym w dniu 18 października 2009r. poszkodowany został powód M. L..

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Ponieważ celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Dlatego w orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (por. wyrok SN z dnia 18 maja 2004r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Na pojęcie krzywdy z kolei składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027). Zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Jego celem jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Ustawodawca wskazał, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”, nie sprecyzował natomiast zasad ustalania jej wysokości. O wysokości zadośćuczynienia decyduje szereg okoliczności, a mianowicie: rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i moralnych poszkodowanego, trwałość czy też nieodwracalność skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), przebieg zdarzenia podczas, którego doszło do wyrządzenia krzywdy, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Powinno być adekwatne nie tylko do rozmiaru krzywdy, ale także sytuacji majątkowej stron, aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa.

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 18 października 2009r. powód M. L. doznał ciężkich obrażeń ciała prawego podudzia i stawu kolanowego, licznych ran tłuczonych prawego uda oraz średnio ciężkich obrażeń lewego stawu skokowego i podudzia. Obrażenia te wymagały wielomiesięcznego leczenia specjalistycznego i dwóch zabiegów operacyjnych. Przez okres dwóch miesięcy po wypadku powód korzystał z wózka inwalidzkiego, wymagał pomocy przy wszystkich czynnościach życia codziennego. Mimo leczenia powód pozostał osobą niepełnosprawną, która w stosunkowo młodym wieku jest znacząco ograniczona w życiu społecznym. Trudności w poruszaniu się na dłuższych dystansach, uprawianie sportów rekreacyjnych jest praktycznie niemożliwe. Jakość życia powoda znacząco pogorszyła się. Trwałym następstwem wypadku są także blizny pourazowe. Obecny stan zdrowia powoda jest dość stabilny, jednakże nastąpiła progresja zmian pourazowych. Zmiany te dotyczą głównie ruchomości stawów, zaników mięśniowych i dysfunkcji uszkodzonych kończyn Obecnie powód porusza się dość sprawnie, nie korzysta z pomocy osób trzecich w samodzielnej egzystencji jednak zmiany pourazowe powodują, że zmuszony jest prowadzić mało aktywny tryb życia, a to sprzyja nadwadze i wraz ze zmianami pourazowymi stanie się przyczyna rozwoju i postępu choroby zwyrodnieniowej narządu ruchu. Biegły sądowy J. S. podał, że w przyszłości powód będzie wymagał protezoplastyki prawego stawu kolanowego. Zmiana wektorów sił w trakcie obciążania zdeformowanego prawego stawu kolanowego oraz szpotawe wygięcie goleni już w niedługim czasie doprowadzi do zaawansowanej artrozy prawego kolana. Mając na względzie młody wiek powoda, długotrwałość leczenia, przebyte dwa zabiegi operacyjne, orzeczony uszczerbek na zdrowiu, konieczność rezygnacji z dotychczasowego trybu życia, odczuwane dolegliwości bólowe, rokowania na przyszłość Sąd uznał, że dochodzone w niniejszym postępowaniu zadośćuczynienie, niezależnie od już wypłaconej z tego tytułu kwoty 20.500 zł, nie jest wygórowane i zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (ust. 1). W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania (ust.2).

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa domagał się zasądzenia ustawowych odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia wyroku stąd od kwoty 130.700 zł ustawowe odsetki zasadzono od dnia 18 lutego 2014r.

Przepis art. 444 § 2 k.c. stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu w razie:

- całkowitej lub częściowej utraty przez niego zdolności do pracy zarobkowej;

- zwiększenia się jego potrzeb;

- zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość.

Wymienione następstwa powinny mieć charakter trwały (co nie oznacza, że nieodwracalny). Każda z tych okoliczności może stanowić samodzielną podstawę zasądzenia renty, jednakże konieczną przesłanką jest powstanie szkody bądź to w postaci zwiększenia wydatków, bądź to zmniejszenia dochodów. Renta przewidziana w art. 444 k.c. nie ma charakteru alimentacyjnego, lecz wyłącznie odszkodowawczy i przesłanką jej ustalenia nie może być koszt utrzymania osoby poszkodowanej, ale wyłącznie odszkodowanie za utratę zdolności do pracy (za utratę zarobków) oraz odszkodowanie za zwiększenie się potrzeb poszkodowanego na skutek wyrządzenia mu szkody na zdrowiu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 20 grudnia 1977 roku., IV CR 486/77, niepubl.).

Powód z zawodu jest ślusarzem, jednakże w wyuczonym zawodzie pracował jedynie przez rok w latach 90 – tych. Bezpośrednio przed wypadkiem powód pracował jako kierowca zaopatrzeniowiec w sklepie zarabiając około 1.200 zł. Po wypadku przez 182 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim otrzymując zasiłek chorobowy, następnie przez 12 miesięcy pobierał świadczenie rehabilitacyjne. W dniu 24 lutego 2011r. podjął pracę w Przedsiębiorstwie Remontowo Budowlano Usługowym (...), w którym obecnie zarabia miesięcznie 1.400 netto. Porównując dochody powoda sprzed wypadku z obecnymi dochodami Sąd uznał, że powód nie wykazał szkody w postaci zmniejszenia dochodów będących następstwem wypadku komunikacyjnego z dnia 18 października 2009r., a tym samym nie wykazał jednej z przesłanek (szkody) będących podstawą zasądzenia renty. Mając powyższe na względzie Sąd oddalił powództwo o zasądzenie renty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zdanie 2 kpc. Powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (1.200 zł) w związku z powyższym na zasadzie art. 100 zdanie 2 kpc Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z treścią § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Powód był zwolniony od kosztów sądowych w całości. Do rozliczenia pozostawały nieuiszczone koszty sądowe obejmujące: opłatę sądową w kwocie 6.535 zł oraz wydatki na opinie biegłego sądowego w kwocie 927,18 zł. Skoro pozwany przegrał sprawę to na podstawie art. 83 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r. (tekst jednolity z dnia 27 kwietnia 2010r. Dz. U. Nr 90, poz. 594 z późniejszymi zmianami) należało pobrać od niego - jako strony przegrywającej sprawę – na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 7.462,18 zł obejmującą nieuiszczone koszty sądowe.

G., dnia 10 marca 2014r. SSO Katarzyna Banko