Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Daria Ratymirska

Protokolant Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2014 w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko T. K.

o zapłatę kwoty 1.120,64 zł

oddala powództwo.

sygn. akt I C 613/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A. we W. wniosła pozew przeciwko T. K. o zapłatę kwoty 1120,64 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 894,37 zł od dnia 16.11.2013r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że w dniu 4 maja 2007r. udzieliła pozwanej limitu kredytowego. Pozwana była zobowiązana do spłaty limitu kredytowego w miesięcznych ratach w wysokości podanej w umowie. Pomimo wezwań, pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty należności. W związku z tym, po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana uregulować zadłużenie, całość zadłużenia stała się wymagalna. Powód wskazał, że należności objętych pozwem dochodzi na podstawie wyciągu z dnia 15.11.2013r. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się: należność główna w kwocie 894,37 zł, odsetki za okres od dnia 4 maja 2007r. do dnia 15 listopada 2013r. w kwocie 136,27 zł, opłaty, prowizje i opłaty za prowadzenie rachunku w kwocie 90 zł, a nadto dalsze odsetki od dnia 16 listopada 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 894,37 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Na rozprawie w dniu 15 maja 2014r. pozwana zarzuciła, że nie ma środków na zapłatę należności Banku. Potwierdziła, że zawarła z powodem umowę o przyznanie limitu kredytowego w dniu 4 maja 2007r. oraz, że dokonywała operacji, wskazanych przez powoda. Podniosła, że nie wie, w jaki sposób została obliczona kwota 894,37 zł, tytułem należności głównej, pozostającej do spłaty. Zarzuciła, że nie wpłacała na rachunek wymaganej kwoty 50 zł przez ostatnie 3 miesiące przed wypowiedzeniem umowy przez Bank.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 maja 2007r. strony zawarły umowę o przyznanie limitu kredytowego, na podstawie której Bank przyznał pozwanej limit kredytowy do kwoty 900 zł (§1), zaś pozwana zobowiązała się do spłaty limitu w okresach miesięcznych na wskazany rachunek bankowy w wysokości i terminach określonych w wyciągu z rachunku, generowanym każdego pierwszego dnia miesiąca i wysyłanym na adres korespondencyjny pozwanej. Wymagana spłata minimalna, zgodnie z umową, wynosiła 5% kwoty przyznanego limitu (§5).

Dowód: umowa (k-20)

W dniu 15 listopada 2013r. strona powodowa wystawiła na podstawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, wyciąg z ksiąg banku, stwierdzając, że należności pozwanej wobec powoda, na podstawie umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 4 maja 2007r r., wynoszą łącznie 1120,64zł, w tym: należność główna w kwocie 894,37 zł, odsetki umowne za okres od dnia 4 maja 2007r. do dnia 15 listopada 2013r. w kwocie 136,27 zł, opłaty i prowizje w kwocie 60 zł, opłaty za prowadzenie rachunku w kwocie 30 zł, a nadto dalsze odsetki od dnia 16 listopada 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 894,37 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku (k-26)

Pismem z dnia 20.08.2013r. strona powodowa wypowiedziała pozwanej umowę o przyznanie limitu kredytowego z dnia 4.05.2007r., z 30-dniowym okresem wypowiedzenia. Zarazem wezwał pozwaną do zwrotu niewykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi Bankowi za okres korzystania z kredytu oraz zapłaty zaległych opłat i prowizji, łącznie w kwocie 1238,72 zł, w terminie 30 dni od otrzymania pisma, co nastąpiło w dniu 30.08.2013r..

Dowód: pismo z dnia 20.08.2013r. (k-27-29).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Rzeczą powoda było wykazanie, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty limitu kredytowego, wynikającego z umowy z dnia 4 maja 2007r., że w związku z tym całość zadłużenia stała się wymagalna, oraz, że należność główna, z tego tytułu wynosi 894,37 zł. Tymczasem twierdzenia powoda, zawarte w uzasadnieniu pozwu, pozostały gołosłowne. Strona powodowa nie udowodniła faktów, z których wywodzi skutki prawne, w postaci możliwość żądania zapłaty od pozwanej kwoty dochodzonej pozwem (art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc). Zgodnie z zawartą umową, pozwana zobowiązała się do spłaty limitu w okresach miesięcznych na wskazany rachunek bankowy, w wysokości i terminach, określonych w wyciągu z rachunku, generowanym każdego pierwszego dnia miesiąca i wysyłanym na adres korespondencyjny pozwanej. Powód nie wyjaśnił w jakim okresie pozwana uchybiła obowiązkowi zapłaty, ani nie wykazał podstawy prawnej wypowiedzenia umowy z tego tytułu. W piśmie z dnia 20.08.2013r. (k-27), zawierającym oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z powodu braku wymaganej spłaty minimalnej przez okres co najmniej 2 miesięcy, powód powołał się na postanowienia umowy. Tymczasem dołączona przez powoda umowa z dnia 4 maja 2007r. (k-20) nie zawiera postanowienia o dopuszczalnych przyczynach wypowiedzenia umowy przez Bank, w szczególności z powodu braku spłaty minimalnej. Powód nie przedstawił też Regulaminu, będącego integralną częścią umowy. Twierdzenia powoda o natychmiastowej wymagalności całego roszczenia z chwilą upływu okresu wypowiedzenia były gołosłowne. Powód nie wskazał podstawy prawnej takiego twierdzenia (nie wynika to z umowy, dołączonej do pozwu), jak również nie wykazał wysokości „należności głównej”, a nawet nie wyjaśnił sposobu wyliczenia tej kwoty, uniemożliwiając Sądowi weryfikację jego twierdzeń w tym zakresie.

Wbrew twierdzeniom powoda, dowód, w postaci wyciągu z ksiąg z banku nie jest wystarczającym dowodem na fakt „zawarcia umowy oraz nieuregulowanego zobowiązania pozwanego”. Na podstawie dowodu, zaoferowanego przez powoda, Sąd ustalił jedynie, że powód wystawił w dniu 15.11.2013r. wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, że należności pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy, wynoszą łącznie 1120,64 zł. Dokument ten, jako prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc). Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09, OTK-A 2011/2/12), uznał, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075), w związku z art. 244 § 1 i art. 252 k.p.c., w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Dokument ten nie korzysta więc z domniemania prawdziwości zawartych w nim twierdzeń. W konsekwencji, z samego faktu, że powód stwierdził istnienie zadłużenia pozwanej w Banku, nie wynika fakt istotny, a mianowicie, że wierzytelność przeciwko pozwanej istniała w takiej wysokości.

Bezzasadne było żądanie zapłaty kwoty 136,27 zł, z tytułu odsetek za okres od dnia 4 maja 2007r. Powód nie wykazał daty wymagalności roszczenia, oznaczonej na dzień 4 maja 2007r., tym bardziej, że jest to data zawarcia przedmiotowej umowy. Zgodnie z art. 481§1 kc, wierzyciel może żądać odsetek, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, za czas opóźnienia. Niezależnie od tego, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o dacie wymagalności w dniu 4 maja 2007r., od której domaga się odsetek, roszczenie powoda uległoby przedawnieniu po trzech latach (art. 118 kc), co po uwzględnieniu zarzutu przedawnienia, powodowałoby oddalenie powództwa (art. 117§2 kc). Powód nie wyjaśnił zarazem rozbieżności pomiędzy kwotą, obejmującą odsetki, wskazaną w wypowiedzeniu umowy (205,35 zł, k-27), a kwotą z tego tytułu, wynikającą z pozwu i wyciągu z ksiąg banku z dnia 15.11.2013r. (136,27 zł, k-26). Nie wyjaśnił również rozbieżności w zakresie żądania zapłaty, z tytułu opłat i prowizji, w kwocie 139 zł, wynikającej z wypowiedzenia umowy, oraz w kwocie 90 zł, wskazanej w pozwie i wyciągu z ksiąg banku. Powód nie wykazał, ani nie uzasadnił podstawy prawnej żądania zapłaty kwoty 90 zł, z tytułu opłat i prowizji, nie wskazał precyzyjnie, jakimi opłatami i prowizjami obciąża pozwaną i nie wykazał, że taki obowiązek spoczywał na pozwanej, zgodnie z zawartą umową.

Sąd nie znalazł zarazem podstaw do działania z urzędu w celu poszukiwania dowodów, na poparcie twierdzeń powoda, w sytuacji, gdy strona powodowa jest profesjonalnym podmiotem, trudniącym się m.in. udzielaniem kredytów. Nie było też podstaw do odraczania rozprawy, o terminie której pełnomocnik powoda był należycie zawiadomiony i nie stawił się bez usprawiedliwienia (art. 214§1 kpc). Sąd podziela pogląd, wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000r., V CKN 175/00, OSP 2001 r./7–8/116, iż działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). W uzasadnieniu powołanego orzeczenia wyrażono stanowisko, iż ani w toku postępowania dowodowego, ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron, sąd nie ma obowiązku ustalania, czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia stosunku spornego i nieaktualny jest już nakaz uzupełniania z urzędu udzielanych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy. Powołanie dowodu przez sąd z urzędu może być korzystne dla jednej ze stron, niekorzystne natomiast dla strony przeciwnej. Przestrzegając zasady równości stron, sąd musi, o ile chodzi o powoływanie dowodów, przestrzegać również zasady kontradyktoryjności, stosownie do której strona może m.in. powoływać dowody i wypowiadać się co do dowodów powołanych przez przeciwnika (art. 210§1 k.p.c.). Działanie przez sąd z urzędu nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnieniu jej obowiązków i może mieć miejsce tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach. Sąd nie dopatrzył się podstaw do uznania za taką sytuacji stron w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów w zw. z art. 471 k.c., orzeczono, jak w sentencji wyroku.