Pełny tekst orzeczenia

Sygn.akt.II AKa 109 /14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Mrozik - Sztykiel /spr/

Sędziowie: SSA Maria Żłobińska

SSA Marek Czecharowski

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Grajber

przy udziale prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014 r.

sprawy z wniosku N. W.

o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie

z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa –Praga w Warszawie

z dnia 19 grudnia 2013 r. r. sygn. V Ko 340/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. kwotę 147,60, w tym 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

N. W. złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz kwoty zadośćuczynienia w kwocie 30.000zł. z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w okresie od 8 grudnia 1998 r. do dnia 18 czerwca 1999 r. oraz świadczenia w wysokości 5000 zł na rzecz fundacji pomocy dzieciom wskazanej przez sąd.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie prokurator podniósł zarzut przedawnienia wobec upływu terminu określonego w art. 555 kpk.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. V Ko 340/13 wniosek N. W. oddalił.

Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię ( a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie), tj. art. 555 kpk w zw. z art. 5 kc – poprzez bezzasadne uznanie przez Sąd Okręgowy, iż zarzut przedawnienia roszczenia wnioskodawcy o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie podniesiony został przez prokuratora skutecznie, co spowodowało oddalenie wniosku N. W., podczas gdy skorzystanie z zarzutu przedawnienia roszczenia stanowiło nadużycie przezeń prawa podmiotowego, było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i skutkowało naruszeniem art. 5 kc.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez uznanie wniosku i zasądzenie żądanej kwoty tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Bezspornym w sprawie jest, że wnioskodawca N. W. wniosek o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie złożył do sądu po upływie prawie 13 lat od uprawomocnienia się w dniu 4 lipca 2000 r. wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 8 marca 2000 r. sygn. IV K 79/99, którym został uniewinniony od popełnienia zarzucanego czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk oraz czynu z art. 282 kk. Nie może budzić wątpliwości, iż przedmiotowy wniosek został złożony po upływie okresu określonego w art. 555 kpk, tym samym niezasadne jest stanowisko skarżącego, iż Sąd Okręgowy dokonał błędnej wykładni tego przepisu.

Nie można również podzielić zarzutu apelacji jakoby uwzględnienie przez Sąd Okręgowy podniesionego przez prokuratora zarzutu przedawnienia było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a tym samym, aby doszło do obrazy art. 5 kc. Sąd ten, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dokonał analizy całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, poddał je ocenie i wykazał jakie powody i dlaczego nie pozwoliły na uznanie zgłoszonego przez prokuratora zarzutu przedawnienia za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Oceniając zgodność zarzutu przedawnienia z art. 5 kc, Sąd uwzględnił opisywane przez wnioskodawcę przyczyny opóźnienia, ale także zgodnie z art. 410 kpk pozostałe okoliczności ujawnione w sprawie.

Apelacja nie przedstawiła argumentów, które uzasadniałyby przeciwne stanowisko w powyższym zakresie, tym bardziej, że pomija ona krytyczną ocenę Sądu Okręgowego tłumaczenia wnioskodawcy odnośnie tak znacznego opóźnienia w złożeniu wniosku i nie danie temu wiary. Nie wykazano, aby stanowisko Sądu Okręgowego, iż upływu terminu przewidzianego w art. 555 kpk nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności leżące po stronie wnioskodawcy, obarczone było błędem. Takich też okoliczności nie znalazł Sąd odwoławczy,

Zauważyć można, że wnioskodawca dochodzący roszczeń powinien to czynić stosownie do całości norm prawnych zawartych w kodeksie postępowania karnego, a więc nie tylko norm określających przesłanki dochodzonego roszczenia, ale także określających termin, tym bardziej, że z niezakwestionowanych skutecznie ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że miał ku temu obiektywną możliwość.

W związku z powyższym i mając na uwadze dotychczasowe orzecznictwo, w tym uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1997r. (OSNKW 1997/3-4/18) należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż podniesiony przez prokuratora zarzut przedawnienia nie godzi w społeczne i prawne racje oraz w funkcję instytucji zadośćuczynienia, a powoływane okoliczności, tak przez wnioskodawcę, jak i w apelacji, nie mogą być uznane za rzeczywistą, a zarazem usprawiedliwioną, przyczynę niedochowania przez N. W. terminu do złożeniu przedmiotowego wniosku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku. Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 554 § 2 kk oraz § 14 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

II AKa 109/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE