Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marka Szczęsnego

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 r.

sprawy A. Z.

oskarżonego z art. 286§1 k.k. w zw. art. 294§1 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżyciela subsydiarnego (...)

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 31 stycznia 2014 r. sygn. akt III K 52/12

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. Z. i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Legnicy do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

A. Z. został oskarżony o to, że:

w okresie od dnia 5 lipca 2010r. do dnia 15 września 2010r. w S., gm.G. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru jako właściciel firmy (...), w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wystawił faktury VAT: nr (...)r. z dnia 05.07.2010r., nr (...) z dnia 05.07.2010r., nr (...) z dnia 14.07.2010r., nr (...) z dnia 14.07.2010r., (...) z dnia 14.07.2010r., (...) z dnia 17.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...) z dnia 20.07.2010r., nr (...). z dnia 28.07.2010r., nr (...)z dnia 28.07.2010r., nr (...) z dnia 28.07.2010r., nr (...)z dnia 28.07.2010r., nr (...) z dnia 28.07.2010r., nr (...) z dnia 10.08.2010r., nr (...)z dnia 10 08 2010r, nr (...)z dnia 10 08 2010r, nr (...)z dnia 10.08.2010r, nr (...)z dnia 25.08.2010r, nr (...)z dnia 25.08.2010r, nr (...)z dnia 25.08.2010r., nr (...)z dnia 25.08.2010r., nr (...)z dnia 25.08.2010r., nr (...) z dnia 07.09.2010r., nr (...)z dnia 07.09.2010r., nr (...)z dnia 07.09.2010r., nr (...) z dnia 07.09.2010r., nr (...) z dnia 15.09.2010r., nr (...) z dnia 15.09.2010r., nr (...) z dnia 15.09.2010r. poświadczające fikcyjne ( nigdy nie mające miejsca) usługi transportowe i następnie jako cedent ( w ramach umowy factoringu) dokonywał cesji należności z tych faktur na rzecz cesjonariusza (...) FINANSE sp. Z o.o. z/s we W. za wynagrodzeniem przed terminem ich płatności , w prowadzając w ten sposób w błąd (...) FINANSE sp. z o.o. z/s we W. i uzyskując tym samym korzyść majątkową na szkodę (...) FINANSE sp.z.o.o. z/s we W. w łącznej kwocie 313.292,57 złotych,

tj. o czyn z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.271 § 3 kk w zw. z art.273 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 31.01.2014r. uniewinnił w/w oskarżonego od zarzucanego czynu, obciążając oskarżyciela posiłkowego (...) kosztami procesu (sygn. akt III K 51/12).

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel posiłkowy (...) Finanse Sp. z o.o. , zarzucając obrazę przepisów postępowania, a to przepisów art. 4, 7, 410 i 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych z pominięciem zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny materiału dowodowego, wbrew zasadom logiki i prawidłowego rozumowania, które w konsekwencji doprowadziły do błędnych ustaleń faktycznych, a to przez błędne przyjęcie przez Sąd, a quo, że oskarżony A. Z. nie dopuścił się zarzuconego czynu.

Powołując się na tak sformułowany zarzut wniósł apelujący oskarżyciel o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Na wstępie stwierdzić należy, iż apelacja okazała się zasadna i to w stopniu oczywistym.

Przed podaniem argumentów, wspierających powyższe stanowisko, należy odnieść się do podniesionych przez Sąd Okręgowy wątpliwości procesowych co do uprawnień (...) Finanse Sp. z o.o. występowania w sprawie w charakterze samodzielnego oskarżyciela posiłkowego (strony 6 i 7 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Istotnie – zauważa się, iż zażalenie pokrzywdzonego (...) na postanowienie prokuratora z dnia 30.06.2011 r. o umorzeniu śledztwa w sprawie 1 Ds. 441/11 rozpoznane zostało przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia (patrz: postanowienie z dnia 11.10.2011 r. w sprawie II Kp 755/11 k. 146-150 T. I). Tymczasem, zgodnie z treścią art. 329 k.p.k. oraz art. 465 § 2 k.p.k.. właściwym w tym względzie był Sąd Okręgowy w Legnicy. Na usprawiedliwienie prokuratora, który zażalenie pokrzywdzonych przesłał do Sądu Rejonowego, a także i Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia podnieść należy, że w chwili prowadzenia przedmiotowego śledztwa kwestia właściwości sądu, właściwego do rozpoznania spraw, dotyczących przestępstw wystawiania sfałszowanych faktur VAT, przedstawiała się rozmaicie. Co więcej dominował pogląd, iż wszelkie oszustwa, związane z wystawianiem sfałszowanych faktur winny być traktowane, jako występek z art. 76 k.k.s. Właściwym do rozpoznania takich spraw były, więc sądy rejonowe. Dopiero w ostatnim okresie zaczyna dominować stanowisko, że wyłudzanie czy to podatku VAT czy też fikcyjnej należności na podstawie faktury VAT wyczerpuje znamiona przestępstwa oszustwa (por: postanowienie Sądu Najwyższego z 10.07.2013 r. II KK 20/13). Skoro więc zważy się, iż postanowienie prokuratora z dnia 30.06.2011 r. o umorzeniu śledztwa, zostało przez Sąd Rejonowy uchylone i w dniu 29.12.2011 r. po uzupełnieniu postępowania przygotowawczego prokurator powtórnie umorzył śledztwo w tej sprawie, tym samym uznano, że pokrzywdzony (...) nabył uprawnienia do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia.

Wracając do meritum sprawy jeszcze raz powtórzyć należy stanowisko, wyrażone na wstępie, że apelacja oskarżyciela posiłkowego jest zasadna i to w stopniu oczywistym. Co więcej – nie często zdarzają się w praktyce sądowej sprawy, w których bezzasadność zaskarżonego wyroku byłaby tak ewidentna jak in concreto. U podstaw bezzasadnego uniewinnienia osk. A. Z. bowiem legły:

1) po pierwsze – fakt niedostatecznego zrozumienia przez Sąd Okręgowy konsekwencji, wynikających z umowy factoringu łączącej oskarżyciela posiłkowego (...) z firmą (...), należącą do osk. A. Z., a także wadliwa ocena wyjaśnień oskarżonego,

2) po drugie – całkowitego zignorowania przez ten Sąd dowodu z 17 zleceń, wystawionych przez firmę (...) na rzecz różnych firm, z których w sposób oczywisty wynika oszukańczy charakter faktur, wysłanych przez oskarżonego do oskarżyciela posiłkowego, celem wyłudzenia pieniędzy (patrz: zlecenia znajdujące się w kopercie w Tomie II k. 139),

3) po trzecie – fakt zignorowania dowodu ze zleceń, przedstawionych wyżej w p. 2), a zawartych w kopercie na k. 139, spowodował, iż Sąd Okręgowy nie wyciągnął należytych wniosków z takich dowodów i okoliczności sprawy, jak m.in.:

a) zeznań – R. L. (1) (k. 52-53) oraz Ł. P. (1) (k. 71-72) – pracowników (...), którym oskarżony przyznał się do wystawienia przedmiotowych fikcyjnych faktur,

b) pisemnego zobowiązania oskarżonego z dnia 18.10.2010 r. uznającego przedmiotowy dług (...) (k. 66 Tom II w związku z treścią zeznań R. L. i Ł. P.),

c) treści zaświadczenia, wystawionego przez Urząd Kontroli Skarbowej we W. w dniu 20.12.2012 r. z którego w sposób pośredni także wynika, iż 32 lub 33 faktury skierowane do (...) nie dotyczyły faktycznie wykonanych kursów, lecz miały na celu wyłącznie wyłudzenie gotówki od oskarżyciela posiłkowego (k. 168 T.II),

d) wadliwa interpretacja postawy prezentowanej w tej sprawie przez oskarżyciela posiłkowego.

Na uzasadnienie powyższych okoliczności przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty.

Ad. 1) Na wstępie zauważa się, iż Sąd Okręgowy przejawiał rzadko spotykaną determinację, mającą na celu uzyskanie „ oryginałów faktur”, których kopie zostały skierowane do firmy (...), a także uzyskania dokumentów, zlecających oskarżonemu usługi transportowe, wykazane w przedmiotowych fakturach (k. 79 T.II, k. 146 T.II k. 160-161 T.II, k. 218 i 219 T.III, k. 270 T.III k. 272 T.III, k. 303-310 T.III).

Przedsięwzięcia te wydają się być zupełnie niezrozumiałe. W szczególności przy tym chybione są sugestie, jakoby brak oryginałów faktur, a dysponowanie jedynie ich kopiami „ czynił bezprzedmiotowym badanie ich autentyczności, a tym samym badanie podpisów znajdujących się na fakturach” (cytat z uzasadnienia k. 323). Argument ten jest zupełnie niezrozumiały, gdyż pomija zarówno treść wyjaśnień oskarżonego a także konsekwencje w zakresie obiegu dokumentów, wynikające z umowy factoringu łączącej oskarżonego z oskarżycielem posiłkowym jak i fakt przyjęcia przez oskarżonego kwoty ok. 300 tysięcy złotych od oskarżyciela posiłkowego na podstawie 6 przelewów bankowych, opartych na tych 32 fikcyjnych fakturach.

e) Stanowisko Sądu Okręgowego o tyle jest trudne do zrozumienia, że w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku trafnie ustala się, iż w związku zawartą umową factoringu płatnikami usługi wykonanej przez oskarżonego dla firmy (...) nie był ten zleceniodawca, lecz oskarżyciel posiłkowy to jest spółka (...). Podstawą dokonywania przez tę spółkę przelewów pieniężnych na rzecz firmy oskarżonego nie były oryginały faktur, wystawionych przez oskarżonego, lecz ich kopie. Oryginały faktur natomiast były wysyłane do zleceniodawcy usługi czyli firmy (...). Tak oczywiście rzecz się przedstawiała, gdy chodziło o rzetelne faktury wystawione przy faktycznie zrealizowanej usłudze (patrz: strona 1 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W tej sytuacji jest poza sporem, że to kopie faktur, przesyłanych przez oskarżonego do Spółki (...) były podstawą do wypłaty należności w nich wskazanych. Wywody Sądu Okręgowego, co do „ bezprzedmiotowości jakiegokolwiek badania ich autentyczności „ są przy tym zupełnie niezrozumiałe, gdy uwzględni się treść wyjaśnień oskarżonego w zestawieniu z faktem przelania na jego konto kwot wykazanych w tych fakturach. Przecież oskarżony przyznał, iż na fakturach tych figurują zarówno pieczątka, którą się posługiwał jak i jego własnoręczny podpis. Chybione i to w stopniu oczywistym są także i te fragmenty uzasadnienia, które sugerują, jakoby istotne znaczenie miała okoliczność braku dokładnych danych co do nadawcy tych faktur. Nawet jeżeli to nie oskarżony osobiście wysłał te sfałszowane kopie do firmy (...), to okoliczność ta jest bez znaczenia w sprawie. Ważnym jest przecież to, że on był autorem tych fałszywych faktur, oraz to, że na ich podstawie pokrzywdzona Spółka przelewała w okresie od 5.07.2010 r. do 15.09.2010 r. na jego konto łącznie ponad 295 tysięcy złotych (patrz: 8 przelewów k. 48 – 55). W podsumowaniu tego fragmentu rozważań, stwierdzić należy, iż brak oryginałów faktur jest w tej sprawie zupełnie bez znaczenia. Co więcej – brak ten jest zupełnie zrozumiały, gdyż oryginały takie, gdyby zostały wysłane do firmy (...), uniemożliwiałyby oskarżonemu realizację przestępczego oszustwa. Od razu firma (...) zorientowałaby się, że ma do czynienia z mistyfikacją – o czym następny fragment niniejszego uzasadnienia.

Ad 2) Już wyżej zasygnalizowano, iż Sąd Okręgowy w sposób mało wnikliwy ocenił wyjaśnienia oskarżonego. Przecież sprawca ten nie kwestionuje faktu swego autorstwa kopii faktur przesłanych do pokrzywdzonej Spółki (...). Sugeruje jedynie, że kopie te obrazują rzetelnie wykonane na rzecz firmy (...) usługi przewozowe. Utrzymywał przy tym jakoby „ oryginał faktury był wysyłany do A.” , (k. 51 odwrót T.II), przy czym „ na wystawianych fakturach wypisywałem numer zlecenia od firmy (...) (cytat z k. 51 T.II). Nie wie jednak, dlaczego „ od nich nie miałem zwrotnych informacji” (cytaty z k. 51v). Dla Sądu Apelacyjnego powody braku „ zwrotnych informacji” jak i to, że w dokumentacji firmy (...) brak takich faktur, jest w pełni zrozumiały. Faktury takie nie zostały bowiem do (...), wysłane jak również i to, że firma (...) zleceń, wskazanych przez oskarżonego na kopiach faktur nie skierowała do oskarżonego. Stwierdzenie zawarte w zdaniu poprzednim wymaga jedynie niewielkiej korekty. Spośród 33 zakwestionowanych faktur jedynie jedna z nich była oparta na rzeczywistym zleceniu firmy (...). Była ona jednak także „ oszukańcza”, gdyż oskarżony ją wystawił, mimo niezrealizowania zleconej usługi transportowej. O fikcyjnym charakterze tych 33 faktur świadczy treść dokumentów, dostarczonych przez firmę (...) a zawartych w kopercie w T.II k. 139. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż oskarżony miał obowiązek wskazywania w fakturach „ numer zlecenia od firmy (...)” (cytat z wyjaśnień A.Z.). Zauważono jednak, że numery takie wskazywał w okresie od 5 lipca 2010 r. do 28 lipca 2010 r. na pierwszych 17 fikcyjnych fakturach. Na pozostałych fikcyjnych fakturach, wystawionych od 10 sierpnia 2010 r. do 15 września 2010 r. oskarżony już numerów rzekomych zleceń nie umieszczał. Zapewne chodziło o to, by firma (...) miała problemy ze zorientowaniem się, iż chodzi o fikcyjną usługę. O tym zaś, iż trafne jest stanowisko Sądu Apelacyjnego świadczą:

a) po pierwsze – fakt, że oskarżony nie był w stanie wskazać ani jednego ze zleceń, których numery wskazał na fikcyjnych fakturach. Argument o bałaganie w dokumentacji byłby zrozumiały gdyby nie to, że odnalazł on zlecenia, wystawione przez (...) dla jego firmy w okresie od 23.12.2009 r. do 18.02.2010 r. (k. 77 – 97 Tom I), natomiast nie potrafił znaleźć zleceń, wystawionych pół roku później tj.od czerwca do września 2010 r.

b) po drugie w samej zaś rzeczy o fikcyjnym charakterze przedmiotowych faktur świadczy fakt, iż numery rzekomych zleceń, skierowanych do jego firmy przez (...) w rzeczywistości odnoszą się do zleceń skierowanych przez (...) do zupełnie innych podmiotów. Nie bałagan dokumentacyjny w firmie (...), należącej do oskarżonego był więc powodem, iż nie był on w stanie dostarczyć zleceń (...), lecz okoliczność, iż (...) zleceń takich oskarżonemu od lipca do września 2010 r. nie wysyłał. Pomija Sąd Apelacyjny w tym względzie jedno zlecenie z dnia 18.06.2010 r., które legło u podstaw faktury Nr (...), wystawionej przez oskarżonego w dniu 14.07.2010 r. W tym zakresie także zapewne doszło do wyłudzenia pieniędzy, gdyż zlecona usługa nie została przez oskarżonego zrealizowana. Oto dane świadczące o fikcyjnym charakterze, 33 faktur sporządzonych przez oskarżonego od lipca do września 2010 r. a skierowanych do realizacji przez Spółkę (...):

1) podstawą faktury Nr (...) wystawionej przez oskarżonego 1 lipca 2010 r. miało być zlecenie o numerze (...) wystawione przez (...) 5.-7.2010 r. (k. 47 T.I).

Tymczasem firma (...) wykazała, że w/w numer tj. (...) nosi zlecenie skierowane przez tę firmę 6.07.2010 r. do (...) s.c. w Z.. Do powyższego zlecenia dołączono fakturę, wystawioną przez w/w firmę przewozową tj. (...) o wykonaniu zleconej usługi (k. 139 T.II),

2) podstawą faktury Nr (...) wystawionej przez oskarżonego w dniu 5.07.2010r. miało być zlecenie o numerze (...) rzekomo wystawione przez A. w dniu 1.07.2010 r. (k. 46 T.I). Faktycznie A. zlecenie o powyższym numerze skierował nie do oskarżonego, lecz do (...) S.c. w P. (T. II k. 139),

3) podstawą faktury Nr (...), sporządzonej przez oskarżonego 14.07.2010 r. miało być zlecenie nr (...), rzekomo wystawione przez A. na rzecz jego firmy tj. A. (k. 45 T.I).

Faktycznie zaś firma (...) zlecenia o w/w numerze (...) skierowała nie do oskarżonego, lecz do firmy Usługi (...) w G. (k. 139 T.II).

4) podstawą faktury Nr (...), sporządzonej także 14.07.2010 r. przez oskarżonego miało być zlecenie firmy (...) o numerze (...) skierowane rzekomo do jego firmy tj. (...) (k. 44 T.I). W rzeczywistości A. zlecenie o powyższym numerze tj. (...) skierował 18.06.2010 r. nie do firmy oskarżonego, lecz do firmy Handel – (...) w C. i właśnie ta firma zlecenie o tym numerze, dla (...) zrealizowała (k. 139 T.II).

5) pewien problem pojawia się, gdy rzecz dotyczy autentyczności faktury Nr (...) wystawionej przez oskarżonego także 14.07.2010 r. w związku ze zleceniem wystawionym przez A. w dniu 18.06.2010 r. o numerze (...) (k. 43 T.I.).

Okazuje się, iż jest to jedyne zlecenie, spośród zakwestionowanych przez (...), które zostało skierowane właśnie do firmy oskarżonego (T.II k. 139). Podstawę zakwestionowania faktury Nr (...) był zapewne fakt, że powyższego zlecenia, oskarżony de facto nie wykonał. Kwestia ta nie została dokładnie wyjaśniona, albowiem do powyższego zlecenia podłączono dokument sugerujący, jakoby usługę tę firma (...) wykonała 21.06.2010 r. Rzetelność faktury (...) wymagać więc będzie rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy.

6) nie ma natomiast żadnych wątpliwości co do fikcyjnego charakteru faktury Nr (...), sporządzonej przez oskarżonego również 14.07.2010 r. w związku z rzekomą realizacją zlecenia, wystawionego przez (...) także w dniu 18.06.2010 r. o numerze (...) (k. 42 T.I).

Faktycznie (...) zlecenie o numerze (...) wystawił nie dla firmy oskarżonego (...) lecz dla firmy (...) w Ś. (Słowacja) – patrz: T.II k. 139.

7) podobnie przedstawia się z oceną faktury Nr (...) sporządzonej przez oskarżonego 20.07.2010 r. Rzekomo jej podstawą miało być zlecenie Nr (...) skierowane do jego firmy przez A. (T. I k. 41).

W istocie firma (...) zlecenie o w/w numerze skierowała nie do firmy oskarżonego, lecz do (...) w K. (k. 139 T.II).

8) Sąd Apelacyjny nie ma także wątpliwości co do fikcyjnego charakteru faktury Nr (...) sporządzonej przez oskarżonego 20.07.2010 r. Zważyć należy, iż jej podstawą miało być zlecenie (...) o numerze (...) (T. I k. 40).

Tymczasem zlecenie o powyższym numerze (...) skierował nie do firmy oskarżonego lecz do (...) (...) w D. i ta właśnie firma usługę o tym numerze zlecenia wykonała (T.II k. 139).

9) podobnie rzecz przedstawia się z fakturą o numerze (...) wystawioną przez oskarżonego także 20.07.2010 r. Jej podstawą miało być zlecenie pochodzące od (...) o numerze (...) (k. 39 T.I).

Tymczasem firma (...) zlecenie o takim numerze nie skierowała do oskarżonego, lecz do firmy (...) w M. i ta firma a nie oskarżony zlecenie powyższe wykonała (T.II k. 139).

10) nie budzi Sądu Apelacyjnego żadnych wątpliwości także oszukańczy charakter faktury sporządzonej przez oskarżonego o numerze (...). Jej podstawą miało być zlecenie o numerze (...), skierowane do jego firmy przez (...) (k. 38 T.I).

Faktycznie – (...) zlecenie o takim numerze skierował nie do oskarżonego lecz do Firmy Handlowej (...) w T. i ta firma zlecenie powyższe zrealizowała (T.II k. 139)

11) także nie może być żadnych wątpliwości co do fikcyjnego charakteru faktury sporządzonej przez oskarżonego o numerze (...). Jej podstawą miała być bowiem rzekoma realizacja zlecenia (...) o numerze (...) (k. 37 T.I).

Faktycznie zlecenie o numerze (...) skierował (...) nie do oskarżonego, lecz do (...) w P. i (...) zlecenie powyższe wykonał (T. II k. 139),

12) Sąd Okręgowy, wbrew oczywistym dowodom, nie ustalił, iż fikcyjny charakter ma także kolejna faktura sporządzona przez oskarżonego o numerze (...). Jej podstawą miało, bowiem być zlecenie (...) skierowane do firmy oskarżonego (...) o numerze (...) (k. 36 T.I).

Tymczasem firma (...) zlecenie o takim numerze nie skierowała do oskarżonego, lecz do I. – R. J. w Z. i ta firma zlecenie powyższe wykonała na rzecz (...) (k. 139 T.II),

13) dziwić musi także, że Sąd Okręgowy nie ustalił, iż fikcyjny charakter ma faktura sporządzona przez oskarżonego o numerze (...).

Jej podstawą miało być rzekomo zlecenie o numerze (...) skierowane do firmy (...) przez (...) (k. 35 T.I).

Faktycznie zlecenie o takim numerze firma (...) skierowała nie do oskarżonego, lecz do (...)w Z. i ta grupa transportowa zlecenie o takim numerze dla (...) zrealizowała (T. II k. 139).

14) trudno także zrozumieć powody, dla których nie ustalono oszukańczego charakteru faktury o numerze (...) sporządzonej przez oskarżonego również w dniu 28.07.2010 r. – tak jak i fakturę o numerze (...).

Jej podstawą miało być zlecenie o numerze (...) (k. 34 Tom I).

Tymczasem zlecenie o takim właśnie numerze nie skierowano do oskarżonego, lecz do Firmy (...) w N. i ta firma przedmiotową usługę transportową dla (...) wykonała (k. 139 T.II).

15) podobnie nie są zrozumiałe przyczyny, dla których Sąd Okręgowy nie ustalił, iż zupełnie fikcyjny charakter ma faktura sporządzona przez oskarżonego o numerze (...). Jej podstawą miała być realizacja zlecenia (...) o numerze (...) (k. 33 T.I).

W rzeczywistości usługi takiej oskarżony nigdy nie wykonał, gdyż (...) skierował zlecenie o numerze (...) nie do firmy (...) , lecz do P.H.U. (...) w K. (K. 139 T. II),

16) fikcyjną jest także faktura, sporządzona przez oskarżonego o numerze (...).Jej Podstawą miało być zlecenie skierowane przez (...) do firmy (...) o numerze (...) (k. 32 T. I)

Przecież zlecenie o takim numerze nie zostało skierowane do firmy oskarżonego, lecz do Usług (...) w W. i właśnie R. T. usługę tę zrealizował (T.II k. 139),

17) równie fikcyjną jest faktura sporządzona przez oskarżonego w dniu 28.07.2010 r. o numerze (...). Jej podstawą miało być zlecenie skierowane do jego firmy przez (...) o numerze (...) (k. 31 T.I). Faktycznie zlecenie o numerze (...) firma (...) skierowała nie do oskarżonego, lecz do (...) w T. i (...) zlecenie to zrealizował (k. 139 T.II),

18) Sąd Apelacyjny nie ma także żadnych wątpliwości, co do fikcyjnego charakteru pozostałych 16 faktur sporządzonych przez oskarżonego, a zakwestionowanych przez firmę (...) oraz oskarżyciela posiłkowego to jest Spółkę (...).

Rzecz dotyczy faktur wystawionych po upływie 2 tygodni od daty wystawienia faktury opisanej wyżej w p. 17. Chodzi o faktury wystawione w okresie od 10.08.2010 r. do 15.09.2010 r. o numerach:

- F (...) k. 30 T.I

- F (...) k. 29 T.I

- F (...) k. 28 T.I

- F (...) k. 27 T.I

- F (...) k. 26 T.I

- F (...) k. 25 T.I

- F (...) k. 24 T.I

- F (...) k. 23 T. I

- F (...) k. 21 T. I

- F (...) k. 20 T. I

- F (...) k. 19 T. I

- F (...) k. 18 T. I

- F (...) k. 17 T. I

- F (...) k. 16 T. I

- F (...) k. 15 T. I

Firma (...) nie była w stanie wykazać tak oczywistej fikcyjności tych 16 faktur, jak to miało miejsce w odniesieniu do 17 faktur wcześniej opisanych. Mianowicie - oskarżony zapewne obawiał się, iż spółka (...) i firma (...) mogą szybko zorientować się, iż są to faktury fikcyjne, stąd też, aby utrudnić taką dekonspirację, na fakturach tych nie wykazywał numerów zleceń kierowanych rzekomo do niego przez firmę (...). Tymczasem do wykazywania takich numerów był on zobowiązany co sam przyznał (k. 51 T.II).

Ad. 3) Z zestawienia dowodów ocenionych rzekomo przez Sąd Okręgowy wynika, jakoby Sąd ten zapoznał się m.in. z kopiami zleceń spedycyjnych wystawionych przez (...) na które powołał się Sąd Apelacyjny w swych motywach (patrz: strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Wydaje się jednak, iż znaczenie tych dowodów zupełnie zignorował. Tymczasem – dokumenty te w powiązaniu z innymi dowodami w sposób ewidentny wspierają zasadność zarzutu aktu oskarżenia. Dowody te wymienił Sąd Apelacyjny w początkowych fragmentach swego uzasadnienia. Oto one:

Ad. a i b) Przede wszystkim Sąd Okręgowy zupełnie zbagatelizował treść zeznań R. L. (1) (k. 52-53 T.II), Ł. P. (1) (k. 71-72 T.II) w zestawieniu z treścią pisemnego zobowiązania oskarżonego sporządzonego 18.10.2010 r. uznającego swój dług wobec (...) (k. 66 T.II). Przypomnieć w tym miejscu należy, iż ostatnią fikcyjną fakturę sporządził oskarżony 25.09.2010 r.(k.15 T. I). Data zamieszczona przez oskarżonego na pisemnym zobowiązaniu do pokrycia szkody dowodzi, że pokrzywdzona Spółka podjęła czynności sprawdzające w związku z tymi oszukańczymi fakturami już na początku października 2010 r. Oskarżony miał już wówczas pełną świadomość o jakie faktury chodzi. Brzmią więc zupełnie niewiarygodnie, jego tłumaczenia, jakoby nie interesował się on tymi kwestionowanymi przez firmę (...) dokumentami, które miałby wspierać rzetelność sporządzanych faktur. Rzecz przecież dotyczyła rzekomych usług zaistniałych w ciągu poprzednich 3 miesięcy. Przy oczywistej fikcyjności tych faktur przyznał się on obu w/w świadkom do dokonanego oszustwa. Sąd Apelacyjny jest świadom, że R. L. oraz Ł. P. mogą być zainteresowani w składaniu zeznań obciążających oskarżonego. Zważyć jednak należy, iż ich wersja znalazła pełne wsparcia w treści zobowiązania sporządzonego przez oskarżonego w dniu 18.10.2010 r. Sugestie tego sprawcy jakoby chodziło w tym względzie o jakieś inne wątpliwie rozliczenia brzmią wyjątkowo mało wiarygodnie, zwłaszcza gdy uwzględni się związek czasowy między działaniami podjętymi przez przedstawicieli spółki (...) a datą oraz treścią przedmiotowego pisemnego zobowiązania sporządzonego przez oskarżonego.

Ad. c) O fikcyjnym charakterze tych faktur, których wyłącznym celem było wyłudzenie kwoty ok. 300 tysięcy złotych od Spółki (...), świadczy także treść zaświadczenia wystawionego 20.12.2012 r. przez Urząd Kontroli Skarbowej we W. (k. 168 T. II). Faktur tych – jak to wynika z powyższego pisma A. Z. nie wprowadził do obrotu prawnego i tym samym w firmie (...) nie wystąpi zobowiązanie w podatku od towarów i usług.

Ad. d) Wydaje się ponadto, że Sąd Okręgowy zupełnie wadliwie zinterpretował postawę pokrzywdzonej Spółki (...), sugerując, jakoby jej intencją było wyłącznie odzyskanie wyłudzonych pieniędzy a nie ukaranie oskarżonego. U podstaw takiej wadliwej interpretacji postawy oskarżyciela posiłkowego legła zapewne nieznajomość Sądu Okręgowego rodzaju przestępczego procederu realizowanego przez oskarżonego. Sąd ten pominął zapewne fakt, że w ostatnim czasie wyjątkowo często realizowane są przestępstwa, w wyniku których wielkość zobowiązania nie jest już problemem dłużnika, lecz problemem wierzyciela. Tak rzecz przedstawia się ze zobowiązaniami wynikłymi z oszustw, których wynikiem jest dług wynoszący kilkaset tysięcy złotych. Sprawcy takich oszustw podejmują wcześniej odpowiednie przedsięwzięcia, w których następstwie postępowanie egzekucyjne okaże się zupełnie nieskuteczne. Pokrzywdzona Spółka (...) jest zapewne świadoma swego położenia i zdaje sobie sprawę z braku jakichkolwiek szans na ściągnięcie długu od oskarżonego w wyniku procesu cywilnego. Zasadnie wobec tego uważają jej przedstawiciele, iż jedynie poprzez proces karny a zwłaszcza fakt ewentualnej obawy przed surową karą może skłonić oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody.

Skoro, więc zważy się, iż u podstaw wydania przez Sąd Okręgowy tego nietrafnego wyroku legły uchybienia w zakresie oceny dowodów, o których wyżej mowa, wyrok ten należało uchylić i sprawę przekazać temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien Sąd Okręgowy:

1) uwzględnić dowody i argumenty przedstawione w niniejszym uzasadnieniu, obligujące do krytycznej oceny wyjaśnień oskarżonego, a świadczące w sposób oczywisty o podjęciu przez niego oszukańczych działań na szkodę Spółki (...),

2) przeprowadzić ponownie jedynie te dowody z zeznań świadków, które mają znaczenie dla oceny zamiaru oskarżonego. Należy wobec tego w szerokim zakresie skorzystać z uprawnień przewidzianych w art. 442 § 2 k.p.k. poprzestając m.in. na ujawnieniu zeznań kierowców zatrudnionych w firmie (...) bo ich zeznania nic do sprawy nie wnoszą,

3) przy ustaleniu wielkości wyłudzonego mienia wyjaśnić kwestię faktury Nr (...) z dnia 14.07.2010 r. której podstawą było zlecenie wystawione przez firmę (...) w dniu 18.06.2010 r. a skierowane do firmy (...) należącej do oskarżonego (k. 43) oraz zlecenie Nr (...) (k. 139 T.II). Z jednej bowiem strony mamy do czynienia z faktem skierowania tego zlecenia do firmy oskarżonego (...) oraz kopią dokumentu, świadczącego o wykonaniu przez oskarżonego powyższego zlecenia, zaś z drugiej sugestiami firmy (...), jakoby zlecenie to nie zostało przez oskarżonego wykonane.

W tym zakresie wyjaśnienia wymaga także kwestia rzekomego wyłudzenia kwoty 9.626, 42 zł. na podstawie faktury Nr (...). Fakturę o takim numerze wykazał oskarżyciel posiłkowy w zestawieniu na k. 56. Stanowiła ona przy tym podstawę do ustalenia łącznej wysokości oszustwa w kwocie 313. 292, 57 zł. Faktury o powyższym numerze brak jednak w aktach sprawy a nadto nie została ona wskazana w zarzucie aktu oskarżenia.

Wydaje się więc być oczywistym, że skoro faktura o numerze (...) a zwłaszcza wykazana w niej kwota 9.626, 42 zł. była podstawą wyliczenia szkody, to o taką pozycję szkoda ta winna być skorygowana (patrz: wyliczenie z k. 56).

4) Zaleca się również, aby w ewentualnie sporządzonym pisemnym uzasadnieniu wyroku zostały w sposób pogłębiony rozważone wszystkie argumenty przedstawione przez Sąd Apelacyjny.