Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka U. I. wniosła pozew przeciwko S. L., A. L. (1), A. L. (2) i J. L. o eksmisję (rozpoznawany w odrębnym procesie) oraz przeciwko S. L. i A. L. (1) o zapłatę kwoty 800 zł z tytułu czynszu najmu z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2012 roku oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej. Pozew nie został złożony na formularzu niezbędnym w postępowaniu uproszczonym.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 10 lipca 2012 roku w sprawie I Nc 682/12 Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zasądził żądaną kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty domagając się oddalenia powództwa w całości i podnosząc, że wypowiedzenie wysokości czynszu nie spełnia wymogów ustawowych, gdyż nie zawiera uzasadnienia oraz że czynsz za miesiąc styczeń 2012 roku w kwocie 350 złotych został zapłacony w dniu 23 grudnia 2011 roku. Zażądali też zasądzenia na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Powódka cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 350 złotych zapłaconej częściowo za miesiąc styczeń 2012 roku.

Pozwani zażądali wówczas zasądzenia kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2013 roku, o sygn. akt I C 1700/12, Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zasądził od pozwanych S. L., A. L. (1), A. L. (2) i J. L. solidarnie na rzecz powódki U. I. kwotę 450 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2012 roku (pkt 1), umorzył postępowanie w pozostałej części (pkt 2) oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 407 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3).

1

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych.

Sąd ustalił, że powódka zawarła w dniu 9 kwietnia 2008 roku z pozwanym A. L. (1) umowę najmu zgodnie z którą wynajęła pozwanemu w I. przy ul. (...) trzy pokoje, kuchnię oraz wspólną łazienkę i przedpokój. Umowę zawarto na okres 5 lat z jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Czynsz ustalono na 350 złotych miesięcznie.

Powódka oświadczeniem z dnia 30 sierpnia 2011 roku - na podstawie art. 8a ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego wypowiedziała z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia czynsz najmu do kwoty 800 złotych miesięcznie.

Przechodząc do rozważań prawnych czynionych w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy wskazał, że takie działanie powódki nie narusza przepisów, a w szczególności art. 8a ust. 4 ustawy z ochronie praw lokatorów wcześniej cytowanej, jeżeli podwyżka czynszu nie przekracza w skali roku 3% wartości odtworzeniowej lokalu, albo podwyżka następuje z poziomu niższego niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu i jednocześnie w jej wyniku wysokość czynszu nie przekroczy 3% wartości odtworzeniowej lokalu, to nie wymaga ona uzasadnienia.

Wartość odtworzeniowa lokalu na terenie województwa (...) wynosiła 3.945 złotych, zatem według podanych zasad podwyższony czynsz nie mógł przekroczyć 118,35 zł za 1 m ² w ciągu roku (3% od kwoty 3.945). Ponieważ pozwani wynajmują lokal o powierzchni 100 m ², to podwyżka czynszu nie narusza powyższych wymagań.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji zasądzając kwotę 450 złotych, umorzył postępowanie co do cofniętej części powództwa w punkcie 2, a o kosztach orzekł w punkcie 3 na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

2

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 25 marca 2013 roku, o sygn. akt: I C 1700/12, został zaskarżony apelacją wniesioną przez pozwanych A. L. (2) oraz J. L. w części zasądzającej od nich w punkcie 1 i 3 wyroku roszczenie na rzecz powódki.

Skarżący w przedmiotowym środku odwoławczym wyrokowi temu zarzucili naruszenie przepisów art. 688 ¹ kc w zw. z art. 369 kc poprzez błędne ich zastosowanie polegające na bezpodstawnym zasądzeniu od małoletnich A. i J. L. na rzecz powódki czynszu najmu wraz z odsetkami oraz kosztów procesu, w sytuacji gdy za zapłatę czynszu odpowiadają solidarnie z najemcą jedynie stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie.

Mając na uwadze powyższe zarzuty apelujący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie kwoty 450 złotych jedynie od S. L. i A. L. (1) (pkt 1 wyroku), kosztów procesu także tylko od tych pozwanych (pkt 3 wyroku), oddalenie powództwa wobec A. i J. L. i o zasądzenie od powódki na rzecz A. i J. L. kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej.

Zażalenie na rozstrzygnięcie sądu co do kosztów procesu zawarte w wyroku wnieśli pozwani S. L. i A. L. (1) domagając się jego zmiany poprzez wzajemne zniesienie kosztów procesu. W uzasadnieniu podnieśli, że powódka dochodziła w procesie zapłaty 800 złotych, sąd zasądził na jej rzecz 450 złotych, zatem 56,25 % i w takiej jedynie części winna otrzymać zwrot kosztów procesu ( w minimalnej stawce wynagrodzenia radcowskiego), czyli
22, 50 zł. Z uwagi na sytuację materialną pozwanych, koszty te jednak winny znieść się wzajemnie.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zażalenia, domagając się zasądzenia kosztów postępowania odwoławczego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej i dodając, że pozywała o zapłatę jedynie S. i A. L. (1), a nie małoletnich A. i J. L..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych A. i J. L. była zasadna.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu

3

Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji co istnienia podstaw do wypowiedzenia wysokości czynszu oraz obowiązku jego zapłaty przez najemcę A. L. (1) i dorosłego domownika, tj. S. L.. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego tu przytaczania. Co więcej w tym zakresie wyrok nie był zaskarżony

Sąd odwoławczy wskazuje, że całkowicie bezpodstawne było rozstrzygnięcie sądu I instancji co do zasądzenia kwoty 450 złotych od A. i J. L.. Jak wynika z żądania pozwu powódka nie wniosła o zasądzenie od tych osób jakichkolwiek kwot, tym samym zatem rozstrzygnięcie sądu I instancji wykraczało poza granice powództwa i naruszało regulację art 321 § 1 kpc. Wobec powyższego sąd odwoławczy zmienił wyrok sądu I instancji w punktach 1 i 3 poprzez jego uchylenie co do pozwanych A. i J. L.. Sąd nie orzekał merytorycznie co do obowiązku zapłaty przez te osoby jakichkolwiek kwot, skoro takiego żądania powódka nie sformułowała.

Wobec tego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania apelacyjnego co do tych pozwanych sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 kpc oraz § 6 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasadzając od powódki na rzecz pozwanych A. i J. L. solidarnie kwotę 90 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (30 zł opłata od apelacji i 60 zł wynagrodzenie pełnomocnika). Sąd nie znalazł podstaw do podwyższenia wynagrodzenia ponad stawkę minimalną.

Co do zażalenia pozwanych S. L. i A. L. (1) na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed sądem I instancji to okazało się ono częściowo zasadne. Zgodnie z unormowaniem opisanym w art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo

4

rozdzielone. Powódka wystąpiła o zapłatę kwoty 800 zł, zaś sąd zasądził na jej rzecz 450 złotych, tj. 56,25 % roszczenia. Na koszty procesu przed sądem I instancji złożyły się: opłata od pozwu 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa pełnomocnika powódki 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki 180 zł (sąd nie znalazł w sprawie podstaw do przyjęcia stawki wynagrodzenia pełnomocnika powyżej stawki minimalnej z uwagi na nieskomplikowany charakter sprawy oraz brak nakładu pracy pełnomocnika przekraczający przeciętny poziom), opłata skarbowa od pełnomocnictw dwojga pozwanych 34 zł i wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych 180 zł, co łącznie daje 441 zł. Skoro powódka wygrała w 56,25 %, to pozwani w tym zakresie przegrali, winni więc ponieść koszty procesu w takiej części, czyli 248 zł. Skoro -jak dotąd - ponieśli koszty w wysokości 214 zł, to zobowiązani są jeszcze do zapłaty na rzecz powódki kwoty 34 zł i taką kwotę sąd odwoławczy zasądził zmieniając (poprzez obniżenie zasądzonej kwoty) zaskarżony trzeci punkt wyroku wobec pozwanych S. L. i A. L. (1), orzekając na podstawie powołanych przepisów w zw. z art. 386 § 1 kpc i art. 397 § 2 kpc.

Co do kosztów postępowania zażaleniowego, to sąd wskazuje, że żalący się wygrali to postępowanie w 91,65%, zatem powódka winna ponieść koszty tego postępowania w takiej właśnie części. Na koszty te składają się koszty związane z wynagrodzeniem pełnomocnika powódki i pełnomocnika pozwanych po 60 zł § 6 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (w wysokości minimalnej stawki) - łącznie 120 złotych. 91,65 % z tego to 110 zł, skoro powódka poniosła już koszt wynagrodzenia swego pełnomocnika, to do dopłaty na rzecz pozwanych S. L. i A. L. (1) solidarnie pozostaje jeszcze kwota 50 zł (art. 100 kpc w zw. z art. 108 kpc).