Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tamara Kulczewska- Miszczak

Protokolant: st. sekr. sądowy Andrzej Urbaniak

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. w Słupsku na rozprawie

sprawy z odwołania S. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 20 marca 2013 znak: (...)

o emeryturę

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Ubezpieczony S. M. wniósł odwołanie od decyzji z dnia 20 marca 2013 roku, znak: (...)domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie prawa do emerytury.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, iż spełnia wszystkie przesłanki warunkujące prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił żadnych okresów pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, a nadto nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Z uwagi na brak piętnastoletniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych oraz brak wymaganego ponad 25 letni stażu pracy organ rentowy odmówił S. M. prawa do emerytury .

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony S. M. , urodzony (...), lat 60 , złożył w dniu 11 marca 2013 roku wniosek o emeryturę.

Wraz z wnioskiem przedłożył zaświadczenia i świadectwa pracy, którymi udokumentował nie kwestionowany przez pozwany organ rentowy staż ubezpieczeniowy wynoszący łącznie 21 lat, 6 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym żadnego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony w chwili składania wniosku nie należał do OFE

dowód: akta emerytalne: wniosek k. 1-3, kwestionariusz k.4, karata przebiegu zatrudnienia k.8

Ubezpieczony w okresie od 31 lipca 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku był uprawniony do renty inwalidzkiej trzeciej grupy inwalidów.

Ubezpieczony nie udowodnił 25 lat okresów składkowych
i nieskładkowych.

Dowód: akta rentowe ZUS : decyzja k.19-20

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 marca 2012 roku, (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Dowód: akta emerytalne zaskarżona decyzja k.9

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego S. M. nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie było ustalenie uprawnień ubezpieczonego do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227) oraz przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 , poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art.184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33,39 i 40, jeżeli w dniu wejścia ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27

W myśl ust. 2 art. 184 emerytura przysługuje ubezpieczonym, którzy nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa Okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, to 25 lat w przypadku mężczyzny (art. 27 pkt 2).

Wiek emerytalny wynika z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), do którego odsyła art. 32 ust. 4 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Dla mężczyzny jest to 60 lat. Wymagany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych przewidziany w przepisach dotychczasowych, o którym mowa w art. 184 ust. 1, to okres 15 lat, o czym stanowi § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że ubezpieczony S. M. ma ukończone 60 lat, nie jest członkiem OFE . Oznacza to, iż kolejnymi przesłankami jakie musiał ubezpieczony w przedmiotowej sprawie udowodnić był staż 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych i staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat według stanu na dzień 01.01.1999r.

Przeprowadzone w tym kierunku postepowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS nie osiągnął okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art.27 ustawy i tym samym nie spełnił łącznych warunków dla nabycia prawa do emerytury, określonych w art.184 ust.1 tej ustawy.

Uznanego przez organ rentowy łącznego okresu składkowego i nieskładkowego 21 lat, 6 miesięcy i 7 dni nie można uzupełnić okresem pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od 31 lipca 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Zważyć należy, że decyzją z dnia 16 września 1994 r. ubezpieczonemu przyznane zostało na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin ( Dz. U. nr 40, poz. 267 z późn. zm.) prawo do renty inwalidzkiej trzeciej grupy inwalidów.

Wbrew poglądowi ubezpieczonego renta inwalidzka, której odpowiednikiem jest obecnie renta z tytułu niezdolności do pracy, nie jest tożsama z rentą chorobową- o jakiej mowa w art. 7 ust 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Renta chorobowa, była jednym ze świadczeń przyznawanych na podstawie ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin ( Dz. U. nr 3, poz. 6 ze zm.), do systemu świadczeń ubezpieczeniowych wprowadzona została od dnia 1 stycznia 1975 r. na mocy art. 57 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa ( t. jedn. Dz. U. z 1975 r. nr 34, poz. 188).

Renta chorobowa przysługiwała pracownikowi, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, był w dalszym ciągu niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy, przysługiwała na okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nieprzekraczający 12 miesięcy.

Przepisy ustawy, na podstawie której można było ustalić prawo do tego świadczenia, utraciły moc z dniem 1 stycznia 1983 r. w związku z wejściem w życie wyżej wymienionej ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Natomiast po tej dacie, w miejsce renty chorobowej, przepisami ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zmianie niektórych przepisów o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzeniu emerytalnym ( Dz. U. nr 5, poz. 33), wprowadzono świadczenie rehabilitacyjne w ramach ubezpieczenia chorobowego, dodając rozdział 2a do ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa.

Reasumując stwierdzić należy, że S. M. nie pobierał renty chorobowej, o której mowa w art. 7 pkt. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy ,nie podlega włączeniu do okresów, od których zależy zwiększenie wymiaru stażu ubezpieczeniowego.

W tej sytuacji prawo ubezpieczonego do wcześniejszej emerytury nie mogło powstać z uwagi na brak stażu ubezpieczeniowego.

Sąd nie badał zatem spełnienia innych przesłanek, w tym wykonywania przez niego pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego, o czym orzeczono jak w sentencji.