Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela: ---------

po rozpoznaniu w dniu 08 grudnia 2014 roku sprawy

K. A. s. W. i D. z d. Ż., ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

Od dnia 18.06.2014 roku do 05.07.2014 roku w miejscowości S. nie wskazał osoby, W. (...).8/4Km powierzył do kierowania pojazd o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 157/50 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 107 km/h. Brak informacji, aby pojazd został użyty wbrew jego woli.

tj. o czyn z art. 96§3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i5 ustawy Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego K. A. uznaje za winnego tego, w okresie od 24 czerwca 2014 roku do dnia 05 lipca 2014 roku w miejscowości W. nie wskazał osoby, której w dniu 07.07.2013r., o godzinie 12:38:34 w miejscowości W. (...).8/4KM powierzył do kierowania pojazd o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 157 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 107 km/h, przy czym brak jest informacji, aby pojazd został użyty wbrew jego woli tj. czynu z art. 96§3 kw, i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 600 (sześćset) złotych.

2.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 1219/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zdjęcia wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, S. (...) w W. ustalili, iż w dniu 07.07.2013 roku, o godz. 12:38:34, w W., gm. G., na drodze krajowej (...).8/4KM, kierowca motocykla o nr rej. (...) jadąc z prędkością 157 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 127 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do K. A.. (...) w W. zwróciła się do K. A. z pisemnym wezwaniem o wskazanie, kto był kierowcą przedmiotowego pojazdu w dniu 07.07.2013r. W dniu 18.06.2014 r. obwiniony wystosował do (...) w W. pismo – które wpłynęło do (...) w W. w dniu 24.06.2014r.- w którym oświadczył, że nie jest w stanie wskazać komu w dniu zdarzenia powierzył rzeczonym pojazd. W sprawie brak było informacji, by pojazd w dacie 07.07.2013 roku użyty był wbrew woli K. A..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody tj.: wyjaśnienia obwinionego złożone na piśmie z dnia 04.12.2014 r., notatka urzędowa- raport k. 1, 9, informacja k.3, 5, 7, potwierdzenie odbioru k.10, pismo obwinionego k.14-16, pismo k. 18, świadectwo legalizacji k. 23.

Obwiniony K. A. nie przyznał się do winy. Podał, że wiele osób miało dostęp do jego motocykla i nie wie, kto w dniu zdarzenia był jego kierowcą. Stwierdził nadto, że jego zachowanie nie stanowi wykroczenia ( wyjaśnienia obwinionego złożone na piśmie z dnia 04.12.2014 r. ).

Zgodnie z art. 96§3 kw - karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania. (...) oznacza bowiem m.in. „przekazywać informację” ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 46, Poznań 2004, s. 148). Niewskazaniem jest udzielenie odpowiedzi negatywnej, na przykład, że nie wskaże tej osoby lub nie wie, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd, jak też zaniechanie udzielenia odpowiedzi ( Komentarz do art. 96 Kodeksu Wykroczeń, Ryszard A. Stefański).

Obowiązek wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania lub używania, ma charakter ustawowy, a jego źródłem jest art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06. (...). Prawu o ruchu drogowym ( Dz U z 2012 r. poz 1137 z późn. zm.), zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W myśl art. 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1383) do zadań straży miejskiej należy czuwanie nad porządkiem i kontrola ruchu drogowego – w zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 wymienionej ustawy, strażnik wykonując te zadania, ma prawo do dokonywania czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych - w trybie i zakresie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Zostały one określone w art. 17 § 3 kpw, który to przepis od dnia 31 grudnia 2010 r. stanowi, że strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują wówczas, gdy w zakresie swego działania w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. Od tego samego dnia – 31.XII.2010 r. – strażnicy gminni (miejscy), będąc na mocy powołanej ustawy i art. 129 b 3 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. – Dz. U. z 1997 r., poz. 1137) uprawnionymi do kontroli ruchu drogowego, w tym zakresie naruszeń przepisów o zatrzymaniu lub postoju pojazdów, uzyskali, w ramach wykonywania tej kontroli i w tym zakresie (art. 129 b ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.) prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie – art. 129 b ust. 3 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Nowelizacja art. 17 § 3 k.p.w. i art. 129 b p.r.d. przyznała z dniem 31 grudnia 2010 r. strażom gminnym (miejskim) uprawnienie oskarżyciela publicznego w sprawach z art. 96 § 3 kw.

W świetle obowiązujących przepisów i orzecznictwa nie budzi żadnych wątpliwości, że straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie- co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Wracając do okoliczności zaistnienia czynu w przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że na podstawie zdjęcia wykonanego wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, S. (...) w W. ustalili, iż w dniu 07.07.2013 roku, o godz. 12:38:34, w W., gm. G., na drodze krajowej (...).8/4KM, kierowca motocykla o nr rej. (...) jadąc z prędkością 157 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 127 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do K. A.. (...) w W. zwróciła się do K. A. z pisemnym wezwaniem o wskazanie, kto był kierowcą przedmiotowego pojazdu w dniu 07.07.2013r. W dniu 18.06.2014 r. obwiniony wystosował do (...) w W. pismo – które wpłynęło do (...) w W. w dniu 24.06.2014r. -w którym oświadczył, że nie jest w stanie wskazać komu w dniu zdarzenia powierzył rzeczonym pojazd. W sprawie brak było informacji, by pojazd w dacie 07.07.2013 roku użyty był wbrew woli K. A..

Powyższe jednoznacznie wynika z dowodów t.j.: wyjaśnienia obwinionego z złożone na piśmie z dnia 04.12.2014 r., notatka urzędowa- raport k. 1, 9, informacja k.3, 5, 7, potwierdzenie odbioru k.10, pismo obwinionego k.14-16, pismo k. 18, świadectwo legalizacji k. 23, które to dowody są spójne wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą. Zważywszy na treść pisemnego oświadczenia obwinionego, wystosowanego do (...) w W. (k. 14-16), przyjąć trzeba, iż K. A. nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wskazania, kto w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu.

W tym miejscu powołać się należy na postanowienie z dnia 26.09.2012 r., Sądu Okręgowego w Białymstoku ( VIII Kz 444/12, www.bialystok.so.gov.pl), który stwierdził, iż ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie. We wszystkich innych wypadkach właściciel lub posiadacz pojazdu, od którego jest żądana powyższa informacja, a która jej nie udziela, popełnia czyn z art. 96 § 3 kw. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodziła żadna w przywołanych okoliczności, która zwolniłaby obwinionego z obowiązku udzielenia, żądnych przez (...) Gminną w W. informacji.

Tym samy stwierdzić trzeba, że K. A. w okresie od 24 czerwca 2014 roku do dnia 05 lipca 2014 roku w miejscowości W. nie wskazał osoby, której w dniu 07.07.2013r., o godzinie 12:38:34 w miejscowości W. (...).8/4KM powierzył do kierowania pojazd o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 157 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 107 km/h, przy czym brak było informacji, aby pojazd został użyty wbrew jego woli. W konsekwencji obwiniony dopuścił się czynu z art. 96§3 kw.

W przypadku wykroczeń formalnych, a do takich należy czyn z art. 96§3 kw, miejscem popełnienia takiego czynu jest- zgodnie z art. 4§2 kw- miejsce, w którym sprawca zaniechał działania, do którego był zobowiązany. Konstrukcja normatywna wykroczenia z art. 96§3 kw wskazuje, że czyn ten zostaje popełniony w momencie, kiedy organ w odpowiednim terminie nie uzyska informacji odnośnie osoby użytkującej pojazd w oznaczony czasie, a informacja taka – w realiach niniejszej sprawy – jest przekazana dopiero w miejscu, w którym adresat może zapoznać się z jej treścią. Mając zatem na uwadze fakt, iż przedmiotowych informacji obwiniony miał udzielić (...) w W. – miejscem popełnienia czynu są W. ( a nie S.), stąd też dokonana przez Sąd zmiana.

W świetle tego, iż odpowiedź obwinionego na zapytanie (...) w W. zostało doręczone skutecznie do tej (...) w dniu 24.06.2014 r. i dopiero od tego terminu (...) mogła zapoznać się z treścią oświadczenia obwinionego - Sąd zmienił początkową datę okresu w jakim zaistniał zarzucony K. A. czyn.

Wina i sprastwo obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Obwiniony musiał zdawać sobie sprawę z ciążącego na nim – jako na posiadaczu pojazdu – obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd, kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionego, społecznej szkodliwości czynu, wagę naruszonych przez obwinionego obowiązków, warunki osobiste, majątkowe sprawcy. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał K. A. na karę grzywny w wysokości 600 złotych.

Nadmierna prędkość pojazdów od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Podnieść należy, że kierowca pojazdu stanowiącego własność obwinionego ponad dwukrotnie przekroczył dozwoloną w miejscu zdarzenia prędkość. Zważywszy, że obwiniony nie wskazał kierowcy pojazdu, uniemożliwiło to ustalenie, kto takim sposobem jazdy spowodował poważne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym Zdaniem Sądu orzeczona kara będzie stanowić dla obwinionego – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- pewną dolegliwość i jest ona adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto za zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.