Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w P. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. K. na jego rzecz kwoty 601,55 zł z ustawowymi odsetkami. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę o dostarczanie energii elektrycznej. Po wykonaniu swojego zobowiązania powód wystawił faktury VAT, które nie zostały opłacone przez pozwanego.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego nakazu złożył pozwany domagając się oddalenia powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że powód powinien zdemontować licznik energii elektrycznej i tylko z uwagi na opieszałość w tym zakresie powstała należność wskazana w pozwie.

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Szubinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 601,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

143,73 zł od dnia 15 marca 2011 r. do dnia zapłaty,

-

150,24 zł od dnia 11 maja 2011 r. do dnia zapłaty,

-

142,68 zł od dnia 5 lipca 2011 r. do dnia zapłaty,

-

122,68 zł od dnia 8 września 2011 r. do dnia zapłaty,

-

37,59 zł od dna 5 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

-

4,63 zł od dnia 22 listopada 2012 r. do dnia zapłaty (punkt 1).

Nadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej.

Pozwany w dniu 2 maja 2007 r. zawarł z powodem umowę sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych. Na jej mocy powód zobowiązał się do dostarczania energii elektrycznej do lokalu użytkowanego przez pozwanego, a pozwany – do odbioru energii i zapłaty ceny.

Pozwany w okresie od października 2010 r. do sierpnia 2011 r. korzystał z energii elektrycznej dostarczanej przez powoda. Odczyty licznika wskazywały na 883 kWh zużycia prądu we wskazanym okresie. Z tego tytułu powód wystawił pozwanemu sześć faktur VAT z należnościami za 2-miesięczny okres rozliczeniowy. Pozwany nie zapłacił należności za dostarczoną energię.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności, które w znacznej części były pomiędzy stronami niesporne.

Na wstępie swoich rozważań Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 5 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo energetyczne, po czym wskazał, że umowa o dostarczanie i sprzedaż energii jest umową wzajemną i dwustronnie zobowiązującą, a więc każda ze stron umowy jest względem siebie zarówno dłużnikiem jak i wierzycielem, a świadczenia stron są ekwiwalentne (art. 487 § 2 k.c.). Z uwagi na to, że fakt dostarczenia energii elektrycznej i jej zużycia był bezsporny, ciężar dowodu zapłaty należności z załączonych do pozwu faktur obciążał pozwanego, który jednak do chwili zamknięcia rozprawy nie przedstawił dowodu na tę okoliczność.

W ocenie Sądu twierdzenia pozwanego jakoby nie otrzymywał faktur za zużytą energię elektryczną są niewiarygodne. Z ich treści wynika, że przynajmniej niektóre z nich zostały wystawione na podstawie danych podanych przez odbiorcę energii, a pozostałe – na podstawie szacunku lub odczytu przez upoważnionego pracownika powoda. Ponadto z treści umowy wynika, że okresem rozliczeniowym jest okres 2 miesięcy, a pozwany w umowie wyraził zgodę na dostarczanie dokumentów (faktur, rachunków) drogą pocztową. Oznacza to, że nawet gdyby w rzeczywistości nie otrzymał faktury za zużycie prądu w danym okresie rozliczeniowym, nie zwalnia go to od uiszczenia ceny za dostarczoną i zużytą w tym czasie energię elektryczną, a o wysokości opłaty powinien dowiedzieć się bezpośrednio w oddziale miejscowym powodowej spółki.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 5 ustawy – Prawo energetyczne w zw. z art. 354 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 601,55 zł z ustawowymi odsetkami od kwot wynikających z poszczególnych faktur do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa wskazując jednocześnie, że nie potrafi podać naruszeń jakich dopuścił się Sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest całkowicie bezzasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd odwoławczy w całości akceptuje i przyjmuje za podstawę także własnego rozstrzygnięcia.

Zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, że wobec istnienia niekwestionowanej umowy dotyczącej dostarczania i zużycia energii elektrycznej i bezspornej okoliczności, że powód wykonał swoje zobowiązanie wynikające z tej umowy, a pozwany zużył dostarczoną mu energię, co potwierdzają dowodu z dokumentów w postaci faktur VAT, strona pozwana miała obowiązek zapłaty należności powstałych z powyższego tytułu, a wynikających z tychże faktur VAT załączonych do pozwu.

Podzielić także należy zapatrywanie Sądu Rejonowego, że stanowisko pozwanego dotyczące nieotrzymania przedmiotowych faktur VAT, z których wynika jaka kwota powinna być przez niego uiszczona za dany okres dostarczania i zużycia energii, budzi znaczne wątpliwości przede wszystkim z tego względu, że w umowie pozwany wyraził zgodę na otrzymywanie wszelkich dokumentów drogą pocztową. Nawet gdyby przyjąć, że faktycznie faktury VAT, z których wynika dochodzona kwota, nie dotarły do pozwanego, to okoliczność ta nie zwalniała pozwanego od obowiązku zapłaty należności za zużytą energię elektryczną, albowiem umowa łącząca strony jest umową wzajemną, dwustronnie zobowiązującą. W sytuacji zatem gdy powód wykonał swoje zobowiązanie, zachowanie pozwanego, który uchyla się od spełnienia swojego zobowiązania, nie może zasługiwać na akceptację. Konsekwencją takiej oceny mogło być tylko i wyłącznie zasądzenie dochodzonej kwoty przez powoda, co prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako zupełnie niezasadną.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność z oryginałem