Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Zrzeszenie (...) w I. wniósł o zasądzenie od Gminy (...)kwoty 2.142,38 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz o przyznanie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że prawomocnym wyrokiem z dnia 7 października 2009 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie I C 41/08 nakazał eksmisję rodziny B. S. z lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...) i orzekł o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego. Powód pismem z dnia 5 maja 2010 r. wezwał pozwaną do wykonania wyroku, a pozwana poinformowała, że nie posiada lokali socjalnych. Rodzina S. zajmowała lokal od lipca do grudnia 2011 r. nie uiszczając żadnych kwot tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Na wysokość dochodzonego odszkodowania składa się wartość czynszu, jaką strona powodowa mogłaby uzyskać z najmu na wolnym rynku za wskazany okres oraz opłaty dodatkowe, które zostały wyliczone przez powoda w wysokości 135,62 zł. Pozew obejmuje kwotę odszkodowania w wysokości 2.142,38 zł, na które składa się kwota 135,62 zł z tytułu opłat za wywóz nieczystości stałych i płynnych oraz kwota 2.006,76 zł tytułem stawki odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła, że powód zgodnie z art. 6 k.c. powinien wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Skutek w postaci braku lokalu socjalnego ma znaczenie jedynie z punktu widzenia art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów. Z przepisu tego wynika, że szkoda jest równa kwocie, jaką by płacił lokator, gdyby nie doszło do ustania umowy najmu. Obowiązkiem powoda jest zatem wykazanie szkody, rozumianej jako równowartość należności, jakie otrzymałby powód gdyby nie ustała umowa najmu. Powód takiego dowodu nie przedłożył, gdyż za tokową nie mogą być uznane pisma i umowy przedłożone przez powoda. Dochodzona przez powoda kwota w zakresie opłat eksploatacyjnych również nie została należycie wykazana. Powód nie udowodnił, w jakiej wysokości był zobowiązany uiszczać opłaty. Pozwana podniosła również zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda, albowiem nie przedłożyć jakiekolwiek dokumentu, z którego wynikałoby jego umocowanie do dochodzenia roszczenia odszkodowawczego.

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.142,38 zł (pkt 1) i orzekł o kosztach procesu (pkt 2) (sygn. I C 69/14).

Sąd Rejonowy ustalił, że prawomocnym wyrokiem z dnia 7 października 2009r. orzeczono o eksmisji B. S. i jej małoletniej córki C. W.z lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...). Orzeczono również o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego.

Pismem z dnia 5 maja 2010 r. powód wezwał pozwaną do wykonania wyroku, a pozwana w odpowiedzi podała, że nie posiada wolnych lokali socjalnych.

Rodzina S. zajmowała przedmiotowy lokal mieszkalny i nie uiszczała żadnych należności tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz opłat dodatkowych, tj. za wodę i wywóz nieczystości. W okresie od lipca do grudnia 2011 r. opłaty te wynosiły 334,46 zł miesięcznie (stawka czynszu, która obowiązywała przed wypowiedzeniem - 5,50 zł x 60,81 m ²) oraz opłaty dodatkowe niezależnych od powoda w kwocie 135,62 zł.

Powód zarządza przedmiotową nieruchomością na podstawie pełnomocnictwa z dnia 12 września 1994 r.

Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda jest usprawiedliwione, co do zasady i opiera się o treść art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowych zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005, nr 31 poz. 266 ze zm.). W ocenie Sądu pierwszej instancji powód udowodnił wysokość poniesionej szkody, ponieważ stawka odszkodowania nie jest wygórowana i obowiązywała od 2008 r., nadto przedłożył faktury na wysokość poniesionych opłat dodatkowych, które uiścił w okresie dochodzonym pozwem.

Sąd I instancji podkreślił również, że dochodzona stawka za 1 m ² powierzchni lokalu była przedmiotem rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu za poprzednie okresy i wyrok w tej kwestii jest prawomocny.

W zakresie legitymacji czynnej powoda, zdaniem Sądu przedłożone pełnomocnictwo upoważnia go do zarządzania nieruchomością i występowanie z roszczeniem odszkodowawczym.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku wniosła pozwana i domagała się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa, względnie uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego pozwana zarzuciła: błędne przyjęcie, że powodowi przysługuje legitymacja czynna; naruszenie art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez błędne przyjęcie, iż powód wykazał szkodę, w szczególności w części dotyczącej opłat eksploatacyjnych oraz naruszenie art. 18 ust. 2 poprzez jego błędne przyjęcie, że szkoda polega na różnicy między majątkiem, jaki miałby powód, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem, jaki miał, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania wyroku eksmisyjnego.

W uzasadnieniu apelacji pozwana powoływała się na stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 maja 2013 r. w sprawie III CZP 23/13, że zrzeszenie właścicieli nieruchomości zarządzające - bez tytułu prawnego - nieruchomością i położonym na niej budynkiem obejmującym lokal zajmowany przez osobę, wobec której wydano prawomocny wyrok nakazujący jego opróżnienie i zawierający orzeczenie o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego, nie może dochodzić od gminy odszkodowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odpowiada prawu, a ustalenia faktyczne poczynione przez ten Sąd są trafne i Sąd Okręgowy w pełni je podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do najdalej idącego zarzutu braku legitymacji czynnej po stronie powoda wskazać należy, że zarzut ten - w ocenie Sądu Okręgowego - jest bezzasadny. Bez znaczenia dla tej oceny pozostaje przywołane przez pozwaną orzeczenie Sądu Najwyższego. Wskazać bowiem należy, że powód przedłożył w toku postępowania dokument zatytułowany „pełnomocnictwo” z dnia 12 września 1994 roku, w którym właściciel zabudowanej nieruchomości położonej w I. przy ul. (...), upoważnił Zrzeszenie (...) w I. do zarządu przedmiotową nieruchomością, do zastępowania go we wszystkich czynnościach dotyczących nieruchomości wobec władz, sądów i osób trzecich, składania wszelkich oświadczeń wiążących właścicieli, a w szczególności m.in. do zawierania umów najmu i dzierżawy, zmiany tych umów, inkasowania czynszów i świadczeń oraz wytaczania powództwa w sprawach związanych z zarządem nieruchomości. (k. 65 akt). Dokument ten stanowi w istocie umowę o zarząd sporną nieruchomością i wynika z niego jednoznacznie, że powód jest upoważniony do działania na rzecz właściciela.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, wskazać należy, że w celu skutecznego dochodzenia odszkodowania na mocy art. 18 ust. 5 ustawy w zw. z art. 417 §1 k.c. powód występujący z roszczeniem musiał udowodnić przesłanki zawarte w tych przepisach. Przede wszystkim musiał wykazać prawo własności do lokalu w okresie, za który domaga się odszkodowania, zaniechanie Gminy polegające na niedostarczeniu lokalu socjalnego byłemu lokatorowi, szkodę, jej wysokość, a także związek przyczynowy pomiędzy wskazanym zaniechaniem a szkodą.

W rozpoznawanej sprawie powód podawał, że pozostałe w lokalu osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego nie uiszczały w okresie objętym pozwem, od lipca do grudnia 2011 r., jakichkolwiek opłat, w tym odszkodowania zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, ani opłat za wodę i wywóz nieczystości. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał roszczenie powoda za udowodnione również na podstawie przedłożonych przez niego faktur za świadczenia na rzecz całej nieruchomości, podzielone poprzez ilość osób zamieszkujących nieruchomość. Pozwanej zaś nie udało się zakwestionować braku zasadności naliczenia określonych tam opłat. Jeśli zaś chodzi o przyjętą do wyliczenia stawkę opłaty za 1m ², to zauważyć dodatkowo należy, że stawka przyjęta przez Sąd Rejonowy odpowiada stawce przyjętej za wcześniejszy okres w stosunku do pozwanej w prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. II Ca 98/12, k. 31 akt).

Również zarzut naruszenia art. 18 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez błędne przyjęcie, że szkoda polega na różnicy między majątkiem, jaki miałby powód uzyskać, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem, jaki miał, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania wyroku eksmisyjnego, jest całkowicie niezasadny, gdyż powód ostatecznie dochodził odszkodowania w wysokości, w jakiej powinny uiszczać je pozostałe w lokalu osoby wraz z należnościami za wodę i wywóz nieczystości, czyli z art. 18 ust. 3 ww. ustawy w zw. z art. 417 k.c.

Z tych zasadniczych przyczyn apelacja podlegała oddaleniu (art. 385 k.p.c.).

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 13 ust. 1 pkt 1 i § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).