Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Monika Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa D. N. S. F. I. Z. w W.

przeciwko S. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego S. M.na rzecz strony powodowej D. N. S. F. I. Z. w W.kwotę 15.237,62 zł (piętnaście tysięcy dwieście trzydzieści siedem zł sześćdziesiąt dwa grosze ) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 25 stycznia 2013 r do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1 979,11 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 stycznia 2013 r., wniesionym do Sądu Rejonowego w Lublinie, strona powodowa D. N. S. F. I. Z. z siedzibą w W.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego S. M.kwoty 17.469 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 25 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż pozwany w dniu 24 listopada 2005 r. zawarł z (...) Bank S.A. umowę kredytu nr (...), jednakże nie wywiązał się ze zobowiązania. Wskazała, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 30 września 2011 r. nabyła od pierwotnego wierzyciela wierzytelność wynikającą ze wskazanej umowy kredytu, o czym pozwany został zawiadomiony. Kierowane do pozwanego wezwania do zapłaty okazały się bezskuteczne. Na kwotę żądaną pozwem składają się następujące należności:

-

kwota 6.198,95 zł tytułem kapitału głównego,

-

kwota 11.270,05 zł tytułem odsetek naliczonych od kapitału głównego.

W dniu 19 lutego 2013 r. w niniejszej sprawie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwany skutecznie wniósł sprzeciw, w związku z czym nakaz zapłaty utracił moc, a sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia.

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia. Ponadto wskazał, iż na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) wystawionego przez (...) Bank S.A. w K. w dniu 2 stycznia 2007 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności prowadzone było przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków B. B. (sygn. akt XII Km 1221/07) postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone. Podniósł, iż w toku tego postępowania nastąpiła przynajmniej częściowa spłata roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 20 marca 2014 r. pozwany podniósł, iż stronie powodowej nie przysługuje legitymacja czynna, albowiem nie wyraził on zgody na zawarcie umowy przelewu. Ponadto wskazał, iż odsetki naliczone przez stronę pozwaną przekraczają odsetki maksymalne.

W piśmie procesowym z dnia 16 maja 2014 r. strona powodowa cofnęła pozew w części dotyczącej kwoty 2.231,38 zł, wskazując, iż ogranicza roszczenie objęte pozwem w zakresie odsetek naliczonych według stóp wyższych niż maksymalne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 24 listopada 2005 r. pozwany zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą w K. umowę kredytu konsumpcyjnego. Na jej podstawie bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 6.484,05 zł, a pozwany zobowiązał się do jego spłaty w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat. W umowie zastrzeżono, iż kredyt oprocentowany jest według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zwarcia umowy kredytowej wynosiła 15,90 %. Wskazano, iż całkowity koszt kredytu obejmujący prowizję bankową, opłatę manipulacyjną (...), ewentualne opłaty pocztowe związane z nadaniem przekazu pocztowego oraz ewentualną opłatę za wydanie karty do wypłaty kredytu oraz kwotę odsetek od udzielonego kredytu naliczonych za cały okres kredytowania wynosi 1.903,06 zł. Zgodnie z § 5 umowy bank uprawniony był w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie spłat do pobierania odsetek podwyższonych od niespłaconego w terminie kredytu naliczonych według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych.

Dowód:

-

Umowa kredytu nr (...) k. 122-125.

W dniu 2 stycznia 2007 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w K. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, w którym stwierdzono, iż w księgach finansowych figuruje wymagalne zadłużenie S. M. z tytułu kredytu nr (...), udzielonego w dniu 24 listopada 2005 r.

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2007 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I Co 482/07, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków nadał wskazanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.

Na podstawie w/w tytułu wykonawczego w dniu 23 kwietnia 2007 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków B. B., na skutek wniosku wierzyciela z dnia 23 kwietnia 2007 r., wszczął postępowanie egzekucyjne.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2010 r., wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, postępowanie zostało umorzone. Postanowienie to zostało doręczone wierzycielowi w dniu 1 lutego 2010 r., natomiast przesyłka skierowana do dłużnika została pozostawiona w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na dzień 15 lutego 2010 r.

Dowód:

-

Akta postępowania egzekucyjnego km 1221/07.

Strona powodowa zawarła z (...) Bank S.A. w W. umowę sprzedaży wierzytelności. Na jej podstawie strona powodowa nabyła od (...) Bank S.A. wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy kredytu nr (...).

Dowód:

-

Umowa sprzedaży wierzytelności wraz z aneksem i załącznikiem k. 28-40.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 17.157 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 24 sierpnia 2012 r. k. 27.

W dniu 25 stycznia 2013 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym stwierdzono, iż przysługuje jej wierzytelność wobec pozwanego w łącznej kwocie 17.497 zł.

Dowód:

Wyciąg z ksiąg rachunkowych nr (...) k. 23.

Sąd zważył co następuje

Powództwo, po jego ograniczeniu przez stronę powodową, zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy kredytu zawartej przez pozwanego z (...) Bank S.A. oraz z faktu nabycia wierzytelności z tego tytułu wobec pozwanego w drodze umowy przelewu.

Pozwany przyznał, iż zawarł przedmiotową umowę kredytu, jednakże podniósł, iż stronie powodowej nie przysługuje legitymacja czynna do występowania w niniejszym procesie. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia oraz wskazał, iż naliczone przez stronę powodową odsetki przewyższają odsetki maksymalne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w ocenie Sądu stronie powodowej, wbrew twierdzeniom pozwanego, przysługuje legitymacja czynna do występowania w niniejszym procesie, albowiem doszło do skutecznego przeniesienia wierzytelności przysługującej (...) Bank S.A. względem pozwanego.

Z przedłożonej przez stronę powodową umowy cesji jednoznacznie wynika, iż została nią objęta wierzytelność wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy kredytu. Ponadto Sąd stoi na stanowisku, iż brak jest podstaw do przyjęcia, iż zawarta umowa cesji jest bezskuteczna, albowiem narusza przepis art. 385 ³ pkt 5 k.c. Wskazać bowiem należy, iż przepis ten ma na celu ochronę konsumenta przed nieoczekiwaną, dokonaną w nieprzewidywalnej dla niego chwili zmianę osoby kontrahenta zobowiązanego do świadczeń wynikających z umowy. Nie ustanawia on natomiast zakazu zbywania wierzytelności bez zgody konsumenta. Sama zmiana osoby wierzyciela w odniesieniu do ściśle określonej wierzytelności nie prowadzi zresztą ani do zmiany tożsamości stosunku zobowiązaniowego ani do tak poważnych trudności dla dłużnika, że dla ochrony jego interesów należałoby jej zakazać (wyrok SN z dnia 26 września 2008 r., V CSK 105/08, LEX nr 512022).

Ponadto dokonując oceny skuteczności zawartej umowy cesji przez pryzmat art. 92 c prawa bankowego wskazać należy, iż przepis ten w istocie uzależniał skuteczność zawartej umowy przelewy wierzytelności od zgody dłużnika, jednakże przepis ten utracił moc z dniem 13 stycznia 2009 r., a zatem nie obowiązywał w dacie nabycia przez stronę powodową wierzytelności. Ponadto przed tą datą (w okresie od 1 lipca 2004 r. do 13 stycznia 2009 r.) obowiązywał przepis art. 326 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. 2004 Nr 146, poz. 1546 z późn.zm.) stanowiący wyjątek od art. 92c Prawa bankowego, a zgodnie z którym bank nie był obowiązany do uzyskania zgody dłużnika na przelew wierzytelności banku z tytułu umów kredytu, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie.

W następnej kolejności rozstrzygnięcia wymagała kwestia, czy pozwany jest obowiązany względem strony powodowej do zapłaty kwoty objętej żądaniem pozwu, z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.

Zarzut ten w ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jak wynika z tego przepisu co do zasady roszczenia ulegają dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia, z wyjątkiem roszczeń, dla których przepisy szczególne przewidują inny termin przedawnienia, jak również roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i roszczeń okresowych. Bez wątpienia roszczenie strony powodowej podlegało trzyletniemu terminowi przedawnienia z uwagi na jego związanie z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem przy przyjęciu, iż roszczenie było wymagalne nawet już w dniu zawarcia umowy kredytu roszczenie uległo by przedawnieniu w listopadzie 2008 r. Wskazać jednakże należy, iż zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie zaś do treści art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie zaś przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Jak wynika natomiast z akt postępowania egzekucyjnego o sygn. Km 1221/07 wierzyciel pierwotny w dniu 18 kwietnia 2007 r. złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, w celu dochodzenia roszczenia wynikającego z przedmiotowej umowy kredytu, na podstawie zaopatrzonego w klauzulę wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego. Postępowanie to zaś zostało zakończone postanowieniem o umorzeniu postępowania z dnia 12 stycznia 2010 r., które uprawomocniło się w dniu 23 lutego 2010 r. Stwierdzić zatem należy, iż wierzyciel pierwotny skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia, który zaczął biec na nowo dopiero po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, a zatem upłynąłby w lutym 2013 r. Jednakże strona powodowa w dniu 25 stycznia 2013 r. wniosła niniejszy pozew ponownie przerywając bieg terminu przedawnienia.

W następnej kolejności wskazać należy, iż nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut pozwanego, który podnosił, iż w/w postępowaniu egzekucyjnym nastąpiła częściowa spłata zadłużenia. Analiza akt postępowania egzekucyjnego nie daje bowiem podstaw do przyjęcia, iż dłużnik dokonał jakiejkolwiek wpłaty, czy też jakakolwiek część należności została ściągnięta w drodze egzekucji.

Odnosząc się do podnoszonego przez pozwanego zarzutu powagi rzeczy osądzonej podkreślić należy, iż prowadzone przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne co prawda dotyczyło tego samego roszczenia, jednakże toczyło się ono na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, nie zaś merytorycznego rozstrzygnięcia Sądu. Tylko zaś istnienie takiego tytułu egzekucyjnego uzasadniało by zarzut powagi rzeczy osądzonej.

Mając na uwadze, iż strona powodowa cofnęła powództwo w zakresie dotyczącym odsetek przewyższających odsetki maksymalne, pozostałe zarzuty pozwanego nie zasługiwały na uwzględnienie, a pozwany w pozostałym zakresie nie kwestionował roszczenia strony powodowej co do zasady, jak również co do wysokości, Sąd zasądził od niego na rzecz strony powodowej kwotę żądaną pozwem, tj. kwotę 15.237,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 25 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu od wniesienia pozwu, albowiem odsetki skapitalizowane obejmowały tylko okres do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu.

Orzeczenie o kosztach znajduje podstawę w art. 100 zd. 1. k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Strona powodowa pierwotnie żądała zasądzenia od pozwanego kwoty 17.469 zł, cofając następnie pozew w części dotyczącej kwoty 2.231,38, stwierdzić zatem należy, iż strona powodowa wygrała sprawę w 87 %.

Strona powodowa poniosła koszty w łącznej wysokości 2.636 zł, na które składała się kwota 219 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 2.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, pozwany natomiast poniósł koszty w wysokości 2.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Po stosunkowym rozliczeniu kosztów stronie powodowej należy się zwrot kosztów w wysokości 1.979,11 zł (2.636 × 0,87 = 2.293,32zł) – (2.417 × 0,13 = 314,21 zł) = 1.979,11 zł, dlatego też Sąd zasądził taką kwotę od pozwanego na rzecz strony powodowej.