Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2015 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa P. Z.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. Z. kwotę 2 460 zł (tysiąc sześćset czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

- kwoty 2 100 zł od dnia 17 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 360 zł od dnia 20 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1 676,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2012 r. powód P. Z., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 14.360 zł wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 14.000 zł od dnia 17 czerwca 2012 r. i od kwoty 360 zł od dnia wytoczenia powództwa - do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania w kwocie 2.417 zł.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 22 lutego 2012 r. doznał obrażeń ciała wskutek wypadku komunikacyjnego, którego sprawca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Wskazał, że stwierdzono u niego: uraz kręgosłupa w odcinku szyjnym, uraz kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, uraz brzucha oraz ogólne potłuczenie ciała. Bóle, zawroty głowy i odrętwienia kończyn z tym związane zaczęły się nasilać już od wyjścia ze szpitala, które nie ustępowały pomimo podjętego leczenia i rehabilitacji. W wyniku wypadu doznał również urazu psychicznego, objawiającego się stanami lękowymi i depresyjnymi. Konsekwencją jego wypadku jest również spadek wartości prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, co związane jest z częstymi i długimi dojazdami oraz stresem i dyskomfortem z tym związanym. Wskazał, że strona pozwana tytułem zadość uczynienia przyznała mu kwotę 4.900 zł, jednakże kwota ta nie jest adekwatna do doznanej przez niego krzywdy.

Uzasadniając swoje roszczenie odszkodowawcze, powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składają się koszty zabiegów fizjoterapeutycznych.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniosła, iż wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 4.900 zł, która to kwota jest adekwatna do doznanej przez niego krzywdy. Powodowi wypłacona została również kwota 811,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lutego 2012 r. we W. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem marki R. o numerze rej. (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki V. o numerze rej. (...), którego kierowcą był powód P. Z., na sutek czego doszło do bocznego zderzenia pojazdów.

Pojazd prowadzony przez sprawcę wypadku był w chwili kolizji ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Dowód:

-

zaświadczenie R-I-293/12/Z/PW, k. 10.

Powód w wyniku wypadku doznał urazu: kręgosłupa w odcinku szyjnym, kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, brzucha oraz doznał ogólnego potłuczenia ciała. Powodowi zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego i kontrolę w poradni ortopedycznej.

Dowód:

-

karta informacyjna nr 6/376 z dnia 22.02.2012 r. k. 11-11v;

-

przesłuchanie powoda, k. 58v.

Po wypadku powód zaczął odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, bóle i zawroty głowy podczas schylania i wstawania, drętwienie kończyny górnej lewej oraz silne bóle brzucha. W związku z czym podjął leczenie ortopedyczne i neurologiczne.

Powód korzystał z porad lekarza ortopedy i neurologa oraz uczęszczał na zabiegi z magnetoterapii, laseroterapii i krioterapii miejscowej. Obecnie powód chodzi regularnie na siłownię, aby wzmocnić mięśnie pleców (4 razy w tygodniu po 2 godziny) i korzysta z masaży.

Pomimo leczenia i rehabilitacji powód w dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym – przy wymuszonej pozycji i lędźwiowym – gry prowadzi długo samochód, a także zawroty głowy i bóle brzucha. Kontynuuje też leczenie u specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii.

Przed wypadkiem powód prowadził sportowy tryb życia. Uprawiał snowboarding i chodził na basen. Dolegliwości bólowe wpływają na komfort powoda podczas uprawiania sportów, powodują, że nie może pływać, jeździć na desce i wykonywać pewnych ćwiczeń na siłowni. Uniemożliwiają również powodowi wykonywanie niektórych czynności w domu, jak noszenie opału czy koszenie trawy.

Dolegliwości bólowe utrudniają powodowi wykonywanie obowiązków zawodowych w jego firmie informatycznej, albowiem zajęcie to polegało m.in. na tworzeniu nowych sieci komputerowych i usuwaniu awarii w istniejących sieciach. Z powodu dolegliwości bólowych, a także problemów z wchodzeniem na drabinę i utrzymywaniem rąk w górze, powód musiał zrezygnować ze zleceń na tworzenie nowych sieci komputerowych i dodatkowych zleceń na usuwanie awarii. Poprzestaje jedynie na obsłudze stałych klientów, co znacznie uszczupliło jego dochody.

Dowód:

- skierowanie do poradni specjalistycznej: rehabilitacyjnej z dnia 27.02.2012 r., k. 12;

- skierowanie do poradni specjalistycznej: neurologicznej z dnia 27.02.2012 r., k.13;

- historia choroby z zakładu aktywnej terapii kręgosłupa (...), 73-76;

- wyniki badań radiologicznych z dnia 12.03.2012r., k. 16;

- skierowanie do poradni specjalistycznej: neurologa z dnia 20.04.2012 r., k. 17;

- harmonogram zabiegów, k. 71-72v;

- wyciąg z książki ambulatoryjnej z dnia 22.02.2012r., k. 98;

- przesłuchanie powoda, k. 58v;

- zaświadczenie lekarskie z dnia 30.04.2013r., k. 64;

- zaświadczenie z dnia 30.04.2013r., k. 65;

- konsultacja ortopedyczna z dnia 27.02.2012r., k. 68;

- konsultacja ortopedyczna z dnia 12.03.2012r., k. 69;

- konsultacja ortopedyczna z dnia 27.03.2012r., k. 159;

- skierowanie do pracowni rezonansu magnetycznego z dnia 27.03.2012r., k. 160

- wynik badania rezonansu magnetycznego MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 05.04.2014r., k. 168;

- karta konsultacyjna z dnia 07.04.2014r., k. 171;

- skierowanie do poradni diagnostycznej z dnia 07.04.2014 r., k.172;

- płyta CD z badaniami MR kręgosłupa lędźwiowego, k. 175;

- wynik badania rezonansu magnetycznego MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 12.04.2014r., k. 189;

- płyta CD z badaniem MR kręgosłupa szyjnego, k. 192;

- zaświadczenie z dnia 15.04.2014 r., k. 191;

- konsultacja ortopedyczna z dnia 09.06.2014 r., k. 201;

- zaświadczenie o odbytych rehabilitacjach z dnia 09.06.2014r., k. 203;

- zeznania świadka K. Z., k.58;

- zeznania świadka P. S. (1), k. 57v;

- zeznania świadka G. P., k. 57v.

W związku z leczeniem powód poniósł koszty za:

- zabiegi fizjoterapeutyczne z terapii manualnej i krioterapii: 360 zł w dniu 23 marca 2012 r.,

- rezonans magnetyczny 450 zł w dniu 5 kwietnia 2014 r.,

- usługę rehabilitacyjną, terapia osteopatyczna 100 zł,

- konsultacje ortopedyczne 3x 110 zł,

- rezonans magnetyczny jednego odcinka kręgosłupa 450 zł w dniu 12 kwietnia 2014 r.,

- usługi fizjoterapeutyczne – 260 zł w czerwcu 2014 r.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) z dnia 16.03.2012r., k. 24.

- faktura VAT nr (...) z dnia 05.05.2014r., k. 169;

- faktura VAT nr (...), k. 170;

- faktura VAT nr (...), k. 173;

- faktura VAT nr (...), k. 174;

- faktura VAT nr (...), k. 190;

- faktura VAT nr (...) z dnia 09.06.2014 r., k. 202;

- faktura VAT (...), k. 204.

Powód zgłosił stronie pozwanej fakt powstania szkody w dniu 16 maja 2012 r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 4.900 zł oraz 811,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

bezsporne

Na skutek wypadku z dnia 22 lutego 2012 r. powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego i przeciążeniowego lędźwiowego typu whisplash (uraz przyspieszeniowo-opóźnieniowy) oraz rozpoznano u niego objawowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego – bez następstw.

Trwały uszczerbek na zdrowiu z tego tytułu wynosi 0%.

Przebyty uraz skutkuje do chwili obecnej bólami kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Bóle te nie mają charakteru korzeniowego.

W wyniku przebytego urazu powód doznał śladowego ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. U powoda nie stwierdzono ubytkowych objawów korzeniowych ruchowych, czuciowych ani bólowych.

Powód odczuwa jedynie dolegliwości bólowe, które są odczuciem subiektywnym i nie stanowią same w sobie uszczerbku na zdrowiu.

Parestezje występujące w zakresie nadgarstka przy długotrwałej pracy przy komputerze nie mają związku z wypadkiem z dnia 22 lutego 2012 r.

Doznany uraz spowodował uszkodzenie więzadeł kręgosłupa, będące uszkodzeniem czasowym, które też ustępują na skutek prawidłowo przeprowadzonego leczenia.

RTG kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego nie wykazało żadnych zmian urazowych w zakresie kręgosłupa szyjnego.

Przebyty uraz miał wpływ na funkcjonowanie powoda w okresie bezpośrednim od zaistniałego zdarzenia, kiedy występowały nasilone dolegliwości bólowe.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii, k. 104-108;

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 112-114;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 150-151;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 208;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 228;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 235.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się częściowo zasadne, w związku z czym podlegało uwzględnieniu w części.

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powód P. Z. uległ w dniu 22 lutego 2012 r. wypadkowi wskutek niezachowania reguł ostrożności przez innego uczestnika ruchu drogowego. Bezsporny pozostawał również fakt, iż pojazd kierowany przez sprawcę zdarzenia objęty był ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W.. Strona pozwana w toku postępowania nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady. Również fakt poniesienia przez powoda szkody nie budził wątpliwości i jako taki nie był przez stronę pozwaną podnoszony. Ponadto jednoznacznie wynikał on ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego.

Przedmiotem sporu była zatem wysokość majątkowej i niemajątkowej szkody na osobie, jaką poniósł powód na skutek wypadku, a co za tym idzie - wysokość należnego powodowi z tego tytułu odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Strona pozwana podała, iż powodowi dokonano wypłaty kwoty 4.900 zł tytułem zadośćuczynienia, podnosząc, że jest ona adekwatna do uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznał powód i jaki ustalili lekarze orzecznicy, a także cierpień i bólu, spowodowanych zdarzeniem. Strona pozwana podała również, że wypłaciła powodowi kwotę 811,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadniał zasądzenie na rzecz powoda dalszej kwoty 2.460 zł, tj. kwoty 2.100 zł tytułem uzupełnienia wypłaconego już wcześniej zadośćuczynienia oraz kwoty 360 zł tytułem odszkodowania.

Odpowiedzialność strony pozwanej znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz przepisach kodeksu cywilnego. Art. 9 cytowanej ustawy stanowi, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w art. 9, będące następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 9a ustawy). Z kolei z treści przepisu art. 822 § 1 k.c., wynika, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony; jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Z kolei art. 824 § 1 k.c. stanowi, iż suma ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela, zaś suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z kolei w myśl przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis ten zawiera szczególną regulację dotyczącą naprawienia szkody na osobie, obejmującej elementy majątkowe tej szkody.

Ustawodawca nie uregulował w tym przepisie w sposób samoistny i odrębny przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, co oznacza, iż została ona poddana ogólnym regułom odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.). Warunkiem skutecznego domagania się naprawienia szkody na osobie, oprócz samego faktu jej wyrządzenia, jest związek przyczynowy pomiędzy określonym faktem, z którym norma prawna wiąże obowiązek odszkodowawczy a szkodą, pojmowaną w omawianym przypadku jako uszczerbek majątkowy.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 445 k.c., w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za krzywdę jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest rekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej z określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia, pozostającej w związku z odpowiedzialnością odszkodowawczą z reżimu deliktowego ( por. Kodeks cywilny, Komentarz pod red. E. Gniewka, tom I).

Strona pozwana podnosiła, iż powodowi wypłacono już kwotę 4.900zł, która, w jej ocenie, była odpowiednia do stopnia doznanych obrażeń. W ocenie Sądu stanowisko strony pozwanej w tym zakresie nie mogło zasługiwać na uwzględnienie.

Ze zgromadzonego w toku procesu materiału dowodowego wynikało, iż obrażenia doznane przez powoda, w ocenie biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz z zakresu neurochirurgii, stanowią 0% trwałego uszczerbku na zdrowiu, określonego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania.

Sąd podziela poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie i nie znajduje oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Stwierdzony uszczerbek na zdrowiu może być jednak stosowany pomocniczo przy ocenie stopnia naruszenia sprawności organizmu. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia składają się okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa i inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok SA w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest zatem funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie ( por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08).

Sąd dokonując ustaleń w zakresie rozmiarów krzywdy doznanej przez powoda oparł ustalenia stanu faktycznego na opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurochirurgii, a także na zeznaniach świadków K. Z., P. S. (2) i G. P. oraz przesłuchaniu samego powoda, które korespondują z opiniami biegłych sądowych i pozostałymi dowodami z dokumentów dołączonymi do pozwu. Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda o dopuszczeniu dowodu z kolejnej opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii, albowiem sporządzone przez powołanego w sprawie biegłego sądowego są zgodnie ze sztuką a uwagi powoda stanowią jedynie polemikę z uzasadnieniami kwestionowanych opinii. Ponadto Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy tryb życia powoda.

Jak wynikało ze sporządzonych przez biegłych z zakresu neurochirurgii oraz ortopedii i traumatologii opinii - skutkiem wypadku, jakiemu uległ powód był uraz kręgosłupa szyjnego i przeciążeniowego lędźwiowego typu whisplash (uraz przyspieszeniowo-opóźnieniowy) oraz zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego – bez następstw.

Przebyty uraz skutkuje do chwili obecnej bólami kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Bóle te nie mają charakteru korzeniowego. W wyniku przebytego urazu powód doznał śladowego ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. U powoda nie stwierdzono ubytkowych objawów korzeniowych ruchowych, czuciowych ani bólowych. Powód odczuwa dolegliwości bólowe, które są odczuciem subiektywnym i nie stanowią same w sobie uszczerbku na zdrowiu. P. występujące w zakresie nadgarska przy długotrwałej pracy przy komputerze nie mają związku z wypadkiem z dnia 22 lutego 2012 r. Doznany uraz spowodował uszkodzenie więzadeł kręgosłupa, będące uszkodzeniem czasowym, które też ustępują na skutek prawidłowo przeprowadzonego leczenia. RTG kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego nie wykazało żadnych zmian urazowych w zakresie kręgosłupa szyjnego. Przebyty uraz miał wpływ na funkcjonowanie powoda w okresie bezpośrednim od zaistniałego zdarzenia, kiedy występowały nasilone dolegliwości bólowe.

Jak wynika z dowodu z przesłuchania powoda oraz zeznań świadków powód po wypadku zaczął odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, bóle i zawroty głowy podczas schylania i wstawania, drętwienie kończyny górnej lewej oraz silne bóle brzucha. Dlatego też podjął leczenie ortopedyczne i neurologiczne. Powód korzystał z porad lekarza ortopedy i neurologa oraz uczęszczał na zabiegi z magnetoterapii, laseroterapii i krioterapii miejscowej. Pomimo leczenia i rehabilitacji, regularnych ćwiczeń na siłowni mających wzmocnić mięśnie pleców oraz masaży, powód w dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym oraz zawroty głowy i brzucha. Kontynuuje też leczenie u specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii.

Nie bez znaczenia pozostawała okoliczność, iż na skutek wypadku powód odczuwa znaczy dyskomfort podczas uprawiania sportów. Powód przed wypadkiem uprawiał snowboarding i chodził na basen. Dolegliwości bólowe powodują, że powód nie może pływać, jeździć na desce i wykonywać pewnych ćwiczeń na siłowni. Uniemożliwiają również powodowi wykonywanie niektórych czynności w domu, jak noszenie opału czy koszenie trawy.

Sąd wziął pod uwagę okoliczność, iż doznane w wypadku urazy do chwili obecnej skutkują dolegliwościami bólowymi, a powód w dalszym ciągu prowadzi leczenie. Jak wynika z przesłuchana powoda dolegliwości bólowe utrudniają mu wykonywanie obowiązków zawodowych w jego firmie informatycznej, albowiem zajęcie to polegało m.in. na tworzeniu nowych sieci komputerowych i usuwaniu awarii w istniejących sieciach. Z powodu dolegliwości bólowych, a także problemów z wchodzeniem na drabinę i utrzymywaniem rąk w górze, powód musiał zrezygnować ze zleceń na tworzenie nowych sieci komputerowych i dodatkowych zleceń na usuwanie awarii. Poprzestaje jedynie na obsłudze stałych klientów, co znacznie uszczupliło jego dochody.

W oparciu o powyższe stwierdzić należało, że na krzywdę powoda wpływ miało nie tylko uczucie dyskomfortu fizycznego w postaci odczuwanych dolegliwości bólowych, ale również dolegliwości w sferze psychiki. Sąd doszedł do przekonania, iż zasądzenie zadośćuczynienia jest jak najbardziej zasadne, a jego wysokość nie może być uznana za rażąco wygórowaną. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu powołanych wyżej okoliczności, sumą odpowiednią zadośćuczynienia jest łącznie kwota 7.000 zł.

Sąd za zasadne uznał także żądanie powoda w zakresie odszkodowania tytułem kosztów leczenia. Sąd oparł ustalenia w tym zakresie na przedłożonej przez powoda dokumentacji w postaci faktur VAT. Prawidłowość i rzetelność ich sporządzenia nie budziła wątpliwości ani Sądu, ani stron.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim opinie biegłych, jednoznacznie wskazywał, iż wykazane fakturami koszty, w tym zwłaszcza koszt terapii manualnej i krioterapii, pozostawały w ścisłym związku przyczynowym z wypadkiem. Powód przedłożył szereg faktur, argumentując że przedkładanie kolejnych ma na celu przyszłościowe zgłoszenie rozszerzenia powództwa uwzględniającego wynikające z dokumentów koszty poniesione przez powoda w ramach leczenia powypadkowego. Jednocześnie powód powództwa nie rozszerzył. Zatem mając na uwadze treść art. 321 k.p.c. – Sąd zasądził kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 817 § 1 k.c. stanowi z kolei, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Skoro roszczenie powoda stało się wymagalne już po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody stronie pozwanej, a zatem już od tego dnia powód uprawniony był do naliczania odsetek, tym bardziej za zasadne należało uznać żądanie zasądzenia odsetek od dnia 17 czerwca 2012 r.

Powód wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz odsetek od kwoty odszkodowania od dnia wytoczenia powództwa, tj. 12 marca 2012 r. Zarazem powód, przed wytoczeniem powództwa, nie wzywał strony pozwanej do zapłaty kwoty 360 zł z tytułu odszkodowania. Mając na uwadze, że strona pozwana otrzymała pozew w dniu 19 marca 2013 r., Sąd przyjął, że popadła w opóźnienie z dniem 20 marca 2013 r. Dlatego też Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu od wskazanych dni.

W oparciu o powyższe okoliczności i powołane przepisy, należało zatem orzec jak w punkcie I i II sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu znalazło wyraz w treści art. 100 zd. 1. k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Do rozliczenia poniesionych przez powoda kosztów postępowania przyjęto kwotę 718 zł tytułem opłaty od pozwu, kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Strona pozwana poniosła zaś koszty postępowania w łącznej wysokości 2.417 zł. Na kwotę tę składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Mając na uwadze, że strona pozwana wygrała sprawę w 83%, po wzajemnym zniesieniu wymienionych wyżej kosztów na jej rzecz przypadało 1.473,16 zł ([83% x 2.417zł] – [17% x 3.135 zł]).

Ponadto obie strony uiściły zaliczkę na wynagrodzenie biegłego; powód w łącznej kwocie 1100 zł a strona pozwana w kwocie 600 zł. Całkowity koszt wykonania opinii wyniósł 1.075,94 zł. Mając na uwadze, iż powód wygrał sprawę w 17%, powinien ponieść wskazane koszty do kwoty 893,03 zł (1.075,94 x 83%), a strona pozwana – do kwoty 182,91 zł. Koszty wykonania biegłego zostały pokryte z zaliczek stron, w tym 690,09 zł z zaliczki powoda oraz 385,85 z zaliczki strony poznanej. Zatem z uiszczonej przez stronę pozwaną zaliczki powód winien jej zwrócić kwotę 202,94 zł (385,85 zł – 182,91 zł). Nadto strona pozwana uiściła także zaliczkę na wydatki związane z przedstawieniem dokumentacji medycznej w kwocie 200 zł, która została jej zwrócona.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1.676,10 zł (1.473,16 zł + 202,94 zł).

W tym stanie rzeczy, o kosztach postępowania orzeczono, jak w punkcie III wyroku.