Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)

Sędziowie SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Marka Janczyńskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 r.

sprawy D. S.

oskarżonego o czyny z art. 280 § 1 kk i art. 189 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk oraz z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 19 listopada 2014 roku sygn. akt VII K 77/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków) na rzecz adwokata M. E. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰ / 100 , w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IV Ka 132/15

UZASADNIENIE

D. S. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 30 listopada 2013 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ż., pozbawił wolności M. K. w ten sposób, że grożąc mu pozbawieniem życia, zażądał wykonywanie zlecanych czynności, a w tym udania się w kierunku dzielnicy W. B. oraz noszenia jego osoby, a następnie po doprowadzeniu w ustronne miejsce, dokonał rozboju w ten sposób, że grożąc M. K. pozbawieniem życia oraz używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w brzuch i przytrzymywania, w wyniku czego spowodował u niego obrażenia, które naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni, zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 1200 złotych, zegarek marki J. L. o wartości 500 złotych oraz kartę bankomatową, po czym wielokrotnie uderzając M. K. ręką w twarz, zażądał wykonania kolejnych poleceń, a w tym udania się do bankomatu i podania numeru (...) po czym po uzyskaniu tych danych, wypłacił z bankomatu pieniądze w kwocie 900 złotych, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk, art. 189 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk;

II.  w nocy 19/20 listopada 2013 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, poprzez wyważenie szyby z folią antywłamaniową, włamał się do sklepu wielobranżowego, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 400 paczek papierosów różnych marek, saszetkę z materiału, koszulki dziecięce z krótkim rękawem oraz gotówkę, o łącznej wartości 5680 zł, czym działał na szkodę A. S., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków:

I.  uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I w części wstępnej wyroku, eliminując z opisu czynu zwrot: „oraz noszenie jego osoby”, tj. występku z art. 280 § 1 kk i art. 189 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego D. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. II w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 279 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył oskarżonemu D. S. orzeczone w punktach I, II części wstępnej wyroku kary pozbawienia wolności i w ich miejsce karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do solidarnego naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz M. K. kwoty 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych);

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego D. S. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz A. S. kwoty 5.680 zł (pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt złotych);

VI.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu D. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 1 grudnia 2013 r. do dnia 7 maja 2014 r.;

VII.  na podstawie art. 231 § 1 kpk złożył do depozytu sądowego dowody rzeczowe opisane w wykazie Drz 53-54/14 pod poz. 5 i 7 kpk;

VIII.  na podstawie art. 44 § 2 kpk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowód rzeczowy opisany w wykazie Drz 55/14 pod poz. 9, poprzez pozostawienie w aktach sprawy;

IX.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. E. kwotę 723,80 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu D. S. z urzędu;

X.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył go w części dotyczącej wymiaru kary, zarzucając Sądowi Rejonowemu rażącą jej surowość, bez dalszego szczegółowego uzasadnienia zarzutu.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez „ znaczne złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności polegające na warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby trzech lat”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego była oczywiście bezzasadna. Zarówno sam oskarżony jak i jego obrońca nie kwestionowali ustaleń w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego, zaś przeprowadzona w tym zakresie kontrola Sądu Odwoławczego nie dała podstaw do zakwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Oskarżony przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów, składając wyjaśnienia korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonych oraz innych przesłuchanych w sprawie świadków, a w konsekwencji rozstrzygnięcie Sądu I instancji znajdowało pełne wsparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Z kolei podniesiony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary stanowił wyłącznie polemikę z prawidłowym i wszechstronnie uzasadnionym rozstrzygnięciem Sądu I instancji i jako taki nie mógł stanowić podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że oskarżonemu przypisano przestępstwa, za które- z uwagi na brzmienie art. 11 § 3 kk- Sąd I instancji mógł mu wymierzyć kary od 2 do 12 lat pozbawienia wolności (czyn nr I) oraz od 1 do 10 lat pozbawienia wolności (czyn nr II). Gdy przy tym zważy się, że czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku wyczerpywał nie tylko znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk, ale także z art. 189 § 1 kk, art. 278 § 5 kk oraz art. 157 § 2 kk, to orzeczona za ten czyn kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia nie tylko nie raziła swą surowością, ale musiała wręcz uchodzić za bardzo łagodną. Wszak pozostawała ona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, co z racji uprzedniej karalności oskarżonego należy uznać za wyjątkowo łagodną reakcję karną. Dostrzegając uprzednią karalność oskarżonego, skarżący skarał się ją wyraźnie bagatelizować, podczas gdy oskarżony, pomimo bardzo młodego wieku, był już trzykrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za przestępstwo z art. 280 § 1 kk. Przypisanych mu obecnie przestępstw dopuścił się przy tym w okresach prób, co jednoznacznie świadczy o nieprawidłowym przebiegu procesu resocjalizacji oraz wadliwości postawionej uprzednio wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Nie sposób byłoby oczekiwać, że wobec popełnienia kolejnych, bardzo poważnych przecież przestępstw, Sąd będzie po raz kolejny łagodnie odnosił się do tak jaskrawych przejawów postępującej demoralizacji i wymierzy oskarżonemu karę łączną pozwalającą na skorzystanie z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania (co już tylko wobec popełnienia czynu z art. 280 § 1 kk wymagałoby orzeczenia kary odpowiadającej dolnej granicy ustawowego zagrożenia).

W wywiedzionej w sprawie apelacji obrona wskazywała na fakt podjęcia przez oskarżonego pracy, zerwania z dotychczasowym środowiskiem oraz na rzekome „ pozytywne prognozy na przyszłość”. Zdziwienie budzi jednak fakt, że owych prozaicznych skądinąd aktywności (podjęcie pracy, zerwanie z destrukcyjnym środowiskiem) oskarżony nie podjął bezpośrednio po pierwszym skazaniu- wówczas jeszcze na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania- a więc w listopadzie 2010 r. Wówczas to przecież organy wymiaru sprawiedliwości stwarzały oskarżonemu szansę na poprawę zachowania oraz na trwałe zejście z drogi przestępstwa, z której to szansy oskarżony skorzystać jednak nie chciał. Pomimo pełnej świadomości towarzyszących temu konsekwencji, popełniał kolejne przestępstwa, co ostatecznie skutkowało zarządzeniem wykonania uprzednio zawieszonej kary i osadzeniem w jednostce penitencjarnej. Trudno wierzyć w szczerość deklaracji obrony, dotyczących zmiany postawy oskarżonego, skoro składane one były bezpośrednio po uchyleniu tymczasowego aresztowania, w obliczu grożącej oskarżonemu bardzo surowej kary, a ostatecznie w celu zakwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Pomimo kilkukrotnie stwarzanych oskarżonemu szans na poprawę zachowania oraz pomimo wyraźnych sygnałów dotyczących potrzeby resocjalizacji, oskarżony nadal naruszał obowiązujący porządek prawny, jawnie lekceważąc obowiązki płynące z uprzednio zastosowanych wobec niego środków reakcji karnej. Skoro zaś stosowane wcześniej warunkowe zawieszenia wykonania kar nie przyczyniły się do osiągnięcia zakładanych celów prewencyjno-resocjalizacyjnych, to korzystanie po raz kolejny ze wskazanej instytucji stanowiłoby wyraz słabości organów wymiaru sprawiedliwości, stwarzając swoiste przyzwolenie na popełnianie przez oskarżonego kolejnych przestępstw.

Skoro w świetle ujawnionych w sprawie okoliczności oczywistym pozostawało, że dla osiągnięcia zakładanych celów prewencyjno-resocjalizacyjnych niezbędne jest orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności, to rozstrzygnięcie Sądu I instancji należało uznać za w pełni prawidłowe, a w konsekwencji zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

O kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto o normę art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, uznając że sytuacja osobista i materialna oskarżonego przemawiała za zwolnieniem go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.