Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2015r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w Wydziale VII Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Kruszewska-Sobczyk

Protokolant: Małgorzata Ojrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2015r. sprawy:

R. S.

ur. (...) w E., syna J. i J. z d. J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 31 października 2014r. w O. na ul. (...) z niezamkniętego pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia laptopa m-ki A. oraz dwóch toreb z zawartością mięsa, wędlin oraz innych artykułów spożywczych o łącznej wartości strat 1600zł na szkodę M. N., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policjanta, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

- tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64§1 kk

I oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, iż z jego opisu eliminuje słowa „lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policjanta” i za to na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, opierając wymiar kary o art. 278§1 kk, skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości,

III na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 15, poz. 124 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na adw. M. H. kwotę 360 zł tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym i kwotę 82,80 zł tytułem podatku VAT od tego wynagrodzenia.

Sygn. akt VII K 1363/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 października 2014r. R. S. po godzinie 11:00 przebywał na ul. (...) w O., gdzie zobaczył na poboczu zaparkowany samochód osobowy marki R. (...) nr rej. (...). Samochód ten należał do M. N., która w tym dniu przyjechała nim na zakupy do O.. Po zaparkowaniu pojazdu, kobieta zamknęła go, przy czym z uwagi na uszkodzenie zamka, jego tylne drzwi nie zamykały się, a następnie udała się na zakupy.

R. S. podszedł do przedmiotowego auta, chwytając za klamkę od tylnych drzwi, które się otworzyły. Następnie wymieniony zabrał z wnętrza pojazdu znajdujące się na jego tylnym siedzeniu rzeczy w postaci laptopa marki A. oraz dwóch toreb z zakupami w postaci mięsa, wędlin oraz innych artykułów spożywczych o łącznej wartości 1600 zł, należące do M. N., po czym udał się w kierunku ul. (...), zabierając ze sobą ww rzeczy.

Zachowanie wymienionego zauważył funkcjonariusz Policji S. F., który przebywał w pobliżu, siedząc w swoim samochodzie i czekając na żonę, która udała się do apteki. Wymieniony udał się za R. S., zatrzymując go i wzywając na miejsce funkcjonariuszy Policji, którym przekazał wymienionego.

Podczas zatrzymania R. S. posiadał przy sobie laptopa i torby z zawartością artykułów spożywczych należące do M. N., które wymieniona rozpoznała jako swoją własność, w całości odzyskując skradzione mienie.

(dowód: wyjaśnienia R. S. k: 91v, 27, 53, protokół przeszukania osoby k: 4-6, zeznania S. F. k: 7v, M. N. k: 13, C. P. k: 31 ).

Oskarżony R. S. w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wyjaśnił, iż odsiadywał wyrok w ZK D.. Na wolność wyszedł w maju 2014r. Będąc na ul. (...) w O. zauważył zaparkowany samochód, do którego podszedł chwytając za klamkę z tyłu i drzwi się otworzyły. Na tylnym siedzeniu leżał laptop koloru ciemnego oraz reklamówka z zakupami, widział tam jakieś artykuły spożywcze. Nie wchodził do tego samochodu tylko schylił się do środka i zabrał ze sobą te rzeczy. Następnie szedł w kierunku ulicy (...) w O.. Wówczas podszedł do niego znany mu z widzenia policjant S. F., który powiedział, że dokonał kradzieży laptopa i torby z zakupami. Przyznał się do tego, bo ujął go na gorącym uczynku. Po chwili przyjechał radiowóz i wspólnie z funkcjonariuszami pojechał na komisariat, gdzie wykonano z nim czynności procesowe

(wyjaśnienia oskarżonego k: 27, 53).

W czasie rozprawy oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień i potwierdzając wcześniejsze wyjaśnienia.

(wyjaśnienia oskarżonego k: 91v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego R. S., w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zasługują na wiarę. Są one spójne i konsekwentne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadków, jak również dokumentacją w postaci protokołu przeszukania osoby.

Oskarżony w toku prowadzonego postępowania przyznał się do zarzucanego mu czynu, opisując okoliczności jego popełnienia i opisując rzeczy, które zabrał z samochodu, jak również przedstawiając okoliczności swojego zatrzymania.

Wyjaśnienie te znajdują oparcie w zeznaniach świadka S. F.- funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego, opisując w swoich zeznaniach okoliczności w jakich to nastąpiło. Wymieniony podał w szczególności, iż przebywał wówczas na urlopie. Zaparkował samochód na ul. (...) i siedział w nim, czekając na żonę, która poszła do apteki. W pewnym momencie zauważył przez wsteczne lusterko jak znany mu mężczyzna o nazwisku S., odnośnie którego wiedział, że był on karany za przestępstwa, podchodzi do pojazdu marki R., rozgląda się nerwowo, otwiera boczne drzwi pojazdu, wyjmując z jego środka komputer typu laptop i dwie reklamówki z żywnością, po czym oddala się w kierunku placu zabaw przy ul. (...). Wskazał, iż wcześniej widział jak osoby z tego pojazdu rozmawiały ze sobą i poszły w kierunku ul. (...). Zorientował się, że oskarżony dokonał kradzieży tych przedmiotów i udał się za nim, zatrzymując go około 10 merów od tego pojazdu. Miał on w rękach laptop i dwie reklamówki z żywnością. Kiedy na miejsce przyszła właścicielka pojazdu zapytał ją, czy rzeczy, które oskarżony miał przy sobie są jej własnością, ona to potwierdziła, nie była przy tym w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy zamknęła samochód.

W ocenie Sądu zeznania te zasługują na wiarę, są bowiem spójne, logiczne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami oskarżonego.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania M. N. i C. P..

M. N., do której należały przedmioty zabrane przez oskarżonego złożyła zeznania na okoliczność dokonanej na jej szkodę kradzieży, wskazując w szczególności, iż przyjechała swoim samochodem na zakupy do O., a gdy wróciła z zakupów to S. F. podszedł do niej i powiedział, że zatrzymał mężczyznę, który zabrał laptopa i torbę z zakupami z jej samochodu. Pokazał jej te rzeczy, które rozpoznała jako swoją własność. W torbie miała produkty mięsne i ogólno-spożywcze. Pojazd przed odejściem zamknęła kluczem, ale tylne drzwi nie zamykały się, bo jest uszkodzony zamek. Wskazała też, iż sumę skradzionych rzeczy wycenia na 1600 zł, przy czym skradzione mienie odzyskała w całości.

Natomiast C. P.- funkcjonariusz Policji, który przybył na miejsce zdarzenia złożył zeznania na okoliczność zastanej tam sytuacji, wskazując w szczególności, iż na miejscu zastano zgłaszającego S. F., który wskazał mężczyznę, który dokonał kradzieży mienia z pojazdu. Skradzione przedmioty w postaci laptopa i torby z zakupami leżały przy sprawcy, który leżał na ziemi i był obezwładniony przez zgłaszającego. Zatrzymany podał im ustnie swoje dane, wskazując, iż nazywa się R. S., a następnie został przewieziony wraz ze skradzionym mieniem do KP O., gdzie udała się również pokrzywdzona.

Zeznania wskazanych świadków zasługują na wiarę, są spójne, logiczne, korespondują wzajemnie pomiędzy sobą, jak i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, pochodzą przy tym od osób obcych dla oskarżonego, tak, iż brak jakichkolwiek podstaw, aby zeznaniom tym odmawiać wiarygodności i mocy dowodowej.

O popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu czynu świadczy też znajdująca się w aktach dokumentacja w postaci protokołu przeszukania osoby, z którego wynika, iż przy oskarżonym ujawniono laptopa marki A., torbę plastikową z zawartością wędlin i mięsa oraz torbę reklamową z zawartością artykułów spożywczych, odnośnie której to dokumentacji brak podstaw do jej kwestionowania, sporządzona została bowiem przez uprawnioną osobę, w toku wykonywania czynności służbowych.

Mając zatem na uwadze całokształt podniesionych wyżej okoliczności Sąd uznał, iż wina oskarżonego i fakt popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Materiał dowodowy zgromadzony w toku prowadzonego postępowania, w szczególności w postaci wyjaśnień samego oskarżonego i zeznań świadków wskazuje, iż R. S. w dniu 31 października 2014r. na ul. (...) w O. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z niezamkniętego pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) laptopa marki A. oraz dwóch toreb z zawartością mięsa, wędlin i innych artykułów spożywczych o łącznej wartości 1600 zł na szkodę M. N., którym to zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 278§1 kk.

Ponadto z danych o karalności oskarżonego wynikało, iż był on wcześniej karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie VII K 1393/08 za czyn z art. 288§1 kk., a zatem również za przestępstwo przeciwko mieniu, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 14.07.2009r. do 30.06.2011r., co wskazuje, iż przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64§1 kk albowiem w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.

Jednocześnie przypisując oskarżonemu przedmiotowy czyn Sąd wyeliminował z jego opisu słowa „lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policjanta”, albowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego, jak również zeznania świadka F. jednoznacznie wskazywał, iż oskarżony dokonał kradzieży rzeczy na szkodę M. N., zabierając je z jej pojazdu i oddalając się z nimi, będąc zatrzymany chwilę po tym, tak, iż niewątpliwie popełniony przez niego czym przekroczył fazę usiłowania, stanowiąc dokonanie przestępstwa kradzieży, zgodnie z kwalifikacją prawną przyjętą w akcie oskarżenia i w ocenie Sądu jedynie omyłkowo z opisu zarzucanego aktem oskarżenia czynu nie wyeliminowano wskazanych wyżej słów o „nieosiągnięciu zamierzonego celu z uwagi na zatrzymanie przez policjanta”.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn, którego się dopuścił Sąd baczył, by była ona adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu.

Jako okoliczność obciążającą Sąd miał na uwadze uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego i jego działanie w warunkach recydywy z art. 64§1 kk.

Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na uwadze to, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, składając wyjaśnienia, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego sprawy, ponadto pokrzywdzona w całości odzyskała skradzione jej mienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn którego się dopuścił, zgodnie ze złożonym przez niego wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze w trybie art. 387§1 kpk, uznając, iż jest ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również zawinienia oskarżonego, ponadto zrealizuje ona swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie Sąd uznał, mając na uwadze uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, iż brak podstaw do przyjęcia, aby wobec wymienionego zachodziła pozytywna prognoza kryminologiczna, przemawiająca za orzeczeniem kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Poprzednio orzekane kary nie spełniły wobec wymienionego swych celów zapobiegawczych i wychowawczych i nie uchroniły go od ponownego popadnięcia w konflikt z prawem, tak, iż w ocenie Sądu zasadne jest orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w jej bezwzględnej postaci, gdyż jedynie taka kara jest w stanie zrealizować swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wdrażając oskarżonego do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego, który utrzymuje się z zasiłku w wysokości około 500 zł, Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

O kosztach wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu orzeczono na podstawie obowiązujących przepisów, jak w pkt III wyroku.