Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Kaźmierak

Protokolant: sekr. sąd. Dorota Jankiewicz

po rozpoznaniu: w dniu 1 kwietnia 2015 r. w Łodzi

sprawy z powództwa: I. S.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o: 104.694,88 złotych

1.zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz I. S. kwotę 23,43 (dwadzieścia trzy złote, czterdzieści trzy grosze);

2.oddala powództwo w pozostałej części;

3. nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt 1351/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 czerwca 2014 roku wniesionym przeciwko (...) S.A do Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, powód I. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 1828,79 zł z tytułu dopłaty podatku VAT z ustawowymi odsetkami od 19.02.2013 roku do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych od kwoty 3462,43 zł za okres od dnia 19.02.2013 do dnia 18.04.2013 roku w kwocie 71,53 złotych, jak również zwrotu kwoty odsetek od 12 rat kredytu w kwocie 2794,56 zł. Ponad powyższe powód wniósł o ukaranie pozwanego za nieetyczne zachowanie poprzez nałożenie na pozwanego obowiązku uiszczenia darowizny na rzecz OPP w wysokości 100.000 zł . W uzasadnieniu powód wskazał, iż dnia 3 stycznia 2013 roku zaistniała szkoda komunikacyjna samochodu osobowego powoda C. (...) O NR REJ. (...), która została spowodowana przez kierującego pojazdem o nr rej (...). Powód dodał, iż pozwany w dniu 19.01.2013 roku uznał w/w szkodę, jako szkodę całkowitą i wypłacił mu jedynie kwotę 14471,21 zł . Powód wskazał, iż przedmiotowa kwota została wypłacona przez pozwanego w 3 ratach w styczniu 2013 roku – 9186,99 zł, w lutym 1821,79 zł w kwietniu 2013-3462,43 zł . Jest to kwota zaniżona.

( pozew k. 2-5)

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi uznał się za niewłaściwym rzeczowo i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi .

( postanowienie z dnia 15 lipca 2014 roku k.28)

Postanowieniem z dnia 10 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zwolnił powoda od opłaty sądowej od pozwu w części powyżej kwoty 1500 zł .

( postanowienie z dnia 10 października 2014 roku k.45)

W odpowiedzi na pozew z dnia 16 lutego 2015 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał na bezpodstawność roszczenia powoda zarzucając, iż nie uczynił on zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. bowiem nie wykazał zasadności jak i wysokości dochodzonego roszczenia. Pozwany co do zasady nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie komunikacyjne jednakże podniósł, iż roszczenia dalej idące ponad kwotę wypłaconą są nieuzasadnione. Pozwany na podstawie wyceny wartości pojazdu ustalił jego wartość rynkową przed szkodą na kwotę 17600 zł brutto tj. 14308,94 zł netto, natomiast wartość pozostałości pojazdu po szkodzie zostały wycenione na kwotę 6300,00 zł brutto tj. 5121,95 zł netto, wobec powyższych ustaleń, zostało wypłacone odszkodowanie w wysokości różnicy ww. kwoty tj. 9186,99 zł. Odkodowanie zostało wypłacone w kwocie netto z uwagi na fakt odliczenia przez powoda 60 % podatku VAT przy zakupie pojazdu. Pozwany podkreślił, iż powód nie kwestionował wyceny wartości pojazdu sprzed szkody sporządzonej przez pozwaną na etapie likwidacji szkody uznając, iż kwota 17.600,00 zł jest kwotą adekwatną do jego rzeczywistej wartości. Pozwany podniósł również brak podstaw do ukarania go za nieetyczne zachowanie, dodając ,że twierdzenia powoda są tak dalece niedookreślone, że trudno się w sposób precyzyjny do nich odnieść. Przedmiotowe roszczenie powód prawdopodobnie opiera na zaistniałym ze strony pozwanego naruszeniu jego dóbr osobistych i z tego tytułu wnosi o zasądzenie kwoty zadośćuczynienia zgodnie z dyspozycją art. 448 k.c. Jednakże nie wykazał, które jego dobro osobiste zostało naruszone. W ocenie pozwanego żadne z jego zachowań, nie mogą stanowić podstawy do naruszenia dobra osobistego powoda. Postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone bez zbędnych opóźnień, a powód był każdorazowo informowany o jego przebiegu i pozostawał w kontakcie z pracownikami pozwanego. Każde z kierowanych przez powoda pism spotkało się z odpowiedzią a bezsporna kwota odszkodowania została powodowi wypłacona w ustawowym terminie 30 dni od daty zawiadomienia pozwanej o zdarzeniu.

Jako całkowicie bezzasadne pozwany uznał żądnie zwrotu kwoty odsetek ustawowych od 12 rat kredytu zaciągniętego przez powoda w związku z koniecznością zakupu nowego pojazdu.

Pozwany nie znalazł również uzasadnienia dla dopłaty kwoty odsetek za zamknięty okres od dnia 19.02.2013 r. do dnia 18.04.2014 r. Dopłata bowiem kwoty odszkodowania nastąpiła wskutek braku możliwości sprzedaży uszkodzonego pojazdu według ustalonej przez pozwaną wartości. Powyższe nie oznacza jednakże, iż ww. wyliczenie było nieprawidłowe. Pozwany w uzasadnieniu wskazał, iż aby zrekompensować rzeczywiście poniesioną szkodę uzupełnił odszkodowanie o różnicę pomiędzy kwotą rzeczywiście otrzymaną przez powoda z tytułu sprzedaży, a kwotą ustaloną na etapie wyceny wartości pozostałości pojazdu po szkodzie z dnia 03.01.2013 r. Wobec odliczenia przez powoda będącego przedsiębiorcą przy zakupie pojazdu 60 % podatku VAT, pozwany wypłacił z tego tytułu jedynie 40 %.

(odpowiedź na pozew k- 67-72)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 stycznia 2013 roku została wyrządzona szkoda komunikacyjna samochodu marki C. (...) o nr rej (...) należącego do powoda, spowodowana przez kierującego pojazdem, który posiadał ubezpieczenie oc w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Uszkodzony pojazd nie nadawał się do użytku.

(niesporne)

Powód w/w samochód używał do wykonywania prowadzonej przez siebie od 1998 roku działalności gospodarczej w postaci serwisu wag i urządzeń sklepowych oraz poligrafii. Przy zakupie w/w pojazdu odliczył 60% wartości podatku VAT.

(niesporne)

Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 4 stycznia 2013 roku. Pozwany przyznał powodowi samochód zastępczy, z którego korzystał on około miesiąca. Jeszcze w styczniu powód, ze względu na potrzeby wynikające z charakteru prowadzonej działalności gospodarczej, nabył za kwotę 40 tyś zł nowy samochód marki C. (...). Na zakup samochodu powód zaciągnął kredyt. Umowa kredytu została zawarta w dniu 17 stycznia 2013 roku.

(kserokopia umowy kredytowej k.23, pismo pozwanego z dnia 12 lutego 2013 roku zawarte w aktach szkody, zeznania powoda k.90 verte-91)

W dniu 18 stycznia 2013 roku pozwany dokonał wyceny szkody i ustalił wartość rynkową pojazdu przed szkodą na kwotę 17.600 zł brutto ( tj. 14308,94 zł netto), natomiast wartość pozostałości pojazdu po szkodzie wyceniono na kwotę 6.300,00 zł brutto ( tj. 5121,95 zł netto). Uznano szkodę jako szkodę całkowitą bowiem ekonomiczne koszty naprawy pojazdu przewyższały wartość pojazdu. Powód nie zgłosił zastrzeżeń do sposobu naprawy szkody i do wartości auta przez szkodą. Zakwestionował wartość pozostałości.

(wycena k-6,-8, mail powoda k- 9)

Pozwany wypłacił powodowi w dniu 1 lutego 2013 roku odszkodowanie w wysokości różnicy ww. kwot tj. 9186,99 zł netto.

(dowód wpłaty kwoty 9186,99zł k.11)

Wiadomością e-mailową z dnia 15.02.2013 r. powód wskazał, iż kwestionuje wartość pojazdu po szkodzie oraz wnosi o dopłatę kwoty odszkodowania o należny podatek VAT, powołując się na zapisy art. 43 ust. 1 pkt. 2 Ustawy o podatku od towarów i usług oraz wskazując, że jeżeli pojazd był użytkowany powyżej 6 miesięcy stosowana jest stawka podatku VAT „ZW” tj. zwolniony. W związku z powyższym powód zażądał dopłaty kwoty 2.113,01 zł stanowiącej odliczony przez pozwanego podatek VAT.

(kserokopia wydruku wiadomości e-mailowej z dnia 15 lutego 2013 roku k.13)

Pismem z dnia 22 lutego 2013 roku pozwany przyznał na rzecz powoda dodatkową kwotę 1821,79 zł tytułem uzupełniającego odszkodowania. Pozwany wskazał, iż w wyniku przeprowadzonych czynności ustalono ostateczną wysokość szkody całkowitej na kwotę 12400 zł będącą różnicą wartości rynkowej pojazdu wynoszącej 17600 zł oraz wartością pojazdu w stanie uszkodzonym w wysokości 5200 zł W związku z tym pozwany uznał za zasadne dokonanie dopłaty na rzecz powoda kwoty 1100,00zł tj. 894,31 zł netto oraz 40% wartość podatku VAT 82,28. Na wypłaconą kwotę odszkodowania uzupełniającego składała się również kwota 845,20 zł przyznana tytułem 40%wartości podatku VAT, który nie został uwzględniony przy poprzedniej wypłacie. Pozwany w dniu 26 lutego 2013 roku wypłacił powodowi przyznaną kwotę w wysokości łącznie 1821,79 zł.

( pismo z dnia 22 lutego 2013 roku k.14, potwierdzenie wpłaty k.15 )

Wiadomością e-mailową z dnia 16 marca 2013 roku powód poinformował pozwanego o przesłaniu mu faktury Vat nr:/(...)opiewającej na kwotę 1300 zł, jaką powód otrzymał za sprzedaż w dniu 8 marca 2013 roku uszkodzonego pojazdu marki C. (...). W związku ze zbyciem wraku powód wniósł o wypłatę na jego rzecz pozostałej kwoty odszkodowania w wysokości 5.291,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lutego 2013 roku w tym również od kwot wypłaconych powodowi wcześniej, wskazując iż wypłata odszkodowania powinna nastąpić w ciągu 14 dni od zgłoszenia szkody.

(kserokopia wydruku wysłanej wiadomości e-mailowej k. 17)

Pismem z dnia 17 kwietnia 2013 roku pozwany poinformował powoda, iż po ponownym przeanalizowaniu dokumentacji szkodowej dokonano weryfikacji wyceny wartości pojazdu na dzień przed szkodą oraz w stanie uszkodzonym, ustalając ostateczną wysokość szkody całkowitej na kwotę 16300 zł brutto będącą różnica wartości rynkowej pojazdu wynoszącej 17600 zł brutto oraz wartości pojazdu w stanie uszkodzonym w wysokości 1300 zł. Pozwany zaznaczył, iż w związku z oświadczeniem powoda, z którego wynika , że przy zakupie pojazdu powód dokonał odliczenia podatku od towarów i usług VAT naliczonego przy jego zakupie w wysokości 60% tego podatku , kwota odszkodowania uwzględnia podatek VAT w wysokości 40% podatku. W związku z powyższym pozwany wypłacił dodatkowo powodowi kwotę 3462,43 zł w dniu 19 kwietnia 2013 roku.

( pismo z dnia 17 kwietnia 2013 rokuk.19, potwierdzenie transakcji z dnia 18.04.2013 roku k.20, oświadczenie powoda o odliczeniu 60% podatki VAT ( akta szkody)

Powyższy stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny. Spór ograniczył się do oceny działań pozwanego oraz dotyczył prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w niewielkiej części.

Zasada odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa znajduje wyraz w przepisie art. 822 k.c. zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony.

O ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.).

W rozpoznawanej sprawie , wobec obszernych uszkodzeń pojazdu powoda, naprawienie szkody wybrano według wariantu tzw. szkody całkowitej w oparciu o przedłożony przez pozwanego kosztorys. Kosztorysu tego powód nie kwestionował.

W ocenie Sądu zasadne jest jedynie roszczenie powoda o zasądzenie odsetek od kwoty odszkodowania uzupełniającego w wysokości 3462,43 zł za okres od dnia 31 marca 2013 roku do dnia 18 kwietnia 2013 roku. Powód wniósł o wypłatę tego dodatkowego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami w dniu 16 marca 2013 roku. Doliczając czternastodniowy termin, jaki powód wyznaczył pozwanemu na dokonanie zapłaty, a wynikający także z treści art. 817 k.c. przyjąć należy, iż świadczenie stało się wymagalne po jego upływnie tj. w dniu 31 marca 2013 roku i od tej daty należą się powodowi ustawowe odsetki za opóźnienie. Biorąc pod uwagę fakt, iż pozwany wypłacił powodowi kwotę 3462,43 zł w dniu 19 kwietnia 2013 roku, uczynił to z opóźnieniem.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku zasądził na rzecz powodowa od pozwanego kwotę 23, 43 zł .

Sąd w pozostałym zakresie uznał powództwo za bezzasadne oddalając je w pkt 2 wyroku.

Powód zażądał także zasądzenia kwoty 1828,71 zł z tytułu podatku VAT wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lutego 2013 roku, wskazując iż należne mu odszkodowanie winno być wyliczone w kwocie brutto, bo auto było używane, powyżej 6 miesięcy, a zatem zwolnione od opłaty podatku.

Sąd powyższe żądanie powoda uznał za niezasadne.

W ocenie Sądu pozwany słusznie przyjął, iż w związku z niepodważalnym przez stronę powodową faktem odliczenia przy zakupie pojazdu podatku od towarów i usług VAT naliczonego w w/w wysokości 60% tego podatku , kwota odszkodowania uwzględnić może jedynie podatek VAT w wysokości 40% podatku. Pozwany w dniu 26 lutego 2013 roku wypłacił powodowi, nieuwzględnioną przy pierwszej wypłacie, kwotę w wysokości 40% podatku VAT w wysokości 845,20 zł

Odszkodowanie bowiem powinno ściśle odpowiadać wysokości szkody; nie powinno być niższe od wysokości szkody, tak że nie rekompensuje całej szkody, ale i nie powinno być od niej wyższe i stanowić źródła bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego.

Stosownie do treści art. 1 ust.2 ustawy z 26.2.1982 r. o cenach (Dz. U. z 1988 r. Nr 27,poz. 195 ze zm.) cena towaru lub usługi opodatkowanej podatkiem VAT obejmuje wielkość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą nabywca obowiązany jest zapłacić sprzedawcy za towar lub usługę wraz z kwotą należnego podatku VAT. Nabywca towaru opodatkowanego podatkiem VAT obowiązany jest zatem zapłacić zbywcy tak określoną należność, której elementem jest podatek VAT. Należność ta z punktu widzenia nabywcy stanowi cenę towaru (rzeczy). Miernikiem wysokości szkody polegającej na zniszczeniu rzeczy jest więc tak określona jej cena. W sytuacji, gdy nabywca towaru jest podatnikiem podatku VAT, problem na tym jednak się nie kończy. Stosownie do art. 19 ust.1 ustawy z 8.1.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) podatnik podatku VAT ma prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Skorzystanie przez podatnika z tego uprawnienia powoduje, że poniesiony przez niego wydatek na nabycie towaru w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie nabycia tego towaru, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w tej cenie. Ten to wydatek określa zatem rzeczywisty rozmiar szkody doznanej przez podatnika na skutek zniszczenia rzeczy. Wysokość odszkodowania mającego na celu naprawienie tej szkody powinna zatem odpowiadać cenie rzeczy, pomniejszonej o mieszczący się w niej podatek VAT. Tak ustalone odszkodowanie spełnia postulat odszkodowania odpowiadającego wysokości szkody.

Skorzystanie przez podatnika podatku VAT z możliwości obniżenia kwoty należnego od niego podatku o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest jego prawem i zależy od dopełnienia przez podatnika warunków, które określają przepisy o podatku od towarów i usług. W sytuacji, gdy spełniając warunki do obniżenia kwoty należnego od niego podatku, z przysługującego mu prawa obniżenia podatku podatnik nie skorzysta, nie powinno to mieć wpływu na ustalenie należnego mu odszkodowania za szkodę poniesioną przez niego na skutek zniszczenia rzeczy, jeżeli nową taką rzecz nabył lub mógł albo może nabyć za cenę obejmującą podatek VAT. Obowiązkiem poszkodowanego jest mianowicie działanie zmierzające do ograniczenia rozmiarów szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać zakresu obowiązku odszkodowawczego osoby odpowiedzialnej do naprawienia szkody.

Odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika VAT na skutek zniszczenia rzeczy, nie obejmuje zatem podatku VAT mieszczącego się w tej cenie, w zakresie w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu rzeczy (por Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 17 maja 2007 r.III CZP 150/06 OSNC 2007 nr 10, poz. 144, str. 1, Uchwała
Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 22 kwietnia 1997 r.
III CZP 14/97OSNC 1997 nr 8, poz. 103, str. 34, PUG 1997 nr 7, str. 42, MoP 1997 nr 8, str. 321, Glosa 1997 nr 9, poz. 54, Biul. Inf. Pr. 1999 nr 1, str. 45, Legalis)

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obowiązującym do końca 2013 r., od podatku VAT zwalniało się dostawę (np. sprzedaż) towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy w brzmieniu przed 1 stycznia 2014 r., przez towary używane, ustawodawca rozumiał ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy (sprzedaży) wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel. W konsekwencji, nabycie samochodów bez prawa do odliczenia, w przypadku ich półrocznego wykorzystywania, przy sprzedaży podlegało zwolnieniu.

Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2014 r., art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia od podatku VAT taką sprzedaż samochodów osobowych: które były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, z tytułu nabycia, których nie przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego.

Reasumując powód jako przedsiębiorca użytkujący pojazd w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą skorzystał z możliwości odliczenia podatku VAT przy zakupie pojazdu, w wysokości 60% tego podatku, w związku z czym stratą, którą poniósł powód zgodnie z brzmieniem art.361 §2 jest strata 40% wartości podatku VAT, która powodowi została zwrócona.

Za bezzasadne Sąd uznał również roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz kwoty 2794,56 zł stanowiących odsetki od dwunastu rat kredytu, jaki powód zaciągnął na zakup nowego samochodu. Wskazać należy, iż zgodnie z art. 361 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W judykaturze i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że przepis art. 361 k.c. należy uznać za odwołanie się do teorii adekwatnego związku przyczynowego, która odpowiedzialnością podmiotu obejmuje jedynie zwykłe (regularne) następstwa danej przyczyny (por. szerzej A. Koch, Związek przyczynowy..., s. 94 i n.; M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 386 i nast.) W powołanym przepisie ustawodawca realizuje tę koncepcję, stanowiąc, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W doktrynie i orzecznictwie znajduje aprobatę stanowisko, że dla stwierdzenia w określonym stanie faktycznym adekwatnego związku przyczynowego należy: 1) ustalić, czy zdarzenie stanowi warunek konieczny wystąpienia szkody (test conditio sine qua non); 2) ustalić, czy szkoda jest normalnym następstwem tego zdarzenia (selekcja następstw); por. Z. Banaszczyk (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, art. 361, nb 7–8; M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 386 i n.; A. Koch, Związek przyczynowy..., s. 68 i n. Normalny związek przyczynowy - w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. - między określonym zdarzeniem a szkodą zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym, normalnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest normalnym następstwem tego rodzaju zdarzeń.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy zaistniałą szkodą majątkową jaka powstała w pojeździe powoda, a ratami spłacanymi przez powoda z tytułu kredytu zaciągniętego na zakup nowego samochodu. Powód zawarł umowę kredytu w dniu 17 stycznia 2013 roku tj. przed zakończeniem postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwanego. Ponadto pozwany dostarczył powodowi samochód zastępczy, rekompensując mu czasowy niedobór pojazdu. Powód, jak sam zeznał korzystał z tego auta przez około miesiąc, a zatem należy przypuszczać, iż do zakupu nowego auta doszło jeszcze w trakcie używani auta zastępczego, które powód dobrowolnie zdał. W myśl powoływanego już wyżej przepisu art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w termie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powód , nie czekając nawet na upływ tego terminu, zdecydował się na zakup nowego auta. Uczynił to zatem na własne ryzyko i koszt. Nie sposób uzasadnić dlaczego pozwany miałby płacić za raty kredytu w ogóle, a w szczególności dlaczego akurat za 12 rat. Powód tego nie wykazał.

Odnosząc się do roszczenia powoda o zasądzenie kwoty 100.000 zł na rzecz organizacji pożytku publicznego, biorąc pod uwagę argumentacje przedstawianą przez powoda, Sąd uznał dochodzoną kwotę , za roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny, w związku z naruszeniami dóbr osobistych.

Podstawą tego roszczenia jest art. 24 kodeksu cywilnego w zwi. z art. 448 k.c. . Zgodnie z treścią art. 24 § 1 k.c. w razie dokonanego naruszenia dobra osobistego poszkodowany może żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Przesłanki ochrony dóbr osobistych są następujące: istnienie dobra podlegającego ochronie, naruszenie tego dobra lub zagrożenie naruszeniem oraz bezprawność naruszenia – brak kontratypu dla naruszenia.

Ustalony w sprawie stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że pozwany nie naruszył dóbr osobistych powoda. W szczególności brak jest podstaw do twierdzenia, iż pozwany w procesie likwidacji szkody wykazał się w stosunku do powoda postawą nieetyczną. Pozwany współpracował z powodem. Postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone bez zbędnych opóźnień, a powód był każdorazowo informowany o jego przebiegu. Pozwany ustosunkowywał się do każdego pisma jakie do jego siedziby było kierowane przez powoda, a bezsporna kwota odszkodowania została powodowi wypłacona. Nadto pozwany dwukrotnie weryfikował swoje stanowisko wypłacając powodowi dodatkowe kwoty odszkodowania.

Za nieetyczne nie może być również uznane postępowanie pozwanego przejawiające się na wypłacaniu odszkodowania powodowi w trzech ratach. Częściowa wypłata odszkodowania uzasadniona była pojawiającymi się w trakcie postępowania nowymi okolicznościami. Jeżeli powód twierdzi, że wpłaty są spóźnione to może dochodzić odsetek, co zresztą czyni. W tej sytuacji powództwo o zasądzenie kwoty 100.000 zł jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 102 k.p.c. uznając, iż składając pozew powód mógł być przekonany o słuszności swoich żądań. W toku postępowania likwidacyjnego, pozwany dwukrotnie weryfikował swoją wycenę, wypłacając powodowi odszkodowanie uzupełniające. Taki tok postępowania likwidacyjnego mógł wzbudzić u powoda przekonanie o możliwości uzyskania kolejnych dodatkowych kwot od pozwanego. W związku z powyższym sąd uznał iż zachodzą okoliczności dające podstawę do uznania, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególny wypadek i nie obciążył powoda kosztami procesu . Powód poniósł 1.500 zł opłaty od pozwu, a w pozostałym zakresie był od kosztów sądowych zwolniony.