Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 09-04-2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia – SO Anna Walczak- Sarnowska

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Lila Andrzejewska

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 09-04-2015 r. w Koninie

sprawy B. Ł. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o emeryturę

na skutek odwołania B. Ł. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

z dnia 31-12-2014r. znak: (...)

I.  Oddala odwołanie

II.  Zasądza od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 60 zł - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Sygnatura akt III U 119/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. decyzją z dnia 31.12.2014 r., znak : (...) odmówił B. Ł. (1) przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wobec nieosiągnięcia
– do dnia 1.01.1999 roku – 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy podał, że B. Ł. (1) posiada 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym okres 8 lat i 9 miesięcy pracy w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia od 1.07.1977 r. do 31.03.1986 r. w Przedsiębiorstwie (...) w K.. Organ rentowy zaznaczył, że wnioskodawca w okresie
od 1.04.1986 r. do 13.04.1991 r. pracował również jako kierowca, lecz
z przedłożonych świadectw pracy nie wynika, aby była to praca wykonywana w szczególnych warunkach.

Odwołujący podał, że w Przedsiębiorstwie (...) w P., Agencyjny Oddział Skupu i (...) w K. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony lecz powyższy zakład został zlikwidowany i nie ma możliwości uzyskania dokumentów z tego zakładu. Ponadto wskazał, że pracował w PHU (...) jako jedyny zatrudniony tam kierowca autobusu w pełnym wymiarze czasu w okresach od 4.01.1993 r. do 30.06.1994 r. oraz od 1.09.1995 r. do 31.12.1998 r. lecz właściciel zakładu zlikwidował działalność i nie jest możliwym uzyskanie dokumentów świadczących, że pracował w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od odwołującego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

B. Ł. (1) urodził się (...). W okresie od 1.09.1986 r. do 13.04.1991 r. odwołujący był zatrudniony w Okręgowym Przedsiębiorstwie (...) w K. jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony. Odwołujący kierował wówczas ciągnikiem siodłowym marki (...) z naczepą 10 ton. Odwołujący zajmował się przewożeniem materiałów służących w produkcji obróbki surowców wtórnych (materiały tekturowe, folie, makulatura) i powyższe prace wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym zakładzie wspólnie z odwołującym pracowali P. W. oraz W. W..

Po ustaniu zatrudnienia pracodawca wystawił odwołującemu świadectwa pracy z dnia 27.06.1989 r. oraz z 13.04.1991 r. stwierdzające, że B. Ł. (1) był zatrudniony w okresie od 1.09.1986 r. do 30.06.1989 r. oraz od 1.07.1989 r. do 13.04.1991 r. w Okręgowym Przedsiębiorstwie(...) w K. na stanowisku „kierowca”.

W okresie od 4.01.1993 r. do 30.06.1994 r. oraz od 7.09.1995 r. do 5.01.1999 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...)w T.. Odwołujący pracował jako kierowca autobusu, zajmując się wożeniem pracowników z W. do zakładu (...) w K.. Pracę tą odwołujący wykonywał w godzinach rannych oraz południowych. Około godziny 4.30 zawoził pracowników do K. a następnie w okolicach godziny 7.00 był już we W.. W południe ok. godz. 13.00 odwołujący wyjeżdżał po pracowników do K. i wracał do W. około godziny 15.00. W czasie przerw między wyjazdami odwołujący nie wykonywał innych prac natomiast, co trzeci dzień tankował autobus. B. Ł. (1) sporadycznie zajmował się również wyjazdami
w godzinach wieczornych (od 21.00 do 23.00). Kursy wieczorowe obsługiwali bowiem również pracodawcy, a odwołujący w większym zakresie wyjeżdżał w godzinach nocnych w późniejszym okresie zatrudnienia w PHU (...) po 1999 r.

Pracodawca wystawił odwołującemu świadectwa pracy z dnia 30.06.1994 r. oraz z dnia 5.01.1999 r., stwierdzające, że w okresie od 4.01.1993 r. do 30.06.1994 r. oraz od 7.09.1995 r. do 5.01.1999 r. był zatrudniony w powyższym przedsiębiorstwie na stanowisku kierowcy.

W dniu 19.11.2014 r. B. Ł. (1) złożył wniosek o przyznanie emerytury wskazując, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W aktach organu rentowego znajdują się dokumenty dotyczące zatrudnienia odwołującego do dnia 1.01.1999 r. w tym m.in. :

- świadectwo pracy z Przedsiębiorstwa (...) w K. z dnia 28.11.2014 r. stwierdzające, że B. Ł. (1) w okresie od 16.11.1976 r. do 31.03.1986 r. był zatrudniony w powyższym zakładzie i w okresie od 16.11.1976 r. do 30.06.1977 r. jako kierowca kursant a w okresie od 1.07.1977 r. do 31.03.1986 r. jako kierowca autobusu. W punkcie 8 świadectwa pracy zaznaczono, że B. Ł. (1) jako kierowca autobusu o liczbie miejsc siedzących 15 w okresie od 1.07.1977 r.
do 31.03.1986 r wykonywał pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A dział VIII poz. nr 2 pkt 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29.06.1983 r. (Dz.Urz. Ministra Komunikacji Nr 10 poz. 77)
w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach – kierowca autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 wymienionym w wykazie A Dział VIII poz. 2 – prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych, (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów, motorniczych tramwajów;

- świadectwo pracy z 1.09.1986 r. wystawione przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w K. stwierdzające, że B. Ł. (1) był zatrudniony w powyższym zakładzie od 1.04.1986 r. do 1.09.1986 r. na stanowisku „kierowca samoch,”;

- świadectwa pracy z dnia 27.06.1989 r. oraz z 13.04.1991 r. stwierdzające, że B. Ł. (1) był zatrudniony w okresie od 1.09.1986 r. do 30.06.1989 r. oraz od 1.07.1989 r. do 13.04.1991 r. w Okręgowym Przedsiębiorstwie (...) w K. na stanowisku „kierowca”;

- świadectwo pracy z dnia 30.06.1994 r. stwierdzające, że B. Ł. (2) był zatrudniony w okresie od 4.01.1993 r. do 30.06.1994 r. w Przedsiębiorstwie(...) S. & S. w T. na stanowisku kierowcy;

- świadectwo pracy z dnia 5.01.1999 stwierdzające, że B. Ł. (2) był zatrudniony w okresie od 7.09.1995 r. do 5.01.1999 r. w Przedsiębiorstwie (...) S. J., S. M. w T.
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy w zaskarżonej decyzji wskazał, że odwołujący posiada 25 letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym 8 lat i 9 miesięcy pracy w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia od 1.07.1977 r. do 31.03.1986 r. w Przedsiębiorstwie (...) w K., a z przyczyn podanych w uzasadnieniu decyzji organ rentowy nie uznał wykonywania przez odwołującego pracy w szczególnych warunkach w pozostałych okresach zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zeznań świadków P. W., W. W., J. S. oraz częściowo także na podstawie zeznań odwołującego B. Ł. (1).

Wartość dowodowa dokumentów zebranych w sprawie nie budziła wątpliwości Sądu. Określone w treści świadectw pracy w sposób ogólny stanowiska pracy odwołującego jako „kierowcy” zajmowane w Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w T. zostały zweryfikowane w toku postępowania dowodami z zeznań świadków oraz zeznań odwołującego, z których wynika,
że odwołujący zajmował się prowadzeniem pojazdów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz był kierowcą autobusu.

Zeznania świadków P. W., W. W. oraz J. S. Sąd uznał za wiarygodne, gdyż były one przekonujące i szczere. Zwrócić należy uwagę, że świadkowie P. W. oraz W. W. pracowali wspólnie z odwołującym w Przedsiębiorstwie (...) w K., znali charakter jego pracy i rodzaj wykonywanych obowiązków. Świadek J. S. jako pracodawca odwołującego w przedsiębiorstwie (...)również dysponował informacjami na temat pracy odwołującego jako kierowcy autobusu, w szczególności dotyczącymi czasu pracy.

Zeznania odwołującego Sąd uznał za częściowo wiarygodne, uznając, że nie zasługują na uwzględnienie jego zeznania w których podawał, że wykonywał pracę kierowcy autobusu w przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż jego zeznania były sprzeczne z zeznaniami J. S.. Pracodawca nie potwierdził faktu, aby odwołujący miał codziennie wykonywać pracę w godzinach wieczornych, podkreślając, że zdarzało się to sporadycznie, a z większą częstotliwością w późniejszym okresie zatrudnienia po 1999 r.. W zeznaniach świadka nie znalazły odzwierciedlenia twierdzenia odwołującego, aby pomiędzy przerwami w przywożeniem pracowników odwołujący miał wykonywać jakiekolwiek inne prace. Okoliczność tą stanowczo wykluczył świadek J. S., zeznając, że próbowano namówić odwołującego do pracy w warsztacie, czego jednak odwołujący nie chciał robić. Zeznania świadka J. S. przeczą również temu, aby odwołujący wykonywał prace kierowcy w wymiarze 8 godzin, bowiem faktycznie wykonywał tą pracę codziennie w wymiarze nieprzekraczającym 5 godzin tj. rano (od godziny 4.30 do 7.00) oraz popołudniami (od godziny 13.00 do 15.00). Jedynie sporadycznie kierował autobusem w godzinach wieczornych (od 21.00 do 23.00).

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sporu było rozważanie,
czy odwołującemu B. Ł. (1) przysługuje prawo do emerytury,
a w szczególności ustalenie, czy legitymuje się on wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.2013.1440) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 27 ustawy wymaga co najmniej 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego w przypadku mężczyzn.

Według art. 32 ust. 1 ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3, przy czym za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2 art. 32).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 tego przepisu (pracownikom) przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Tym dotychczasowym przepisem jest wspomniane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43). Zgodnie z § 4 rozporządzenia pracownik wykonujący prace na stanowisku wymienionym w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, wynoszący 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Według § 2 wspomnianego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Stwierdza to zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W przedmiotowej sprawie Sąd zobligowany do rozstrzygnięcia wskazanego wyżej przedmiotu sporu przeprowadził postępowanie dowodowe, zgodnie z regułami procedury cywilnej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że ograniczenia dowodowe z wspomnianego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku nie dotyczą postępowania przed sądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UNK 186/97, publ. OSNAP 1998/11/342; LEX nr 32696).

Bezspornym jest, iż odwołujący osiągnął wymagany wiek w dniu 28.09.2014 r. Organ rentowy w toku postępowania wyjaśniającego ustalił, że okres składkowy
i nieskładkowy odwołującego na dzień 1.01.1999 r. wynosi 25 lat, w tym okres 8 lat
i 9 miesięcy pracy w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia w okresie od 1.07.1977 r. do 31.03.1986 r.

Odwołujący podnosił, że tego rodzaju pracę wykonywał również w okresie zatrudnienia w Okręgowym Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w T..

Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia tej kwestii ma stwierdzenie wykonywania obowiązków odpowiadających zakresowi prac wymienionych w wykazie A i B stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999 roku, III RN 25/99, publik. OSNP z 2000 r. nr 12, poz. 453; LEX nr 40224), które to rozporządzenie jest zgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej będącej źródłem powszechnie obowiązującego prawa (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 roku, I UK 351/04, publ. LEX nr 171515).

W świetle powyższego Sąd zobligowany był ustalić czy wykonywane wówczas przez odwołującego prace mogły zostać zakwalifikowane do prac wymienionych w powyższym wykazie stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia
z 7.02.1983 r.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, że odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub charakterze jako kierowca pojazdów ciężarowych o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony w Okręgowym Przedsiębiorstwie (...)w K.
w okresie od 1.09.1986 r. do 13.04.1991 r. Prace te odpowiadają pracom wymienionym w wykazie A, dziale VIII, pkt 2 – prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych(specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów – załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i powinny one zostać odwołującemu zaliczone do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Natomiast Sąd nie uznał aby odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 będąc zatrudnionym w przedsiębiorstwie (...). Jakkolwiek osobowy materiał dowodowy wskazuje, że odwołujący faktycznie kierował autobusem to jednak brak w materiale dowodowym potwierdzenia, aby wykonywał te prace w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. w ramach 8 godzinnego czasu pracy obowiązującego na tym stanowisku. Zgodnie z ugruntowanymi poglądami wyrażanymi w orzecznictwie praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/2007 OSNP 2009/5-6 poz. 75, z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/2007, z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 329, z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 325).

Odwołujący zajmował się przewożeniem osób z W. do K.
i z powrotem i materiał dowodowy wskazuje, że prace te odwołujący wykonywał
w czasie około 2-2,5 godzin w godzinach porannych oraz w zbliżonym wymiarze w godzinach popołudniowych. Oznacza to, że prace kierowcy autobusu odwołujący wykonywał codziennie w wymiarze nieprzekraczającym 5 godzin. Natomiast pracy wykonywanej przez odwołującego w godzinach wieczornych brakuje elementu stałości, gdyż nie były to wyjazdy wykonywane codziennie, a w sposób nieregularny
i w większym zakresie dopiero po 1999 r. Sąd świadomy jest przy tym faktu, że praca kierowcy autobusu wiąże się także z pewnymi czynnościami, które można sprowadzić w ogólności do tzw. obsługi pojazdu (przygotowanie pojazdu do jazdy, dbanie o jego stan techniczny, czyszczenie, tankowanie itp.) tym niemniej w okolicznościach sprawy brak jest dowodów przemawiających za tym aby odwołujący miał zajmować się również innymi czynnościami związanymi z obsługą autobusu (wyjątkiem jest tankowanie pojazdu co trzy dni). Zeznań odwołującego co do pracy w warsztacie w okresie przerwy pomiędzy wyjazdami nie potwierdził pracodawca.

Stałe wykonywanie prac w szczególnych warunkach oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy, wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia.

Niewystawienie zatem odwołującemu świadectwa pracy w szczególnych warunkach tylko dodatkowo potwierdza, że ubezpieczony podczas zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując Sąd uznał, że oprócz okresu pracy wykonywanej przez odwołującego w szczególnych warunkach uznanej przez organ rentowy
(tj. przez okres 8 lat i 9 miesięcy) B. Ł. (1) wykonywał taką pracę również w okresie zatrudnienia od 1.09.1986 r. do 13.04.1991 r. w Okręgowym Przedsiębiorstwie (...) w K.
( tj. przez 4 lata 7 miesięcy i 13 dni), jednakże suma powyższych okresów jest niższa niż wymagane 15 lat. W okresie do dnia 1.01.1999 r. odwołujący pracował również w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w K. jako kierowca, lecz Sąd nie badał czy odwołujący wykonywał również i w tym zakładzie prace w szczególnych warunkach lub charakterze, albowiem odwołujący nie wskazywał na taki rodzaj wykonywanej wówczas pracy, a nadto czas zatrudnienia odwołującego (od 1.04.1986 r. do 1.09.1986 r.) nawet gdyby podlegał zaliczeniu do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i tak nie byłby wystarczający do spełnienia przez odwołującego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Podsumowując Sąd uznał, iż odwołujący nie spełnił warunku wykonywania przez okres co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub charakterze, a decyzja organu rentowego jest prawidłowa.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.)

SSO Anna Walczak - Sarnowska