Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Po rozpoznaniu sprawy z powództwa W. K. przeciwko P. S., V. S. i R. S. o eksmisję, na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 20 lutego 2014 r., Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 16 grudnia 2014 r. zmienił to orzeczenie w ten sposób, że w punkcie 1 nakazał pozwanym, aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi lokal mieszkalny nr (...) położony w B. przy ul. (...), zaś w punkcie 2 w ten sposób, że zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu, a nadto orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.

Pozwani P. S.i R. S. – reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika – wnieśli o uzupełnienie powyższego wyroku poprzez orzeczenie o uprawnieniu wszystkich pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego oraz o wstrzymaniu wykonania wyroku w części nakazującej opróżnienie lokalu, do czasu złożenia przez pozwanym przez Gminę (...)oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W uzasadnieniu wskazali, że Sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu ma bezwzględny obowiązek orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia. Obowiązku tego nie wyłącza art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie lokatorów. Ponadto przepis ten w obecnym brzmieniu, obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., nie ma zastosowania do umów o używanie lokali mieszkalnych zawartych przed tą datą. Biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy nie powinno budzić wątpliwości, że użyczenie lokalu pozwanym nastąpiło przed 2005 r.

Analogiczny wniosek o uzupełnienie wyroku złożyła także pozwana V. S. powołując te same argumenty, co pozostali pozwani w złożonym przez siebie wniosku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wnioski o uzupełnienie wyroku są co do zasady uzasadnione, jednakże nie mogły one w całości skutkować orzeczeniem zgodnym z wywiedzionymi żądaniami.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy, zgodzić się należy z twierdzeniami pozwanych, że art. 14 ust. 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity – Dz. U. 2014 r., poz. 150 dalej: „ustawa o ochronie praw lokatorów”), który stanowi, że przepisu ust. 4 tego artykułu, w którym wskazano w jakich sytuacjach sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego, nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do zajmowania lokalu niewchodzącego do skład publicznego zasobu mieszkaniowego i uprawienie do zajmowania tego lokalu nie wynikało ze stosunku prawnego łączącego ze spółdzielnią mieszkaniową lub z towarzystwem budownictwa społecznego, nie mógł znaleźć w sprawie zastosowania. Przepis ten bowiem został dodany do art. 14 omawianego aktu prawnego ustawą zmieniającą tę ustawę z dnia 17 grudnia 2004 r. (Dz. U. 2004 r Nr 281, poz. 2783), która weszła w życie 1 stycznia 2005 r. i zgodnie z art. 4 tej ustawy przepisu art. 14 ust. 7 nie stosuje się do umów o używanie lokali mieszkalnych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej. W sprawie natomiast nie budzi wątpliwości fakt, że stosunek użyczenia pomiędzy powodem a pozwanym P. S.został nawiązany znaczenie przed 2005 r., wobec tego wyłączone było orzekanie w sprawie przy uwzględnieniu art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Dodatkowo zaznaczyć trzeba, że pozwani mają rację gdy podnoszą, że art. 14 ust 7 przedmiotowej ustawy nie wyłącza w ogóle obowiązku orzekania o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, czy też o braku takiego uprawnienia. Pozwala jedynie na to, aby sąd przy podejmowaniu decyzji w tej kwestii nie brał pod uwagę ust. 4 tego artykułu, w którym wskazano w stosunku do jakich osób nie można nie orzec o tym uprawnieniu. Natomiast zastosowanie w pełni zachowuje art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie, z uwagi na uwzględnienie powództwa o eksmisję, konieczne jest wydanie orzeczenia w przedmiocie uprawnienia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Z racji tego, iż Sąd Okręgowy nie zawarł orzeczenia w tej kwestii w wyroku z dnia 16 grudnia 2014 r., zaistniała potrzeba uzupełnienia tego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Przy czym istotne jest stwierdzenie, że orzekając o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego znajdzie zastosowanie również art. 14 ust. 4 ustawy.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że pozwany P. S.jest osobą poważnie chorą. Z tytułu niezdolności do pracy pobiera rentę. Pozwany R. S. jest natomiast studentem studiów dziennych i z racji tej okoliczności nie uzyskuje żadnego dochodu, który pozwoliłby mu na samodzielne utrzymanie. Tym samym stwierdzić należy, że wobec wskazanych pozwanych zaistniały przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego. W stosunku do pozwanegoP. S.zaistniała bowiem okoliczność, o której mowa w art. 14 ust. 4 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, natomiast wobec pozwanego R. S. za przyznaniem mu lokalu socjalnego przesądził fakt jego szczególnej sytuacji materialnej przejawiającej się brakiem dochodów z racji kontynuowania nauki. Konsekwencją poczynienia takiego ustalenia jest wstrzymanie wykonanie wyroku eksmisyjnego wobec tych pozwanych do czasu złożenia im przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego (art. 14 ust. 6 ustawy).

Nie było natomiast podstaw do orzeczenia uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec V. S., albowiem w stosunku do tej pozwanej nie zachodzą żadne okoliczności, o których mowa w art. 14 ust. 4 omawianej ustawy, a nadto pozwana ta pracuje i uzyskuje stały miesięczny dochód.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 14 ust. 1, 3, 4 ustawy o ochronie praw lokatorów uzupełnił wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 16 grudnia 2014 r. w ten sposób, że ustalił, iż pozwanym P. S.i R. S. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego oraz wstrzymał wykonanie tego wyroku w punkcie 1 do czasu przedstawienia wymienionym powyżej pozwanym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przez Miasto B., a nadto ustalił, że pozwanej V. S. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.