Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 września 2014 r., 9 grudnia 2014 r., 5 marca 2015 r. i 15 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko P. S. s. P. i K. z domu R. ur. (...) w miejscowości T.

obwinionego o to że:

W dniu 24 października 2013r. około godz. 10:25 w W. w Al. (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego kierujący tym pojazdem w celu uniknięcia zderzenia zjechał na prawą stronę drogi gdzie uderzył w koparkę marki C. (...) nie uszkadzając jej, uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 KW w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r. poz. 1137, zm.: Dz. U. 2011r. Nr 30 poz. 151;Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinionego P. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , zwalnia go od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt V W 1603/14

UZASADNIENIE

P. S. został obwiniony o to, że w dniu 24 października 2013r. około godz. 10:25 w W. w Al. (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego kierujący tym pojazdem w celu uniknięcia zderzenia zjechał na prawą stronę drogi gdzie uderzył w koparkę marki C. (...) nie uszkadzając jej, uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86§1 KW w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r. poz. 1137, zm.: Dz. U. 2011r. Nr 30 poz. 151;Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 2013 r. około godz. 10:25 P. S. kierował samochodem marki S. (...) nr rej. (...) – taksówką wraz z pasażerką D. Ł.. Jechał ulicą (...). (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...). Występowało wówczas duże natężenie ruchu kołowego i padał deszcz. W tym rejonie ulica (...). (...) posiada dwie jednokierunkowe jezdnie, rozdzielone torowiskiem tramwajowym. Jezdnia między skrzyżowaniami ulicy (...) posiada trzy pasy ruchu, przy czym pas prawy skrajny jest przeznaczony wyłącznie dla ruchu autobusów. Na odcinku od ul. (...) do przejścia dla pieszych (znajdującego się w przybliżeniu naprzeciwko posesji nr (...)) „bus pas” jest oddzielony od środkowego pasa ruchu linią ciągłą. P. S. poruszał się środkowym pasem ruchu. Na wysokości posesji nr (...) rozpoczął on manewr zmiany pasa ruchu na prawy pas ruchu. Podczas wykonywania niniejszego manewru nie ustąpił on pierwszeństwa samochodowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Kierujący w/w pojazdem w celu uniknięcia zderzenia zjechał na prawą stronę drogi, gdzie uderzył w koparkę marki C. (...) nie uszkadzając jej.

W wyniku kolizji w samochodzie marki M. o nr rej. (...) został zarysowany i połamany zderzak przedni, została zbita lampa przednia strona prawa, została połamana atrapa chłodnicy, została wygięta i porysowana pokrywa silnika, został wgięty i porysowany błotnik przedni strona prawa, została połamana ramka tablicy rejestracyjnej, oraz pogięta tablica rejestracyjna, została zerwana osłona dolna silnika, został wgięty pas przedni, został wyrwany i połamany kierunkowskaz przedni strona prawa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego P. S. /k. 13v, 49/, zeznań pokrzywdzonego W. A. /k. 12v, 49-50/, zeznań świadka M. O. /k. 19v, 56-57/, zeznań świadka D. Ł. /k. 17v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 69-79, 83-84/, a także notatki urzędowej /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu użycia alkomatu /k. 7-8/ oraz protokołu oględzin /k. 4-6/.

Obwiniony P. S. składając wyjaśnienia w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż zmieniał pas ruchu za przejściem dla pieszych przez ul. (...). (...), które wyposażone jest w sygnalizację świetlną, w odległości około 20-30 metrów za sygnalizacją. Oświadczył on również, iż kierujący samochodem marki M. zjechał na pobocze około 5 metrów przed sygnalizacją świetlną. Obwiniony zaprzeczył, aby zajechał wówczas w/w kierującemu drogę. Wskazał, iż jego zdaniem kierujący samochodem marki M. jechał za szybko i aby nie uderzyć w pieszych, którzy weszli na przejście dla pieszych, wykonał manewr hamowania i zjechał na prawe pobocze, gdzie doszło do zderzenia. Obwiniony wskazał również, iż kiedy zatrzymał kierowany przez siebie pojazd przed ul. (...), podbiegł do niego mężczyzna, który zaczął uderzać ręką w dach jego samochodu. P. S. podał, iż mężczyzna ten poinformował go, iż zajechał on drogę samochodowi marki M.. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony podał nadto, iż w czasie zdarzenia jechał wraz z pasażerką p. Ł. oraz podał swój numer kodowy. /k. 13v wyjaśnienia obwinionego P. S. /

Obwiniony P. S. składając wyjaśnienia przed Sądem również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu wskazał, iż jechał z prędkością ok. 10 km/h środkowym pasem, który był zakorkowany. Wskazał jednocześnie, iż w miejscu, w którym się znajdował zawsze występuje zator drogowy. Podał on nadto, iż przejechał prosto przez skrzyżowanie z ulicą (...), na którym znajduje się sygnalizacja świetlna. Wskazał on również, iż w związku z tym, że często jeździ tą trasą, zdawał sobie sprawę, iż prawy pas ruchu przeznaczony był tylko dla autobusów oraz, że w tym miejscu często stoi Policja. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony zaprzeczył, aby nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M.. Oświadczył on również, iż kierowca w/w pojazdu utrzymywał, iż uderzył on w koparkę, jednakże policjanci nie znaleźli na koparce żadnych śladów. Podkreślił on także, iż koparka była oddalona od samochodu marki M. o około 40 m po uderzeniu. Wskazał on nadto, iż samochód marki M. koloru ciemnego uderzył w płot, na którym są ślady lakieru. /k. 49 wyjaśnienia obwinionego P. S. /

P. S. ma 81 lat. Z zawodu jest kierowcą. Utrzymuje się z emerytury w wysokości 1200 złotych oraz z pracy dodatkowej – taxi w wysokości ok. 600 złotych. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 48 wyjaśnienia obwinionego P. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego W. A., zeznań świadków M. O. i D. Ł., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego P. S., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził swoją obecność na miejscu zdarzenia oraz potwierdził, iż wykonał w tym miejscu manewr zmiany pasa ruchu. Jako wiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której potwierdził on, iż kierujący samochodem marki M. zjechał na pobocze, a także w zakresie, w jakim potwierdził on, iż kiedy zatrzymał kierowany przez siebie pojazd przed ul. (...), podbiegł do niego mężczyzna, który poinformował go, iż zajechał on drogę samochodowi marki M.. Za wiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, iż w czasie zdarzenia jechał wraz z pasażerką p. Ł. oraz podał informacje na temat kierunku, w którym się poruszał, a także warunków drogowych występujących w dniu zdarzenia oraz potwierdził, iż prawy pas ruchu przeznaczony był dla autobusów. Wyjaśnienia obwinionego w tej części pozostają zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego oraz zeznaniami świadka M. O..

Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonego.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonego W. A. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadka M. O. i opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Pokrzywdzony w swoich zeznaniach szczegółowo przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem marki S. (...) obwiniony.

W złożonych zeznaniach pokrzywdzony potwierdził, iż w czasie zdarzenia poruszał się prawym pasem ruchu ul. (...).(...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) z prędkością około 50 km/h pasem ruchu przeznaczonym dla autobusów. Potwierdził on również, iż jego samochód nie poprzedzał wówczas żaden pojazd oraz, że w tym czasie padał deszcz, nawierzchnia była mokra, śliska. Pokrzywdzony w złożonych zeznaniach potwierdził nadto, iż w pewnym momencie z pasa środkowego przed kierowany przez niego pojazd wjechał kierujący samochodem S., który zmienił zajmowany pas ruchu w odległości około 5 metrów przed jego pojazdem. Z zeznań pokrzywdzonego wynika również, iż kierujący tym pojazdem jechał wolniej od niego, gdyż na pasie, po którym jechał było duże nasilenie ruchu oraz, że na tylnym siedzeniu w w/w aucie siedziała pasażerka. Pokrzywdzony potwierdził, iż aby nie uderzyć w w/w samochód wykonał manewr skrętu w prawo, zjechał na pobocze i uderzył przodem w zaparkowaną koparkę. Potwierdził on również, iż w wyniku kolizji silnik jego samochodu nie zgasł, maska była wgięta do środka, a nie na zewnątrz, w wyniku czego posiadał on widoczność. Wskazał on również, iż kierujący samochodem S. pojechał dalej oraz, że został on zatrzymany przez kierującego (...) (...) na światłach sygnalizacji świetlnej. /k. 12v, 49-50 zeznania pokrzywdzonego W. A. /

Zeznania pokrzywdzonego W. A. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Zeznania pokrzywdzonego W. A. znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia M. O., który w czasie zdarzenia poruszał się ul. (...). (...) w kierunku placu (...) prawym pasem ruchu w odległości około 100 metrów za samochodem kierowanym przez W. A., w wyniku czego posiadał on doskonałe możliwości obserwacji przebiegu zdarzenia.

W złożonych zeznaniach świadek potwierdził, iż zauważył, że z lewego pasa ruchu tuż przed samochód marki M. wjechał samochód osobowy marki S. (...) koloru srebrnego. Z zeznań świadka wynika również, iż kierujący M., aby uniknąć zderzenia odbił na prawą stronę, gdzie uderzył w tył zaparkowanej koparki, natomiast kierujący S. pojechał dalej. Świadek potwierdził również, iż po zdarzeniu zatrzymał kierowany przez siebie pojazd obok samochodu marki M., a następnie pojechał za samochodem marki S.. Potwierdził on także, że gdy dogonił kierowcę w/w samochodu, powiedział mu, iż doprowadził do zderzenia. Kierowca tego samochodu zjechał wówczas na bok. /k. 19v, 56-57 zeznania świadka M. O. /

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie posłużył się również zeznaniami świadka D. Ł.. W złożonych zeznaniach świadek potwierdziła, iż około południa jadąc jako pasażerka taksówki kierowanej przez obwinionego na ul. (...). (...) od strony ul. (...) w kierunku placu (...), gdy samochód obwinionego był już na prawym pasie drogowym, usłyszała sygnał dźwiękowy a za chwilę duży huk. Świadek potwierdziła również, iż gdy dojechali do świateł sygnalizacji świetnej i zatrzymali się na prawym pasie ruchu, podjechał do nich pasem ruchu z lewej strony samochód, którego kierujący krzyczał, że taksówkarz ma zjechać na pobocze, bo doprowadził do zderzenia innego samochodu z koparką. Świadek jednocześnie zaprzeczyła, aby widziała, żeby jakiś pojazd uderzył w koparkę. /k. 17v zeznania świadka D. Ł. /

Zeznania świadków M. O. i D. Ł. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Są one spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami pokrzywdzonego W. A..

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły sądowy wskazał, iż analiza występujących w sprawie dowodów materialnych, a także oględziny miejsca zdarzenia nie potwierdzają, aby jego przebieg był zgodny z wyjaśnieniami obwinionego. Zdaniem biegłego w szczególności uszkodzenia samochodu marki M. nie mogły powstać w wyniku zderzenia z fragmentem ogrodzenia, którego fotografie do akt sprawy przedłożył obwiniony. W opinii biegłego pokrzywdzony nie musiał uderzyć błotnikiem w koparkę. Jednocześnie zdaniem biegłego, aby pokrzywdzony nie mógł przejechać 40 m musiałby mieć bardzo duże uszkodzenia, których nie opisano. Biegły wykluczył przy tym, aby interweniujący policjanci nie opisali śladów kolizji powstałych na ogrodzeniu, w przypadku, gdy uszkodzenia samochodu M. byłyby skutkiem kontaktu z tym elementem infrastruktury drogowej. Jednocześnie zdaniem biegłego jest mało prawdopodobne, by w centrum miasta kierujący dostrzegając pieszego wchodzącego na jezdnię wykonywał manewr obronny polegający na wjechaniu na chodnik, przejechaniu przez chodnik i zatrzymaniu się na znajdującym się za chodnikiem ogrodzeniu.

Biegły wskazał nadto, iż brak jest dowodów materialnych, w oparciu o które możliwe byłoby jednoznaczne wskazanie miejsca wjazdu samochodu S. na prawy skrajny pas ruchu (bus-pas). Według notatki urzędowej (k. 1) miejsce zdarzenia znajdowało się naprzeciw posesji (...). Zdaniem biegłego ta informacja może świadczyć o tym, że obwiniony zmienił pas ruchu ze środkowego na skrajny prawy jeszcze w obszarze występowania pasa ruchu wyłącznie dla autobusów.

Odnosząc się do naruszonych przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego, w opinii biegłego nie jest spornym, że podczas przedmiotowego zdarzenia kierujący samochodem M. przez niezastosowanie się do znaków D-12 „pas ruchu dla autobusów” i P-22 „bus” naruszył art. 5 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym. Jednocześnie zdaniem biegłego powyższe działanie kierującego nie implikowało wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu.

Biegły wskazał przy tym, iż stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany wjazdem samochodu S. na prawy pas ruchu bez ustąpienia pierwszeństwa przejazdu przysługującego poruszającemu się po tym pasie samochodowi M.. Przedmiotowe zdarzenie drogowe wystąpiło z powodu niewypełnienia przez obwinionego obowiązków określonych w art. 22 ust.1 oraz ust. 4 Prawa o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż poruszanie się kierującego samochodem M. po pasie ruchu przeznaczonym wyłącznie dla ruchu autobusów było niewątpliwie przejawem jednoznacznie nieprawidłowej taktyki jazdy. Jednocześnie zdaniem biegłego nie można uznać, by ten błąd implikował wystąpienie zdarzenia.

Biegły opiniował przy tym, iż zgromadzone dowody materialne oraz relacje o przebiegu zdarzenia wskazują że stan zagrożenia bezpieczeństwa został wywołany błędem w działaniu obwinionego. Zdaniem biegłego mając na uwadze doświadczenie obwinionego jako kierowcy jest bardziej prawdopodobne, że podczas przedmiotowego zdarzenia popełnił on błąd techniki jazdy.

Biegły w sporządzonej opinii podniósł również, iż w przypadku jeśli zdarzenie miało przebieg odpowiadający wersji kierującego samochodem M., to w chwili podjęcia decyzji przez obwinionego o zmianie pasa ruchu samochód M. mógł znajdować się w tak zwanym martwym polu obserwacji lusterek samochodu S.. Zdaniem biegłego obwiniony przystępując do zmiany pasa ruchu mógł niewystarczająco długo i dokładnie sprawdzać sytuację na prawym pasie ruchu – po którym poruszał się samochód M.. W opinii biegłego takiej ewentualnej, niedostatecznej obserwacji nie można uzasadniać założeniem, że po tym pasie ruchu jeżdżą tylko autobusy. Nie pozwala na to nagminność niestosowania się kierujących do znaków D-12 „pas ruchu dla autobusów i P-22 „bus”.

Biegły ocenił również, że bardziej prawdopodobnym jest, że podczas zdarzenia obwiniony popełnił błąd techniki jazdy. Za większym prawdopodobieństwem popełnienia takiego rodzaju błędu przemawia także wiek obwinionego (i związane z tym pogorszenie cech psychofizycznych). /k. 69-79, 83-84 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu użycia alkomatu /k. 7-8/ oraz protokołu oględzin /k. 4-6/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu P. S. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa samochodowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego kierujący pojazdem marki M. o nr rej. (...) w celu uniknięcia zderzenia zjechał na prawą stronę drogi gdzie uderzył w koparkę marki C. (...) nie uszkadzając jej, uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn P. S.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Kierując się zasadami słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionego z obowiązku zapłaty w całości kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.