Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 lutego 2015 r. i 9 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko R. M. s. J. i I. z domu P. ur. (...) W.

obwinionego o to że:

w dniu 10 maja 2014 r. ok. godz. 11.15 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki M. nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki P. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w związku z art. 22 ust. 1i 4 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym / Dz. U. z 2012r poz. 1137, zm.; (Dz. U. z 2011 r. nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).,

Orzeka

1)  Obwinionego R. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 223,51 zł ( dwieście dwadzieścia trzy złote , pięćdziesiąt jeden groszy)

Sygn. akt V W 4658/14

UZASADNIENIE

R. M. został obwiniony o to, że w dniu 10 maja 2014 r. ok. godz. 11.15 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki M. nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki P. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w związku z art. 22 ust. 1i 4 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym / Dz. U. z 2012r poz. 1137, zm.; (Dz. U. z 2011 r. nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 maja 2014 r. ok. godz. 11.15 R. M. kierował samochodem marki M. nr rej. (...). Jadąc ulicą (...) w W. wykonał manewr skrętu w ulicę (...). Ulica (...) w tym miejscu posiada dwie jezdnie oddzielone pasem zieleni i jedynie na krótkim odcinku za skrzyżowaniem z ulicą (...) występuje dodatkowy pas ruchu, ułatwiający włączenie się do ruchu pojazdom skręcającym w prawo z ulicy (...). Z uwagi na występujący na prawym pasie ruchu zator drogowy R. M. włączył lewy kierunkowskaz i wjechał na lewy pas ruchu. Podczas wykonywania niniejszego manewru nie ustąpił on pierwszeństwa samochodowi marki P. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim uszkadzając obydwa pojazdy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego R. M. /k. 49-50/, zeznań pokrzywdzonego K. J. /k. 5, 50/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 53-61, 63/, a także notatek urzędowych /k. 10, 21/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu oględzin /k. 7, 17/ oraz rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 20/.

Obwiniony R. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż jechał znaną mu trasą. Wskazał, iż skręcił w ulicę (...). Obwiniony podkreślił przy tym, iż w związku z tym, że zdawał sobie sprawę, iż prawy pas po skręcie bywa zakorkowany, włączył lewy kierunkowskaz i wjechał na lewy pas ruchu, dzięki czemu mógł on obserwować całe skrzyżowanie. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony potwierdził, iż do zdarzenia doszło od razu po skręcie z ul. (...). Obwiniony oświadczył, iż poczuł wówczas lekkie uderzenie w tył samochodu. Wskazał on jednak, iż gdy kierujący się zatrzymali, stwierdził, że samochód nie jest uszkodzony. Podkreślił on przy tym, iż wydawało mu się normalne, że kierujący powinni się wówczas rozjechać. Wskazał on również, iż pokrzywdzony zaproponował wezwanie policji. R. M. oświadczył nadto, iż zaproponował wówczas, aby odjechać z miejsca zdarzenia, tak by nie blokować drogi oraz, że wraz z pokrzywdzonym udali się na ulicę (...), gdzie się zatrzymali. Z wyjaśnień obwinionego wynika również, iż pokrzywdzony wówczas ponownie zadzwonił na Policję i obwiniony wraz z nim oczekiwał na przyjazd Policji.

R. M. w złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby odjechał z miejsca zdarzenia. Z jego wyjaśnień wynika, iż jego ojciec, którym się opiekował był wówczas ciężko chory i w związku z tym, że w wyniku zdarzenia nic się nie stało, oczekiwanie na przyjazd Policji wydawało mu się niepotrzebne. Obwiniony oświadczył nadto, iż samochód, którym wówczas się poruszał należy do jego żony, która po zdarzeniu skarżyła się, że klapa bagażnika ciężko się otwiera. /k. 49-50 wyjaśnienia obwinionego R. M. /

R. M. ma 65 lat. Jest żonaty, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest architektem. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości ok. 5000 złotych. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 49 wyjaśnienia obwinionego R. M. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. M. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego K. J., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego R. M., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził wykonane w dniu zdarzenia manewry drogowe polegające na wykonaniu manewru skrętu z ul. (...) w ulicę (...), a następnie, z uwagi na występujący zator drogowy, włączeniu lewego kierunkowskazu i wykonaniu manewru skrętu na lewy pas ruchu. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż po wykonaniu przez niego skrętu z ul. (...), doszło do przedmiotowej kolizji drogowej, w trakcie której poczuł on lekkie uderzenie w tył samochodu. Za wiarygodną należało uznać również tą część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż samochód, którym wówczas się poruszał należy do jego żony, a także w zakresie w jakim wskazywał on, iż jego żona po zdarzeniu skarżyła się, że klapa bagażnika ciężko się otwiera. Za wiarygodną należało uznać również tą część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż po wystąpieniu kolizji wraz z pokrzywdzonym udali się na ulicę (...), gdzie się zatrzymali. Wyjaśnienia obwinionego w tej części są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego, a także z opiniami biegłego sądowego J. K..

Sąd nie dał z kolei wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której podnosił on, iż w jego opinii wzywanie na miejsce zdarzenia Policji nie było konieczne oraz, że kierujący powinni się wówczas rozjechać, gdyż w wyniku zdarzenia nie doszło do żadnych uszkodzeń.

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań naocznego świadka zdarzenia – pokrzywdzonego K. J., protokołami oględzin pojazdów i opiniami biegłego sądowego J. K.. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonego K. J. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Pokrzywdzony w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż kolizja polegała na zaczepieniu tylną lewą częścią samochodu M. o narożnik prawy zderzaka przedniego samochodu P. oraz, że kontakt między pojazdami wystąpił podczas wykonywania przez obwinionego zmiany pasa ruchu z prawego na lewy. /k. 5, 50 zeznania pokrzywdzonego K. J. /

Zeznania pokrzywdzonego K. J. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. podkreślił, iż nie jest spornym, że w zdarzeniu brały udział samochody P. i M. oraz, że podczas zdarzenia doszło do kontaktu obu pojazdów, skutkującego deformacją zderzaka tylnego samochodu M., czego z kolei konsekwencją było uszkodzenie elementu zamka pokrywy jego bagażnika. Zdaniem biegłego w oparciu o protokoły oględzin nie jest możliwe ustalenie mechanizmu zdarzenia i wzajemnego ich zorientowania w chwili kolizji. Biegły podkreślił przy tym, iż z analizy relacji o zdarzeniu wynika, że kolizja wystąpiła podczas wjeżdżania obwinionego na lewy skrajny pas ruchu. Biegły podkreślił również, iż zjazd uczestników zdarzenia w ul. (...) był prawidłowy.

Odnosząc się do naruszonych przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego biegły wskazał, iż z wyjaśnień obwinionego wiadomo, że wystąpił kontakt między samochodem P. i M., oraz że podczas zdarzenia obwiniony używał lewego kierunkowskazu, jak również, że obwiniony nie zaczekał na przyjazd wezwanego przez pokrzywdzonego patrolu policji. Biegły podniósł przy tym, iż obwiniony nie zarzuca pokrzywdzonemu jakichkolwiek nieprawidłowych działań. Zdaniem biegłego powyższe okoliczności wskazują, iż zdarzenie wystąpiło podczas wykonywania przez obwinionego zmiany pasa ruchu najprawdopodobniej na skutek niezastosowania się obwinionego do zasad wykonywania zmiany pasa ruchu lub kierunku jazdy. Biegły opiniował przy tym, iż podczas zdarzenia obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności, do czego zobowiązywał go art. 22 ust.1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Zdaniem biegłego uszkodzenia pojazdów mogą wskazywać, że obwiniony nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi P., co stanowiło naruszenie wymagań określonych w art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Jednocześnie zdaniem biegłego dowody materialne oraz relacje obu uczestników zdarzenia nie zawierają danych wskazujących na naruszenie zasad ruchu drogowego przez kierującego samochodem P..

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż informacje zawarte w wyjaśnieniach obwinionego wskazują na błędną taktykę jazdy tego uczestnika zdarzenia. Biegły podniósł, iż skręcając w prawo z ulicy (...) w ulicę (...) obwiniony miał prawo, jeśli uzasadniały to warunki ruchu, zająć miejsce na dowolnie wybranym przez siebie pasie ruchu. Biegły podkreślił przy tym, iż jeśli na pasie skrajnym prawym oraz środkowym znajdowały się pojazdy, to obwiniony decydując się jechać po pasie skrajnym lewym wykonując skręt w prawo nie powinien używać lewego kierunkowskazu. Zdaniem biegłego w przypadku, gdy obwiniony używał lewego kierunkowskazu wjeżdżając na skrajny lewy pas ruchu, to taki manewr należy traktować jako zmianę pasa ruchu poza skrzyżowaniem z wszelkimi tego konsekwencjami. Jednocześnie zdaniem biegłego przejawem błędnej taktyki jazdy obwinionego było także niezaczekanie obwinionego na przyjazd policji i opuszczenie miejsca zatrzymania pojazdów po zdarzeniu bez podania pokrzywdzonemu informacji o ubezpieczycielu samochodu M.. Biegły wskazał również, iż zgromadzony materiał dowodowy nie upoważnia go do wypowiadania się o technice jazdy obwinionego oraz o taktyce i technice jazdy pokrzywdzonego. /k. 53-61, 63 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 10, 21/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu oględzin /k. 7, 17/ oraz rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 20/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu R. M. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa samochodowi marki P. nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki P. nr rej. (...), uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował stosunkowo niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe pokrzywdzonego, do których doszło w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionego, a także niekaralność obwinionego.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn R. M.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 223,51 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.