Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Waldemar Majka
Protokolant :	Ewa Ślemp

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 13 stycznia 2015 roku

sprawy:

1.  B. B.

syna A. i J. z domu T.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

2. M. K.

syna J. i B. z domu R.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

3. P. M.

syna A. i I. z domu M.

urodzonego (...) w O.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego M. K. i prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy (wyroku zaocznego względem oskarżonego B. B.)

z dnia 27 marca 2014 roku, sygnatura akt II K 653/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. w punkcie II jego dyspozycji w ten sposób, że w miejsce wskazanego w podstawie rozstrzygnięcia przepisu art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wskazuje art. 70 § 2 k.k.;

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. w punkcie III jego dyspozycji w ten sposób, że w miejsce wskazanego w podstawie rozstrzygnięcia przepisu art. 73 § 1 k.k. wskazuje art. 73 § 2 k.k.;

III.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu B. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

VI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. M. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

VII.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 861/14

Prokurator Rejonowy w Świdnicy wniósł akt oskarżenia przeciwko B. B., M. K. i P. M. oskarżając ich o to, że:

I.  w nocy z 10/11 października 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim wyłamaniu dwóch zamków w drzwiach wejściowych do kiosku (...) na ul. (...), weszli do środka, skąd zabrali w celu przywłaszczenia 60 paczek papierosów różnych marek w łącznej kwocie 520 złotych, 98 opakowań tabletek przeciwbólowych a., i., e. w łącznej kwocie 140 złotych oraz słodycze w postaci gum do żucia, dropsów w łącznej kwocie 440 złotych, powodując łączną szkodę w wysokości 1600 złotych na rzecz W. T.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk;

II.  w nocy z 16/17 października 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim wyłamaniu dwóch zamków w drzwiach wejściowych do kolektury totalizatora sportowego (...) przy ul. (...), weszli do jego wnętrza, a następnie uszkodzeniu zamka zasuwowego biurkowego w drzwiach szafy, z jej wnętrza zabrali w celu przywłaszczenia losy loterii – zdrapki w ilości 1174 sztuk o łącznej wartości 2185 złotych oraz pieniądze w kwocie 210 złotych o łącznej wartości 2395 złotych na szkodę A. G.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk;

III.  w nocy z 24/25 września 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim zdjęciu dachówek i rozdarciu poszycia dachu lokalu małej gastronomii (...), weszli do jego wnętrza, skąd zabrali w celu przywłaszczenia dwa upieczone kurczaki z rusztem o wartości 15 złotych każdy, dwie paczki 2,5 kg mrożonych frytek o wartości 12,50 złotych każda, jedną paczkę 1,5 kg mrożonych placków ziemniaczanych o wartości 16 złotych, siedem sztuk napojów o poj. 0,5 l F. i C. o wartości 2,60 złotych każda oraz pieniądze w kwocie 20 złotych, powodując łączne straty w wysokości 600 złotych na szkodę M. P.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk,

IV.  w okresie 3-5 października 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim wyłamaniu skobla rolety antywłamaniowej zabezpieczającej drzwi wejściowe do sklepu (...) oraz po wybiciu szyby w drzwiach wejściowych, weszli do środka, skąd zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2366,32 złotych, jednostkę centralną komputera o wartości 1499 złotych, inwentaryzator o wartości 2336 złotych oraz artykuły spożywcze w postaci słodyczy, herbaty, kawy, gum do żucia, napoi o łącznej wartości 3886 złotych, powodując łączne straty w wysokości 10775,17 złotych na szkodę S. A.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk,

V.  w nocy z 30/31 sierpnia 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim przecięciu dwóch kłódek zabezpieczających drzwi (...) handlowego (...) i skobli mocujących metalowe sztaby oraz po wyłamaniu dwóch zamków w drzwiach wejściowych lokalu, weszli do jego wnętrza, skąd zabrali w celu przywłaszczenia papierosy 47 marek, zapalniczki w ilości 143 sztuk oraz 3 sztuki napoju (...) o łącznej wartości 5031,82 złotych oraz pieniądze w kwocie 400 złotych, powodując łączną szkodę w wysokości 5951,82 na rzecz K. S.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk,

VI.  w miesiącu październiku 2009 roku w Ś., województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, poprzez powyginanie metalowej, bocznej ściany kiosku z prasą usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do kiosku z prasą przy ul. (...), jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na ich spłoszenie, czym spowodowali straty w wysokości około 300 złotych na rzecz M. T.,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 roku (sygnatura akt II K 653/10) Sąd Rejonowy w Świdnicy:

I.  oskarżonych B. B., M. K. i P. M. uznał za winnych popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw z art. 279 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk oraz art. 14 § 1 kk w zw z art. 279 § 1 kk w zw z art. 91 § 1 kk wymierzył każdemu z oskarżonych karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym B. B., M. K. i P. M. w pkt. I wyroku na okres próby lat 3 (trzech);

III.  na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonych B. B., M. K., P. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych okresy rzeczywistego pozbawienia ich wolności:

- B. B. od dnia 19 stycznia 2010 r. do dnia 21 stycznia 2010 r.,

- M. K. od dnia 4 listopada 2009 r. do dnia 6 listopada 2009 r.

- P. M. od dnia 3 listopada 2009 r. do dnia 4 listopada 2009 r. oraz od dnia 2 sierpnia 2013 r. do dnia 2 listopada 2013 r.;

V.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. M. kwotę 929,88 zł (dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych i osiemdziesiąt osiem groszy) oraz na rzecz adw. J. K. kwotę 2169,72 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt dziewięć złotych i siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu oskarżonym P. M. i M. K.;

VI.  zwolnił w całości oskarżonych: B. B., M. K. i P. M. od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary oraz oddania pod dozór kuratora sądowego wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. na ich niekorzyść zarzucając:

I.  obrazę przepisów praw amaterialnego, a to przepisu art. 70 § 1 pkt 1 polegającą na błędnym jego zastosowaniu jako podstawy wymiaru okresu próby warunkowego zawieszeniu wykonania kary wobec młodocianych oskarżonych B. B., M. K. i P. M., podczas gdy wobec oskarżonych jako sprawców młodocianych winien mieć zastosowanie art. 70 § 2 kk;

II.  obrazę, przepisu prawa materialnego, a to przepisu art. 73 § 1 kk polegającą na błędnym jego zastosowaniu jako podstawy orzeczenia dozoru kuratora sądowego wobec młodocianych oskarżonych B. B., M. K. i P. M., podczas gdy wobec oskarżonych jako sprawców młodocianych winien mieć zastosowanie art. 73 § 2 kk,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  wskazanie jako podstawy wymiaru okresu próby warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. przepisu art. 70 § 2 kk;

2.  wskazanie jako podstawy zastosowania obligatoryjnego dozoru kuratora sądowego orzeczonego wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. przepisu art. 73 § 2 kk.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego M. K., zaskarżając wyrok w całości zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 7 kpk, polegające na sprzecznej z tym przepisem ocenie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, dowolny , bez uwzględniania zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a to poprzez przyznanie pełnej wiarygodności złożonym w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniom współoskarżonego P. M. pomimo występujących w nich niespójności oraz błędów logicznych, a pominiecie jako niewiarygodnych wyjaśnień złożonych przezeń na rozprawie;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na pominięciu okoliczności zaboru komputera dokonanego przez M. K. oraz B. B. na szkodę P. M., który mógł posiadać swoje konsekwencje w treści złożonych przezeń wyjaśnień na etapie postępowania przygotowawczego;

3.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 410 kpk, polegające na pominięciu przy ustaleniach faktycznych dowodu z opinii biegłego z zakresu daktyloskopii, w której stwierdzono, iż ślady linii papilarnych odnalezione w kiosku ruchu przy ulicy (...) nie mogą należeć do żadnego ze współoskarżonych,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony M. K. jest niewinny popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja obrońcy oskarżonego M. K. nie jest zasadna, na uwzględnienie zasługuje natomiast apelacja prokuratora.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego M. K. - wbrew odmiennym tezom przedstawionym przez autora apelacji sąd rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych uchybień. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, iż zgromadzone w sprawie dowody sąd rejonowy w sposób wnikliwy i rzetelny rozważył. Analizując złożone przez oskarżonego P. M. wyjaśnienia sąd rejonowy miał na uwadze również treść opinii psychologicznych dotyczących wymienionego, zaś skarżący podjął próbę wykazania, iż w złożonych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniach oskarżonego mają pojawiać się rozbieżności w tym co do okoliczności i przebiegu opisywanych zdarzeń. Zaznaczyć jednakże należy, iż wyrażając powyższe stanowisko autor apelacji w uzasadnieniu środka odwoławczego odwołując się do wskazywanych w wyjaśnieniach złożonych w dniu 4 listopada 2013 roku (k. 24) okoliczności konkretnego zajścia, zdaje się powoływać przy tym m.in. na wypowiedzi odnoszące się do innych wydarzeń opisywanych w czasie przeprowadzanego eksperymentu procesowego, zaś opis zdarzeń wbrew twierdzeniom apelującego koresponduje z relacją pokrzywdzonych, na co wskazał w pisemnych motywach wyroku sąd I instancji. P. M. był kilkukrotnie słuchany w postępowaniu przygotowawczym przy czym funkcjonariusze policji, jak wynika z akt sprawy, przeprowadzający czynności procesowe z udziałem wymienionego nie dostrzegli takich zachowań które mogłyby wskazywać na wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego w czasie składania przez niego wyjaśnień i uczestniczenia w eksperymencie procesowym, zaś dywagowanie o możliwości znajdowania się P. M. w czasie czynności z jego udziałem pod wpływem środków odurzających nie znajduje żadnych podstaw. Nie można ponadto nie zauważyć, iż oskarżony P. M. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym nie tylko wskazywał na udział w przedmiotowych czynach M. K. i B. B. lecz również wskazywał na swoje uczestnictwo oraz rolę w tych czynach. Nie sposób zatem w pomówieniu upatrywać chęci uwolnienia się od odpowiedzialności karnej przez pomawiającego. Skarżący podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poddaje w wątpliwość ocenę wyjaśnień P. M. wskazując przy tym na kwestie mającego mieć miejsce zaboru komputera przez współoskarżonych (a należącego do wymienionego), co jak podnosi skarżący - sąd pominął w swoich ustaleniach. Jakkolwiek, co trafnie podnosi skarżący, w pisemnym uzasadnieniu sąd rejonowy, nie odniósł się do powyższej kwestii, to jednakże dokonując analizy całokształt przedstawionych przez oskarżonego P. M. relacji tak z osobna jak i w powiązaniu z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami w tym również mając na uwadze treść opinii sądowo – psychiatrycznej jak i sądowo - psychologicznej stwierdzić należy, iż wyjaśnienia złożone przez wymienionego w postępowaniu przygotowawczym zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Przedstawiane w apelacji powody pomówienia oskarżonego nie pozwalają przyjąć, w świetle całokształtu materiału dowodowego sprawy, aby mogły one skłonić oskarżonego P. M. do obciążania siebie i innych osób z oznaczeniem ich ról w popełnieniu przestępstwa.

Odnosząc się do natomiast do podniesionego przez skarżącego zarzutu naruszenia art. 410 kpk, którego skarżący upatruje w pominięciu przy ustaleniach faktycznych dowodu z opinii daktyloskopijnych, zauważyć należy, iż jakkolwiek sąd rejonowy w pisemnych motywach wyroku nie wypowiedział się co do wskazanego dowodu, to jednakże powyższe uchybienie nie można uznać za mogące mieć wpływ na treść wyroku. W przedstawionej w ramach tego zarzutu argumentacji skarżący czyni uwagi, iż zebrane w trakcie oględzin miejsca zdarzenia ślady albo nie nadają się do identyfikacji albo wręcz wykluczają przynależność do oskarżonego M. K. (w przypadku kiosku ruchu na ul (...)). Powyższe zaś, zdaniem apelującego dodatkowo podważa możliwość przyjęcia jego udział w zarzucanych czynach.

Odnosząc się do przedstawionych w ramach powyższego zarzutu wywodów godzi się zauważyć, iż odwzorowanie linii papilarnych oznaczone literą „a” na folii nr 4 z oględzin kiosku ruchu przy ul. (...) nie jest zgodne z odwzorowaniami linii papilarnych palców z kart daktyloskopijnych oskarżonych, a odwzorowania linii papilarnych nie oznaczone literami na folii nr 4 z oględzin kiosku oraz utrwalone na foliach nr 3,4,5,6 z oględzin kiosku przy ul (...) nie nadają się do identyfikacji. Jedynie zatem dwa spośród siedmiu zabezpieczonych odwzorowań linii papilarnych nie są zgodne z kartami daktyloskopijnymi pobranymi od oskarżonych, a zatem nie można wykluczyć, iż pozostałych pięć zabezpieczonych odwzorowań linii papilarnych nie pochodziło od oskarżonego. Przedstawiona zatem opinia nie stanowi dowodu świadczącego o winie czy też niewinności oskarżonego i nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Z tych też względów apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Co do apelacji prokuratora – sformułowane we wniesionym środku odwoławczym zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. art. 70 § 1 pkt 1 kk a także art. 73 § 1 kk są w pełni zasadne. Zauważyć należy, iż oskarżeni B. B., M. K. i P. M. są osobami młodocianymi w rozumieniu art. 115 § 10 kk, bowiem w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończyli 21 lat, a w czasie orzekania w I instancji lat 24. W związku z powyższym sąd orzekający stosując wobec oskarżonych instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary zobligowany był do zastosowania przepisów dotyczących młodocianych. W niniejszej sprawie natomiast sąd rejonowy w podstawie prawnej rozstrzygnięcia wydanego w punkcie II dyspozycji zaskarżonego wyroku w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec tych oskarżonych obok art. 69 § 1 kk przywołał również przepis art. 70 § 1 pkt 1 kk podczas gdy podstawę orzeczenia wskazanej instytucji wobec sprawcy młodocianego winien stanowić art. 69 § 1 kk i art. 70 § 2 kk. Zaznaczyć ponadto należy, iż sąd rejonowy oddając oskarżonych B. B., M. K. i P. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego niesłusznie zastosował art. 73 § 1 kk albowiem podstawę orzeczenia wobec sprawcy młodocianego obligatoryjnego dozoru kuratora stanowi art. 73 § 2 kk.

Z tych też względów zaskarżony wyrok wobec oskarżonych B. B., M. K. i P. M. w punkcie II jego dyspozycji podlegał zmianie w ten sposób, że w miejsce wskazanego w podstawie rozstrzygnięcia przepisu art. 70 § 1 kpk 1 kk wskazano art. 70 § 2 kk, ponadto zaskarżony wyrok wobec wymienionych oskarżonych tj. B. B., M. K. i P. M. podlegał także zmianie w punkcie III jego dyspozycji w ten sposób, że w miejsce wskazanego w podstawie rozstrzygnięcia przepisu art. 73 § 1 kk wskazano art. 73 § 2 kk w pozostałym zaś zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy (art.437§1 kpk).

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 i § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013. 461 tj.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu B. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 i § 19 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 tj.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 i § 19 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013. 461 tj.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. M. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonych od ponoszenia tych kosztów zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa, wobec faktu iż oskarżeni nie posiadają dochodów.