Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Włodzimierza Leonczuka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 22 VII, 25 IX, 6 XI i 23 XII 2014 roku sprawy

M. L.,

syna D. i R. z d. K.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 29 września 2013 roku w R. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,93 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki A. (...) nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego M. L. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. stwierdza, iż koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa, w tym zasądza od Skarbu Państwa na rzecz M. L. kwotę 588 złotych tytułem zwrotu kosztów działania jego obrońcy z wyboru.

Sygnatura akt II K 1894/13

UZASADNIENIE

P. M. w okresie od maja do 2 października 2013 roku mieszkał z rodzicami – G. i A. M. i dziadkami – J. i L. M. – w P. przy ul. (...). W tym czasie często był nietrzeźwy. W takim stanie wszczynał w mieszkaniu awantury, w trakcie których wyzywał wszystkich domowników, poniżał ich, groził im pobiciem i zabiciem, nie dawał spać, złośliwie trzaskał drzwiami, wyganiał z mieszkania, a nadto popychał ich i ruszał na nich z zaciśniętymi pięściami. W dniu 2 października 2013 roku w czasie szarpaniny z ojcem, obaj się przewrócili. A. M. uderzył plecami w kaloryfer. Gdy leżał, P. M. zadawał mu uderzenia pięściami w plecy.

( dowód: wyjaśnienia P. M. k. 73-74, 84-86, 102-104 i 135,

zeznania G. M. k. 6-10, 54 i 146,

zeznania J. M. k. 56-57 i 146-147,

zeznania R. M. k. 71 i 147,

zeznania A. M. k. 59 i 148,

zeznania M. N. k. 70,

notatka urzędowa k. 1,

protokół badania trzeźwości k. 2,

kopie notatek urzędowych k. 11-12 )

P. M. był wcześniej karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2005 roku, w sprawie VII K 1155/03, za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., wymierzono mu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 1 września 2009 roku w sprawie VII K 539/09 w okresie od 13 marca 2009 roku do 28 maja 2009 roku i od 11 października 2009 roku do 12 lutego 2010 roku.

( dowód: dane o karalności k. 66-67,

odpisy wyroków k. 76-78 )

Oskarżony w toku całego postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, iż jego zachowanie wynikało z uzależnienia od alkoholu. Wyraził zgodę na wymierzenie mu zaproponowanej kary. Przed Sądem dodał, iż sam zdecydował się na kolejną terapię odwykową.

Sąd wyjaśnienia oskarżonego uznał za wiarygodne. Jego twierdzenia znajdują poparcie w pozostałych dowodach – zeznaniach pokrzywdzonych i innych świadków oraz dokumentach. Brak jest dowodów sprzecznych z wyjaśnieniami P. M.. Nie miał on przy tym powodów, aby potwierdzać zaistnienie faktów dla siebie niekorzystnych.

Jako wiarygodne ocenione zostały zeznania świadków. Zbieżnie opisywali oni zachowania oskarżonego w okresie objętym zarzutem. Są to bliscy P. M., bezpośredni uczestnicy kolejnych zajść. Spójność ich relacji oraz zgodność z innymi dowodami nie pozostawiają wątpliwości, iż opisywali oni faktycznie zaistniałe zdarzenia.

Ustalenia, co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego oparto na opinii biegłych psychiatrów. Sporządzono ją po zbadaniu P. M. i zapoznaniu się z dokumentem dotyczącym jego leczenia. Jest jasna, pełna i wewnętrznie spójna. Nie była podważana przez strony postępowania.

Do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie wykorzystano też dowody z dokumentów: notatek urzędowych z czynności funkcjonariuszy Policji, protokołu badania trzeźwości oskarżonego, danych o jego karalności oraz odpisów wyroków, które go dotyczyły. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności.

Oskarżony przyznał, iż to on był osobą, która wszczynała w okresie od maja do 2 października 2013 roku awantury z pokrzywdzonymi w mieszkaniu w P. przy ul. (...). Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło więc wątpliwości.

Ustalono, iż oskarżony we wspomnianym okresie groził pokrzywdzonym pobiciem i śmiercią, wyzywał ich, poniżał, nie dawał im spać, złośliwie trzaskał drzwiami, wyganiał ich z mieszkania. Stanowi to znęcanie się psychiczne w rozumieniu art. 207 § 1 k.k. – zachowanie oskarżonego skierowane było na spowodowanie krzywdy u domowników, nie było w żaden inny sposób uzasadnione. Znęcaniem się fizycznym było popychanie pokrzywdzonych i uderzanie A. M. pięściami w plecy w dniu 2 października 2013 roku. Omawiane zachowana stanowiły elementy występku z art. 207 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2005 roku, w sprawie VII K 1155/03, za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., wymierzono oskarżonemu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 1 września 2009 roku w sprawie VII K 539/09 w okresie od 13 marca 2009 roku do 28 maja 2009 roku i od 11 października 2009 roku do 12 lutego 2010 roku. Oznacza to, iż krócej niż 5 lat przed obecnie ocenianym czynem odbywał on ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne – skierowane przeciwko zdrowiu ludzkiemu. Działał zatem w warunkach, opisanych w art. 64 § 1 k.k.

Brak było podstaw do przyjęcia za aktem oskarżenia, iż P. M. w dniu 2 października 2013 roku przez spowodowanie upadku i uderzanie ojca spowodował u niego trwałe obrażenia. A. M. nie potrafił wskazać, jakiego charakteru urazy wówczas odniósł, nie korzystał z pomocy lekarza. Z pewnością ciosy mu zadawane naruszały jego nietykalność cielesną, brak jest natomiast dowodów do przyjęcia, że zaburzone zostały czynności narządów jego ciała.

Oskarżony w czasie opisanego czynu nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie miał na to wpływu stan jego zdrowia psychicznego, co wynika z opinii biegłych psychiatrów. Oskarżony pił alkohol dobrowolnie, znał jego oddziaływanie na własny organizm. Upojenie nie przyjmowało postaci patologicznej. Działanie alkoholu nie mogło zatem wpłynąć na ocenę zawinienia sprawcy, zgodnie z art. 31 § 3 k.k. Przytoczenie tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu nie było konieczne, nie wskazywało bowiem na żaden istotny element tego czynu, wykazywało jedynie brak przesłanki wyłączającej możliwość przypisania winy P. M..

Z tych powodów oskarżonego uznano za winnego tego, że w okresie od maja 2013 roku do dnia 2 października 2013 roku w P., znęcał się fizycznie i psychicznie nad rodzicami A. i G. M. oraz nad dziadkami L. i J. M. w ten sposób, że w miejscu wspólnego zamieszkania, będąc pod działaniem alkoholu wszczynał o każdej porze dnia i nocy bezpodstawne awantury, w trakcie których rzucał się z pięściami do pokrzywdzonych, popychał pokrzywdzonych, wyzywał ich słowami wulgarnymi i obelżywymi, poniżał, groził pobiciem i zabiciem, nie dawał spać, złośliwie trzaskał drzwiami, wyganiał z mieszkania, a w dniu 2 października 2013 roku pobił swojego ojca A. M. w ten sposób, że popchnął w/w na grzejnik, potem usiadł na nim i bił go pięściami po plecach w miejscu, gdzie wcześniej pokrzywdzony uderzył się o grzejnik, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2004 roku sygn. akt VII K 1155/03 za czyn z art. 157 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, który to wyrok został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 1 IX 2009 roku sygn. akt VII K 539/09, którym wymierzono karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 8 kwietnia 2004 roku do 9 kwietnia 2004 roku, od 4 października 2006 roku do 3 kwietnia 2007 roku, od 13 marca 2009 roku do 28 maja 2009 roku i od 11 października 2009 roku do 12 lutego 2010 roku, to jest występku z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego uznano za znaczną. Ma na to wpływ pokrzywdzenie przez niego wielu osób, stosowanie przemocy fizycznej wobec nich, działanie sprawcy pod wpływem alkoholu, atakowanie osób starszych, niezdolnych do skutecznej obrony, całkowita bezzasadność agresywności sprawcy.

Okolicznością obciążającą o istotnym znaczeniu był dotychczasowy tryb życia P. M.. Nie pracuje on nigdzie na stałe, korzysta ze świadczeń opieki społecznej, a mimo to niemal codziennie spożywa alkohol. Był dotąd wiele razy karany za przestępstwa, odbywał za część z nich kary pozbawienia wolności. Zakład karny opuścił w 2010 roku. Swojego czynu dopuścił się w okresie próby związanym ze skazaniem za takie samo przestępstwo w sprawie II K 2009/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze. Jest zatem sprawcą zdemoralizowanym, którego od popełnienia kolejnego przestępstwa nie były w stanie powstrzymać, ani wcześniej odbywana kara izolacyjna, ani ostatnio zastosowany środek probacyjny. Konieczne było zatem orzeczenie wobec niego aktualnie kary bezwzględnej pozbawienia wolności, inna sankcja nie będzie w stanie na niego w żaden sposób wpłynąć.

Na wymiar kary wpływ miała również postawa oskarżonego w czasie postępowania. Od początku bezwarunkowo przyjmował on odpowiedzialność za zarzucany czyn, godził się na wymierzenie zaproponowanej kary. Podjął leczenie odwykowe od alkoholu, trafnie w uzależnieniu od tej substancji dopatrując się głównego powodu swojego postępowania. W trakcie rozprawy przeprosił pokrzywdzonych i zadeklarował poprawę zachowania. Niezależnie od szczerości tych przeprosin, czy skuteczności podjętej terapii odwykowej wskazuje to, że P. M. rozumie naganność swojego czynu, chce się resocjalizować, a więc nie jest jeszcze całkowicie zdemoralizowany, na co mógłby wskazywać jego dotychczasowy tryb życia.

Z podanych powodów oskarżonemu za przypisany czyn wymierzono karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Aby zabezpieczyć pokrzywdzonych przed dalszą agresją P. M. przez czas, gdy będzie on się resocjalizował i leczył z nałogu, na podstawie art. 41a § 1 k.k. orzeczono wobec niego zakaz kontaktowania się z nimi w jakikolwiek sposób oraz nakaz opuszczenia zajmowanego wspólnie z nimi lokalu na okres 5 lat. Będzie to czas wystarczający, aby P. M. mógł wykazać, z dala od pokrzywdzonych, że jest gotów do ewentualnego powrotu do rodziny, że bliscy będą bezpieczni w jego towarzystwie.

Nie dostrzeżono natomiast powodów, aby orzekać na podstawie art. 62 k.k. o systemie, w jakim oskarżony ma odbywać orzeczoną karę pozbawienia wolności. Aktualnie wyniki podjętego przez niego na wolności leczenia odwykowego nie są znane, nie sposób przesądzać, czy będzie on wymagał kolejnej takiej terapii w zakładzie karnym. O takiej potrzebie decydować będzie komisja penitencjarna w odpowiedniej jednostce.

Z uwagi na to, iż oskarżony utrzymuje się ze świadczeń opieki społecznej, nie posiada majątku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. kwotę 684 złotych wraz z kwotą 157,32 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.