Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokólant A. U.

w obecności oskarżyciela publicznego---------------------------

po rozpoznaniu w dniach 21 października 2014 roku i 29 stycznia 2015 roku w W.

sprawy przeciwko A. S. (1)

synowi A. i T.

urodzonemu dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 13 marca 2013 roku ok. godz. 16.10-17.15 w W. przy ul. (...) w zakładzie fryzjerskim wspólnie i w porozumieniu z J. C. dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 200 zł na szkodę w/w zakładu fryzjerskiego

to jest o wykroczenie z art. 119§1 kw

orzeka

I obwinionego A. S. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 13 marca 2013 roku ok. godz. 16.10-17.15 w W. przy ul. (...) w zakładzie fryzjerskim należącym do A. S. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie około 200 zł na szkodę A. S. (2), który to czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119§1 kw w z zw. z art. 19 kw wymierza obwinionemu karę 30 (trzydzieści) dni aresztu;

II na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinionego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XI W 8766/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13.03.2013 r. w godzinach 16:10 do 17:15 w W. przy ul. (...) w Zakładzie (...) zjawił się mężczyzna wraz z kobietą, jak później ustalono, A. S. (1) i J. C..

/dowód: zeznania świadek J. C. k. 13v; potwierdzenie tożsamości A. S. (1) k. 17/

Wcześniej odwiedzali oni kilkakrotnie wcześniej salon na (...). Pracująca w zakładzie fryzjerka, K. R., wykonała usługę strzyżenia A. S. (1). Za usługę tę, jak również za usługę solarium zapłacono gotówką, którą fryzjerka schowała do kasetki znajdującej się w biurku, pozostawiając klucz w jej zamku. Następnie K. R. została poproszona przez J. C. o pomoc w obsłudze łóżka opalającego. Podczas gdy pracownica zakładu i (...) znajdowały się w drugim pokoju, gdzie znajdowało się solarium, A. S. (1) pozostawał sam w głównym pomieszczeniu, trwało to kilka do kilkunastu minut. W tym czasie obwiniony A. S. (1) ukradł z kasetki utarg zakładu w kwocie około 200 złotych. Kiedy pracownica zakładu powróciła do głównego pomieszczenia, nie zaglądała już do kasetki z pieniędzmi. Po zakończeniu sesji opalania J. C. dołączyła do oczekującego na nią A. S. (1) i razem opuścili zakład fryzjerski. Podczas ich wychodzenia z lokalu zauważyła ich zmierzająca do zakładu narzeczona właściciela zakładu, A. M. S.. Około godziny 18:30 M. S. i K. R. spostrzegły, że z kasetki zniknęły wszystkie banknoty, w łącznej kwocie między około 200 zł. Pracownica dzwoniła pod numer A. S. (1), ten jednak rozłączył się.

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu k.1; zeznania świadek K. R. k. 3-4; 108-110; zeznania świadek M. S. k. 163/

Obwiniony A. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, potwierdził wyjaśnienia złożone w toku czynności wyjaśniających, kiedy to wyjaśnił, że w dniu opisanym w zarzucie był w salonie fryzjerskim, gdzie się strzygł, a J. C. korzystała z solarium. Kiedy to zrobili, to chwilę porozmawiali i wyszli. Tego samego dnia wieczorem, pomiędzy 19-20-stą dzwoniła do obwinionego fryzjerka oraz jej pracodawca strasząc obwinionego, że i tak go złapią. Obwiniony rozłączył się, ponieważ nie chciał w ten sposób rozmawiać. Na rozprawie dodał, iż w tamtym czasie J. C. była jego konkubiną. Obwiniony nie widział, gdzie K. R. chowała pieniądze, które zapłacili za usługę. Obwiniony potwierdził, że w czasie, gdy K. R. była z J. C. na solarium, w tym czasie w zakładzie fryzjerskim znajdował się sam. Obwiniony w tamtym czasie był dość częstym klientem K. R.. Obwiniony był w zakładzie około 13-tej, jego zdaniem kradzież mogła nastąpić pomiędzy 13-19. Obwiniony stwierdził, że „nie lubi brudzić w swoim gnieździe”. Dokonał ciężkich przestępstw, do których potrafił się przyznać, byłoby nieuczciwe, gdyby okradł K. R., którą znał. (wyjaśnienia obwinionego k. 108 i k. 19 akt).

Obwiniony A. S. (1) był wielokrotnie karany za przestępstwa stypizowane w kodeksie karnym (m.in. przestępstwa przeciwko mieniu: przywłaszczenia, oszustwo, paserstwo, kradzieże, kradzież rozbójnicza, rozbój).

/dowód: karta karna k. 88-91/

Sąd zważył, co następuje:

Fakt popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości i został potwierdzony przeprowadzonymi w sprawie dowodami.

Za dowód wiarygodny w całości Sąd uznał zeznania K. R. złożone na rozprawie oraz w toku czynności wyjaśniających za wyjątkiem wskazania, że obwiniony zajmował miejsce w fotelu za ladą w zakładzie fryzjerskim. Świadek zdaniem Sądu w logiczny i wiarygodny sposób uzasadniła zatajenie tego faktu w pierwszych zeznaniach wyjaśniając, iż bała się przyznać, że pozwoliła aby klient zakładu usiadł w miejscu przeznaczonym wyłącznie dla pracowników.

Za wiarygodne w zakresie dotyczącym potwierdzania samego faktu bytności w zakładzie fryzjerskim A. S. (2) w dniu wskazanym w zarzucie oraz korzystania przez nią z solarium należy uznać za wiarygodne. Nie można natomiast dać wiary zeznaniom J. C. kiedy twierdzi, że nic jej nie wiadomo o kradzieży pieniędzy w kwocie 200 złotych z kasetki w zakładzie fryzjerskim. Z zeznań K. R. wynika, że J. C. działała wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), za który to czyn została prawomocnie skazana- w szczególności celowo przedłużała pobyt K. R. w pomieszczeniu, w którym stało łóżko opalające. Potwierdziła natomiast, iż kwotę uzyskaną za usługę (...) wpisywała do zeszytu , zaś o tym, że pieniądze chowała do kasetki powiedział jej A. S. (1).

Jako wiarygodne w całości należy ocenić również zeznania M. S., znajdują one potwierdzenie w zeznaniach K. R., jak i częściowo J. C., w szczególności zeznania tego świadka pozwoliły na ustalenie przybliżonej kwoty ukradzionych pieniędzy.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów ujawnionych na rozprawie bez ich odczytywania w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: protokołu ustnego zawiadomienia o wykroczeniu (k. 1) , notatki urzędowej (k. 9), informacji z (...) (k. 12), potwierdzenia tożsamości (k. 17), opinii sądowo psychiatrycznej (k. 47), wyroku nakazowego, prawomocnego w stosunku do J. C. (k. 62). Wskazane powyżej dowody nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, a ich treść nie budzi żadnej wątpliwości, stąd Sąd przyznał im walor wiarygodności.

Karalność obwinionego ustalono w oparciu o dane z Krajowego Rejestru Karnego (k. 88-91), dokument został przygotowany przez zajmującą się tym instytucję, zatem również ten dowód uznano za wiarygodny.

Czyn opisany w art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń popełnia ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Ustawodawca przewidział wobec sprawcy tego wykroczenia możliwość wymierzenia kary aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Kodeks wykroczeń nie wyjaśnia pojęcia kradzieży, posługuje się tylko określeniem „kradnie”, co jest równoznaczne z koniecznością odwołania się przy interpretacji tego przepisu do treści art. 278 § 1 kk. Kradzież, zgodnie z zapisem art. 278 § 1 Kodeksu karnego, jest zaborem rzeczy w celu jej przywłaszczenia. Zachowaniem polegającym na zaborze będzie przejęcie władztwa nad rzeczą, czyli w powszechnym rozumieniu objęcie rzeczy w posiadanie z jednoczesnym wyjęciem jej spod władztwa właściciela, a zatem w zaborze, który jest przy tym dokonywany bezprawnie, przy braku przyzwolenia właściciela lub posiadacza danej rzeczy. Kradzież ma charakter skutkowy – skutkiem jest w tym przypadku zmiana osoby władającej rzeczą, co objawia się w przypadku przedmiotów materialnych jako wzięcie rzeczy do ręki, ukryciu przez sprawcę np. w kieszeni lub plecaku. Znamieniem czynu polegającego na kradzieży jest również działanie w celu przywłaszczenia, czyli podjęcie przez sprawce już po zaborze zachowania ukierunkowanego na postąpienia z rzeczą, jak z własną, poprzez używanie jej, przekazanie komuś, zbycie, a przypadku kradzieży pieniędzy – przez wydanie według własnego zapotrzebowania.

Rzecz będąca przedmiotem kradzieży w rozumieniu art. 119 § 1 kw ma być cudza – oznacza to, że sprawca nie może mieć wyłącznego tytułu do jej pełnej własności. Rzecz ta ma być również ruchoma, co na gruncie prawa cywilnego oznacza każdy przedmiot materialny, który nie jest nieruchomością, w tym także – na gruncie art. 47 § 7 kw, także polski albo obcy pieniądz. Wreszcie w przypadku kradzieży kwalifikującej się jako wykroczenie wartość skradzionej rzeczy nie może przekraczać czwartej części minimalnego wynagrodzenia w czasie czynu i orzekania. W czasie orzekania wartość ta, określona w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dn. 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 roku (Dz. U. 2013, poz 1074) wynosi 1750 zł, wobec czego wartość przedmiotu kradzieży penalizowanej w art. 119 § 1 kw nie może przekraczać kwoty 437,50 zł, zaś w czasie czynu kwoty 400 (czterysta dwadzieścia) zł.

Dokonując subsumpcji dokonanego czynu do art. 119 § 1 kw, w świetle przedstawionej powyżej interpretacji należy stwierdzić, że A. S. (1) dopuścił się popełnienia kradzieży w rozumieniu przepisu 119 § 1 Kodeksu wykroczeń. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, że obwiniony w dniu 13 marca 2013 r. ok. godz. 16:10 – 17:15 w W. przy ulicy (...) w zakładzie fryzjerskim należącym do A. S. (2), działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie około 200 zł na szkodę A. S. (2). Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, tj. zgodnych zeznań świadków K. R., J. C. oraz M. S., zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania Sąd wywiódł, że w ciągu tych kilku minut, kiedy obwiniony znajdował się sam w głównym pomieszczeniu zakładu fryzjerskiego, a J. C. i pracująca tam K. R. przebywały w pomieszczeniu osobnym, w którym znajdowało się łóżko opalające, dokonał on zaboru banknotów znajdujących się w kasetce pozostawionej wraz z kluczem w biurku recepcji zakładu. Tuż zanim obwiniony pozostał sam, tj. w momencie opłacania przez niego i J. C. usług strzyżenia i opalania, w kasetce znajdowały się banknoty w bliżej nieokreślonej kwocie między 200 a 300 zł., co pracownica miała możliwość stwierdzić, wydając resztę z otrzymanej gotówki. Jednocześnie oboje opuszczając lokal, byli widziani przez nadchodzącą w kierunku zakładu (...), która prowadziła zakład wspólnie z właścicielem A. S. (2). Niedługo po tym, przy następnym otwarciu kasetki spostrzeżony został brak jakichkolwiek banknotów w kasetce.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom obwinionego, jakoby nie znał on położenia kasetki, ani też nie widział jak K. R. chowa do niej pieniądze będące zapłatą za usługi. Za brakiem wiarygodności takich wyjaśnień przemawia zarówno fakt, iż wszyscy świadkowie zgodnie przyznali, że obwiniony gościł już wcześniej kilkakrotnie w zakładzie fryzjerskim i korzystał z usług (...), jak również sprzeczne z powyższymi wyjaśnieniami zeznania J. C., która zeznała, że to właśnie A. S. (1) powiedział jej, gdzie jest przechowywana kasetka z pieniędzmi (k. 162).

W tym miejscu wart podkreślenia jest fakt, że Sąd nie miał powodów, aby wątpić w to, że obwiniony działał w porozumieniu z J. C. i dał wiarę zeznaniom świadka K. R. w kwestii podejrzanego zachowania kobiety – przymykania drzwi do głównego pomieszczenia czy kilkukrotnego dopytywania się o sposób działania łóżka opalającego, w sytuacji, gdy według relacji świadka obsługa w/w sprzętu jest bardzo prosta (k. 109).

Art. 1 § 1 kw stanowi, że odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca wskazuje, jakie czynniki należy wziąć pod uwagę podczas oceniania stopnia społecznej szkodliwości czynu – rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Nie ulega wątpliwości, że czyn popełniony przez obwinionego A. S. (1) cechuje się społeczną szkodliwością. Kradzież jest stypizowana w kodeksie wykroczeń jako wykroczenie przeciwko mieniu, ustawodawca w ten sposób wprowadza penalizację czynów wymierzonych w cudzą własność. Nie stwierdzono, aby obwiniony znajdował się w sytuacji przymuszającej go do zaboru kwoty ok. 200 zł. Czyn ten został dokonany z premedytacją, na co wskazuje zsynchronizowanie działania J. C. grającej na zwłokę i zatrzymującej K. R. w pokoju z łóżkiem opalającym, z dokonanym przez A. S. (1) zaborem banknotów z kasetki, wskutek braku nadzoru nad głównym pomieszczeniem zakładu fryzjerskiego. Pieniądze nigdy nie wróciły do prowadzących lokal usługowy A. S. (2) i M. S., co dowodzi również, że obwiniony działał w zamiarze zatrzymania w/w mienia dla siebie. Dokonanie czynu jest szkodliwe społecznie tym bardziej, że w przypadku drobnych przedsiębiorców nawet w perspektywie miesiąca utrata kilkuset złotych jest na tyle dotkliwą stratą, że może w dużym stopniu utrudnić ich zwykłe funkcjonowanie w obrocie.

W odniesieniu do czynu z art. 119 § 1 kw zostało przez obwinionego wypełnione ustawowe znamię winy, od którego uzależniona jest możliwość przypisania mu popełnienia wymienionego wykroczenia. Został osiągnięty określony przez ustawę wiek, poniżej którego osoba, która dokonała czynu zabronionego, nie ponosi winy w zakresie tego czynu. Jednocześnie nie zaistniała jakakolwiek negatywna przesłanka, która wykluczałaby możliwość przypisania A. S. (1) winy. Jedną z takich przesłanek byłaby niemożność rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Jednakże w toku postępowania biegły lekarz psychiatra stwierdził, że poczytalność obwinionego A. S. (1) nie budzi wątpliwości, i że nie jest on chory psychicznie (k. 47), wnioski biegłego zasługują na uznanie za wiarygodne. W szczególności sporządzona przez biegłego opinia jest jasna, spójna, nie zawiera sprzeczności. Na gruncie poczynionych ustaleń faktycznych przywołanych powyżej, Sąd skonstatował, że popełniony przez obwinionego A. S. (1) czyn wypełnia znamiona przewidziane wskazanymi przepisami Kodeksu wykroczeń, przy czym można również przypisać temu czynowi zarówno społeczną szkodliwość, jak również można przypisać możność rozpoznania znaczenia dokonanego czynu i świadome działanie samemu sprawcy. W konsekwencji, A. S. (1) ponosi odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Sąd podczas wymierzania kary obwinionemu kierował się dyrektywami wymiaru kary, które zostały wyszczególnione w art. 33 kw, a którymi są stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągać w stosunku do ukaranego oraz rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody, stopień winy, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

W przypadku wykroczenia, w przedmiocie którego wydano wyrok w niniejszej sprawie, niewątpliwie wystąpił znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości – A. S. (1) działał umyślnie i dokonał zaboru kwoty stanowiącej istotną część utargu zakładu fryzjerskiego, współdziałając z premedytacją wspólnie z J. C., która skutecznie odciągnęła uwagę pracującej tam K. R.. Potrzeba zdobycia środków finansowych w żadnym wypadku nie tłumaczy wejścia w posiadanie znaczącej kwoty pieniędzy w drodze kradzieży. Okolicznością obciążającą w niniejszej sprawie stał się również sposób życia obwinionego przed popełnieniem wykroczenia – w latach 2004 – 2014 był wielokrotnie karany, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, co świadczy, że obwiniony w przeszłości dokonywał zaboru mienia w bezprawny sposób. Wszystkie podniesione powyżej okoliczności świadczą o tym, że obwiniony uległ demoralizacji w znacznym stopniu i brak w jego przypadku poszanowania dla porządku prawnego i gotowości do jego przestrzegania. Nie stwierdzono pozytywnej prognozy w zakresie wdrożenia się przez obwinionego do przestrzegania porządku w przyszłości. W rezultacie Sąd uznał, że odpowiednią i adekwatną karą wobec A. S. (1) będzie kara aresztu w wymiarze 30 (trzydzieści) dni. W ocenie Sądu jedynie kara o charakterze izolacyjnym może spełnić może cele w zakresie prewencji szczególnej – tj. powstrzymać obwinionego przed dopuszczaniem się podobnego wykroczenia w przyszłości, jak również, w dalszej kolejności – może być przestrogą dla innych osób – potencjalnych sprawców tego typu wykroczeń.

Sąd uznał, iż w sytuacji, gdy obwiniony odbywa karę pozbawienia wolności i nie osiąga dochodów niecelowe byłoby orzeczenie grzywny na podstawie art. 24§2 kw.

Na mocy art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, mając na względzie, że zarówno jego sytuacja majątkowa, jak i fakt, że obecnie przebywa w zakładzie karnym przemawiają za tym, że konieczność uiszczenia takowych kosztów byłaby dla obwinionego zbyt uciążliwa.

Z uwagi na wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.