Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Ratkowska (spr.)

Sędziowie: SO Teresa Zawistowska

SO Krzysztof Nowaczyński

Protokolant: st. sekr. sąd. Danuta Gołębiewska

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. D.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w (...)

z dnia 19 grudnia 2014 r. sygn. akt VI C 644/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. D. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Sygn. akt I Ca 123/15

UZASADNIENIE

Powód A. D. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5.404,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami co do kwoty 5.035,07 od dnia 16 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz co do kwoty 369,00 zł od dnia 26 września 2013 r. do dnia zapłaty. Wskazywał, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 12 września 2012 r. doszło do uszkodzenia stanowiącego jego własność pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...). Sprawca wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Po przeprowadzeniu likwidacji szkody pozwany wypłacił powodowi kwotę 2.708,89 zł, podczas gdy z opinii rzeczoznawcy sporządzonej na zlecenie powoda wynikało, że koszt naprawy pojazdu opiewa na 7.743,96 zł. Powód dochodził pozwem kwoty stanowiącej różnicę między wskazaną wartością, a kwotą wypłaconą już przez ubezpieczyciela, a także zwrotu kosztów sporządzenia opinii rzeczoznawcy (369,00 zł).

Pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości. Podnosił, iż wypłacona powodowi kwota odpowiada rzeczywistej wysokości poniesionej przez niego szkody.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Iławie, Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w (...) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.097,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami:- co do kwoty 1.728,09 zł od dnia 16 października 2012 r. do dnia zapłaty; co do kwoty 369 zł od dnia 12 października 2013 r. do dnia zapłaty (punkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części ( punkt 2), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 51,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( punkt 3), nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Iławie kwotę 594,46 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych ( punkt 4), odstąpił od obciążania powoda pozostałą częścią nieuiszczonych kosztów sądowych ( punkt 5).

Rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wynikających z nich wniosków:

Powód A. D. jest właścicielem wyprodukowanego w 1997 r. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...). (...) trafiło do Polski z prywatnego importu; powód kupił je w 2011 r.

W dniu 12 września 2012 r. doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był D. S., ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Na skutek zderzenia w pojeździe powoda uszkodzone zostały m.in: zderzak przedni, reflektor przeciwmgielny, kierunkowskaz boczny, nadkole wewnętrzne, osłona chłodnicy, wahacz przedni dolny, kratka łopatek wentylatora, pokrywa przednia Wysokość uzasadnionych i celowych kosztów naprawy auta w celu przywrócenia jego stanu technicznego i walorów estetycznych sprzed wypadku, przy zastosowaniu części zamiennych nowych fabrycznie tzw. alternatywnych, zastępczych, bez logo producenta samochodu, a jeśli takowe nie istnieją – przy użyciu części nowych fabrycznie, oryginalnych z logo producenta, przy zastosowaniu do naprawy średnich stawek za roboczogodzinę pracy stosowanych przez warsztaty specjalizujące się w naprawach powypadkowych pojazdów na rynku lokalnym, opiewa na kwotę 4.436,98 zł.

W dniu 14 września 2012 r. powód zawiadomił pozwanego o zdarzeniu implikującym odpowiedzialność odszkodowawczą towarzystwa ubezpieczeń. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego szkody, decyzją z dnia 16 października 2012 r. pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 2.708,89 zł. W dniu 9 listopada 2012 r. powód odwołał się od przedmiotowej decyzji domagając się zapłaty wyższej kwoty. Odwołanie rozpoznane zostało negatywnie. Przyznana tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu kwota 2.708,89 zł została powodowi wypłacona.

Celem oszacowania wartości szkody powód zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu niezależnemu rzeczoznawcy. W sporządzonej na zlecenie powoda opinii koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku oznaczony został na kwotę 7.743,96 zł. Powód poniósł koszty sporządzenia opinii wysokości 369,00 zł. Powód przedłożył pozwanemu fakturę poświadczającą koszt sporządzenia opinii w dniu 11 września 2013 r.

Przed wytoczeniem powództwo powód naprawił uszkodzony pojazd. Do naprawy użył części nowych – w większości nieoryginalnych zamienników zakupionych poza (...) oraz używanych. Naprawy dokonał w lokalnym warsztacie, poza (...) wskazanego powyżej producenta.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że ustalenia stanu faktycznego poczynił w oparciu o dowody w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych, zeznań powoda oraz opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. Z.. Sąd Rejonowy przypomniał, iż w toku procesu powód podnosił, że biegły współpracuje z zakładami ubezpieczeń i celowo zaniża oszacowania kosztów naprawy pojazdów. W związku z powyższym wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności. Sąd pierwszej instancji nie podzielił zastrzeżeń powoda, wskazując, iż z oświadczenia W. Z. wynika, że od kilkunastu lat nie współpracuje z żadnym zakładem ubezpieczeń, wcześniejsze opinie sporządzane przez niego na zlecenie (...) nie dotyczyły rozmiaru szkody, a rekonstrukcji przebiegu wypadków drogowych. Niezależnie od powyższego Sąd pierwszej instancji wskazał, że analiza opinii sporządzonych przez biegłego w niniejszej sprawie nie pozwala na jakiekolwiek zastrzeżenia w zakresie jego obiektywizmu i bezstronności. Z tych względu oddalono wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Podkreślono, że w toku procesu pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności za skutki wypadku z dnia 12 września 2012 r. co do zasady, zatem kwestią kluczową dla rozstrzygnięcia była ocena wysokości szkody poniesionej przez powoda na skutek wskazanego zdarzenia, wyrażająca się wysokością kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd pierwszej instancji oparł się na wnioskach wynikających z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. Z., wedle których wysokość kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu części nowych tzw. alternatywnych tj. zastępczych bez logo producenta auta – z logo producenta części lub bez tego loga, stosując kryterium ich najlepszej jakości i najniższej ceny, jeżeli istnieją, a jeśli nie, to nowych fabrycznie oryginalnych z logo producenta samochodu - powinien opiewać na kwotę 4.436,98 zł. Podkreślono, że wskazane wartości biegły ustalił dla stawek roboczogodziny pracy w wysokości 90 zł za prace blacharsko – mechaniczne i 90 zł za prace lakiernicze, które to stawki są średnimi stosowanymi przez warsztaty specjalizujące się w naprawach powypadkowych pojazdów na lokalnym rynku, gwarantujące prawidłową naprawę pojazdu pozwalającą na przywrócenie stanu technicznego i estetycznego pojazdu do stanu sprzed szkody. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że na żądanie pełnomocników stron biegły ustalił, iż w przypadku dokonania naprawy w (...) pojazdów M., przy użyciu części oryginalnych, z logo M., przy uwzględnieniu stosowanych przez (...) stawek netto 170 zł za prace blacharsko-mechaniczne oraz 175 zł netto za prace lakiernicze koszt naprawy pojazdu opiewałby na kwotę 9.398,91 zł brutto. Z kolei koszt naprawy pojazdu przy użyciu części używanych, przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę pracochłonności i prace blacharsko – lakiernicze na poziomie 90 zł, wahałby się w granicach od 3.660,22 zł do 5.279,06 zł – w zależności od cen zakupu części używanych (k 97-124, 140-143, 195, 196).

Powołując się na wnioski biegłego Sąd pierwszej instancji wskazał dalej, iż z uwagi fakt, że pojazd powoda w dniu zaistnienia szkody był stosunkowo stary – jego wiek przekraczał 15 lat - przy ocenie wysokości kosztów związanych z jego przywróceniem do stanu poprzedniego nie można było brać pod uwagę części oryginalnych z logo M. oraz cen stawek obowiązujących w (...). Po użyciu części serwisowych do naprawy przedmiotowego pojazdu, stan techniczny samochodu uległby znacznej poprawie, a co za tym idzie jego wartość znacznie wzrosłaby w stosunku do wartości sprzed wypadku. Z drugiej strony zastosowanie do naprawy części używanych, pozyskanych z demontażu pojazdów wycofanych z ruchu lub nieznanego pochodzenia nie gwarantowałaby prawidłowego procesu technologicznego naprawy. Części takie nie gwarantowałyby uzyskania pełnej sprawności technicznej i walorów estetycznych auta sprzed szkody. Dlatego też uznano, iż najbardziej miarodajnym dla oceny kosztów naprawy pojazdu powoda będzie użycie części tzw. alternatywnych tj. zastępczych bez logo producenta auta – z logo producenta części bądź bez niego, stosując przy tym kryterium ich najlepszej jakości i najniższej ceny. Wskazano, iż są to najczęściej części renomowanych producentów podzespołów, o wysokiej jakości, których zastosowanie nie wpłynie negatywnie na stan techniczny pojazdu, bezpieczeństwo ani względy wizualne. Są to jednocześnie części dużo tańsze od części tzw. „oryginalnych” z logo marki M.. Nierzadko też są to te same części, które w miejsce logo producenta części (np. B.) są zaopatrzone w logo M. i, jako dużo droższe, stosowane są przez (...). Wszystkie te części są dopuszczone do kalkulacji kosztów naprawy przez system (...).

Opierając się na opiniach pisemnych biegłego oraz wyjaśnieniach złożonych przezeń na piśmie Sąd pierwszej instancji uznał, iż biorąc pod uwagę wiek auta (ponad 15 lat), jego pochodzenie (prywatny import z Niemiec), niepewną przeszłość oraz fakt, iż przed wydaniem orzeczenia pojazd został naprawiony przez powoda w lokalnym warsztacie, przy użyciu w zdecydowanej większości części nieoryginalnych, a częściowo też używanych, wysokość kosztów przywrócenia auta do stanu sprzed wypadku należy określić na kwotę 4.436,98 zł. Jest to wartość przyjęta przez biegłego dla naprawy przy zastosowaniu części nowych tzw. alternatywnych tj. zastępczych, sprzedawanych poza siecią dealerską M., bez logo producenta auta – z logo producenta części lub bez tego loga, stosując kryterium ich najlepszej jakości i najniższej ceny, jeżeli istnieją, a jeśli nie, to nowych fabrycznie oryginalnych z logo producenta samochodu, przy uwzględnieniu średnich stawek za prace stosowanych przez warsztaty specjalizujące się w naprawach powypadkowych pojazdów na lokalnym rynku, gwarantujące prawidłową naprawę pojazdu pozwalającą na przywrócenie stanu technicznego i estetycznego pojazdu do stanu sprzed szkody. W ocenie Sądu pierwszej instancji skoro przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody było możliwe w nieautoryzowanych warsztatach położonych w okolicach miejsca zamieszkania powoda, nieuzasadnionym byłoby podwyższanie kosztów naprawy poprzez przyjmowanie dla ich wyliczenia kosztów roboczogodzin obowiązujących w warsztatach autoryzowanych. Sąd pierwszej instancji przyjął, że szkoda powoda obejmuje również koszty poniesione przez powoda w związku ze zleceniem sporządzenia rzeczoznawcy „prywatnej” opinii w zakresie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu – tj. kwotę 369,00 zł, uznając ostatecznie, że łącznie szkoda opiewa zatem na kwotę 4.805,98 zł (4.436,98 + 369,00 zł). Pozwany wypłacił powodowi przed wytoczeniem procesu 2.708,89 zł, wobec czego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy ustaloną wartością szkody i już wypłaconym świadczeniem tj. 2.097,09 zł (4.805,98 zł – 2.708,89 zł) z ustawowymi odsetkami: co do kwoty 1.728,09 zł (wartość bez kosztów sporządzenia ekspertyzy) – od dnia 16 października 2012 r. (dzień wydania decyzji przez zakład ubezpieczeń) do dnia zapłaty oraz co do kwoty 369,00 zł (koszt ekspertyzy) od dnia 12 października 2012 r. (tj. po upływie trzydziestodniowego terminu od dnia przedłożenia faktury w tym zakresie zakładowi ubezpieczeń art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych) do dnia zapłaty. W pozostałej części Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o zasady odpowiedzialności strony za jego wynik (art. 98 kpc) oraz stosunkowego rozdzielenia kosztów (art. 100 k.p.c.). O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Nadto Sąd pierwszej instancji odstąpił od obciążania powoda pozostałą częścią nieuiszczonych kosztów sądowych.

W apelacji powód A. D. zaskarżył powyższy wyrok w części, to jest co do punktu II, w której oddalono powództwo co do kwoty 3 306,98 zł oraz co do punktu III. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik spraw poprzez błędną wykładnię art. 363 § 1 k.c.

- naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w szczególności w zakresie oceny opinii biegłego,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 217 k.p.c., art. 224 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 232 w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych powoda zawartych w piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2014 r. oraz na rozprawie w dniu 26 listopada 2014 r.

W uzasadnieniu powód wskazał, że Sąd pierwszej instancji niewłaściwie ustalił stan faktyczny sprawy w całości dając wiarę opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż. W. Z.. Wobec licznych uchybień, jakimi dotknięte były opinie biegłego sądowego strona powodowa złożyła wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z alternatywnej opinii innego biegłego sądowego ds. techniki motoryzacyjnej na okoliczność ustalenia rzeczywistej szkody w pojeździe powoda. W ocenie strony powodowej Sąd pierwszej instancji, nie dopuszczając wnioskowanego dowodu z opinii innego biegłego sądowego naruszył art. 217 k.p.c., art. 224 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 232 w zw. z art. 278 k.p.c. Powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego powód wyjaśnił, że „jeżeli treść lub forma dodatkowej opinii biegłego wskazuje, że nie próbuje on przez poszerzenie lub pogłębienie argumentacji przekonać o trafności wniosków i opinii, lecz czuje się dotknięty zgłoszonymi wątpliwościami czy zastrzeżeniami i „usztywnia" swe dotychczasowe stanowisko, kwestię zaś jego zasadności chciałby potraktować przez pryzmat wiary bądź zaufania, zamiast w płaszczyźnie wiedzy, to zasięgnięcie dodatkowe (trzeciej) opinii od tego samego biegłego jest nieracjonalne. W takiej sytuacji Sąd jest obowiązany zasięgnąć opinii innego biegłego" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., sygn. akt II UKN 399/99).

Za nietrafne skarżący uznał twierdzenia Sądu pierwszej instancji, że zastosowanie do wymiany części oryginalnych, w mającym 15 lat samochodzie powoda spowodowałoby wzrost jego wartości w stosunku do wartości sprzed wypadku. Zaznaczono, iż biegły potwierdził w treści opinii, że pozwany w toku likwidacji szkody nie wskazał, iż uszkodzone części w pojeździe powoda nie były oryginalne. Skoro zatem nie zostało udowodnione, że części zamontowane w samochodzie powoda nie były częściami oryginalnymi nie sposób zgodzić się ze stwierdzeniem, że zasadnym jest montaż w samochodzie powoda części zamiennych. Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody nie może polegać na montażu części alternatywnych w zamian uszkodzonych części oryginalnych. Argumentowano, że ceny części alternatywnych są znacząco tańsze, co ewidentnie ma wpływ na wysokość wypłacanych odszkodowań przez zakładach ubezpieczeń. Narzucanie przez ubezpieczyciela naprawy pojazdu z użyciem części alternatywnych (zamienników) jest działaniem nieprawnym, w wyniku którego zobowiązanie wobec poszkodowanego nie zostaje spełnione. Prawo poszkodowanego do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego zawarte w art. 363 § 1 k.c. jest równoznaczne z obowiązkiem uwzględnienia w procesie likwidacji szkody elementów identycznych z tymi, jakie zostały uszkodzone. Decyzja poszkodowanego o naprawie pojazdu częściami oryginalnymi jest jego autonomicznym prawem wynikającym z zasady pełnego odszkodowania zawartej w art. 361 § 2 k.c. Podkreślono, że prawo poszkodowanego do wyboru części potwierdza uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11 oraz postanowienie składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 85/1. Jednocześnie powołując się na szerokie orzecznictwo Sadu Najwyższego, w tym na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r. sygn. Akt III CZP 68/2001 skarżący wskazał, że bez znaczenia powinno pozostawać czy dokonał on naprawy pojazdy w jaki sposób, bowiem wypłata należnego odszkodowania nie powinna nie może być uzależniona od faktu dokonania naprawy pojazdu.

Pozwane Towarzystwo (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia wskazywanych przepisów prawa materialnego i procesowego. Dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i wyprowadzone na ich podstawie wnioski są trafne, wobec czego należało przyjąć je za własne bez potrzeby procesowej ponownego ich przedstawiania w niniejszym uzasadnieniu. Odnieść natomiast należało się jedynie do tych ustaleń i ocen, które zostały zakwestionowane w apelacji.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c., albowiem wbrew twierdzeniom apelacji Sąd pierwszej instancji w sposób wnikliwy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinie biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. Z.. Sąd odwoławczy ocenę tą podziela, zgadzając się z Sądem pierwszej instancji, że w opiniach uzupełniających biegły w sposób pełny ustosunkował się do zastrzeżeń podniesionych przez stronę powodową. Opinia podstawowa oraz opinie uzupełniające biegłego wyczerpywały tezy dowodowe, były logiczne, rzetelne, a przez to wiarygodne. Z opinii tych wynika, że w kalkulacji naprawy nr (...)/(...), która stała się podstawą ustalenia przez Sąd pierwszej instancji wysokości należnego powodowi odszkodowania, użyto części alternatywnych mających oznaczenie PJ, a zatem części o porównywalnej jakości według producenta co część oryginalna przeznaczona do pierwszego montażu. Biegły rzeczywiście w swych opiniach przyznał, że nie było możliwości ustalenia, jakie oznaczenia ( Q, O, PC, P, PJ, ZJ, Z) miały części uszkodzone i zakwalifikowane do wymiany w pojeździe powoda. Następnie jednak logicznie wyjaśnił, że w praktyce dla pojazdów eksploatowanych powyżej 5 lat, a do takich należał pojazd powoda, stosuje się przy naprawie części alternatywne ( co ma odzwierciedlenie w kilkakrotnie większej sprzedaży tych części od sprzedaży części oryginalnych serwisowych). Podkreślił, że samochód powoda to pojazd ponad 15 – letni, zatem naprawa jego przy użyciu części serwisowych, nie jest ekonomicznie uzasadniona.

Wbrew stanowisku apelacji Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów art. 217 k.p.c., art. 224 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego ds. techniki motoryzacyjnej. Wniosek ten zmierzał do ustalenia kosztów naprawy pojazdu powoda przy uwzględnieniu cen części oryginalnych sygnowanych logo producenta marki pojazdu i stawek stosowanych przez (...). Należy zatem zwrócić uwagę, że opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. Z. takie ustalenia zawierała. Biegły wskazał przecież, że koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu do naprawy części zamiennych nowych fabrycznie oryginalnych z logo producenta i stawek za jedną roboczogodzinę pracochłonności w wysokości 170 zł za prace blacharsko – mechaniczne i 175 zł za prace lakiernicze, jakie były stosowane w drugim półroczu 2012 r. przez Autoryzowane Stacje Obsługi pojazdów marki M. położone najbliżej w okolicy miejsca zamieszkania powoda w dniu szkody nie powinny przekraczać kwoty brutto 9398,91 zł ( k. 102). W załączeniu przedłożono kalkulację takiej naprawy nr (...) (...) ( k. 102), której powód nie kwestionował (k. 131). Skoro zatem okoliczności objęte tezą dowodową zostały już wyjaśnione w opinii powołanego biegłego, to Sąd pierwszej instancji wniosek dowodowy powoda słusznie oddalił. Z tych samych względów Sąd odwoławczy nie przychylił się do wniosku zawartego w apelacji o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez dowód z opinii biegłego sądowego do spraw techniki motoryzacyjnej.

Jednocześnie Sąd Rejonowy trafnie uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniona była rezygnacja z ustalenia odszkodowania na podstawie cen części oryginalnych, opatrzonych logo producenta pojazdu i stawek stosowanych przez (...). Prawidłowa wykładnia art. 361 k.c. i art. 363 § 2 k.c. prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawy technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy, w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część , to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła , w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Przy założeniu, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. ( porównaj : postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r., III CZP 85/11, Lex nr 1289199). Powyższe nie oznacza jednak, że w okolicznościach każdej sprawy dla przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu konieczne będzie uwzględnienie części nowych, oryginalnych z logo producenta pojazdu. Niewątpliwie bowiem skutek w postaci przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego można uzyskać również poprzez użycie do naprawy pojazdu części nowych fabrycznie, tzw. alternatywnych, zastępczych, nie oryginalnych producenta, nie serwisowych, jeżeli takie występują ( przy braku części zamiennych zastępczych należy zastosować części nowe fabryczne tzw. serwisowe). Samochód powoda nie jest pojazdem nowym – przeciwnie, jest pojazdem ponad 15 – letnim. Sam powód, dokonując naprawy, nie używał części oryginalnych z logo producenta. Jak wynika z relacji powoda naprawy pojazdu dokonywał z użyciem części o znacznie niższym standardzie, tj. części używanych, uznając, że w ten sposób przywróci pojazd do stanu poprzedniego. W okolicznościach niniejszej sprawy bliższe zasadzie pełnej restytucji niż uwzględnienie cen części oryginalnych z logo producenta będzie więc przyjęcie za punkt odniesienia cen właściwych dla części nowych alternatywnych bez logo producenta.

Z tych względów Sąd odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną. O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. , § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. 2013, poz. 490 j.t. ).