Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak

SSR del. do SO Katarzyna Szafrańska ( spr .)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Czesława Twardowskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2014 r.

sprawy A. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 265 § 1 dkk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 12 stycznia 2015 r. sygn. akt V K 1195/14

I.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk postępowanie przeciwko oskarżonemu A. B. umarza;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz adwokata K. L. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰ / 100 , w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 253/15

UZASADNIENIE

A. B. został oskarżony o to, że w dniu 22 stycznia 1995 roku we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 3.500 złotych w ten sposób, że posługując się podrobionym dowodem rejestracyjnym samochodu A. o numerze rejestracyjnym (...) wprowadził go w błąd odnośnie danych poprzedniego właściciela w/w pojazdu, zatajając jednocześnie, iż w/w pojazd został wprowadzony na terytorium Polski bez uiszczenia opłat celnych, a następnie zawarł z nim umowę sprzedaży w/w pojazdu, na którym podrobił podpis K. S. jako zbywcy, przyjmując w rozliczeniu transakcji własność pojazdu marki V. nr rej (...) o wartości 3.000 złotych oraz dopłatę w gotówce w wysokości 500 złotych, tj. o przestępstwo z art. 286§1 k.k. i art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Po rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 12 stycznia 2015 roku ( w sprawie o sygn. akt VK 1195/14) Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu V Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego A. B. za winnego tego, że w dniu 22 stycznia 1995 r. we W. podrobił dokument w postaci umowy sprzedaży samochodu osobowego A. (...) nr rej. (...) zawartej z D. K., w ten sposób, że podrobił na niej podpis K. S. jako sprzedającej, tj. uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 265§1 dkk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 73§1 i 2 dkk w zw. z art. 74§1 dkk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. L. kwotę 516,60 (w tym 96,60 zł VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

IV.  na podstawie art. 624 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 101§1 pkt 3 i art. 102 k.k polegającą na przedawnieniu karalności zarzucanego oskarżonemu czynu, które nastąpiło po wydaniu przez Sąd I instancji wyroku. Podnosząc tak sformułowany zarzut, powołując się na art. 439§1 pkt 9 w zw. z art. 17§1 pkt 6 k.p.k. obrońca oskarżonego wnosił o:

- uchylenie wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia V Wydział Karny z dnia 12 stycznia 2015 r. zapadłego w sprawie prowadzonej pod sygn. akt V K 1195/14 i umorzenie postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie przeciwko oskarżonemu A. B.

- zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu, oświadczając niniejszym, iż koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w pełni poprawnie, a ustalony przez niego stan faktyczny znajduje pełne potwierdzenie w przedstawionym materiale dowodowym. Kontrola instancyjna dokonana poprzez Sąd Odwoławczy wykazała, że postępowanie dowodowe zostało przez Sąd I instancji przeprowadzone w sposób dokładny, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa A. B. oraz jego winy i odpowiedzialności prawnej. Również dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów oraz subsumpcja zachowania oskarżonego pod odpowiednią normę prawnokarną ma postać w pełni zasadnej. Na tej podstawie należy stwierdzić, że nie budzą wątpliwości finalne ustalenia Sądu Rejonowego prowadzące do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 265§1 dkk. Także orzeczona względem A. B. kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej wobec niego na okres 3 (trzech) lat próby ma charakter właściwej i słusznej przy uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary wynikających z art. 53 k.k.

Niezależnie od powyższego zaskarżony wyrok wymagał zmiany z urzędu, a to z uwagi na wystąpienie w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a mianowicie określonej w art. 17§1 pkt 6 k.p.k. negatywnej przesłanki procesowej, tj. przedawnienia karalności popełnionego przez oskarżonego występku.

Jak słusznie podniósł w apelacji obrońca oskarżonego, przypisany A. B. czyn z art. 265§1 dkk, ulega przedawnieniu zgodnie z dyspozycją art. 101§1 pkt 3 i art. 102 k.k. w terminie łącznie 20 letnim. Oskarżony dopuścił się prawnie relewantnego zachowania w dniu 22 stycznia 1995 roku, w związku z czym do przedawnienia karalności tego przestępstwa doszło w dniu 22 stycznia 2015 roku. W dacie wydania wyroku przez Sąd Rejonowy (tj. w dniu 12 stycznia 2015 roku) czyn przypisany oskarżonemu nie był jeszcze przedawniony. Natomiast stał się on takim w chwili sporządzania przez Sąd I instancji uzasadnienia wyroku, co zostało podkreślone w jego treści. Sąd Rejonowy podniósł, iż z uwagi na normę art. 4 k.k. należało przyjąć wobec oskarżonego kwalifikację względniejszą, wynikającą z poprzedniego stanu prawnego, tj. określoną wart. 265§1 dkk, która przewidywała za popełniony przez niego czyn zagrożenie karą do 5 lat pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 101§1 pkt 3 k.k. karalność tego występku ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia. Okres przedawnienia karalności w tej sprawie uległ przedłużeniu o kolejne 10 lat, na podstawie art. 102 k.k., z uwagi na to, że w okresie wskazanym w art. 101§1 pkt 3 k.k. wszczęto postępowanie karne przeciwko oskarżonemu. W związku z powyższym, należy zaakcentować, iż choć sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, tym samym swoim zachowaniem zrealizował on znamiona przypisywanego mu przestępstwa, w związku z przedawnieniem karalności czynu nie może on być poddany odpowiedzialności karnej.

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie stanowiskiem prawnym, stanowiące negatywną przesłankę procesową przedawnienie karalności podlega badaniu przez Sąd Odwoławczy niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, z uwagi na to, iż jej nieuwzględnienie skutkuje wystąpieniem uchybienia należącego do bezwzględnych przyczyn odwoławczych (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2012r., sygn. akt III KK 38/12, LEX nr 1162702). W przedmiotowej sprawie doszło do przedawnienia karalności popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, z tego względu niniejsze postępowanie zgodnie z normą z art. 17§1 pkt 6 k.p.k. należało umorzyć, a skarżony wyrok uchylić. Nie można natomiast wskazać na jakiekolwiek uchybienie popełnione przez Sąd Rejonowy w tej materii, a to z tego względu, iż czyn, za który A. B. został skazany w dacie wydania wyroku przez ten Sąd nie był jeszcze przedawniony. Okoliczność ta pojawiła się bowiem dopiero na etapie odwoławczym, i z tego względu musiała zostać uwzględniona przez Sąd Okręgowy z urzędu.

Sąd uwzględnił wniosek obrońcy oskarżonego, a zawarty w apelacji i postanowił zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. L. kwotę 516,60 złotych tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. obciążając nimi Skarb Państwa.