Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Wojtkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w B.

przeciwko K. G., W. D., M. G. (1) , L. G.

o zapłatę

na skutek apelacji K. G. i L. G. od wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 9 kwietnia 2013r., sygn. akt I C 537/12

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w punkcie I powództwo oddala;

b)  w punkcie III zasądza od powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. na rzecz pozwanych K. G., W. D., M. G. (1), L. G. kwotę 1150 (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów procesu;

2. oddala apelację w pozostałym zakresie;

3. zasądza od powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. na rzecz pozwanych K. G., L. G. kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu (I) zasądził solidarnie od pozwanych K. G., W. D., M. G. (1) i L. G. na rzecz powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w B. na rzecz powódki kwotę 6 593,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonym od kwot: 6 279,62 zł od dnia 9 marca 2011 r. do dnia zapłaty i od 313,94 zł od dnia 11 maja 2011 r. do dnia zapłaty; (II) oddalił powództwo w pozostałym zakresie, (III) zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1 467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że lokal położony w B. przy ulicy. S. 3B/12, składający się z czterech pokoi, kuchni, łazienki o łącznej powierzchni użytkowej 59,43 m2 zajmują W. D., L. G., K. G. oraz M. G. (1). Prawo do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. posiada pozwana L. G., ale nie jest członkiem spółdzielni.

Powodowa spółdzielnia działa m.in. na podstawie statutu. W § 184 do statutu zapisano, iż „osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, a także w pokrywaniu kosztów centralnego ogrzewania i podgrzewania wody przez uiszczanie comiesięcznych opłat na takich samych zasadach jak członkowie spółdzielni”.

W dniu 26 czerwca 2009 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. podjęła uchwałę w sprawie regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń z użytkownikami lokali za centralne ogrzewanie, Regulamin rozliczania kosztów dostawy ciepła stanowi załącznik do uchwały Rady Nadzorczej (...), który szczegółowo określa zasady rozliczania kosztów ciepła.

Przed Sądem Okręgowym w Szczecinie (sygn. akt I C 713/09) toczyło się postępowanie w sprawie uchylenia uchwały Spółdzielni Mieszkaniowej (...) Rady Nadzorczej nr 3/1/2009 z dnia 26 czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń; po rozpoznaniu sprawy powództwo zostało oddalone.

Powódka zawarła z Przedsiębiorstwem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. umowę przesyłu i dystrybucji ciepła. Przedmiotem umowy było określenie zasad dostarczonego ciepła w gorącej wodzie oraz określenie praw i obowiązków stron. W paragrafie 3 umowo zawarto, iż podstawą rozliczeń finansowych stron z tytułu dostarczonego ciepłą są taryfy zawierające zbiór cen i stawek opłat związanych z zaopatrzeniem w ciepło, zatwierdzone i ogłoszone przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Aneksami z dnia 31 października 2008 r. i 10 listopada 2010 r. wprowadzono zmiany, co do sposobu rozliczeń finansowych stron z dostarczonego ciepła. Częścią umowy jest załącznik nr 1 zlecenie na dostawę ciepła do budynku przy ul. (...) z dnia 1 października 2005 r. oraz z dnia 12 lipca 2011 r., załącznik nr 2 — miejsce dostarczenia i odbioru ciepła, aneks do załącznika nr 2 z dnia 1 października 2005 r., załącznik nr 3 tabela temperatur węzłów cieplnych, załącznik nr 4 określający standardy jakościowe obsługi odbiorców, załącznik nr 5 — eksploatacją układów pomiarowo-rozliczeniowych centralnego ogrzewania. Po każdym zakończeniu sezonu grzewczego powodowa spółdzielnia za pomocą firmy zewnętrznej dokonywała rozliczenia i sporządzała zestawienie. Zestawienie obejmowało także lokal zajmowany przez pozwanych. Dostawca energii cieplnej Przedsiębiorstwo (...) w B. tytułem dostarczonego ciepła oraz przesyłu obciążało odbiorcę powodową spółdzielnię wystawiając na tę okoliczność faktury.

Od 1996 r. w powodowej spółdzielni mieszkaniowej obowiązuje opomiarowany system rozliczania zużycia ciepła z wykorzystaniem liczników ciepła w rozdzielni budynku oraz podzielników elektronicznych ciepła na grzejnikach. Mieszkańcy posiadający lokale w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) uiszczają zaliczki za metr kwadratowy. Po zakończeniu okresu rozliczeniowego dokonywane są odczyty wskazań podzielników i firma zewnętrzna E. P. dokonuje rozliczenia w oparciu o wskazania i regulamin wewnętrzny spółdzielni. Rozliczenia są wysyłane bezpośrednio do mieszkańców. Licznik ciepła w rozdzielni budynku jest podstawą do rozliczenia z dostawcą ciepła kosztów ogrzewania; za 12 miesięcy powód płaci za moc zamówioną, a następnie rozlicza zużyte ciepło według wskazań licznika. Podzielnik, który jest wykorzystywany w systemie rozliczania zużycia ciepła nie jest urządzeniem pomiarowym. Montaż był dokonywany zgodnie z regulaminem. Cena jednostki w poszczególnych blokach może się różnić wysokością.

Po rozliczaniu przez powodową spółdzielnię w latach 2010-2011 pozwani posiadali 3.060 zł dopłaty, w latach 2009-2010 - 5.089,20 zł niedopłaty, w latach 2006-2007 205-59 zł nadpłaty, 2004-2005 322,94 zł dopłaty, w latach 2010-2011 pozwani mieli największą niedopłatę. Pozwani zużyli 102 jednostki rozliczeniowe, gdy mieszkanie podobne (w tym samym pionie) 19 jednostek pomiarowych.

Lokal zajmowany przez pozwanych jest użytkowany przez nich w ten sam sposób od wielu lat. Pozwani znają zasady jakich należy przestrzegać przy zainstalowanych podzielnikach. W lokalu zajmowanym przez pozwanych są zamontowane okna plastikowe. Opłaty za lokal w tym za centralne ogrzewanie były regulowane przez pozwanych systematycznie. Zaległość powstała po rozliczeniu przez powodową spółdzielnię sezonu grzewczego 2009 -2010 oraz 2011. Największe zużycie odnotowano w małym pokoju, zajmowanym przez pozwaną M. G. (1).

Powódka domagała się w niniejszej sprawie kwoty 6 603,56 zł z odsetkami i kosztami postępowania tytułem opłat eksploatacyjnych i za centralne ogrzewanie.

Pozwani kwestionowali to żądanie podnosząc m.in., że niezgodność rozliczeń z obowiązującymi przepisami oraz nieprawidłowości w działaniu urządzeń pomiarowych.

Sąd zważył, że o tym, jakie opłaty mają wnosić do spółdzielni osoby, którym przysługują lokatorskie lub własnościowe spółdzielcze prawa do lokali decydują obecnie przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późn, zm.), dalej u.s.m. Art. 4 ust. 1 u.s.m. nakłada na członka dwa rodzaje obowiązków. Po pierwsze, członek ma pokrywać taką część kosztów związanych z utrzymaniem i eksploatacją jego nieruchomości, jaka pozostaje w proporcji do jego lokalu (tego lokalu, do którego członek posiada spółdzielcze prawa). Opłaty te pokrywają zarówno koszty eksploatacji i utrzymania lokalu używanego bezpośrednio przez danego członka, jak i koszty eksploatacji i utrzymania pozostałych części nieruchomości, o ile oczywiście koszty te nie są pokrywane bezpośrednio przez użytkowników lokali w oparciu o umowy zawarte przez nich z dostawcami usług, lecz są pokrywane za pośrednictwem spółdzielni. Oprócz tego, członek spółdzielni dysponujący spółdzielczym prawem do lokalu (lokatorskim lub własnościowym) uczestniczyć ma w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

Ustawa nie definiuje, co to są koszty eksploatacji i utrzymania nieruchomości. W skład kosztów eksploatacji i utrzymania nieruchomości wchodziły będą wszystkie koszty usług dostarczanych do nieruchomości (dostawy wody, energii, odbioru ścieków, oczyszczania itp.), koszty bieżącej konserwacji, napraw i remontów (wraz z kosztami odpowiedniej dokumentacji i odpowiednimi kosztami administracyjnymi, opłatami lub podatkami), koszty utrzymania i konserwacji urządzeń technicznych położonych w obrębie nieruchomości, zieleni i urządzeń małej architektury, konserwacji i oczyszczania dróg, placów i chodników, podatek od nieruchomości, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów oraz koszty zarządzania nieruchomością (które nie są tożsame ze wszystkimi kosztami funkcjonowania administracji spółdzielni).

Art. 4 ust. 1 u.s.m. nakłada na niebędące członkami osoby dysponujące własnościowymi prawami do lokali (a także na osoby posiadające udziały w takich prawach) takie same obowiązki w zakresie uiszczania spółdzielni opłat związanych z posiadaniem tych praw, jakie przepis art. 4 ust. 1 u.s.m. nałożył na członków, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił nadto, że artykuł 4 ust 6 u.s.m. wskazuje, że osoby dorosłe wspólnie zamieszkujące i prowadzące gospodarstwo domowe są obowiązane uczestniczyć w utrzymaniu lokalu i pokrywaniu kosztów, ich odpowiedzialność jest solidarna. Powtórzeniem wyżej cytowanego przepisu jest § 184 do statutu, w którym zapisano, iż „osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, a także w pokrywaniu kosztów centralnego ogrzewania i podgrzewania. Pozwani nie kwestionowali postanowień statutu.

Rozliczenie kosztów ciepła jest prowadzone w oparciu o opomiarowany system rozliczeń. Wszyscy użytkownicy lokali są zobowiązani do umożliwienia zamontowania podzielników. Koszty dostawy ciepła są rozliczane odrębnie dla każdego budynku lub jego części posiadającej odrębny ciepłomierz po zakończonym okresie rozliczeniowym. Rozliczenia ciepła dokonuje na zlecenie powódki podmiot zewnętrzny. Szczegółowa też on określa co składa się na koszty stałe i koszty zmienne. Uchwała regulująca system rozliczeń była przedmiotem postępowania przed Sądem Okręgowym w Szczecinie (sygn. akt I C 713/09); po rozpoznaniu sprawy powództwo o jej uchylenie zostało oddalone.

Sąd Rejonowy nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanych, iż powódka nalicza opłaty za dostarczone ciepło z pominięciem w tym zakresie obowiązujących przepisów. Zgodnie z art. 3 ust. 13 ustawy prawo energetyczne odbiorcą jest każdy kto otrzymuje lub pobiera paliwa na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym. W myśl zaś art. 5 ust. 1 i 3 prawo energetyczne dostarczenie paliw lub energii odbywa się na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji, Powódka, wykazała, iż taka umowę posiada - zawarła z Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. w B. umowę przesyłu i dystrybucji ciepła. Z umowy jasno wynika, iż podstawą rozliczeń finansowych stron z tytułu dostarczonego ciepłą są taryfy zawierające zbiór cen i stawek opłat związanych z zaopatrzeniem w ciepło, zatwierdzone i ogłoszone przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż pozwani nie mogą osobiście zawrzeć umowy na dostawę ciepła z przedsiębiorstwem energetyki cieplnej. Odbiorca ciepła rozlicza się z przedsiębiorstwem energetyki cieplnej na podstawie układów pomiarowo-rozliczeniowych zainstalowanych na przyłączach węzłów cieplnych. Odczyty układu pomiarowo-rozliczeniowego wskazują ilość zużytego ciepła w GJ pobranego na potrzeby całego budynku i z tej ilości ciepłą odbiorca rozlicza się z przedsiębiorstwem. Układy pomiarowe ciepła zainstalowane przez powódkę w poszczególnych lokalach pełnią rolę jedynie podzielników ciepła. W myśl art. 45a ust. 9 pr. energetyczne właściciel lub zarządca budynku ma obowiązek określenia metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale użytkowe co też powodowa spółdzielnia uczyniła poprzez podjęcie uchwały i załącznika w postaci regulaminu. Ustalając, iż metodą przy rozliczaniu dostawy ciepła w wypadku powodowej spółdzielni będzie system zainstalowanych podzielników ciepła. Kwestie dotyczące wewnętrznego regulaminu rozliczeń (właściciel, zarządca budynku) określa art. 45a ust. 10 i 11 pr. energetyczne oraz nakłada na osoby nie będące odbiorcami a zamieszkałe w lokalach obowiązek udostępnienia mieszkania celem zainstalowania urządzeń pomiarowych do rozliczania dostarczonego ciepła.

Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanych, iż „nie wiedzą skąd” wzięła się wysokość rachunków za centralne ogrzewanie i eksploatację. Pozwani na wniosek pozwanej L. G. otrzymali zestawienie opłat ze centralne ogrzewanie i eksploatację. Mogli się swobodnie zapoznać z wysokością poszczególnych składników składających się na całość kwoty do zapłaty. Nie potrafili też udowodnić, iż naliczenie opłat za centralne ogrzewanie i eksploatację zostało dokonane błędnie. W zasadzie nie przedłożyli żadnych dowodów oraz nie wnosili o powołanie dowodów, które faktycznie mogły wzbudzić wątpliwości co do prawidłowości dokonanych odczytów i naliczeń. Sąd dostrzegł, iż skoro pozwani mieli świadomość, iż podzielniki zainstalowane w ich lokalu działały wadliwie, winni zgłosić powyższe do powodowej spółdzielni. Uwzględniając, zatem powyższe Sąd stwierdził, iż pozwani nie zdołali w toku postępowania wykazać swoich racji. Powódka, zaś wykazała, iż jej stanowisko znajduje odzwierciedlenie w przedłożonym materiale dowodowym.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art.481 § 1 i 2 k.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znalazło podstawę w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art.99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wnieśli pozwani K. G. i L. G., zaskarżając go w części uwzględniającej powództwo i zarzucając Sądowi pierwszej instancji nie rozpoznanie istoty sprawy, nie uwzględnienie, iż ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. nakłada ciężar dowodu na zarządcę a także nie uwzględnienie, iż wyrokiem wydanym w sprawie I C 713/09 Sąd oddalił powództwo z powodu braku legitymacji procesowej strony powodowej.

Pozwani podnieśli, iż uchwała dotyczące rozliczeń jest nieważna. Zarzucili, iż rozliczenie zużycia ciepła w ich przypadku było nieprawidłowe.

W odpowiedzi na apelację pozwanych powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych okazała się uzasadniona.

W ocenie Sądu Odwoławczego słusznym okazał się podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 6 k.c.

Przepis art. 6 k.c. wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wynikiem tego materialnoprawnego uregulowania jest procesowy obowiązek wynikający z treści przepisu art. 232 k.p.c., wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których strony wywodzą skutki prawne.

W procesie o zapłatę należności z tytułu opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w części przypadającej na dany lokal stosuje się ogólne reguły prawa cywilnego a zatem także stosuje się zasadę rozkładu ciężaru dowodzenia. To strona występująca z żądaniem zapłaty winna wykazać swoje roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Spółdzielnia zatem powinna wykazać, że pozwani zużyli ciepło w określonej wysokości i wartości, a wyliczenie należności jest prawidłowe.

Sąd Rejonowy przywołał prawidłowo przepisy prawa stanowiące materialnoprawną podstawę żądania powódki, w świetle których pozwani byli obowiązani do uiszczenia opłat eksploatacyjnych przypadających na ich lokal mieszkalny. Podstawę do obciążania ich kosztami eksploatacyjnymi, wśród których – jak prawidłowo wskazał Sąd pierwszej instancji – są także koszty dostarczania energii cieplnej, stanowią przepisy art. 4 ust. 11 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 ze zm.) a także przepis art. 184 ust. 1 Statutu Spółdzielni a nadto zasady rozliczenia kosztów dostawy ciepła uchwalone przez Radę Nadzorczą Spółdzielni. Zasady dokonywania rozliczeń przez Spółdzielnię, która zawiera umowę z dostawcą muszą uwzględniać także przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.). Zgodnie z art. 45 a ust. 8 wymienionej ustawy koszty zakupu ciepła, o których mowa w ust. 2, rozlicza się w części dotyczącej ogrzewania, stosując metody wykorzystujące: (a) dla lokali mieszkalnych i użytkowych: wskazania ciepłomierzy, wskazania urządzeń wskaźnikowych niebędących przyrządami pomiarowymi w rozumieniu przepisów metrologicznych, wprowadzonych do obrotu na zasadach i w trybie określonych w przepisach o systemie oceny zgodności, powierzchnię lub kubaturę tych lokali, (b)dla wspólnych części budynku wielolokalowego użytkowanych przez osoby, o których mowa w ust. 2, powierzchnię lub kubaturę tych części odpowiednio w proporcji do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali. Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w tym budynku, tak aby wybrana metoda, uwzględniając współczynniki wyrównawcze zużycia ciepła na ogrzewanie, wynikające z położenia lokalu w bryle budynku przy jednoczesnym zachowaniu prawidłowych warunków eksploatacji budynku określonych w odrębnych przepisach, stymulowała energooszczędne zachowania oraz zapewniała ustalanie opłat, o których mowa w ust. 4, w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie i przygotowanie ciepłej wody użytkowej (art. 45a ust. 9). Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego wprowadza wybraną metodę, o której mowa w ust. 9, w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła przeznaczonego na ogrzewanie tego budynku i przygotowanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie poprzez instalację w budynku, zwanego dalej "regulaminem rozliczeń"; regulamin rozliczeń podaje się do wiadomości osobom, o których mowa w ust. 2, w terminie 14 dni od dnia jego wprowadzenia do stosowania (art. 45 a ust. 10 ustawy).

W niniejszej sprawie obowiązywanie w powodowej Spółdzielni systemu rozliczeń według wskazań podzielników było niesporne. Powódka w celu wykazania, iż przysługuje jej wobec pozwanych roszczenie w dochodzonej wysokości odwołała się do zawartej umowy o dostawę energii cieplnej, do faktur za sprzedaż ciepła powódce oraz do komputerowych wydruków niepodpisanych jednak poświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, z których ma wynikać obciążenie lokatorów, w tym pozwanych określonymi kosztami zużycia według wskazania podzielników.

W zestawieniach odnotowano, że zużycie ciepła w lokalu pozwanych drastycznie wzrosło począwszy od sezonu grzewczego 2009-2010 roku. Zużycie miało być blisko czterokrotnie wyższe od najwyższego zużycia w innym lokalu (k.148). W sezonie 2010-2011 zużycie również odbiegało w sposób znaczący od przeciętnego. (k.151). Powódka nie przedłożyła żadnych innych dokumentów w tym pochodzących od firmy zewnętrznej, która dokonywała odczytów i rozliczeń, z których wynikałoby, jaki w rzeczywistości odczyt nastąpił w lokalu pozwanych. Pozwana nie przedłożyła także żadnych dowodów wskazujących na to kiedy i jakie podzielniki zamontowano w lokalu pozwanych i czy spełniają one odpowiednie normy. W sytuacji kwestionowania przez pozwanych wysokości odczytów, obowiązkiem powódki było wykazanie, iż nastąpił taki a nie inny odczyt i że jest on prawidłowy. Wykazania, że urządzenie pomiarowe działało prawidłowo. Najbardziej wiarygodnym dowodem w tym zakresie byłaby opinia biegłego, który stwierdziłby prawidłowość działania podzielników i prawidłowość odczytu i rozliczenia. Powódka takiego wniosku dowodowego nie złożyła. Samo zaś odwoływanie się do jej prywatnych wydruków oraz wezwań do zapłaty w sytuacji kwestionowania przez pozwanych roszczenia tak co do zasady jak i wysokości, uznać należy za niewystarczające.

Pozwani zakwestionowali prawidłowość działania podzielników. Zakwestionowali również prawidłowość przedstawionych rozliczeń, sporządzonych przez osobę trzecią, a zatem zaprzeczyli prawdziwości dokumentu, na podstawie którego powódka obciążył pozwanych dochodzona pozwem kwotą. W tej sytuacji prawdziwość dokumentu prywatnego (wysokość poboru ciepła i rozliczenie) powinna udowodnić powódka, gdyż to ona w tym procesie z rozliczeń korzystała. Na obowiązek ten wprost wskazywał przepis art. 253 k.p.c. Powódka poprzestała jednak tylko na swoich twierdzeniach, nie zaoferowała żadnych dowodów, dla wykazania prawidłowości rozliczenia. Przedstawione faktury dowodzą tylko tego ile powódka zapłaciła za ciepło pobrane w nieruchomości, w której pozwani maja swój lokal. Nie wykazała dalszych konsekwencji, a mianowicie tego jaka kwota z opłaconych kosztów ogrzania całej nieruchomości obciąża pozwanych i czy na pewno wpłacane przez nich zaliczki nie pokryły kosztów dostawy ciepła do ich lokalu. Przy tak rozległych zarzutach pozwanych, jak już wspomniano, jedynym sposobem wykazania zasadności roszczenia było zawnioskowanie dowodu z opinii biegłego. Regulamin na który powołuje się powódka, nie zwalniał jej z dowodzenia w procesie. Powódka zatem nie sprostała obowiązkowi wynikającemu z treści art. 232 k.p.c. Nie przeprowadziła w procesie dowodów, za pomocą których mogła udowodnić fakty, z których wywodziła skutki prawne, a więc tym samym nie sprostała ciężarowi dowodu wynikającemu z treści art. 6 k.c. Powództwo podlegało oddaleniu w całości, co do wszystkich pozwanych, odpowiedzialnych solidarnie. Wyrok zaskarżyli tylko pozwani K. G. i J. G.. Sąd Okręgowy po dokonaniu oceny zasadności powództwa stwierdził, w oparciu o przepis art. 378 § 2 k.p.c. , iż należy orzekać w sprawie również na korzyść pozwanych W. D. i M. G. (2), którzy wyroku nie zaskarżyli, a będący przedmiotem zaskarżenia obowiązek zapłaty jest wspólny dla wszystkich pozwanych z racji solidarnego zasądzenia należności.

Biorąc pod uwagę powyższe, działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że powództwo oddalił. Konsekwencją powyżej zmiany była również zmiana w zakresie kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym zakończonym uchyleniem wyroku Sądu pierwszej instancji z dnia 13 grudnia 2011 r. Pozwanym, którzy wygrali spór w całości należał się zwrot poniesionych kosztów, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej, ustalonej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2013r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm). oraz opłata sądowa od apelacji. Orzeczenie o tych kosztach zawarte zostało w punkcie I litera b).

W punkcie 2 Sąd orzekł o kosztach niniejszego postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od powódki na rzecz pozwanych kwotę 250 zł, stanowiącą uiszczoną opłatę sądową od apelacji, obliczoną na podstawie art. 28 pkt 3 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 90, poz. 594 ze zm.).