Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Wieja

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SR. del. do SO Roman Chorab (spr.)

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 roku

sprawy D. M.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Kamiennej Górze

z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt VIII K 21/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. M.uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. L. kwotę 420 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60 złotych tytułem zwrotu podatku od towarów i usług,

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 647/14

UZASADNIENIE

D. M.został oskarżony o to , że :

I.  w dniu 19 grudnia 2012 r. w J. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. dokonał kradzieży z włamaniem do komórki A. K. usytuowanej przy posesji nr (...) w ten sposób , że po wybiciu szyby okiennej z wnętrza komórki dokonał w celu przywłaszczenia trzech pianek montażowych nieustalonych marek o łącznej wartości 100 złotych na szkodę wyżej wymienionego pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze sygn. akt II K 39/10 za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności , którą odbył w okresie od 15 maja 2011 r. do dnia 15 marca 2012 r. , gdyż został przedterminowo warunkowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 15 marca 2012 r. sygn. akt V Kow 459/12

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64§ 1kk.

II.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt. I działając wspólnie i w porozumieniu z A. M.w realizacji z góry powziętego zamiaru usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do mieszkania A. K.przy posesji nr (...) w ten sposób , że uderzając pięściami w okno próbował w nim wybić szybę , a wobec niepowodzenia usiłował posłużyć się drewnianym kołkiem , który jednak jak się okazało był przymarznięty , lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec spłoszenia przez pokrzywdzonego , czym działał na szkodę A. K. , przy czym czynu tego dopuścił się warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze sygn. akt II K 39/10 za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności , którą odbył w okresie od 15 maja 2011 r. do dnia 15 marca 2012 r. , gdyż został przedterminowo warunkowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 15 marca 2012 r. sygn. akt V Kow 459/12

tj. o czyn z art. 13 § k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 21 października 2014 r. w sprawie sygn. akt VIII K 21/ 04:

I.  oskarżonego D. M.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynów opisanych w pkt. I i II części wstępnej wyroku przy przyjęciu , że dopuścił się ich wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przy czym skradzione z komórki pianki montażowe miały łączną wartość 33,90 zł. eliminując zapis w zakresie opisu II czynu „a wobec niepowodzenia usiłował posłużyć się drewnianym kołkiem, który jednak jak się okazało był przymarznięty” oraz przyjmując , że obu czynów dopuścił się będąc uprzednio skazanym m.in. za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę jednostkową 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności , objęta następnie karą łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat , zarządzonej następnie do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 10.02.2011 r. w sprawie sygn. akt II Ko 18/11, uznając , że stanowią one wypadek mniejszej wagi , to jest czynów stanowiących występki z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 1k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy przyjęciu , że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. , przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec D. M.obowiązek naprawienia szkody w całości , zasądzając od niego na rzecz A. K. kwotę 33,90 zł.,

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. L. kwotę 619,92 zł, w tym kwotę 115,92 stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił D. M.od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa , w tym nie wymierzył mu opłaty.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego D. M.na jego korzyść.

W złożonym środku odwoławczym obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 § pkt. 2 k.p.k. polegający na oddaleniu wniosku dowodowego o zwrócenie się do (...) w K. , w którym oskarżony przebywał w okresie od dnia 19.12.-21.12.2012 r. o udostępnienie karty informacyjnej leczenia szpitalnego na okoliczność jakie leki były podawane oskarżonemu , w dniu w którym został wypisany ze szpitala , podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego wynika , iż w dniu przesłuchania przyjmował leki , zaś okoliczność ta ma istotne znaczenie dla treści wyjaśnień oskarżonego składanych w postępowaniu przygotowawczym;

II.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 § pkt. 5 k.p.k. polegający na błędnym przyjęciu , iż wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychiatry na okoliczność ustalenia , czy oskarżony w chwili przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym miał zachowaną pełną świadomość ze względu na przyjmowane w tymże dniu leki w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania , podczas gdy okoliczność ta ma istotne znaczenie dla treści wyjaśnień oskarżonego składanych w postępowaniu przygotowawczym;

III.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 § pkt. 5 k.p.k w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. polegającym na bezpodstawnym przyjęciu , iż wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii psychiatrycznej dotyczącej pokrzywdzonego na okoliczność postrzegania przez świadka i przekazywania spostrzeżeń w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania , podczas gdy fakt cierpienia przez pokrzywdzonego na schizofrenię powoduje powstanie poważnych wątpliwości co do jego stanu psychicznego, zdolności postrzegania i odtwarzania przez niego spostrzeżeń, która to okoliczność wymaga wiadomości specjalnych , ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz uzasadnia przesłuchanie pokrzywdzonego z udziałem biegłego lekarza psychiatry;

IV.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

- dokonanie dowolnej oceny z zeznań pokrzywdzonego A. K. oraz przyznanie im waloru wiarygodności w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego , podczas gdy pokrzywdzony wskazał , iż cierpi na schizofrenię oraz zaniki pamięci , a która to okoliczność zgodnie z zasadami logiki , wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego winna świadczyć o braku mocy dowodowej zeznań tegoż pokrzywdzonego;

- dokonanie dowolnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu sądowym oraz przyznanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonych wyłącznie w postępowaniu przygotowawczym podczas gdy Sąd ferując wyrok skazujący winien kształtować swe przekonanie w oparciu o całość materiału dowodowego ujawnionego w toku całego postępowania;

V.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia , polegający na błędnym przyjęciu , iż to oskarżony dokonał zarzucanych mu czynów , podczas gdy brak jest bezpośrednich , jednoznacznych dowodów wskazujących na obecność oskarżonego w miejscu i w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu;

Ewentualnie w sytuacji nie uwzględnienia powyższych zarzutów na podstawie art. 438 pkt. 3 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu , iż oskarżony popełnił dwa przestępstwa , podczas gdy zachowania oskarżonego polegające na dokonaniu kradzieży z włamaniem nastąpiły w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , stanowiące jeden czyn zabroniony kwalifikowany z art. 12 k.k. , która to okoliczność ma wpływa na wymiar kary wymierzonej wobec oskarżonego;

II.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności , podczas gdy rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa , właściwości i warunki osobiste sprawcy , a zwłaszcza cele wychowawcze kary uzasadniają wymierzenie kary łagodniejszej zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. art. 437 § 2 kpk. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego w zakresie stawianych zarzutów oraz zawartych w niej wniosków nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozpoznając przedmiotowa sprawę Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe nie dopuszczając się przy tym żadnych błędów procesowych , przeprowadzone dowody poddał zaś następnie szczegółowej ocenie , która w żadnym razie nie stanowi oceny dowolnej lecz mieści się w granicach dozwolonej oceny swobodnej , o jakiej stanowi przepis art. 7 kpk.

Zgodnie ze wskazaną zasadą , sąd orzekający ma obowiązek ocenić przeprowadzone dowody zgodnie z kryteriami obiektywnymi tj. kierując się zasadami logiki , wiedzy i doświadczenia życiowego.

W sytuacji , gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów , Sąd orzekający w ramach sędziowskiej swobody dowodów winien ocenić wiarygodność tychże dowodów , przy czym przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego , a więc mieści się w ramach oceny swobodnej , gdy:

a.  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy ( art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art. 2 § 2 k.p.k. ) ,

b.  stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść , jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 k.p.k. ),

c.  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( art. 424 §1 pkt. 1 k.p.k. ) (wyrok SN 22. 02. 1996 r. sygn. akt II KRN 199/95).

W świetle powyższego nie do przyjęcia są twierdzenia obrońcy , iż Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu sądowym i przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym wyłącznie w postępowaniu przygotowawczym podczas gdy Sąd ferując wyrok skazujący winien kształtować swe przekonanie w oparciu o całość materiału dowodowego ujawnionego w toku całego postępowania.

Chybiony jest tym samym zarzut obrońcy oskarżonego jakoby Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia , polegający na błędnym przyjęciu , iż to oskarżony dokonał zarzucanych mu czynów , podczas gdy brak jest bezpośrednich , jednoznacznych dowodów wskazujących na obecność oskarżonego w miejscu i w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu.

Przechodząc natomiast do chronologicznego ustosunkowania się do zarzutów obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy wskazuje:

całkowicie chybione okazały się zarzuty w pkt. I i II apelacji obrońcy oskarżonego , które łącznie w konsekwencji zmierzały do wykazania , iż przed przesłuchaniem oskarżonego D. M., w postępowaniu przygotowawczym , w tym samym dniu , podczas pobytu w szpitalu przyjął on leki przeciwbólowe wskutek czego ,jego złożone w tym samym dniu wyjaśnienia nie mogły być uznane za wiarygodne. Jak wynika bowiem z kolejnej informacji w tym przedmiocie , uzyskanej już bezpośrednio przez Sąd Okręgowy od Powiatowego (...)w K. w dniu wypisu , ze szpitala - D. M. nie podawano żadnych leków.

Odnośnie zarzutu (w pkt. III) a mianowicie obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 § pkt. 5 k.p.k w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § k.p.k. polegającym na bezpodstawnym przyjęciu , iż wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii psychiatrycznej dotyczącej pokrzywdzonego ( A. K.) na okoliczność postrzegania przez świadka i przekazywania spostrzeżeń w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania , podczas gdy fakt cierpienia przez pokrzywdzonego na schizofrenię powoduje powstanie poważnych wątpliwości co do jego stanu psychicznego, zdolności postrzegania i odtwarzania przez niego spostrzeżeń, która to okoliczność wymaga wiadomości specjalnych , ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz uzasadnia przesłuchanie pokrzywdzonego z udziałem biegłego lekarza psychiatry-również nie zasługiwał na uwzględnienie. Fakt bowiem , że dana osoba cierpi na chorobę psychiczną nawet pod postacią schizofrenii , automatycznie nie dyskwalifikuje jej zeznań. To Sąd I instancji mając bezpośredni kontakt z daną osobą zeznającą w charakterze świadka jest w stanie po szeroko przyjętym zachowaniu tej osoby ( sposób relacjonowania faktów , wysławiania się itd. ) powziąć uzasadnione wątpliwości czy dana osoba rzeczywiście ma problemy ze zdolnością postrzegania i odtwarzania swoich spostrzeżeń. W przypadku podjętych wątpliwości , niewątpliwie Sąd I Instancji miał możliwość na te okoliczności skorzystania z opinii biegłego lekarza specjalisty. Skoro Sąd Rejonowy z takiej możliwości nie skorzystał to oznacza to po prostu, że takich wątpliwości nie powziął.

Nie sposób również nie zauważyć , iż argumentem przemawiającym za niesłusznością zarzutu obrońcy w wyżej wskazanym zakresie jest fakt , że pokrzywdzony – A. K. , kilkakrotnie w niniejszym postępowaniu składał zeznania charakterze świadka i treść tych zeznań jest konsekwentna , logiczna , a mało tego treść tych zeznań znajduje uzupełnienie i potwierdzenie w zeznaniach innych osób , w tym wyjaśnieniach samego oskarżonego D. M.w których przyznawał się on do stawianych mu zarzutów. Nawet gdy zostały ujawnione pewne nieścisłości w kolejnych zeznaniach A. K. ( odnośnie udziału w zdarzeniu trzeciego z braci M. , wartości skradzionych rzeczy z komórki ), w sposób logiczny i przekonujący rozbieżności te wyjaśnił.

Powyższe uwagi odnoszą się również do treści zarzutu podanego przez obrońcę oskarżonego w pkt IV jego apelacji, przy czym podkreślenia wymaga fakt , że Sąd I instancji w sposób przekonujący uzasadnił z jakich powodów dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu przygotowawczym , a jakich powodów odmówił tej wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przed sądem.

Odnosząc się do kolejnego z zarzutów pisemnej apelacji obrońcy oskarżonego , jakoby Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia , polegający na błędnym przyjęciu , iż to oskarżony dokonał zarzucanych mu czynów , podczas gdy brak jest bezpośrednich , jednoznacznych dowodów wskazujących na obecność oskarżonego w miejscu i w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu , wskazać należy na dowody które właśnie w sposób oczywisty i jednoznaczny wskazują na obecność D. M.w miejscu i w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sam oskarżony D. M. będąc przesłuchany zaledwie w drugim dniu po dokonanych przestępstwach na powyższe okoliczności złożył szczegółowe wyjaśnienia w których podał istotne dla sprawy okoliczności dotyczące jego udziału w tym zdarzeniu. Powyższe okoliczności potwierdziły się w treści zeznań jego brata K. M. który był przesłuchany również w tym samym dniu. Jeśli do tego dodać zeznania pokrzywdzonego , których treść wzajemnie potwierdza i uzupełnia wyjaśnienia/zeznania braci M. , których A. K. dobrze zna , to nie może być cienia wątpliwości , że D. M.brał udział w obu zarzucanych mu czynach.

Powoływanie się natomiast na zeznania takich świadków jak P. N. czy też J. J. absolutnie nie może stanowić o nieobecności D. M.na miejscu zdarzenia. P. N. bowiem , co nie podlega wątpliwości , był w stanie upojenia alkoholowego , a rzeczą oczywistą jest , że osoby w takim stanie mają zaburzenia świadomości i poważne problemy z odtworzeniem rzeczywistości z chwili kiedy były pod wpływem alkoholu , co niewątpliwie w tej sprawie miało miejsce. Natomiast J. J. , rzeczywiście jak zeznał , nie widział osoby która tuż przed próbą włamania się do mieszkania pokrzywdzonego pukała do jego drzwi , ale to , że do tych drzwi pukał A. M.wynika z wyjaśnień oskarżonego , który wprost podał , że skoro z komórki nie udało zabrać im się żadnych cennych rzeczy postanowili włamać się do mieszkania po uprzednim sprawdzeniu czy nie ma w nim pokrzywdzonego. Zatem to pukającego do drzwi pokrzywdzonego – A. M. widział świadek J. J..

Dalej , zdaniem Sądu Okręgowego także kolejne zarzuty obrońcy oskarżonego zarzucające błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu , iż oskarżony popełnił dwa przestępstwa , podczas gdy zachowania oskarżonego polegające na dokonaniu kradzieży z włamaniem nastąpiły w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , stanowią jeden czyn zabroniony kwalifikowany z art. 12 k.k. , która to okoliczność wpływa na wymiar kary wymierzonej wobec oskarżonego , oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności , podczas gdy rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy , a zwłaszcza cele wychowawcze kary uzasadniają wymierzenie kary łagodniejszej zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnośnie pierwszej kwestii , iż czyn popełniony przez oskarżonego D. M.winien być zakwalifikowany w zw. z art. 12 k.k. nie mógł być zaaprobowany , skora sam oskarżony wskazał , że najpierw postanowił dokonać włamania do komórki pokrzywdzonego , a kiedy jednak okazało się , że po zbiciu szyby w tej komórce , nie udało się wejść do jej środka , a udało się zabrać jedynie bezwartościowe dla sprawców pianki montażowe , wówczas powstał zamiar włamania się do mieszkania pokrzywdzonego w poszukiwaniu cenniejszych rzeczy. Zatem prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął , że oskarżony dopuścił się dwóch odrębnych przestępstw , a jedynie w ciągu przestępstw w rozumieniu przepisu art. 91 § 1k.k.

Odnośnie drugiej z podnoszonych kwestii i tzn. rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego D. M.orzeczonej kary pozbawienia wolności , również z takim zarzutem nie sposób się zgodzić. Wprawdzie faktycznie osk. D. M.po włamaniu się do komórki pokrzywdzonego zabrał jedynie trzy pianki budowlane o niewielkiej wartości zaledwie 33.90 zł , ale należy pamiętać, że zrobił to tylko dlatego , że po pierwsze sprawcom nie udało się wejść do środka , a przez okno nie mogli zabrać już innych cennych rzeczy. Po wtóre sprawcy usiłowali dostać się również do mieszkania pokrzywdzonego i gdyby nie jego , we właściwym czasie interwencja z pewnością z tego mieszkania ( gdyby tam się dostali ) zabrali by znacznie cenniejsze ( które jak podawał pokrzywdzony posiadał ) rzeczy. W związku z powyższym to , że D. M.skradł przedmioty o tak małej wartości nie jest absolutnie jego zasługą , a stało się to przyczyn od niego zupełnie niezależnych opisanych w uzasadnieniu sądu rejonowego.

Nie sposób również nie zauważyć , iż D. M.zarzucanych mu czynów dopuścił się już w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Zważywszy więc, że wymierzona osk. D. M.kara pozbawienia wolności nie zawiera elementów rażącej niewspółmierności , to zaskarżony wyrok jako w całości prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy na podstawie art. 437 § 1 kpk. , uznając zarazem apelacje obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

Podstawą zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. L. stosownej kwoty tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym wraz ze stosowną kwotą tytułem stawki VAT był przepis § 14 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163 poz.1348 ).

Zważywszy , że oskarżony D. M.nie posiada żadnego majątku i w chwili obecnej przebywa w zakładzie karnym odbywając karę pozbawienia wolności w innej sprawie oraz , że czeka go do odbycia kolejna kara bezwzględnego pozbawienia wolności , Sąd Okręgowy, stosownie do brzmienia przepisu art. 624 § 1 kpk. zwolnił tego oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.