Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej - Więsyk

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Anna Padrak

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 roku w Lublinie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury pomostowej

na skutek odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 4 marca 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżona decyzję i ustala A. M. prawo do emerytury pomostowej począwszy od dnia 4 stycznia 2015 roku.

Sygn. akt VII U 619/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 marca 2015 roku, Znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz art. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 237, poz. 1656) odmówił A. M. prawa do emerytury pomostowej, z uwagi na to, że wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych zgodnie z art. 4 w związku z art. 49 organ rentowy nie zaliczył okresy pracy wnioskodawcy od dnia 3 września 1993 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku, ponieważ pracodawca nie potwierdził faktu wykonywania przez skarżącego pracy wymienionej w załączniku nr 1 i 2 do ustawy o emeryturach pomostowych. Nadto organ wskazał na brak informacji czy Spółka z o.o. (...) jest następcą prawnym Zakładów (...) (decyzja – k. 61 akt rentowych).

W odwołaniu A. M. nie zgodził się z powołaną decyzją i wnosił o jej zmianę poprzez przyznanie emerytury pomostowej z uwagi na fakt spełnienia przez niego wszystkich po temu warunków, w tym pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych z uwagi na zatrudnienie w charakterze operatora chłodnictwa w (...) Sp. z o.o. w M., który to zakład był następcą prawnym (...) (odwołanie – k. 2 – 3 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 4v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

A. M., urodzony (...), w dniu 2 stycznia 2015 roku złożył wniosek o emeryturę pomostową. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie pozostaje w stosunku pracy oraz że po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonuje pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz znajdujących się w aktach Zakładu, organ ustalił łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 30 lat, 1 miesiąca i 1 dnia, tj. 29 lat, 4 miesięcy i 13 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy i 18 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych w myśl art. 4 w związku z art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o. w wymiarze 14 lat, 3 miesięcy i 3 dni (okoliczności bezsporne).

A. M. został zatrudniony z dniem 3 września 1993 roku w (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 15 marca 1994 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na jednoosobowym stanowisku operatora chłodnictwa. Od dnia 16 marca 1994 roku podstawę zatrudnienia stanowiła umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Zakład składał się z 52 komór chłodniczych o różnej skali temperatur od plus 2 stopni do minus 30 stopni Celsjusza, w których składowano mięso i przetwory. Praca ubezpieczonego polegała na bezpośrednim sterowaniu instalacją chłodniczą w związku z koniecznością utrzymywania właściwych parametrów urządzeń chłodniczych. W ramach wykonywanych obowiązków korygował pracę urządzenia w taki sposób, aby nie dopuścić do zadziałania zaworu bezpieczeństwa. Zajmował się obsługą stacji sprężarek chłodniczych oraz stacji sprężarek powietrznych, znajdujących się w jednym pomieszczeniu, przedzielonym stacją oporową, i napędzanych amoniakiem. Nie mógł dopuścić do wzrostu ciśnienia ponad wartości maksymalne. W zakresie obowiązków skarżącego leżała również obsługa instalacji gazowej na propan. Opisana obsługa polegała tylko na sterowaniu i spisywaniu parametrów pracy wszystkich komór co godzinę, co zajmował około 22 minut. Remonty przeprowadzał podmiot zewnętrzny. Prace świadczył w systemie zmianowym. W trakcie jej wykonywania był narażony na stężenie substancji toksycznych w postaci amoniaku i wybuchowych w postaci propanu. Zdarzało się, że świadczona praca wymagała wchodzenia do komór chłodniczych w celu przywrócenia sprawności chłodnic powietrza. Z dniem 1 stycznia 1996 roku powierzono skarżącemu obowiązki brygadzisty działu chłodniczo – elektrycznego. W okresie zatrudnienia był uprawniony do dodatku z tytułu uciążliwych warunków dla zdrowia w wysokości 10 % najniższego wynagrodzenia. Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z dniem 10 lutego 1997 roku.

Ubezpieczony ukończył kurs obsługi i konserwacji urządzeń chłodniczych. W okresie zatrudnienia spełniał dodatkowe wymagania kwalifikacyjne w zakresie gospodarki energetycznej i był uprawniony do prowadzenia eksploatacji instalacji wentylacyjnych i chłodniczych, pomp, ssawów, wentylatorów, dmuchaw, sprężarek i instalacji sprężonego powietrza, stacji uzdatniania wody od 7 do 1,6 mega paskala, urządzeń, sieci i instalacji gazowych oraz aparatury kontrolno – pomiarowej i urządzeń automatycznej regulacji tych urządzeń i instalacji, instalacji wentylacyjnych, klimatyzacyjnych i chłodniczych do 1,6 mega paskala.

Podmiot zatrudniający był zaliczony do zakładów zwiększonego ryzyka ze względu na rodzaj substancji niebezpiecznych i kategorie substancji niebezpiecznych znajdujących się w zakładzie, tj. amoniak, propan i olej opałowy.

W okresie od 1996 roku do 31 grudnia 2014 roku ubezpieczony prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą.

(umowy o pracę, pismo ws. powierzenia obowiązków brygadzisty, pismo ws. podwyższenia wynagrodzenia, zaświadczenia kwalifikacyjne, świadectwo ukończenia kursu – akta osobowe – k. 24 a.s.; świadectwo pracy – k. 45 – 46 a.r.; pismo Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej – k. 16 a.s.; wyjaśnienia i zeznania A. M. – k. 21 – 22 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie. Sąd nie dał natomiast wiary świadectwu wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 2 czerwca 2004 roku, wystawionemu przez (...) Sp. z o.o. w M., w zakresie w jakim dokument ten potwierdzał zatrudnienie skarżącego na stanowisku brygadzisty działu chłodniczo – elektrycznego. W tym bowiem zakresie pozostaje w sprzeczności z dokumentacją zawartą w aktach osobowych ubezpieczonego, z której wynika, że na wskazanym stanowisku pozostawał do końca zatrudnienia, tj. do dnia 10 lutego 1997 roku. Sąd obdarzył również wiarą zeznania ubezpieczonego w zakresie w jaki wskazywały na zakres obowiązków i warunków w jakich były wykonywane w okresie objętym sporem. Skarżący dokładnie opisała wykonywane przez siebie czynności. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Również organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w zasadność przyjętej przez Sąd oceny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. M. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o. od dnia 3 września 1993 roku do dnia 10 lutego 1997 roku, w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 8 dni, jako pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2012 roku, poz. 637 z zm.) – zwanej dalej ustawą emerytalną, celem ustalenia, czy legitymuje się on 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 4 pkt 2 w związku z art. 49 pkt 2 i pkt 3 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 4 ustawy emerytalnej prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5 - 12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku;

2)  ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3)  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4)  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5 - 9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5)  przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6)  po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7)  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Zasadnicze znaczenie na gruncie cytowanego przepisu ma okoliczność, że przewidziane w nim przesłanki nabycia prawa do emerytury pomostowej powinny się ziścić łącznie.

Bezspornym było, że ubezpieczony spełnia warunki z pkt 1, 3, 4, 5 i 7 cytowanego przepisu. Ubezpieczony bowiem urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku, tj. (...) roku, osiągnął wiek wynoszący co najmniej 60 lat, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym 30 lat, 1 miesiąca i 1 dzień, przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej przez okres 14 lat, 3 miesięcy i 3 dni oraz nie pozostaje w stosunku pracy.

W tym miejscu należy wskazać, że niezależnie od przedstawionych wyżej wymagań kolejną niezbędną przesłanką nabycia prawa do emerytury pomostowej jest legitymowanie się wymaganym co najmniej 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze oraz wykonywanie przez ubezpieczonego po dniu 31 grudnia 2008 roku prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej, tj. prac związanych z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywanych w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku, których wykaz określa załącznik nr 1 do ustawy.

Porównanie treści art. 4 pkt 5 z treścią art. 4 pkt 6 ustawy emerytalnej prowadzi do wniosku, że osoba ubiegająca się o prawo do emerytury pomostowej powinna wykazać fakt wykonywania przez siebie pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze zarówno w okresie poprzedzającym wejście w życie reformy systemu ubezpieczeń społecznych, tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku, jak i w dacie wejścia w życie przepisów komentowanej ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 2009 roku. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w sposób niebudzący wątpliwości potwierdziło, że wnioskodawca warunku przewidzianego w pkt 6 cytowanego przepisu nie spełnił. Jak bowiem ustalono wnioskodawca po dniu 31 grudnia 2008 roku w ogóle nie świadczył pracy w ramach stosunku pracy, prowadził natomiast działalność gospodarczą. Nie legitymuje się również stażem pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze w wymiarze wymaganym w pkt 2 powołanego przepisu.

Wobec nie spełnienia przez ubezpieczonego w sposób łączny warunków do przyznania emerytury pomostowej przewidzianych w art. 4 ustawy emerytalnej należało rozważyć możliwość ustalenia ubezpieczonemu prawa do świadczenia na podstawie art. 49. Zgodnie z jego treścią prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1)  po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2)  spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1 - 5 i 7 i art. 5 - 12;

3)  w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Jak wynika z cytowanego przepisu warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 i 49 ustawy emerytalnej jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu tej ustawy lub przepisów dotychczasowych, tj. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy emerytalnej, a więc po 1 stycznia 2009 roku. W przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych, co miało miejsce w niniejszej sprawie, i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy w warunkach szczególnych według poprzednio obowiązujących przepisów, to może nabyć prawo do "nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu aktualnie obowiązujących przepisów, tj. art. 3 ust. 1 ustawy emerytalnej (wyrok Sądu Najwyższego z 13 marca 2012 roku, II UK 164/11). Oznacza to, że art. 49 w miejsce warunku z art. 4 pkt 6 wprowadza wymaganie, aby zainteresowany spełniał w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 2009 roku) warunek posiadania co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 159/13). Innymi słowy, brak podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej takiemu ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych dziś nie może być kwalifikowany w ten sposób. Nie spełnia przesłanki określonej w przepisie art. 49 pkt 3 ubezpieczony, którego dotychczasowy okres pracy nie jest okresem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1 ustawy emerytalnej. Jeśli więc prace wykonywane przez uprawnionego we wskazywanych przez niego okresach nie były pracami w szczególnych warunkach w rozumieniu aktualnie obowiązujących przepisów, tj. art. 3 ust. 1 , to ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do emerytury pomostowej. Podsumowując określenie "okres pracy w szczególnych warunkach, w rozumieniu art. 3 ust. 1" zawarte w art. 49 pkt 3 ustawy o emeryturach pomostowych oznacza okres pracy wskazany w art. 3 ust. 1 tej ustawy bez wliczania do niego okresów pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ustawy FUS (wyrok Sądu Najwyższego z 4 września 2012 roku, I UK 164/12).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach organu rentowego i osobowych ubezpieczonego oraz jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c., pozwoliło ustalić w sposób pewny, że w okresie zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. od dnia 3 września 1993 roku do dnia 10 lutego 1997 roku, w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 8 dni, wykonywał pracę w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy emerytalnej. Jak bowiem ustalono w okresie objętym sporem praca ubezpieczonego polegała na bezpośrednim sterowaniu instalacją chłodniczą w związku z koniecznością utrzymywaniu właściwych parametrów urządzeń chłodniczych. W ramach wykonywanych obowiązków korygował pracę urządzenia w taki sposób, aby nie dopuścić do zadziałania zaworu bezpieczeństwa. Zajmował się obsługą stacji sprężarek chłodniczych oraz stacji sprężarek powietrznych, znajdujących się w jednym pomieszczeniu, przedzielonym stacją oporową, i napędzanych amoniakiem. Nie mógł dopuścić do wzrostu ciśnienia ponad wartości maksymalne. W zakresie obowiązków skarżącego leżała również obsługa instalacji gazowej na propan. Opisana obsługa polegała tylko na sterowaniu i spisywaniu parametrów pracy wszystkich komór co godzinę, co zajmował około 22 minut. W trakcie jej wykonywania był narażony na stężenie substancji toksycznych w postaci amoniaku i wybuchowych w postaci propanu. Zdarzało się, że świadczona praca wymagała wchodzenia do komór chłodniczych w celu przywrócenia sprawności chłodnic powietrza. Nadto ustalono, że ubezpieczony ukończył kurs obsługi i konserwacji urządzeń chłodniczych oraz że w okresie zatrudnienia spełniał dodatkowe wymagania kwalifikacyjne w zakresie gospodarki energetycznej i był uprawniony do prowadzenia eksploatacji instalacji wentylacyjnych i chłodniczych, pomp, ssawów, wentylatorów, dmuchaw, sprężarek i instalacji sprężonego powietrza, stacji uzdatniania wody od 7 do 1,6 mega paskala, urządzeń, sieci i instalacji gazowych oraz aparatury kontrolno – pomiarowej i urządzeń automatycznej regulacji tych urządzeń i instalacji, instalacji wentylacyjnych, klimatyzacyjnych i chłodniczych do 1,6 mega paskala.

Dodatkowo podmiot zatrudniający był zaliczony do zakładów zwiększonego ryzyka ze względu na rodzaj substancji niebezpiecznych i kategorie substancji niebezpiecznych znajdujących się w zakładzie, tj. amoniak, propan i olej opałowy.

Okoliczności te w pełni usprawiedliwiają wniosek o tym, że praca wykonywana przez skarżącego była pracą w szczególnym charakterze określoną w załączniku nr 2 do ustawy emerytalnej pod pkt 13, tj. pracą przy bezpośrednim sterowaniu procesami technologicznymi mogącymi stwarzać zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej ze skutkami dla bezpieczeństwa publicznego. W tym miejscu należy wskazać na treść wyjaśnień udzielonych przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dotyczących niektórych rodzajów prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, udzielonych w związku z zapytaniami ubezpieczonych i płatników składek. Otóż w odniesieniu do określonego powyżej rodzaju pracy ustalonego w niniejszym postępowaniu wskazano jako warunki niezbędne i przesądzające o możliwości zakwalifikowania prac do "prac przy bezpośrednim sterowaniu procesami technologicznymi mogącymi spowodować zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej ze skutkami dla bezpieczeństwa publicznego", tj. zaliczenie danego zakładu (instalacji) do kategorii dużego (ZDR) lub zwiększonego (ZZR) ryzyka wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska oraz rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 31 stycznia 2006 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie rodzajów i ilości substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje o zaliczeniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku albo do zakładu o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej oraz wykonywanie pracy polegającej na bezpośrednim sterowaniu, to jest pracy wykonywanej przez osoby wyspecjalizowane w obsłudze urządzeń, maszyn i instalacji, niezbędne do zapewnienia pełnej kontroli parametrów sterowanych urządzeń (a nie ich naprawiania lub konserwowania). Podniesiono, że dotyczy to pracowników, których zadaniem jest reagowanie na odchylenia (poza dopuszczalne granice) parametrów sterowanego procesu/instalacji, przed zadziałaniem automatyki zabezpieczeniowej lub podejmowanie działań korygujących tak, aby nie dopuścić do wystąpienia poważnej awarii. Ustalony w niniejszym postępowaniu stan faktyczny w zakresie charakteru pracy ubezpieczonego w pełni odpowiada powołanym wskazaniom, co choć nie ma wiążącego charakteru dla Sądu, to niewątpliwie pozwala na odpowiadającą w jak najpełniejszym stopniu ocenę charakteru zatrudnienia skarżącego w kontekście stosowanych przepisów ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że ubezpieczony spełnił warunek określony w art. 49 pkt 2 ustawy emerytalnej, tj. spełnił ostatni z warunków określonych w art. 4 czyli posiadania co najmniej 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Łączny bowiem staż pracy w tak kwalifikowanych warunkach wynosił 17 lat, 8 miesięcy i 11 dni, przy uwzględnieniu przyjętego przez organ rentowy tak kwalifikowanego stażu pracy w wymiarze 14 lat, 3 miesięcy i 3 dni (w rozumieniu ustawy emerytalnej) oraz ustalonego w niniejszym postępowaniu w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 8 dni (w rozumieniu ustawy emerytalnej). Tym samym ubezpieczony spełnił również warunek określony w pkt 3 powołanego przepisu, tj. w dniu wejścia w życie ustawy (na dzień 1 stycznia 209 roku) miał wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury pomostowej od dnia 4 stycznia 2015 roku, tj. od dnia osiągnięcia wieku 60 lat życia. W tym bowiem dniu spełnił wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.