Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 1486/13 z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. przeciwko Miastu Ł. zasądził od Miasta Ł. na rzecz powoda kwotę 8.803,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 2.623,50 zł od dnia 16 listopada 2013 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 2.915,00 zł od dnia 28 listopada 2013 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 1.632,40 zł od dnia 26 marca 2014 roku do dnia zapłaty

oraz kwotę 1.244,35 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 1 sentencji) i oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2 sentencji).

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) roku nr 23. W skład tej nieruchomości wchodzi lokal oznaczony nr (...), o powierzchni 58,30 m ², który był najmowany przez L. G., z którą wspólnie zamieszkiwał P. G.. Z uwagi na zaległości w zapłacie czynszu wystąpiono z powództwem o eksmisję wskazanych wyżej osób. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 31 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt I C 494/11 nakazał ich eksmisję, orzekając jednocześnie o przysługującym uprawnieniu do lokalu socjalnego. Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 roku strona powodowa wystąpiła o realizację wyroku w zakresie przydzielenia lokalu socjalnego byłym lokatorom. Do chwili orzekania stosowny lokal nie został przyznany. Były najemca, ani zamieszkujące z nim osoby nie wnoszą żadnych opłat za korzystanie z zajmowanego przez siebie lokalu. Możliwa do uzyskania stawka czynszu za zajmowany przez byłego najemcę lokal w okresie do października 2013 roku wynosiła 5,00 zł, co w skali miesiąca dawało kwotę 291,50 zł, od listopada 2013 roku – 7,00 zł, co w skali miesiąca dawało kwotę 408,10 zł. Pismem z dnia 12 listopada 2013 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania za okres od listopada 2010 roku do grudnia 2012 roku.

Powyższy stan faktyczny, w większości bezsporny, Sąd Rejonowy ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów. Co do wysokości możliwego do uzyskania za przedmiotowy lokal czynszu Sąd oparł się na niekwestionowanych twierdzeniach strony powodowej. Podkreślił, że wskazane stawki nie są wygórowane i odpowiadają średnim stawkom stosowanym na (...) rynku.

Co do pozostałej części żądania tj. należności za media Sąd wskazał, że szkoda odpowiada należnościom poniesionym z tego tytułu przez właściciela nieruchomości na rzecz dostawców i dla jej wykazania niezbędne jest przedstawienie stosownych rachunków. Rozliczenie ryczałtowe jako jedynie hipotetyczne oparte na prognozach i z góry przyjętych założeniach nie odzwierciedla bowiem faktycznie poniesionych kosztów. W tej sytuacji – w ocenie Sądu meriti - nie może być podstawą do obciążenia strony pozwanej. Sąd Rejonowy uznał za niewystarczające dla rozstrzygnięcia zgodnie z żądaniem powoda, a co za tym idzie niewiarygodne, zawarte w rozliczeniach wyliczenia opłat niezależnych od właściciela. Wskazał, że o ile można przyjąć, że stosowne zawiadomienia kierowane były do lokatorów, o tyle faktyczna wielkość straty powoda w odniesieniu do wysokości opłat za wywóz nieczystości stałych, za wodę i ścieki obciążających byłego lokatora lokalu nr (...), nie znalazła potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym w sprawie. Do sprawy nie zostały bowiem złożone żadne faktury z rozliczeń z firmami zajmującymi się wywozem śmieci, odbierającymi ścieki, dostarczającymi wodę, nadto nie wskazano ile osób mieszka w nieruchomości, czy są tam lokale opomiarowane, jeśli tak to ile, a zatem nie było możliwości zweryfikowania jak przedstawia się ostateczne rozliczenie tych kosztów. Przedłożone zestawienie – w ocenie Sądu Rejonowego - jest zatem gołosłowne. Dlatego też przedstawione przez powoda wyliczenia w zakresie dostarczania wody, wywozu śmieci, odprowadzania nieczystości, wobec stanowiska pozwanego – kwestionującego te wielkości - Sąd uznał za nieudowodnione, jako nie dające się zweryfikować w oparciu o przedstawiony materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy uznał, że żądanie pozwu zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo. Wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie jest kwestionowana zasada odpowiedzialności pozwanego wynikająca z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego (art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 471 k.c.). Podkreślił, że odpowiedzialność ta, aktualizuje się w razie łącznego spełnienia dwóch przesłanek: niedostarczenia przez Gminę lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego i nadal w związku z tym zajmującej lokal dotychczasowy oraz powstanie określonej ustawą szkody. Wskazał, że bezsporne było, iż w niniejszym wypadku w stosunku do byłych najemców nieruchomości zarządzanej przez powódkę, w związku z orzeczeniem eksmisji, ustalono, iż przysługuje im prawo do lokalu socjalnego, a lokal taki – pomimo złożonego wniosku nie został zapewniony, w związku z czym nadal zajmowali oni przedmiotowy lokal, nie uiszczając związanych z tym kosztów. Zatem - również i druga przesłanka została spełniona – wystąpiła szkoda.

Sąd Rejonowy stwierdził, że pozostaje jednak kwestia wysokości szkody, zaś cały spór sprowadzał się do zakresu odpowiedzialności pozwanego. Wskazał, że strona powodowa wystąpiła do Miasta Ł. z wnioskiem o złożenie eksmitowanej osobie oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego już w kwietniu 2012 roku, a zatem od tego czasu strona pozwana winna zabezpieczyć lokal socjalny dla rodziny G., czego w okresie objętym pozwem nie uczyniła. Sąd Rejonowy podzielił przy tym zarzut pozwanego, iż żądanie zasądzenia odszkodowania za okres poprzedzający wezwanie do dostarczenia lokalu nie jest uprawnione. Wskazał, że przesądzając okres od kiedy pozwana gmina powinna odpowiadać za swoje zaniechanie należy mieć na względzie, iż przepis art. 18 ust. 5 u.o.p.l. mówi o osobie uprawnionej do otrzymania lokalu socjalnego. Podobnie też w przepisie art.14 ust.1 u.o.p.l., ustawodawca nakłada na sąd obowiązek – w razie orzeczenia opróżnienia lokalu – orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, bądź orzeczenia o braku takiego uprawnienia. Ustawodawca mówi, więc wyraźnie o prawie osoby eksmitowanej, a nie o obowiązku gminy. Prawo danej osoby do otrzymania lokalu socjalnego istnieje niezależnie od tego czy będzie toczyła się sprawa o opróżnienie lokalu, czy też nie, jeżeli tylko spełnia ona przesłanki ustawowe do nabycia takiego prawa (może np. dobrowolnie opróżnić zajmowany lokal). Orzeczenie sądu w tym przedmiocie ma charakter orzeczenia ustalającego prawo i z chwilą uprawomocnienia strona uprawniona może skutecznie żądać jego realizacji, a podmiot zobowiązany winien je zrealizować. Dodał, że jak wskazał Sąd Okręgowy w Łodzi w analogicznej sprawie (sygn. akt III Ca 825/10 oraz III Ca 808/10), gdyby założeniem ustawodawcy było nałożenie na gminy obowiązku dostarczania lokalu socjalnego bez względu na wolę w tej materii uprawnionego, to ustawodawca posłużyłby się jakimś imperatywnym zwrotem np. „gmina występuje z ofertą zawarcia umowy po uprawomocnieniu się orzeczenia”. Realizacja jednak określonego prawa podmiotowego jest wyłączną wolą uprawnionego bądź podmiotu, który ma ustawowe upoważnienie lub stwierdzone przez sąd prawo do wystąpienia o realizację cudzego uprawnienia. Obligatoryjne zaś rozwiązanie byłoby chybione i nieracjonalne, gdyż po wydaniu wyroku, a przed jego uprawomocnieniem mogą zajść okoliczności unicestwiające prawo byłego lokatora do otrzymania lokalu socjalnego (np. właściciel może zawrzeć z nim nową umowę najmu) i powodowałoby to konieczność wywoływania kolejnych postępowań. Prawo do lokalu socjalnego nie jest prawem bezterminowym, nabytym na wieczność prawem skutecznym względem wszystkich, lecz pewnym prawem ściśle osobistym, które ma chronić osoby znajdujące się w trudnych warunkach przed utratą mieszkania i wygasające z chwilą nabycia prawa do jakiegokolwiek innego lokalu. Niewątpliwie na gminie ciąży obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego, który jest obowiązkiem wynikającym z jej funkcji publicznoprawnych, niemniej jednak nie można pominąć faktu, iż realizacja tego obowiązku następuje na drodze cywilnoprawnej tj. w drodze zawarcia umowy najmu, czyli czynności prawnej dwustronnej, do której niezbędne jest współdziałanie obu równorzędnych stron i trudno żądać od gminy, aby miała inicjować sama zawarcie takiej umowy bez woli uprawnionego, tym bardziej, że może w ogóle nie mieć wiedzy o tym, że sąd ustalił, iż komuś przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 i 3 u.o.p.l., w sprawie o opróżnienie lokalu zawiadamia się gminę, która może wstąpić do udziału w sprawie w charakterze interwenienta. Jest to jednak wyłącznie uprawnienie procesowe gminy nie tworzące żadnego obowiązku czy przymusu brania udziału w postępowaniu. Gmina może nie brać udziału w żadnym postępowaniu i nie wiedzieć o powstaniu obowiązku zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, dopóki zainteresowany nie wystąpi do niej o realizację swego uprawnienia. Nie ma bowiem żadnego przepisu, który nakładałby na gminy obowiązek z urzędu rejestrowania tego rodzaju uprawnionych, ani też przepisu nakładającego na gminę obowiązek zawierania umowy bezzwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia ustalającego taki obowiązek. Podsumowując, Sąd I instancji stwierdził, że aby istniała możliwość zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego to uprawniony, bądź podmiot mający prawo wystąpić o realizację tego prawa musi wystąpić do Urzędu Miasta właściwej gminy. Dopiero więc wówczas, gdy – mimo wystąpienia do gminy uprawnionego podmiotu o przyznanie lokalu socjalnego – lokal taki nie zostanie przyznany, można mówić o zawinionym zaniechaniu gminy (w rozumieniu przepisu art. 417 k.c.) rodzącym odpowiedzialność odszkodowawczą.

Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie stosowny wniosek złożony został dopiero w kwietniu 2012 roku, zatem żądanie zasądzenia odszkodowania już od miesiąca lutego 2012 roku nie mogło być uwzględnione.

Sąd I instancji uznał, że wysokość możliwego do uzyskania czynszu w okresie objętym pozwem nie była sporna i sumarycznie odpowiadała należności 8.803,30 zł {9 m-cy 2012 r x 291,50 zł, 10 m-cy 2013 r x 291,50 zł, 2 m-ce 2013 r X 408,10 zł, 6 m-cy 2014 r x 408,10 zł} i taką też kwotę zasądził.

W zakresie odszkodowania z tytułu poniesionych opłat niezależnych od właściciela, tj. kosztów dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i ciekłych Sąd I instancji wskazał, że w powyższym zakresie odszkodowanie jest co do zasady należne (art. 18 ust. 1 i ust. 3 w zw. z art. 9 ust. 5 ustawy z 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. nr 71, poz. 733), nie jest to stanowisko odosobnione, wręcz należy wskazać, iż jest ono już ugruntowane w orzecznictwie, o czym świadczą orzeczenia w wielu sprawach np.: I C 633/10, I C 254/09, I C 491/10, I C 612/10, które znalazły w tym zakresie aprobatę w II instancji. Jednak w przedmiotowej sprawie strona powodowa nie przedłożyła dowodów pozwalających na zweryfikowanie prawidłowości dokonanych przez siebie rozliczeń. Podkreślił, że strona powodowa dochodząc określonej kwoty winna udowodnić nie tylko sam fakt, że świadczenie się jej co do istoty należy, ale także i jego wysokość. Wobec nieudowodnienia wysokości szkody w tej części powództwo zostało oddalone.

Od zasądzonych kwot Sąd meriti zasądził odsetki na podstawie art. 481 § 1 k.c. szczegółowo uzasadniając od jakich dat są one należne.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. Wskazał, że koszty poniesione przez powódkę wyniosły 1.745,00 zł. Koszty poniesione przez stronę pozwaną obejmowały tylko – wynagrodzenie pełnomocnika. Wysokość wynagrodzeń pełnomocników stron została ustalona na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wskazał, że strona powodowa wygrała proces w 83 % ( z żądanych 10.534,70 zł zasądzone zostało 8.803,30 zł) i w takim zakresie należy się jej zwrot kosztów. Strona pozwana wygrała w proces w 17 %, zatem po dokonaniu kompensacji daje to kwotę 1.244,35 zł, którą została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda.

Od powyższego wyroku apelację wniosła strona powodowa, zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo co do kwoty 1.069,20 zł - stanowiącej odszkodowanie za opłaty niezależne od właściciela za okres od kwietnia 2012 roku do czerwca 2014 roku, obejmujące koszty dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i ciekłych – tj. w zakresie punktu 2.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego wyroku, w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., art. 224 k.p.c. i art. 232 k.p.c. poprzez pominięcie wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności bez przeprowadzenia wnioskowanego przez stronę powodową postępowania dowodowego, w tym dowodu z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości poniesionej przez powoda szkody tj. opłat związanych z używaniem lokalu nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) roku, nr 23, niezależnych od właściciela tj. kosztów dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i ciekłych, dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. akt I C 494/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydziałem Cywilnym – na okoliczność wysokości poniesionej przez powoda szkody,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego w szczególności art. 18 ust. 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego w zw. z art. 361 k.c. polegające na niezastosowaniu tych przepisów do zaistniałego stanu faktycznego.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że w piśmie z dnia 20 grudnia 2013 roku został zgłoszony wniosek o dołączenie do akt sprawy i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. akt I C 494/11 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydziału Cywilnego, w tym m.in. umowy najmu z lokatorką, wyroku eksmisyjnego, aneksów do umowy najmu - na okoliczność wysokości poniesionej straty, który Sąd I instancji pominął. Podniósł, że w toku postępowania pierwszoinstancyjnego (w pismach z dnia 17 marca 2014 roku i z dnia 14 lipca 2014 roku) został zgłoszony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości na okoliczność poniesionej przez stronę powodową szkody, który również został pominięty. Podniósł, że brak przeprowadzenia wnioskowanych dowodów spowodował, że stan faktyczny nie został wyjaśniony w sposób dostateczny, co doprowadziło do częściowego oddalenia powództwa. Podkreślił, że zasądzona na rzecz powoda kwota nie odpowiada rzeczywiście poniesionym przez stronę powodową stratom. Nadto wskazał, że w trakcie rozprawy zastrzeżenie do protokołu dotyczące naruszenia przepisów postępowania nie zostało zgłoszone z uwagi na fakt, że w sytuacji gdy Sąd nie wypowie się o zgłoszonym w trakcie postępowania wniosku dowodowym, brak jest podstaw do zgłaszania takiego zastrzeżenia i takie postępowanie Sądu może być przedmiotem skutecznego zarzutu. Podkreślił, że Sąd I instancji nie rozstrzygnął o dopuszczeniu lub oddaleniu zgłoszonych wniosków dowodowych.

W konsekwencji skarżący wniósł o:

a)  zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej punktu 2 poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego odszkodowania w wysokości 1.069,20 zł tytułem zwrotu należnych powodowi opłat, niezależnych od powoda tj. kosztów dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i płynnych, wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 752,40 zł (odpowiadającej należności za opłaty za media za okres od kwietnia 2012 roku do października 2013 roku) od dnia 28 listopada 2013 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 158,40 zł (odpowiadającej należności za opłaty za media za okres od listopada 2013 roku do lutego 2014 roku) od dnia 26 marca 2014 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 158,40 zł (odpowiadającej należności za opłaty za media za okres od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku) od dnia 17 lipca 2014 roku do dnia zapłaty

alternatywnie wniósł

b)  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Skarżący wniósł ponadto o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację podniósł, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń, konsekwencją których – w zaskarżonej apelacją części – mogło być wyłącznie oddalenie powództwa. Wskazał, że w zakresie oddalonej części roszczenia powód nie wykazał nie tylko wysokości roszczenia, ale i samego faktu uiszczania opłat niezależnych od właściciela za okres objęty pozwem. Podkreślił, że zarówno fakt uiszczania opłat jak i ich wysokość wymagają udowodnienia.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 28 stycznia 2015 roku pełnomocnik strony powodowej popierał apelację i złożone wnioski dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do przypisywanego Sądowi I instancji naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego wyroku, w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., art. 224 k.p.c. i art. 232 k.p.c. poprzez pominięcie wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności bez przeprowadzenia wnioskowanego przez stronę powodową postępowania dowodowego, w tym dowodu z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości poniesionej przez powoda szkody tj. opłat związanych z używaniem lokalu nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) roku, nr 23, niezależnych od właściciela tj. kosztów dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i ciekłych oraz dowodów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. akt I C 494/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydziałem Cywilnym – na okoliczność wysokości poniesionej przez powoda szkody.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego na wstępie należy zauważyć, że obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach procesu (art. 3 k.p.c.), zaś ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy obciąża stronę, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6). Zasadą jest, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zd. 1 k.p.c.).

W niniejszym postępowaniu reguły rozkładu ciężaru dowodu przemawiają za tym, że to na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania spełnienia się przesłanek, stanowiących podstawę prawną żądania. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że powód nie sprostał temu zadaniu w zakresie będącym przedmiotem apelacji. Powód wnosił o dopuszczenie dowodów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. akt I C 494/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydziałem Cywilnym – na okoliczność wysokości poniesionej szkody. Powód jednak nie wskazał konkretnych dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach powoływanej sprawy, w taki sposób, aby możliwe było ich przeprowadzenie. Jak bowiem wynika z utrwalonego orzecznictwa dowodem w sprawie nie mogą być akta innej sprawy, a jedynie znajdujące się w nich dokumenty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 1997 r. I CKN 42/96, LEX 29107 i z 13 stycznia 2011 r. III CSK 94/10 LEX 738402). Natomiast, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76) rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Sąd I instancji nie miał obowiązku poszukiwania dowodów w sprawie czy też prowadzenia domysłów, które z dokumentów powoływanych akt mają być dowodami w sprawie. Sąd Okręgowy nie neguje, że strona może zgłosić dowód z dokumentu znajdującego się w aktach innej sprawy, lecz obowiązana jest wówczas określić co to za dokument, w aktach jakiej sprawy się znajduje i na której karcie tych akt oraz wskazać fakty podlegające udowodnieniu przy pomocy tego dowodu. Zgłoszony przez stronę powodową przed Sądem I oraz II instancji wniosek o dopuszczenie dowodu z akt sprawy I C 494/11(k 3,k. 38,k. 90) nie odpowiadał powyższym wymaganiom. Nie tylko bowiem nie wskazano w nim, które dokumenty znajdujące się w aktach tej sprawy mają być środkiem dowodowym, lecz nie określono również jakie fakty mają być stwierdzone przy pomocy tych konkretnych dowodów, oprócz ogólnikowego stwierdzenia, że dowód ten zgłaszany jest na okoliczność wysokości poniesionej szkody.

Nadto wbrew twierdzeniom zawartym w pozwie w aktach sprawy I C 494/11 brak jest jakiejkolwiek umowy najmu z L. G., oraz aneksów, z których wynikałaby wysokość opłat należnych za lokal. W aktach tych znajduje się natomiast decyzja Nr (...) o przydziale lokalu zamiennego (zresztą złożona też do akt sprawy – k. 44-45).

Podobnie nieuzasadniony jest zarzut niedopuszczenia przez Sąd meriti dowodu z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości poniesionej przez powoda szkody tj. opłat związanych z używaniem lokalu nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) roku, nr 23, niezależnych od właściciela - kosztów dostawy wody, wywozu nieczystości stałych i ciekłych (wniosek – k. 49, k. 70). Strona powodowa nie złożyła żadnych dokumentów, które mogłyby być poddane analizie biegłego, a które świadczyłyby o poniesieniu przez stronę powodową opłat eksploatacyjnych związanych z lokalem nr (...), położonym w Ł. przy ulicy (...) roku, nr 23. Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Wykazanie, że powód poniósł opłaty za media za L. G. nie wymaga wiadomości specjalnych. Wskazać należy, że w aktach sprawy znajdują się wyłącznie zestawienia należności sporządzone przez samą stronę, bez jakikolwiek dokumentów źródłowych, które umożliwiałyby biegłemu sprawdzenie prawidłowości złożonych zestawień. Oprócz zestawień administratora, które wskazują wyliczenie żądanych kwot z tytułu opłaty za wodę i wywóz nieczystości strona powodowa nie złożyła do akt szczegółowego rozliczenia wysokość opłat należnych w związku z dostarczaniem wody, odprowadzaniem ścieków i wywozem śmieci. Nie złożono również żadnej dokumentacji potwierdzającej poniesienie kosztów mediów przez stronę powodową.

Jeszcze raz podkreślić należy, że strona powodowa nie wykazała zarówno faktu dokonania zapłaty za media, jak również sposobu ich rozliczenia. Nie złożyła żadnej dokumentacji, poza własnymi zestawieniami, która wykazałyby realnie poniesioną szkodę w zakresie objętym apelacją.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy oddalił powyższe wnioski dowodowe strony powodowej, ponowione w złożonej apelacji. Należy dodać, że fakt braku wydania przez Sąd meriti postanowienia oddalającego powyższe wnioski dowodowe pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, uznając ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym za prawidłowe, Sąd Okręgowy w pełni je podziela i przyjmuje za własne.

Kontrolując zaskarżony wyrok w aspekcie stawianego mu zarzutu wadliwego zastosowania prawa materialnego, w szczególności art. 18 ust. 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733) w zw. z art. 361 k.c., polegającego na niezastosowaniu tych przepisów, należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w procesie subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepisy prawa.

Wbrew stanowisku apelującego Sąd I instancji przyjął, że nie ma żadnych podstaw, by ograniczać odszkodowanie należne właścicielowi w drodze apriorycznego założenia, że co do zasady nie może ono obejmować nieuiszczonych należności związanych z dostawą mediów do mieszkania zajmowanego przez osoby, którym przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego. Wskazać należy, że nowelizacja przepisu art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów w związku z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego na gruncie przywołanej regulacji nakazuje dostrzec tendencję do wyłączenia ograniczeń zakresu odszkodowania należnego właścicielowi od gminy ponoszącej odpowiedzialność in solidum z osobą zajmującą lokal (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008r., III CZP 46/08, LEX nr 437195, w którym stwierdzono, że: „roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów (…) w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości”). Powyższe zapatrywanie znajduje pełne oparcie w treści przepisu ust. 5 art. 18 cytowanej ustawy. Wedle przywołanej regulacji, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawczego do gminy, na podstawie art. 417 k.c. Tak więc przesłanek warunkujących zasadność roszczenia kierowanego na tej podstawie przeciwko gminie należy poszukiwać w regulacji kodeksu cywilnego. W świetle art. 417 k.c. żądający odszkodowania właściciel musi wykazać bezprawność działania gminy, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże działaniem a powstałą szkodą. W konsekwencji, jeżeli powód zdoła wykazać, że zgłaszana przez niego szkoda pozostaje w granicach związku przyczynowego z bezprawnym działaniem gminy, przedstawione żądanie należy uznać za zasadne.

Transponując powyższe uwagi ogólne na grunt okoliczności faktycznych niniejszej sprawy nie ma żadnych wątpliwości, że powód nie wykazał wysokości szkody obejmującej opłaty za media związane z używaniem spornego lokalu. Sąd I instancji słusznie uznał, że przedmiotowe opłaty wchodzą w zakres szkody podlegającej naprawieniu na podstawie art. 417 k.c., do którego odsyła art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, a powództwo w zaskarżonym zakresie zostało oddalone jedynie z powodu niewykazania wysokości poniesionej szkody.

Tym samych chybionym okazał się zarzut naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 18 ust. 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego w zw. z art. 361 k.c. polegający na niezastosowaniu tych przepisów do zaistniałego stanu faktycznego, gdyż przepisy te , jak wskazano wyżej zostały zastosowane.

W konsekwencji, skoro w niniejszej sprawie szkoda w zakresie wskazanym w apelacji nie została udowodniona, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji odpowiada przepisom prawa materialnego, co czyni chybionym komentowany zarzut apelacji.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd II instancji winien wziąć pod uwagę z urzędu, apelacja podlegała oddalenia w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w
art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądzając od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na rzecz Miasta Ł. kwotę 90,00 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490).