Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka B. B. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) SA w B. kwoty 14.018,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż zgodnie z umową prowadzenia ksiąg rachunkowych pozwany zobowiązał się płacić powódce kwotę 3.000,00 zł miesięcznie plus podatek VAT tj. kwotę 3.690 zł brutto miesięcznie. Powódka wykonała świadczenie zgodnie z umową i wystawiła faktury. Pozwany należności nie zapłacił. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 kwietnia 2013 r., Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwany wniósł o oddalenia powództwa oraz o zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, iż z treści trzech z sześciu załączonych do pozwu faktur wynika, iż dotyczą one czynności nieobjętych umową stron. Odnośnie faktury dotyczących wynagrodzenia z tytułu wykonania umowy za październik, listopad i grudzień 2012 r., pozwany podniósł, iż roszczenie o wynagrodzenie nie powstało, gdyż powódka nie wykonała umowy. Pozwany wskazał, iż z uwagi na niewykonanie przez powódkę umowy zmuszony był zawrzeć z innym podmiotem umowę o wykonanie czynności objętych umową z wynagrodzeniem wynoszącym 7.000 zł netto. W dalszej części pozwany podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powódki wynikającej z faktur VAT dochodzonych w niniejszym postępowaniu z wierzytelnością pozwanego w wysokości 7.000 zł stanowiącą szkodę pozwanego.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 9 sierpnia 2012 r., strony zawarły umowę o prowadzenie ksiąg rachunkowych, na podstawie, której pozwany zlecił powódce prowadzenie ksiąg rachunkowych. Strony ustalił, iż powódka świadczyć będzie usługi księgowe na rzecz pozwanego od lipca 2012 r. Za wykonane usługi powódka miała otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 3.000 zł netto + VAT, płatne do 15 każdego miesiąca. Usługi księgowe miały być wykonywane w siedzibie powódki. Pozwany zapłacił za usługi świadczone przez powódkę za lipiec, sierpień i wrzesień 2012 r. We wrześniu 2012 r. była przeprowadzono u pozwanego kontrola z Urzędu Skarbowego obejmujący okres od lipca 2011 r. do września 2012 r. Kontrola obejmowała częściowo okres poprzedzający współpracę stron. Za wykonane czynności powódka otrzymała dodatkowe wynagrodzenie. W październiku była przeprowadzana kontrola przez ZUS obejmująca 4 lata, która nie należała do okresu rozliczeniowego powódki. Dokumenty za rok 2011, czyli za okres, w którym strony nie wiązała jeszcze umowa, powódka musiała kompletować. Kontroler wstrzymał kontrolę do czasu przygotowania przez powódkę dokumentów i pod koniec października dokumenty te otrzymał. Ostatecznie kontroler zrezygnował z kontroli lat 2009 i 2010. Za czynności w części wykraczającej poza zakres umowy, a związane z kontrolą przeprowadzaną przez ZUS, powódka wystawiła następujące faktury VAT:

- w dniu 29 listopada 2012 r., fakturę VAT (...) za obsługę kontroli ZUS za okres od stycznia 2011 do września 2012 – przygotowanie i skompletowanie dokumentów, na kwotę 3.690,00 zł, z terminem płatności 29 listopada 2012 r.

- w dniu 27 grudnia 2012 r., fakturę VAT nr (...) za przygotowanie i złożenie korekt do zaleceń pokontrolnych z ZUS, na kwotę 664,20 zł, z terminem płatności 27 grudnia 2012 r.,

- w dniu 28 grudnia 2012 r., fakturę VAT nr (...) za dokonanie korekt za poprzednie lata nie objęte umową o prowadzenie ksiąg rachunkowych na kwotę 147,60 zł z terminem płatności 28 grudnia 2012 r.

Powódka prowadziła księgi rachunkowe za październik, listopad i część grudnia - do 17 grudnia 2012 r. Za wykonane czynności w ramach umowy powódka wystawiła faktury:

- w dniu 26 listopada 2012 r., fakturę VAT (...) za usługę księgową za miesiąc październik 2012 r., na kwotę 3.690,00 zł z terminem płatności 26 listopada 2012 r.,

- w dniu 17 grudnia 2012 r., fakturę VAT (...) za usługę księgową za miesiąc listopad 2012 r., na kwotę 3.690,00 zł z terminem płatności 17 grudnia 2012 r.,

- w dniu 18 grudnia 2012 r., fakturę VAT (...) za usługę księgową za miesiąc grudzień w okresie od 1 grudnia 2012 r. do 17 grudnia 2012 r. na kwotę 2.136,31 zł, z terminem płatności 18 grudnia 2012 r.,

Powódka wypowiedziała umowę dnia 18 grudnia 2012 r. powołując się na zaległości w płatnościach ze strony pozwanej. Po wypowiedzeniu powódka zaprzestała wykonywania usług księgowych na rzecz pozwanej. Powódka przekazała pozwanemu posiadaną dokumentację pozwanego dopiero dniu 21 stycznia 2013 r. Pozwany w piśmie z dnia 15 lutego 2013 r. zwrócił się do powódki o dokonanie korekt faktur nr (...), podając, iż czynności w niej zawarte dotyczyły miesiąca lipca 2012 r. i zostały uregulowana w fakturze za miesiąc lipiec 2012 na kwotę 3.690 zł. Pozwany zwrócił się też skorygowanie faktur (...) na kwotę 2.136,31 zł i faktury nr (...) na kwotę 147,60 zł wystawionej w grudniu 2012 r. Po rozwiązaniu umowy z powódką , dnia 24 marca 2013 r. pozwany zawarł z K. M. umowę o świadczenie usług księgowych , której przedmiotem było wykonanie prac związanych z zakończeniem roku 2012 r. Na tej podstawie T. M. wykonała w/w czynności, korzystając także dokumentów sporządzonych wcześniej przez powódkę. Pozwany w piśmie z dnia 16 maja 2013 r. poinformował powódkę, iż w związku z niewykonaniem przez nią umowy, zlecił wykonanie całkowitej obsługi księgowej za okres od lipca 2012 do grudnia 2012 r. innemu biuru rachunkowemu. Wobec tego pozwany wezwał powódkę do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w kwocie 12.915 zł wraz z odsetkami od dat zapłaty do dnia zwrotu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz na rozprawie pozwany podnosił zarzut potrącenia kwoty 7.000 zł tytułem odszkodowania za nienależne wykonanie umowy z należnościami powódki z tytułu faktur nr (...). Kwota ta stanowiła wynagrodzenie zapłacone przez pozwaną K. M..

Sąd Rejonowy zważył, iż strony łączyła umowa z dnia 9 sierpnia 2012 r. o prowadzenie ksiąg rachunkowych. Strony ustaliły , iż powódka świadczyć będzie usługi księgowe na rzecz pozwanego począwszy od rozliczenia miesiąca lipca 2012 r. Za wykonane usługi powódka miała otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 3.000 zł netto. Przez usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych należy rozumieć zarobkową działalnością usługową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, polegającą na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 – 6 ustawy o rachunkowości. W ocenie Sądu Rejonowego umowa zawarta przez strony była umową nienazwaną, do której stosuje się odpowiednio przepisy o umowie zlecenia (art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c.). Jest to umowa starannego działania, a nie umowa rezultatu, gdyż świadczący usługę nie jest zobowiązany do osiągnięcia konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu jako koniecznego do wykonania celu tej umowy. W przedmiotowej sprawie spornym stał się obowiązek zapłaty przez pozwanego wynagrodzenia, których powódka żądała od pozwanego w oparciu o wystawione przez nią faktury VAT. Pozwana zarzuciła, iż trzech z sześciu załączonych do pozwu faktur wynika, iż dotyczyły one czynności nieobjętych umową stron, a co do pozostałych faktur zarzucała, iż czynności za które powódka żądała zapłaty nie zostały przez powódkę wykonane.

Sąd zważył także, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, iż powódka nie wykonała czynności wynikających z umowy, jak również nie wykazała, że powódka nie wykonała dodatkowych czynności oprócz czynności objętych umową. Powódka udowodniła, że w okresie obowiązywania umowy prowadziła księgi rachunkowe pozwanej. Owszem, pozwana udowodniła, że część czynności powódka wykonywała wadliwie, niestarannie, że pojawiały się błędy w wprowadzaniu dokumentacji, jednakże pozwana nie wykazała jakiego rozmiaru były to błędy. Z zeznań świadka T. M. wynikało, iż świadek wprowadzała dokumenty na nowo oraz, że niektóre faktury były podwójnie wprowadzone, co w ocenie Sądu nie przesądzało o braku nienależytego wykonania całej umowy przez powódkę. Podkreślenia wymagało także, iż zeznania świadka są były jego subiektywną oceną wykonania przez powódkę umowy. Sąd uznał, iż do oceny prawidłowości wykonywania przez powódkę czynności związanych z prowadzeniem dokumentacji księgowej oraz płacowej należałoby zasięgnąć do wiadomości specjalnych. Pozwana jednak nie złożyła takiego wniosku. W tej sytuacji nie jest jasne w jakim zakresie i czy w ogóle doszło do nienależytego wykonywania umowy przez powódkę, a przypomnieć trzeba, iż ciężar dowodu w tym zakresie obciążał pozwanego jako stronę wywodzącą z tych okoliczności skutek prawny.

Sąd podzielił argumentację powódki dotyczącą wykonania przez nią czynności wykraczających poza zakres umowy za zgodą i na polecenie pozwanego. W tym miejscu podnieść trzeba, iż za czynności wykonywane przez powódkę w związku z prowadzoną kontrolą przez Urząd Skarbowy , powódka wystawiła odrębną fakturę VAT obejmującą wynagrodzenie za te czynności, a pozwany dokonał zapłaty należności z niej wynikającej. Takie zachowanie pozwanego wskazuje na to, iż czynności związane z obsługą kontroli prowadzonych przez uprawnione organy wykraczały poza zakres obowiązków powódki wynikających z umowy. Powódka zatem zasadnie naliczyła wynagrodzenie za przygotowanie dokumentacji związanej z kontrolami prowadzonymi za okres, w którym nie prowadziła księgowości pozwanego.

Przechodząc do oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu potrącenia, Sąd zważył, iż skuteczność oświadczenia o potrąceniu zależy od spełniania przez podlegające potrąceniu wierzytelności przesłanek z art. 498 k.c. W ocenie Sądu nie mogło w niniejszej sprawie dojść do potrącenia wzajemnych wierzytelności powódki wynikających z faktury nr (...) z wierzytelnością pozwanego w kwocie 7.000 zł. Należność ową stanowiło odszkodowanie za nienależyte wykonanie przez powoda umowy. Abstrahując od zasadności tego roszczenia, stwierdzić należy, iż w chwili podniesienia zarzutu potrącenia nie było ono wymagalne. W zobowiązaniu bezterminowym, a takim mamy tu do czynienia , czas spełnienia świadczenia zależy od inicjatywy wierzyciela. Jeżeli wierzyciel nie wzywa dłużnika do spełnienia świadczenia, to dłużnik nie ma obowiązku go spełnić. Pozwany nie kierował wcześniej wobec powoda roszczeń o zapłatę kwoty 7.000 zł, nie przedstawił też dowodu doręczenia za pisemnym potwierdzeniem odbioru żądania zapłaty takiego odszkodowania. W oświadczeniu o potrąceniu z dnia 4 lipca 2014 r. pozwany złożył materialno – prawne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powódki wynikające z faktury nr (...) z wierzytelnością pozwanego w kwocie 7 000,00 zł oraz oświadczył, iż podnosi procesowy zarzut potrącenia. Czynności te zostały dokonane jednocześnie. Powód nie miał, więc możliwości spełnienia świadczenia przed otrzymaniem oświadczenia o potrąceniu. Tym samym należność ujęta w oświadczeniu o potrąceniu nie miała waloru wymagalności. Reasumując powyższe rozważania Sąd uznał, że oświadczenie pozwanego o potrąceniu z dnia 4 lipca 2014 r. nie było skuteczne i nie spowodowało umorzenia wzajemnych wierzytelności.

Na marginesie dodać należy, iż nawet gdyby oświadczenie o potrąceniu zostało złożone skutecznie, to i tak pozwana nie wykazała zasadności swojego roszczenia. Pozwana wywodziła je z odpowiedzialności odszkodowawczej powódki ( art. 471 k.c.), której jednak w trakcie niniejszego postępowania nie wykazała. Przesłanką odpowiedzialności dłużnika ( w tym wypadku powoda ) jest udowodnienie przez wierzyciela (pozwanego) po pierwsze faktu, iż doszło do nienależytego wykonania zobowiązania, po drugie, iż wierzyciel poniósł z tego tytułu szkodę a po trzecie, że między szkodą a nienależytym wykonaniem zobowiązania zaistniał związek przyczynowy. Pozwany, o czym wspomniano już wcześniej nie wykazał braku lub nienależytego wykonania umowy.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy i zgromadzony w aktach materiał dowodowy Sąd Rejonowy uznał żądanie powódki za uzasadnione w całości i na podstawie art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł o przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana , zarzucając w szczególności naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważania materiału dowodowego i niewyciągnięcie wniosku z ustalonego przez Sąd I instancji faktu braku przekazania przez powódkę ksiąg rachunkowych w formie elektronicznej, czego konsekwencją było bezzasadne uznanie, iż powódka wykonała umowę łączącą strony, mimo iż zgodnie z umową powódka miała prowadzić księgi rachunkowe przy użyciu techniki komputerowej,

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważania materiału dowodowego i nieuwzględnienie zeznań T. M. w części z której wynikało, iż świadek musiała od nowa wprowadzać do programu księgowego dokumenty za okres od czerwca do połowy grudnia 2012 r. a w konsekwencji wywiedzenie wniosku sprzecznego z zasadami logicznego rozumowania, iż powódka wykonała i to należycie umowę łączącą strony,

-

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez bezzasadne uznanie, iż to pozwana wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne wnosząc o oddalenie powództwa, a nie powódka wnosząc o zasądzenie określonej kwoty pieniężnej, a w konsekwencji przyjęcie, iż to pozwana winna udowodnić brak wykonania umowy, a nie powódka wykonanie umowy, co doprowadziło do niezasadnego uwzględnienia żądania pozwu,

-

sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym wskutek oparcia wyroku na podstawie dokumentu co do którego zostało wydane postanowienie o oddaleniu wniosku o jego dopuszczeniu tj. pisma powódki z dnia 27.12.2012 r. k. 144 akt oraz pisma co do którego nie zostało wydane postanowienie o dopuszczeniu dowodu tj. korespondencji z poczty elektronicznej k. 145 akt, co stanowi naruszenie art. 235 § 1 k.p.c. oraz 236 k.p.c. i miało wpływ na wynik sprawy z uwagi na dokonanie błędnych ustaleń co do wykonania przez powódkę czynności objętych wystawionymi przez nią fakturami,

-

art. 471 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż wykonywanie umowy wadliwie i niestarannie nie stanowi nienależytego wykonania umowy, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż wykonywanie umowy w powyższy sposób stanowi jej nienależyte wykonanie,

Pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa oraz zasądzenia kosztów postępowania za obie instancje.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się częściowo uzasadniona.

Słuszne okazały się niektóre zarzuty dotyczące naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. oraz art. 233 § 1 kpc , jak również art. 236 kpc. Sąd Rejonowy błędnie mianowicie przyjął , iż powódka udowodniła wysokość roszczenia w zakresie dotyczącym faktur nr (...) z 29.11.2012 r., (...) z 27.12.2012 r. oraz (...) z 28.12.2012 r. Przede wszystkim powódka sama stwierdziła , iż wysokość kwot objętych tymi fakturami nie została w żaden sposób uzgodniona z pozwaną a wyliczona przez powódkę. Powódka nie udowodniła też , iż w jakikolwiek sposób umówiła się z pozwaną o dodatkowe wynagrodzenie za czynności objęte rzeczonymi fakturami. Na niej bowiem w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu w myśl art. 6 kc. Jak trafnie stwierdził bowiem Sąd Rejonowy , to na powodzie co do zasady spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Nie można przy tym z faktu dokonania przez pozwaną jednorazowej zapłaty za czynności związane z kontrolą Urzędu Skarbowego wywodzić , iż powódce bez uzgodnień z pozwaną należało się dalsze dodatkowe wynagrodzenie za usługi objęte wspomnianymi fakturami. Ustalenia w tej mierze Sąd Rejonowy poczynił przy tym częściowo na podstawie dokumentu , co do którego zostało wydane postanowienie o oddaleniu wniosku o jego dopuszczeniu w postaci pisma powódki na k. 144 akt. W takiej sytuacji błędnie Sąd I instancji ocenił też zeznania przedstawicielki pozwanej w tej części jako niewiarygodne na tej m. in. podstawie , iż miały nie korespondować z pozostałym materiałem dowodowym. Jak zasadnie wskazała ponadto pozwana , powódka świadczyła swoje usługi od lipca 2012 roku. Wystawiona przez nią faktura nr (...) na kwotę 664,20 zł dotyczyła wyrejestrowania z ZUS-u pracowników, których umowy zostały rozwiązane z końcem czerwca 2012 r. Czynności związanych z wyrejestrowaniem pracowników należało dokonać zatem w lipcu 2012 r. a więc było to już okresie obowiązywania umowy z powódką. Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy uznał w tej części apelację za zasadną.

Pozostałe zaś zarzuty pozwanej nie zasługiwały na uwzględnienie.

I tak prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął , iż powódka wykonała umowę łączącą strony , na podstawie której wystawiła faktury (...). Powódka zobowiązała się co prawda do prowadzenia ksiąg rachunkowych pozwanej przy użyciu techniki komputerowej , lecz umowa nie przewidywała, w jakiej formie winna zostać wydana dokumentacja księgowa po zakończeniu współpracy stron , na co słusznie zwróciła uwagę pozwana. Niespornym było także , iż powódka wydała pozwanej – choć z opóźnieniem , całą dokumentację księgową w formie papierowej. Pozwana nie domagała się uzupełnienia braków dokumentacji. Nie można zatem w tym przypadku mówić o niewykonaniu umowy.

Bezpodstawne okazały się też zarzuty pozwanej odnoszące się do oceny zeznań T. M.. Sąd I instancji dokonał oceny zeznań tego świadka i uznał je za wiarygodne słusznie przy tym wskazując , iż zeznania świadka były subiektywną oceną wykonania przez powódkę umowy. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął , że z samego faktu , iż świadek wprowadzała dokumenty na nowo , oraz że niektóre faktury były podwójnie wprowadzone , nie można wywieść wniosku o nienależytym wykonaniu całej umowy przez powódkę. Z uwagi na charakter działalności powódki trafnie Sąd Rejonowy uznał, że do oceny prawidłowości wykonywania przez powódkę czynności związanych z prowadzeniem dokumentacji księgowej oraz płacowej należałoby zasięgnąć wiadomości specjalnych. Pozwana jednak nie złożyła wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Nadmienić należy , iż umowa łącząca strony była niewątpliwie umową starannego działania a nie umową rezultatu. Powódka udowodniła , że w okresie obowiązywania umowy prowadziła księgi rachunkowe pozwanej. Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. pozwana była winna wykazać w takiej sytuacji – wobec dowodów przedstawionych przez powódkę – iż powódka umowy nie wykonała. Pozwana udowodniła zaś wyłącznie , że część czynności powódka wykonywała wadliwie. Niewystarczające było w tym przypadku wykazanie , iż powódka dopuściła się jakichkolwiek błędów przy wykonywaniu umowy. Główny zarzut pozwanej dotyczył wadliwości prowadzenia dokumentacji księgowej przez powódkę. Jednakże pozwana nie wykazała jakiego rozmiaru powódka popełniła błędy , które uzasadniałyby przyjęcie niewykonania umowy przez powódkę , w szczególności za pomocą dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości. Nie można zaś utożsamiać błędnego w wykonywaniu umowy z jej niewykonaniem. Przeczy temu zresztą zachowanie pozwanej , która sama przecież nie rozwiązała łączącej strony umowy , nie widząc zasadniczych błędów po stronie powódki. Uczyniła to zaś powódka. Sąd I instancji nie naruszył przy tym art. 6 k.c. i wbrew twierdzeniom pozwanej nie uznał , iż pozwaną obciążał ciężar dowodu wykazania wszystkich okoliczności sprawy.

Przechodząc na końcu do zasadności oceny zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia dotyczącego należnej jej wierzytelności w kwocie 7.000 zł należy stwierdzić , iż wierzytelność tą miało stanowić odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy przez powódkę. Była ta kwota , którą pozwana uiściła na rzecz nowego biura rachunkowego. Wbrew stanowisku pozwanej należy stwierdzić – o czym była mowa wcześniej – iż pozwana przede wszystkim nie udowodniła , iż powódka nie wykonywała łączącej strony umowy. Tylko zaś w takiej sytuacji mogłaby się domagać odszkodowania od powódki. Skoro zatem nie wykazała istnienia chociaż jednej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej powódki , to nie udowodniła zasadności wierzytelności przedstawionej do potrącenia. Nie mogło zatem w ogóle dojść do potrącenia wzajemnych wierzytelności. Nie mają tu już zatem znaczenia dalsze rozważania dotyczące w szczególności wymagalności wierzytelności przedstawionej do potrącenia.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy – w myśl art. 385 kpc oraz art. 386 § 1 kpc – zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób , iż zasądził na rzecz powódki kwotę 9.516,11 zł wraz z należnymi odsetkami a w pozostałej części powództwo oraz apelację oddalił. W takiej sytuacji należało dokonać zmiany orzeczenia sądu I instancji odnośnie kosztów procesu , w myśl art. 100 kpc i zasądzić na rzecz powódki z tego tytułu kwotę 1.346 zł. Również o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 100 kpc wobec częściowego uwzględnienia apelacji.