Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa(...)Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko A. L.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 21 stycznia 2015 roku, sygn. akt I C 1224/14

oddala apelację i zasądza od powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz pozwanej A. L. kwotę 1.200,00 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 248/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. I Wydział Cywilny po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. przeciwko A. L. o zapłatę

1.  zasądził od pozwanej A. L. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kwotę 879,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25.02.2014 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części oddalił powództwo;

3.  zasądził od powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz pozwanej kwotę 928,27 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniach 22 października 2007 r. i 13 lipca 2011 r. A. L. zawarła z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowy zostały zawarte na 24 miesiące. Na podstawie umowy A. L. była zobowiązana do dokonywania opłat za świadczone usługi na rzecz świadczeniodawcy zgodnie z miesięcznymi wykazami należności. Umowy dotyczyły numeru konta klienta (...)

Wobec A. L. zostały wystawione faktury:

1.  faktura VAT nr (...) z dnia 19 lutego 2012 r. na kwotę 2.120.66 zl przy zadłużeniu z poprzedniej faktury wynoszącym 798.68 zł (łącznie: 2.919.34 zł), z terminem płatności do dnia 5 marca 2012 r.,

2.  faktura VAT nr (...) z dnia 19 marca 2012 r. na kwotę 1.016.39 zł przy zadłużeniu z poprzedniej faktury wynoszącym 2.120.66 zł (łącznie 3.137,05 zł), z terminem płatności do dnia 2 kwietnia 2012 r.,

3.  faktura VAT nr (...) z dnia 19 kwietnia 2012 r. na kwotę 774.29 zl przy zadłużeniu z poprzedniej faktury wynoszącym 2712,92 zł (łącznie 3.487.21 zl). z terminem płatności do dnia 4 maja 2012 r..

4.  faktura VAT nr (...) z. dnia 5 maja 2012 r. na kwotę 49.7 zl przy zadłużeniu z poprzedniej faktury wynoszącym 3.487.21 zł (łącznie: 3.536.91 zł), z terminem płatności do dnia 4 czerwca 2012 r.

Na ostatniej fakturze z 5 maja 2012 roku widniała kwota 3.536,91 zł określona przez wystawcę faktury jako Saldo PLN.

Wobec A. L. wystawiono notę obciążeniową nr (...) na kwotę 8.663.36 zł w związku z niedotrzymaniem warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Termin płatności został ustalony na dzień 15 lipca 2012 r. Nota zawierała adnotację., iż dotyczy wszystkich umów podpisanych dla numeru konta klienta(...).

W dniu 23 grudnia 2013 r. (...) sp. z o.o. zbyło przysługującą jej względem strony A. L. wierzytelność na rzecz easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

Pismem z dnia 19 lutego 2014 r. easyDEBT (...) wezwało A. L. do zapłaty kwoty 14.868.48 zł. na która składak) sie 3.536.91 zł kapitału. 2.668.21 zł odsetek. 8.663.36 zł kosztów. Kwota została wyliczona w oparciu o faktury nr (...). (...). (...). (...) i (...) na dzień 19 lutego 2014 r.

A. L. w dniu 12 marca 2014 r. dokonała wpłaty kwoty 1.000 zl oraz w dniu 17 września 2014 r. kwoty 2.536.91 zł.

Zatem:

1) w zakresie faktury nr (...) z. dnia 2012-02-19:

a. wplata pozwanej zaspokoiła należność z poprzedniej faktury, zatem w dniu następującym po dniu płatności niniejszej faktury, tj. 06.03.2012 r. zadłużenie wynosiło 2120.66 zł.

b. od kwoty 2120.66 zł wierzyciel pierwotny rozpoczął naliczanie odsetek ustawowych w okresie od 06.03.2002 r. do dnia dokonania wpłaty. Odsetki naliczane w tym okresie wyniosły 16.91 zł.

c. wierzyciel pierwotny zaliczył kolejną wpłatę (424.13 zł) na poczet należności z niniejsze) faktury. Zatem od dnia 03.04.2012 r.. aż po dzień poprzedzający wniesienie powództwa w niniejszej sprawie (24.02.2014 r.). odsetki ustawowe naliczane od kwoty 1696.53 zł (kwota otwarta dokumentu) wyniosły 418.74 zł

d. w sumie odsetki z tytułu niniejszej faktury wynoszą 435.74 zł

2. w zakresie faktury nr (...) z dnia 2012-03-19. od kwoty 1016.39 zł. począwszy od dnia 03.04.2012 r. aż po dzień poprzedzający wniesienie powództwa w niniejszej sprawie (24.02.2014 r.) naliczane były odsetki ustawowe, które wyniosły 250.87 zł.

3. w zakresie faktury nr (...) z dnia 2012-04-19. od kwoty 774,29 zł. począwszy od dnia 05.05.2012 r. aż po dzień poprzedzający wniesienie powództwa w niniejszej sprawie (24.02.2014 r.) naliczane były odsetki ustawowe, które wyniosły 182,29 zł.

4. w zakresie faktury nr (...) z dnia 2012-05-19. od kwoty 49.70 zł. począwszy od dnia 05.06.2012 r. aż po dzień poprzedzający wniesienie powództwa w niniejszej sprawie (24.02.2014 r.) naliczane były odsetki ustawowe, które wyniosły 11.15 zł.

Wysokość odsetek ustawowych z tytułu faktur wynosiła 879.96 zł.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje częściowo na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód żądał zasądzenia od pozwanej kwoty 11.357.64 zł. na którą składają się: kwota 8.663,36 zł wynikająca z noty obciążeniowej, kwota 1.814.32 zł tytułem odsetek od noty obciążeniowej oraz kwota 879.96 zł tytułem odsetek z niezapłaconych faktur, przy czym odsetki te były liczone od dnia wymagalności każdej z należności na podstawie dokumentów księgowych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Powód cofnął powództwo co do kwoty 3.536.41 zł.

Pozwana kwestionowała roszczenie co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Na skutek przelewu wierzytelność cedenta (dotychczasowego wierzyciela) przechodzi na cesjonariusza (nabywcę wierzytelności) w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia.

Strona pozwana nie kwestionowała przelewu wierzytelności.

Pozwana była zobowiązana do opłacania faktur w związku ze świadczeniem usług przez. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 22 października 2007 r. i dnia 13 lipca 2011 roku. a także odsetek od kwot wskazanych w fakturach w przypadku uchybienia terminowi płatności.

Strona powodowa przyznała na karcie 86 v. jaka jest wysokość sumy odsetek z tytułu nieterminowego uiszczania kwot wskazanych w poszczególnych fakturach VAT.

Na tej podstawie Sąd zasądzi! od pozwanej na rzecz powoda kwotę 879.96 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 lutego 2014 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c, zgodnie z żądaniem powoda.

W zakresie pozostałej kwoty żądania Sąd uznał, że strona powodowa nie udźwignęła ciężaru udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić bowiem trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z dnia 22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00. publ. Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to. że len. kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądania. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia spraw}', wykazujące istnienie prawa.

Przede wszystkim należy podkreślić, że to ówczesny wierzyciel ma jak najlepszą wiedzę odnośnie sposobu księgowania poszczególnych wpłat dokonywanych przez pozwaną, a co za tym idzie, aktualnego o bieżącego jej zadłużenia z tytułu niezapłaconych faktur. Skoro zatem w fakturze z 19 maja 2012 roku (k. 40) jako Saldo PLN wskazano zadłużenie 3536.91 złotego, to należało przyjąć, że taka kwota, to ówczesne zaległości pozwanej od niezapłaconych faktur - ówczesnego jej wierzyciela.

Skoro tak, to należy mieć na względzie, że tę kwotę pozwana w dwóch ratach na rzecz powoda wpłaciła i w tym zakresie roszczenie nie jest zasadne.

Dla wykazania prawdziwości swych twierdzeń w zakresie pozostałej części wierzytelności należności wynikającej z niedotrzymaniem warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych strona powodowa przedstawiła jedynie notę obciążeniową oraz umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nota ta wbrew temu. co twierdzi pozwany, została złożona prawidłowo. Niemniej jednak Sąd nie był w stanie na podstawie noty oraz umów ustalić wysokości roszczenia przysługującego stronie powodowej. Z treści noty obciążeniowej nie wynika na podstawie których dokładnie umów została ona wystawiona (nota zawiera ogólne określenie ..dotyczy wszystkich umów podpisanych dla numeru konta klienta (...)). z jakiego tytułu (nota zawiera ogólne określenie ..w związku z niedotrzymaniem warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych", bez sprecyzowania, na czym polegało niedotrzymanie tych warunków), ani tez jakie należności składają się na kwotę 8.663.36 zł. Natomiast umowy z dnia 22 października 2007 r. wraz z aneksem i z dnia 13 lipca 2011 r. nie dawał}' podstaw do uznania, iż. pozwana jest obowiązana do zapłaty kwoty 8.663.36 zł. Pozwany nie przedłożył żadnego dokumentu źródłowego, w szczególności regulaminu lub umowy o świadczenia usług, z którego wynikałaby podstawa do naliczenia tej kwoty.

Wobec tego. iż strona powodowa nie udowodniła roszczenia w zakresie naliczenia kary umownej wraz z. odsetkami. Sąd oddalił powództwo w tym zakresie jako nieudowodnione.

Nadto należy zwrócić uwagę na to, że z noty obciążeniowej z karty 41 nie wynika w związku z jakim zdarzeniem została wystawiona, co w sposób zupełny wyłącza możliwość badania istnienia wierzytelności wskazanej w rzekomej nocie. Trzeba mieć na względzie, że taka nota obciążeniowa mogła być wystawiona z próbą obciążenia pozwanego w związku z niedotrzymaniem umowy lub umów o świadczenie usług telefonicznych, co jak wynika z doświadczenia sądowego dzieje się w analogicznych przypadkach nader często. Z uwagi na tytuł wskazany w tym dokumencie i obowiązki leżące po stronie pozwanej, które ewentualnie wynikały z umowy zawartej z operatorem sieci telekomunikacyjnej należy uznać, że ewentualne nałożenie tej kary umownej nie jest dopuszczalne. Przecież jedynym obowiązkiem abonenta było uiszczanie w terminie kwot wskazanych w rachunkach - czego jak wynika z zawiadomienia o cesji pozwana prawdopodobnie nie czyniła. Unikanie przez operatora używania określenia kara umowna nie przesądza o takim charakterze naliczonej w nocie kwoty. Powód w tym procesie nie udowodnił i nawet nie próbował udowodnić, że kwota wskazana w nocie obciążeniowej dotyczy naruszenia przez pozwaną innych obowiązków wynikających ze wskazanej na wstępie umowy. Jest to sprzeczne z treścią art. 483 § 1 KC. który dopuszcza w kontraktach zawarcie klauzuli o karze umownej, ale tylko na wypadek niewykonania zobowiązania niepieniężnego. Z dowodów zaoferowanych przez pełnomocnika powoda nie można się doszukać obowiązków niepieniężnych po stronie pozwanej, a jeszcze raz podkreślić trzeba, że powód nawet nie próbował udowodnić naruszenia przez pozwaną obowiązków o charakterze niepieniężnym. Zatem ewentualne naliczanie takiej dc facto kary umownej nie jest dopuszczalne, skoro rozstrzygniecie o niej nic jest ważne (zob. art. 58 § 1 K.c). W tym zakresie w orzecznictwie panują zgodne poglądy i jedynie przykładowo można powołać Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 22 września 2006 roku wydany w sprawie XVII Ania 90-05. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2014 roku w sprawie I ACa 1 i 12'! 3. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2013 roku wydany w sprawie I ACa 1029/13. Oczywiście sąd ma świadomość, że w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne istnieje regulacja umożliwiająca obciążenie abonenta kwota pieniężną z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta (art. .57 ust. 6 tego aktu prawnego), jednakże ani uzasadnienie powództwa nic wskazuje na naliczenie kwoty z noty obciążeniowej w ten sposób, ani nie ma żadnych dowodów; na podstawie których można ustalić fakty, z których można wywnioskować o wysokości tego roszczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo - adekwatnie do stopnia, w którym strony utrzymały się ze swymi żądaniami. Powód wygrał sprawę w 29.65%. natomiast pozwana w 7035%. Powód domaga) się bowiem kwoty 14.894.55 zł. natomiast utrzymał się ze swym żądaniem co do kwoty 4.416,87 zl (3.536.41 zł + 879.96 zł). Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się opłata sądowa od pozwu w kwocie 187 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł oraz oplata od pełnomocnictwa w; kwocie 17 zł. natomiast na koszty procesu poniesione przez pozwaną składały się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł oraz oplata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Uwzględniając wynik sprawy pozwana winna zwrócić powodowi 29.65%) poniesionych przez niego kosztów, czyli 772.09 zł, a powód winien zwrócić pozwanej 70,35% poniesionych przez nią kosztów, czyli 1.700,39 zł. Na tej podstawie Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej różnicę kosztów w kwocie 928.27 zł tytułem zwrotu kosztów.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w części, tj. w zakresie, w którym Sąd oddalił powództwo co do kwoty 14.894,55 zł. oraz w odniesieniu do orzeczenia o kosztach procesu. Apelacja zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

1) naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, ze powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie wykazał faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a to zasadności i wysokości roszczenia w zakresie obejmującym obowiązek zwrotu przez pozwaną przyznanych jej przez wierzyciela pierwotnego związanych z zawarciem Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 13.07.2011r. wraz z .aneksem do tej umowy z dnia 06.12.2011r. oraz umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 10 2007r. wraz aneksem do tej umowy z dnia 05.01.2012r., pomniejszonych o proporcjonalną wartością ulg obliczoną za okres od dnia zawarcia umów do dnia ich rozwiązania, co stoi w sprzeczności z załączoną do pozwu dokumentacją;

2) naruszenie przepisu prawa materialnego z art. 483 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy ww. przepis zastosowania nie ma, skutkiem czego Sąd przyjął, że powód wywodzi swoje roszczenie z postanowień Umów i aneksów w przedmiocie kary umownej, niewykonanie świadczenia pieniężnego, podczas gdy podstawą tego roszczenia jest zastrzeżenie -umowne przewidujące obowiązek zwrotu przez abonenta - pozwaną, w przypadku ulg udzielonych jej w związku z zawarciem umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na skutek przedterminowego rozwiązania tych umów z przyczyn leżących po stronie pozwanej;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16.07.2004r. Prawo Telekomunikacyjne [Dz.U.2014.243] poprzez jego niezastosowanie w sytuacji kiedy roszczenie powoda wynika wprost z zastrzeżeń umownych przewidujących obowiązek zwrotu przez abonenta - pozwaną, udzielonych jej ulg, maksymalnie do wysokości tych ulg, które to zastrzeżenia nie są karą umowną, gdyż nie są związane z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy, ale z wykonaniem uprawnienia prawokształtującego, a zastosowanie tych zastrzeżeń jest dopuszczalne zgodnie z zasadą swobodnego kształtowania stosunku prawnego;

4) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to

całkowite pominięcie okoliczności:

a. że na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 13.07.2011 r. (nr telefonu (...)), pozwana otrzymała aparat telefoniczny N. (...) za cenę 121,77 zł brutto, a więc znacznie poniżej jego wartości rynkowej, gdyż operator telefonii komórkowej przyznał pozwanej ulgę związaną z zawarciem tej umowy na okres 24 miesięcy (tj. do dnia 13.07.2013 r.), w kwocie 896,23 zł, że w okresie tym pozwana zobowiązana była do utrzymywania aktywnego numeru w sieci telekomunikacyjnej cedenta oraz terminowego regulowania płatności na podstawie wystawionych przez niego faktur, że zgodnie z §4 ust. 6 umowy w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta operatorowi przysługiwało względem pozwanej roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania,

b. że na podstawie aneksu z dnia 6.12.2011 r. do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 13.07.2011 r. (nr telefonu (...)), pozwana otrzymała aparat telefoniczny(...)za cenę 60,27 zł brutto, a więc znacznie poniżej jego wartości rynkowej, gdyż operator telefonii komórkowej przyznał pozwanej ulgę związaną z zawarciem tego aneksu i przedłużeniem umowy na okres kolejnych 24 miesięcy (tj. do dnia 07.03.2014 r.), w kwocie 7.437,77zł, że w okresie tym pozwana zobowiązana była do utrzymywania aktywnego numeru w sieci telekomunikacyjnej cedenta oraz terminowego regulowania płatności na podstawie wystawionych przez niego faktur, że zgodnie z §8 ust. 3 aneksu w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta operatorowi przysługiwało względem pozwanej roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania,

c. że na podstawie aneksu z dnia 05.01.2012 r. do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 22.10.2007 r, (nr telefonu (...)), pozwana otrzymała aparat telefoniczny (...)za cenę 1,23 zł z VAT, a więc znacznie poniżej jego wartości rynkowej, gdyż operator telefonii komórkowej przyznał pozwanej ulgę związaną
z zawarciem tego aneksu i przedłużeniem umowy na okres kolejnych 24 miesięcy (tj. do dnia 05.01.2014 r.) w kwocie 2677,10 zł, że w okresie tym pozwana zobowiązana była do utrzymywania aktywnego numeru w sieci telekomunikacyjnej cedenta oraz terminowego regulowania płatności na podstawie wystawionych przez niego faktur, że zgodnie z §8 ust. 3 aneksu w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta operatorowi przysługiwało względem pozwanej roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania,

d. że pozwana nie wywiązywała się z warunków umowy i nie regulowała płatności w terminie, co doprowadziło do dezaktywacji numerów telefonów, że okoliczność ta została przez nią przyznana, bowiem pozwana uznała roszczenie co do należności wynikających z faktur, że skutkiem tego doszło do rozwiązania przez cedenta umów z przyczyn leżących po stronie pozwanej przed okresem, na który zostały zawarte, że w związku z tym powstał po stronie pozwanej obowiązek zwrotu ulg przyznanych pozwanej w związku z zawarciem umów, pomniejszonych o proporcjonalną ich wartość za okres od dnia zawarcia umów do dnia ich rozwiązania;

5) naruszenie przepisów prawa procesowego z art. 229 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności, że pozwana poprzez uznanie powództwa w zakresie roszczeń wynikających z faktur nr (...) z dnia 2012-02-19, nr (...) z dnia 2012-03-19, nr (...) z dnia 2012-04 19 i nr (...) z dnia 2012-05-19, przyznała fakt zaniechania terminowego regulowania płatności za świadczone przez operatora usługi telekomunikacyjne, co stanowiło naruszenie przez nią obowiązków wynikających z zawartych Umów i aneksów, w tym m. in. w zakresie utrzymywania aktywnych numerów telefonów, w konsekwencji czego Umowy te zostały rozwiązane z przyczyn leżących po stronie pozwanej, zaś operatorowi przysługiwało prawo żądania od pozwanej zwrotu ulg przyznanych jej w związku z zawarciem Umów i aneksów, pomniejszonych o proporcjonalną ich wartość za okres od dnia zawarcia umów do dnia ich rozwiązania;

6) naruszenie przepisów prawa procesowego z art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności z których wywodzi skutki prawne, a mianowicie, że wierzycielowi pierwotnemu przysługiwało wobec pozwanej roszczenie o zwrot ulg przyznanych jej w związku z zawarciem dwóch Umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz aneksów do tych Umów, pomniejszonych o proporcjonalną wartość tych ulg obliczoną za okres od dnia zawarcia umów do dnia ich rozwiązania, że Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały przedterminowo rozwiązane, z przyczyn leżących po stronie pozwanej, gdyż nie wykonała ona ciążących na niej zobowiązań o charakterze niepieniężnym polegających na utrzymywaniu aktywnych numerów w sieci telekomunikacyjnej cedenta w okresie kolejnych 24 miesięcy od dat zawarcia aneksów do tych Umów, jak też nie wywiązała się ciążących na niej zobowiązań pieniężnych, a to nie regulowała terminowo płatności za świadczone przez wierzyciela pierwotnego na jej rzecz usługi telekomunikacyjne, a zatem, że powód nie wykazał zasadności i wysokość roszczenia;

a. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 22.10.2007 r. i z dnia 05.01.2012 r. a także umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z aneksem z dnia 6.12.2012 - na okoliczność, że pozwana zobowiązała się do używania aktywnych numerów w sieci telekomunikacyjnej cedenta oraz terminowości należności na podstawie wystawionych przez operatora faktur, że w związku z podpisaniem umów i aneksów przyznane jej zostały ulgi oraz że zgodnie z postanowieniami Umów, w przypadku przedterminowego ich rozwiązania z przyczyn leżących po stronie pozwanej, zobowiązana ona była do zwrotu przyznanych jej kwot pomniejszonych o proporcjonalną ich wartość za okres od dnia zawarcia umów do czasu ich rozwiązania;

b. Faktur VAT nr (...) z dnia 2012-02-19, nr (...) z dnia 2010 roku Nr (...) z dnia 2012-04-19 i nr (...) z maja 2012 roku, noty obciążeniowej nr (...) z dnia 2012-06-24 na okoliczność zaniechania płatności terminowych płatności należności wynikających ze wskazanych wyżej dokumentów skutkowało rozwiązaniem Umów z przyczyn leżących po stronie pozwanej, wysokości dochodzonych od powoda należności, w tym również w zakresie roszczenia o zwrot ulg;

c. umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 27.05.2013 r., porozumienia z dnia 23.12.2013 r. oraz wydruku z elektronicznego załącznika do umowy - wykazu najmu wierzytelności na okoliczność nabycia przez powoda wierzytelności dochodzonych pozwem, a które to dowody potwierdzają zasadność i wysokość roszczenia powoda;

7) naruszenie przepisów prawa procesowego z art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto w sposób całkowicie dowolny, sprzeczny z treścią tego materiału, co przejawia się tym, że:

a. Sąd I instancji przyjął, że powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia wynikającego z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 2012-06-24, a to podstaw prawnych jego naliczenia, jak też nie przedstawił metody wyliczenia żądania, podczas gdy obowiązek zwrotu przyznanych pozwanej ulg oraz sposób wyliczenia ich wysokości wynikają wprost z przedstawionego materiału dowodowego, a nadto powód wyjaśnił te okoliczności w piśmie procesowym z dnia 09.10.2014r.

b. Sąd I instancji przyjął, że powód nie wykazał, że przy zawieraniu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych pozwanej zostały udzielone ulgi, że pozwana zobowiązała się do regulowania należności wynikających z faktur w terminie oraz utrzymywania aktywnych numerów telefonów w sieci telekomunikacyjnej cedenta przez okres, na który umowy zostały zawarte, oraz że w przypadku przedterminowego wypowiedzenia umów z winy leżącej po stronie abonenta, pozwana zobowiązana była do ich zwrotu, pomniejszonych jednakże o proporcjonalną ich wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia ich rozwiązania, podczas gdy wynika to wprost z przedstawionego materiału dowodowego;

c. Sąd I instancji przyjął, że powód nie wykazał niewykonania przez pozwaną obowiązków umownych, podczas gdy pozwana uznała roszczenie powoda co do należności wynikających z faktur VAT, a zatem przyznała, że nie wywiązywała się z zaciągniętych na siebie zobowiązań, tj. do regulowania należności w terminie, co doprowadziło do dezaktywacji numerów telefonów, rozwiązania umów z przyczyn leżących po jej stronie oraz powstaniu obowiązku zwrotu przyznanych pozwanej w związku z zawarciem umów ulg;

d. Sąd I instancji błędnie przyjął, że kwota wskazana w nocie obciążeniowej nr (...) z dnia 2012-06-24 stanowi karę umowną za niewykonanie świadczenia o charakterze pieniężnym, podczas gdy roszczenie powoda (jako następcy prawnego cedenta), dotyczy zwrotu ulg przyznanych pozwanej przez Operatora przy zawieraniu umów, a to w konsekwencji niewywiązywaniem się przez nią z postanowień tych umów i ich rozwiązaniem z przyczyn leżących po jej stronie,

8) naruszenie przepisu prawa procesowego z art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 207 §1 in principio k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa w zakresie kwoty 3.536,91zł, o którą powód cofnął pozew z uwagi na uznanie przez pozwaną roszczenia w tym zakresie i dokonanie przez nią zapłaty tej kwoty już po wytoczeniu powództwa, a zatem w sytuacji gdy postępowanie w tym zakresie winno zostać umorzone;

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty apelujący wnosił o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 11.357,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej zwrotu kosztów procesu w całości, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową uiszczoną od pełnomocnictwa;

2.  umorzenie postępowania w zakresie kwoty 3.536,91 zł

3.  zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

ewentualnie

4.  uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest całkowicie bezzasadna.

Zarzut obrazy zaskarżonym wyrokiem zarówno prawa procesowego, jak też błędnych ustaleń, jest całkowicie chybiony.

Sąd Rejonowy przeprowadził dowody zaoferowane przez strony. Ich ocena jest wnikliwa i rzetelna oraz uwzględnia dyrektywy wypływające z treści art. 233 § 1 k.p.c. Czyniąc w powyższy sposób ustalenia, Sądu I instancji prawidłowo wyprowadził wniosek, że kwota zgłoszonego roszczenia w wymiarze 14.895 złotych nie została w żaden sposób przez stronę pozwaną wykazana.

Autor pozwu jest profesjonalistą w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W toku postępowania przed sądem rejonowym był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika- radcę prawnego. Na powodzie, zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c., spoczywał ciężar dowodzenia. Przepis ten stanowi, że ciężar udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Powyższe oznacza, iż na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia w/w sumy pieniężnej.

Jak prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy powód, profesjonalista obowiązkowi temu nie uczynił zadość. Jedyny dowód, który miał wykazać sporną kwotę, to nota obciążeniowa (por. k. 41). Pomijając oczywisty fakt, iż nie do końca wiadomo, czy stanowi ona oświadczenie woli, czy też wiedzy, w najlepszym wypadku można ją potraktować jedynie jako dokument prywatny. Dokument w takim ujęciu stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Powyższe zatem oznacza, że dokument ten, przy braku jakichkolwiek innych dowodów świadczących o wymaganym roszczeniu w przedstawionej wyżej wysokości, nie jest wystarczający do ustalenia faktów, istotnych z punktu widzenia żądanego świadczenia.

Strona powodowa – co trafnie podniesiono w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku- nie wykazała dostatecznej inicjatywy dowodowej. Złożone w toku postępowania pierwszoinstancyjnego kopie umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych mają charakter ogólny i ramowy (por. np. umowa k. 48- 51v). Z ich treści nie daje się wyprowadzić w oparciu o jakie kryteria i w jaki sposób ma być wyliczone odszkodowanie z tytułu naliczonych zniżek i bonifikat w realizowanej usłudze telekomunikacyjnej. Nie jest również wiadomym, czy roszczenie zmierzało do zniżki przyznanych ulg w abonamencie, czy też ulg dotyczących aparatu telefonicznego.

Tak skonstruowane umowy stanowią pogwałcenie zasad, jakie winny być przestrzegane w relacji z kontrahentem. Do wyliczenia wartości ulgi przyznanej abonentowi, uwzględnić należy, że ulga oznacza obniżkę określonych opłat. Winna ona zatem wyraźnie być określona w odniesieniu do opłat wynikających z umowy. Jeśli ulga, którą uzyskał abonent, przyznana jest w odniesieniu do świadczeń płatnych okresowo, to wyliczenie wartości ulgi obejmować winno precyzyjnie i szczegółowo kwoty uzyskanego obniżenia świadczenia za okres, na który zawarto umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych (por. wyrok SA w Rzeszowie z dnia 9 maja 2013 roku I Aca 109/13, Lex Nr 1327609).

Waloru tego nie spełnia także kopia umowy załączona do apelacji. Treść tej mowy odbiega od umów złożonych wcześniej przed sądem rejonowym. Nie da się z niej- z przyczyn podanych wyżej- wywieść w jaki sposób należność została wyliczona. Na marginesie tylko należy podnieść, że dokument ten nie stanowi dowodu w sprawie. Z treści apelacji nie wynika, ażeby jej autor wnioskował o przeprowadzenie dowodu z tej umowy. Wniosek taki nie pojawił się także podczas rozprawy apelacyjnej. Inicjatywa dowodowa Sądu jest ograniczona. Sąd Odwoławczy nie miał w realiach rozpoznanej sprawy obowiązku przeprowadzić tego dowodu z urzędu (art. 232 k.p.c.).

W konsekwencji nie trafny jest również zarzut obrazy art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2014 roku, poz. 243). Powołana norma prawna nie zwalnia operatora od precyzyjnego określenia nie tylko uprawnień, ale także obowiązków obu stron umowy.

Z tych więc przyczyn i na podstawie art. 385 k.p.c. należało orzec jak w sentencji. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę w nim wyrażoną- odpowiedzialności za wynik procesu.