Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Jacek Kulesza

Protokolant : Rafał Kawałowski

W obecności Prokuratora Roberta Sakowicza

po rozpoznaniu dnia 20 maja 2015 r. sprawy P. G. urodzonego (...) w W., syna S. i K. z d. F.

oskarżonego o to, że :

W dniu 13 lipca 2013 roku w M., woj. (...), pow. (...) dokonał włamania do mieszkania poprzez uprzednie wyważenie drzwi tarasowych mieszczących się przy ul. (...), a następnie dokonał zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci telefon komórkowy marki S. (...) M. (...), trzech komputerów marki D., tablet, biżuteria złota w postaci: pierścionki, bransoletki, naszyjniki, korale oraz srebrne monety w wyniku czego powstały straty w wysokości 34 500 złotych na szkodę J. P..

to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k.

orzeka

1.  Oskarżonego P. G. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lipca 2013 roku w M., woj. (...), pow. (...) dokonał włamania do mieszkania poprzez uprzednie wyważenie drzwi tarasowych mieszczących się przy ul. (...), a następnie dokonał zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci: telefonu komórkowego marki S. (...) M. (...), trzech komputerów marki D., tabletu, biżuterii złotej w postaci m.in.: 2 pierścionków, 2 obrączek, bransoletki, naszyjnika, korali i srebrnych monet oraz pieniędzy w kwocie 500 zł. w wyniku czego powstały straty w wysokości 34500 złotych na szkodę J. P. tj. popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 kk. i za to z mocy ww. przepisu skazuje go, na karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Z mocy art. 46 § 1 kk. orzeka od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. P. kwoty 34500 złotych.

3.  Na podstawie art. 195 kkw. ślady wymienione na k. 33 nakazuje pozostawić w aktach sprawy.

4.  Zasądza od oskarżonego P. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 588,70 złotych.

Sygn. akt II K 992/13

UZASADNIENIE

W oparciu o ujawniony w toku procesu materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. mieszka w domu jednorodzinnym położonym w M. przy ul. (...). W dniu 13 lipca 2013 r. J. P. wyszedł z domu i udał się na zakupy do Centrum Handlowego(...)w M.. Podczas nieobecności w domu J. P., w godzinach 11:00 – 13:55, oskarżony P. G. dokonał wyważenia drzwi tarasowych w domu mieszczącym się przy ul. (...). Następnie P. G. zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci: telefonu komórkowego marki S. (...) M. (...), trzech komputerów marki D., tabletu, biżuterii złotej w postaci m.in.: 2 pierścionków, 2 obrączek, bransoletki, naszyjnika, korali i srebrnych monet oraz pieniędzy w kwocie 500 zł. J. P. oszacował szkodę ma kwotę 34500 złotych. (dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. G. (k.46, 89) zeznania pokrzywdzonego J. P. (k. 2 – 3v, 15v, 21v), protokół oględzin miejsca (k. 6-8v).

Oskarżony P. G. był uprzednio karany (karta karna k. 62).

Oskarżony P. G. zarówno w toku dochodzenia, jaki i w toku postępowania sądowego przyznał się do zarzucanego mu czynu. Oskarżony odmówił składania wyjaśnień (k.46, k. 89).

W ocenie Sądu oskarżony przyznał się do popełnienia czynu, gdyż w rzeczywistości go popełnił, o czym świadczą przeprowadzone dowody, w szczególności w postaci zeznań pokrzywdzonego J. P. i opinii daktyloskopijnej.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek oskarżonego P. G. o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu kary roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie mu środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody w kwocie 34 500 zł bez przeprowadzania dalszego postępowania dowodowego zasługiwał na uwzględnienie, gdyż okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nie przeprowadzenia rozprawy.

Bezpośrednio na winę oskarżonego P. G. wskazuje jego przyznanie się do zarzucanego mu czynu, które zgodne jest z zeznaniami pokrzywdzonego J. P., zaś ujawnione na miejscu zdarzenia ślady linii papilarnych zgodne są z odwzorowaniem linii papilarnych (k.40), opinią wydaną na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej (k. 74-79) i ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Ponadto zauważyć trzeba, że w toku rozprawy głównej oskarżony złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego, a w przekonaniu Sądu, gdyby nie miał on świadomości popełnienia przez siebie przestępstwa, takiego wniosku nie zgłosiłby. Również w postępowaniu przygotowawczym oskarżony „chciał dobrowolnie poddać się karze”.

Zeznania pokrzywdzonego J. P. są logiczne i obiektywne. Wyżej wymieniony pokrzywdzony podał jedynie fakty po ujawnieniu kradzieży z włamaniem do jego mieszkania położonego w M. przy ul. (...). Pokrzywdzony swoich zeznaniach nie potwierdził, że oskarżony P. G. dokonał włamania do jego mieszkania, a następnie ukradł mu wymienione w opisie stanu faktycznego przedmioty z tego powodu, że nie był on świadkiem ani włamania, ani samej kradzieży. Wymienił tylko skradzione rzeczy oraz określił ich wartość.

Za nieistotne dla toczącego się postępowania Sąd uznał zeznania świadka S. G. (k.27v), ponieważ na temat zdarzenia objętego postępowaniem nic konkretnego nie wiedział.

W ocenie Sądu wiarygodność i prawdziwość dokumentów ujawnionych w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, w związku z czym Sąd oparł się na nich rozstrzygając niniejszą sprawę.

Dokonując oceny dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i uznając je za wiarygodne Sąd kierował się nie tylko tym, że korespondują one z osobowymi źródłami dowodowymi, ale miał na uwadze także to, że zostały one sporządzone w przepisanej formie przez upoważnione osoby.

W toku postępowania sądowego postanowieniem z dnia 18 marca 2015 r. zasięgnięto opinii instytucji specjalistycznej – Zakładu (...) Sp. z o.o. Teren Instytutu (...) w Ś. w celu ustalenia, czy na zabezpieczonych na miejscu zdarzenia śladach znajdują się ślady daktyloskopijne pochodzące od P. G..

Na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań daktyloskopijnych sporządzonej przez R. Ł. – biegłego z zakresu daktyloskopii i traseologii Sąd ustalił, że dowodowe odwzorowania linii papilarnych oznaczone na foliach Ślad/Przedmiot nr 2 lit.: „ a”, „b”, 3 lit. „a”, „b” pochodzą od wielkiego, wskazującego i środkowego palca prawej ręki P. G.. Wyżej wymienione ślady jak wynika z protokołu oględzin (k. 8) zostały zabezpieczone na zewnętrznej stronie szyby drzwi tarasowych. Ponadto Sąd ustalił, że na foliach Ślad/Przedmiot nr 5,6,7 utrwalono odwzorowania struktury materiału - rękawiczki z dzianiny, a także, że odwzorowania utrwalone na folii Ślad/Przedmiot nr 4 oraz nieoznaczone literami na foliach Ślad/Przedmiot nr 2,3 nie nadają się do identyfikacji ze względu na brak dostatecznej ilości cech szczególnych (k. 74-79).

Sąd dał wiarę sporządzonej w niniejszej sprawie opinii kryminalistycznej, albowiem była ona pełna, jasna i logiczna, a nadto sporządzona została zgodnie z zasadami procedury karnej przez biegłego dysponującego wszechstronną wiedzą w dziedzinie będącej przedmiotem opinii. Natomiast odwzorowania linii papilarnych utrwalone na folii Ślad/Przedmiot nr 4 oraz nie oznaczone literami na foliach Ślad/Przedmiot nr 2,3 nie nadawały się do identyfikacji z uwagi na niewystarczającą liczbę cech szczególnych, dlatego też Sąd pominął ten dowód jako nic nie wnoszący do sprawy.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż okoliczności i wina oskarżonego P. G. odnośnie przypisanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości i uwzględnił wniosek oskarżonego złożony w trybie art. 387 § 2 kpk .

Przestępstwo kradzieży z włamaniem określone w art. 279 § 1 kk jest przestępstwem powszechnym i stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, w której znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy, usuwającego przeszkodę służącą zabezpieczeniu rzeczy a przedmiotem kradzieży jest tu cudza rzecz ruchoma. Przestępstwo to należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy przez sprawcę. Przestępstwo to może być popełnione tylko w formie zamiaru bezpośredniego.

Dokonane wyżej ustalenia faktyczne pozwalają z całą stanowczością stwierdzić, iż oskarżony P. G. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem określonego w art. 279 § 1 kk. Do istoty włamania należy wszak wdarcie się (przedostanie się) do wnętrza zamkniętego pomieszczenia. Warunkiem popełnienia tego występku jest to, aby dostęp do mienia był zamknięty i aby sprawca w jakikolwiek sposób przez fizyczne działanie na przedmiot stanowiący przeszkodę dostał się do wnętrza ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1976 r., II KR 322/76, OSNKW 1977, nr 3, poz. 22). W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości okoliczność, że oskarżony dostał się do wnętrza mieszkania położonego w M. przy ul. (...) po uprzednim wyważeniu drzwi tarasowych, które zabezpieczały dostęp do jego wnętrza.

Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej (właściciela, posiadacza lub dzierżyciela) i objęcie we własne władanie. Chodzi tutaj o faktyczne władztwo nad rzeczą, które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone. W swych konsekwencjach jednak zabór taki godzi w prawo własności, gdyż sprawca zaboru działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, tj. włączenia jej do swego stanu posiadania lub bezprawnego rozporządzenia nią na rzecz innej osoby. Należy podkreślić, że stanowiący istotę kradzieży zabór następuje bezprawnie, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, której mienie (rzecz) zabrano. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony P. G. dokonując zaboru rzeczy znajdujących się wewnątrz mieszkania należącego do pokrzywdzonego działał wbrew jego woli.

W przekonaniu Sądu oskarżony P. G. dokonał przestępstwa kradzieży z włamaniem, albowiem zabrał: telefonu komórkowego marki S. (...) M. (...), trzech komputerów marki D., tabletu, biżuterii złotej w postaci m.in.: 2 pierścionków, 2 obrączek, bransoletki, naszyjnika, korali i srebrnych monet oraz pieniędzy w kwocie 500 zł na szkodę J. P.. Nie budzi także wątpliwości, że oskarżony P. G. działał z zamiarem bezpośrednim zaboru rzeczy, które znajdowały się w mieszkaniu. Przemawiają za tym zeznania pokrzywdzonego jak również wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do zarzucanego mu czynu.

Wartość skradzionych przedmiotów wskazana przez pokrzywdzonego jako niekwestionowana przez strony postępowania została ustalona na podstawie ich szacunkowej wyceny.

Sąd uznał oskarżonego P. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie tych przepisów skazał go i wymierzył mu karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności, zgodnie z ogólnymi dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 kk, nie przekracza stopnia jego winy i uwzględnia bardzo duży stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił, a nadto uwzględnienia to, że oskarżony działał umyślnie.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Sąd uwzględnił zgodnie z art. 53 § 2 kk motywację, pobudki i sposób zachowania się sprawcy, a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste, to jest osobowość sprawcy, jego poziom rozwoju intelektualnego, które mają wpływ na zawinienie.

Za okoliczność obciążającą P. G. Sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, przejawiający się w charakterze naruszonego przez niego dobra, rozmiarze wyrządzonej przez niego szkody oraz postaci zamiaru, w jakim oskarżony działał. Oskarżony swym zachowaniem naruszył wszak jedno z podstawowych dóbr prawem chronionych, jakim zdaniem Sądu jest prawo własności. Ponadto, jak wykazano wyżej, czyn przypisany oskarżonemu był starannie przemyślany i zaplanowany. Wskazać wręcz należy, że oskarżony popełniając go działał z premedytacją, musiał się do niego odpowiednio przygotować, poprzez posiadanie przy sobie odpowiedniego narzędzia umożliwiającemu mu wyważenie drzwi tarasowych. Bardzo istotną okolicznością obciążającą oskarżonego jest też fakt, że łączna szkoda, jaką poniósł pokrzywdzony wyrządzona jego czynem wyniosła 34 500 zł. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął też pod uwagę okoliczność, że był on uprzednio karany, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu. Popełniając po raz kolejny ten rodzaj czynu zabronionego oskarżony wykazał, iż pomimo skazania czuje się nadal bezkarny, gdyż powrócił na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu wobec oskarżonego – jedynie bezwzględna i stanowcza w swym wymiarze kara pozbawienia wolności uczyni zadość ustalonym zasadom polityki karania. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia i popełnianie kolejnych przestępstw, wskazuje, że brak jest przesłanek do uznania, że istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego, która uzasadniałaby warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Podnieść należy bowiem, że oskarżony był już dwukrotnie karany.

Okolicznościami łagodzącymi, jakich Sąd się dopatrzył było przyznanie się oskarżonego do winy oraz wyrażenie przez niego skruchy.

Orzekając wobec oskarżonego P. G. bezwzględną karę pozbawienia wolności w tym wymiarze Sąd miał na względzie dotychczasową postawę oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełni swe cele prewencji indywidualnej i ogólnej. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć. Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i uniemożliwienie mu jego popełnienia. Ferując jednak wyrok Sąd miał na uwadze postawę oskarżonego zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie sądowej, gdzie skorzystał on z instytucji art. 387 kpk. Ten właśnie wniosek oskarżonego spowodował, iż kara pozbawienia wolności orzeczona została jedynie w wymiarze roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności. Zważyć należy, iż ww. kara wymierzona została w dolnych granicach zagrożenia, bowiem czyn z art. 279 § 1 kk jest ustawowo zagrożony karą od roku do dziesięciu lat. Zatem stwierdzić trzeba, że oskarżony został łagodnie potraktowany.

Sąd wymierzając karę w tej wysokości miał jednak na uwadze, na co winien zwrócić uwagę także oskarżony, iż wyrok wydany w trybie art. 387 kpk, tak jak w tym przypadku, pozbawiony jest zakazu pogarszania sytuacji oskarżonego w sądzie odwoławczym w przypadku ewentualnej apelacji od tego wyroku. Wynika więc z tego, że sąd odwoławczy może podwyższyć karę pozbawienia wolności orzeczoną przez sąd rejonowy w przypadku jego ewentualnej apelacji i ewentualnej zmiany stanowiska oskarżonego w zakresie czynu, do którego się przyznał.

Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczenie kary jak w wyroku stanowiło będzie dla oskarżonego dostateczną przestrogę przed popełnianiem kolejnych przestępstw, a przez to zrealizowany zostanie tak indywidualnoprewencyjny jak i generalnoprewencyjny cel kary.

Jako że przypisany P. G. czyn spowodował powstanie szkody w kwocie 34 500 zł, Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę przez niego na rzecz pokrzywdzonego J. P. wartości tej kwoty. Zauważyć przy tym należy, że wniosek w tym zakresie złożył sam oskarżony (k. 89, 90).

Sąd na podstawie art. 195 k.k.w. ślady wymienione na k. 33, tj. ślady odlewu silikonowego, ślady linii papilarnych oraz ślady struktury materiału nakazał pozostawić w aktach sprawy.

Zdaniem Sądu brak było powodów, dla których P. G. nie miałby ponosić kosztów procesu. Dlatego, wobec skazania oskarżonego, Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.), a mianowicie opłatę w kwocie 300 złotych oraz wydatki w łącznej kwocie 588,70 złotych poniesione w sprawie.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.