Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Michalska

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak

SSA Iwona Szybka (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2015 r. w Ł.

sprawy R. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę

na skutek apelacji R. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 24 października 2013 r. sygn. akt V U 1138/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 2666/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 września 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił R. D. prawa do emerytury.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 października 2013 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach: R. D., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 16 lipca 2012 roku wniosek o przyznanie emerytury. Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych żadnych okresów zatrudnienia. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. W dniu 29 czerwca 2012 roku został z nim rozwiązany stosunek pracy. W okresie od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O.. W świadectwie pracy pracodawca podał, że R. D. był zatrudniony na stanowisku ślusarza-spawacza. (...) Przedsiębiorstwo (...) w O. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Przeszkolenie spawalnicze wnioskodawca odbył w okresie od 10 czerwca 1975 roku do 3 marca 1976 roku w Zakładzie (...) w O.. Wcześniej uprawnień spawacza nie posiadał.

W okresie od 16 lipca 1976 roku do 30 września 1990 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R.. Spółdzielnia zajmowała się produkcją wielobranżową, w jej ramach funkcjonowały zakłady stolarski, ślusarki, optyczny, szklarski itp. Wnioskodawca pracował w zakładzie ślusarskim i stąd w angażach miał wpisane stanowisko ślusarz-spawacz. Faktycznie przez cały okres z zatrudnienia w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R. wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz i wykonywał prace związane ze spawaniem elektrycznym i gazowym. Wnioskodawca spawał konstrukcje dachowe, balustrady, bramy i barierki. We wskazanym wyżej okresie wnioskodawca nie wykonywał prac ślusarskich (takich jak np. prac montażowych, składania elementów według rysunków, szlifowania, czy dobijania elementów). Prace te wykonywali zatrudnieni w spółdzielni ślusarze. (...) -Usługowa Spółdzielnia Pracy w R. wystawiła wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym podano, że pracował on w takich warunkach w okresie od 16 lipca 1976 roku do 30 września 1990 roku na stanowisku ślusarza-spawacza, wykonując prace przy spawaniu elektrycznym i gazowym Dział XIV, poz. 12 pkt 1 i 3 załącznika Nr 1 do uchwały Nr 80 Zarządu (...) z dnia 30 czerwca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za bezzasadne. Powołał się na treść art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), a w szczególności §2, §3 i § 4. Sąd Okręgowy podniósł, że brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego, ale też stwierdzenie w nim, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych, podlega ocenie sądu, bowiem świadectwo takie nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c, a dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., który podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Spór pomiędzy stronami ograniczał się do faktu, czy wnioskodawca ma wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporne, a jednocześnie z dokumentów wynika, że wnioskodawca ma wymagany 25 letni okres zatrudnienia, a w dniu 17 czerwca 2012 roku ukończył 60 lat. Ponadto w dniu 29 czerwca 2012 roku został z nim rozwiązany stosunek pracy.

Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych, co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach w okresach od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. oraz od 16 lipca 1976 roku do 30 września 1990 roku w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R..

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania i przyznania wnioskodwcy prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Spośród spornych okresów zatrudnienia, możliwe jest zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach, jedynie okresu zatrudnienia w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R.. W świetle zeznań świadków A. B. i T. K. oraz samego wnioskodawcy, nie budzi bowiem wątpliwości, że pracując jako spawacz wnioskodawca wykonywał wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, tj. prace przy spawaniu elektrycznym i gazowym. Wnioskodawca spawał konstrukcje dachowe, balustrady, bramy i barierki. We wskazanym wyżej okresie wnioskodawca nie wykonywał prac ślusarskich. Prace te wykonywali zatrudnieni w spółdzielni ślusarze. (...) -Usługowa Spółdzielnia Pracy w R. wystawiła wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym podano, że pracował on w takich warunkach w okresie od 16 lipca 1976 roku do 30 września 1990 roku na stanowisku ślusarza-spawacza, wykonując prace przy spawaniu elektrycznym i gazowym.

Odnośnie drugiego okresu zatrudnienia wskazanego przez wnioskodawcę, to jest okresu od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku, kiedy wnioskodawca pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O., to w ocenie Sądu nie może on być zaliczony do pracy w warunkach szczególnych. Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka K. B. oraz wnioskodawcy w zakresie, w jakim zeznali oni, że w ww. okresie wnioskodawca pracował jedynie przy spawaniu. Zeznania te stoją bowiem w oczywistej sprzeczności z przedstawioną przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 roku książeczką spawacza, z której wynika, że przeszkolenie spawalnicze wnioskodawca odbył dopiero w okresie od 10 czerwca 1975 roku do 3 marca 1976 roku w Zakładzie (...) w O.. Ponadto wskazać należy, iż w świadectwie wystawionym wnioskodawcy pracodawca podał, że wnioskodawca był ślusarzem-spawaczem. Wreszcie nie bez znaczenia jest, dla oceny wiarygodności zeznań świadka K. B., iż świadek ten stwierdził, że wnioskodawca posiadał w okresie zatrudnienia uprawnienia spawacza, podczas gdy wnioskodawca uprawnień tych nie posiadał. Skoro, zatem w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca nie posiadał jeszcze uprawnień spawalniczych, to trudno zakładać, że pracował on wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz. Ponadto należy wskazać, że (...) Przedsiębiorstwo (...) w O. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Pełnomocnik wnioskodawcy nie ustalił przy tym, gdzie znajdują się obecnie akta osobowe wnioskodawcy dotyczące spornego okresu zatrudnienia.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy w okresie od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych. Nie potrzeba bowiem wiedzy specjalnej, by stwierdzić, czy wnioskodawca wykonywał prace spawalnicze, które sąd zaliczane do pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości, co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł R. D..

Zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy istotnych dla jej rozstrzygnięcia poprzez nieposzukiwanie akt osobowych, pominięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu bhp dla oceny, czy praca wnioskodawcy na budowie podana przez świadka B. oraz przez samego wnioskodawcę była pracą w warunkach szczególnych, dokonanie sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego ustaleń, że „okres pracy w (...) nie był okresem pracy warunkach szczególnych nawet w części, choć niespornie Sąd przyznaje okres pracy w Zakładzie (...) był okresem pracy spawalniczej jak i po tym okresie. Z matematyki wynika, że doliczenie okresu pracy spawalniczej w Zakładzie (...) daje staż 15 lat”.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku i ustalenie prawa do emerytury, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu. Wniósł też o załączenie akt osobowych wnioskodawcy.

W uzasadnieniu apelujący podniósł, że Sąd Okręgowy wadliwie ocenił zeznania świadka B. i wnioskodawcy. Brak formalnych uprawnień nie był przeszkodą do wykonywania pracy spawacza. Ocena materiału dowodowego jest nietrafna, nieuprawniona oraz oderwana całkowicie od „realiów dnia codziennego obecnego i ówczesnego”. Świadek B. nigdy i nigdzie nie zeznał, że wnioskodawca posiadał uprawnienia spawacza.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu albowiem Sąd Okręgowy wydal trafne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 – tekst jednolity ze zm.), ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat. W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest więc jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27.01.2012r., II UK 103/11, niepubl. i 24.01.2013r., III UK 47/12, niepubl.) Przewidziane w art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym niż powszechnie przyjęty stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 cyt. ustawy emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób ścisły i gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

Zasadniczą przesłanką warunkującą nabycie prawa do wcześniejszej emerytury jest udowodnienie co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. W odwołaniu od decyzji ZUS odmawiającej prawa do emerytury, wnioskodawca podał, że w warunkach szczególnych pracował w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R. oraz w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O.. Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, że R. D. pracował w warunkach szczególnych w okresie od 16 lipca 1976 roku do 30 września 1990 roku wnioskodawca, kiedy był zatrudniony w (...) -Usługowej Spółdzielni Pracy w R.. Nie pracował natomiast w takich warunkach w okresie od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku, kiedy był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O.. Uznany przez Sąd Okręgowy okres pracy w warunkach szczególnych, to 14 lat, 2 miesiące i 15 dni. Zatem do wymaganych 15 lat wnioskodawcy zabrakło 9 miesięcy i 15 dni.

Odmowę uznania okresu od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku, jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, Sąd Okręgowy uzasadnił odmową uznania za wiarygodne zeznań świadka K. B. oraz wnioskodawcy w zakresie, w jakim zeznali oni, że w w/w okresie wnioskodawca pracował jedynie przy spawaniu, bowiem w ocenie Sądu Okręgowego zeznania te stoją w oczywistej sprzeczności z przedstawioną przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 roku książeczką spawacza, z której wynika, że przeszkolenie spawalnicze wnioskodawca odbył dopiero w okresie od 10 czerwca 1975 roku do 3 marca 1976 roku w Zakładzie (...) w O.. Ponadto, w świadectwie wystawionym wnioskodawcy pracodawca podał, że wnioskodawca był ślusarzem-spawaczem. Wreszcie nie bez znaczenia, zdaniem Sądu Okręgowego jest dla oceny wiarygodności zeznań świadka K. B. to, że iż świadek zeznał, że wnioskodawca posiadał w okresie zatrudnienia uprawnienia spawacza, podczas gdy wnioskodawca uprawnień tych nie posiadał. Skoro, zatem w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca nie posiadał jeszcze uprawnień spawalniczych, to trudno zakładać, że pracował on wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz. Ponadto, Sąd Okręgowy podniósł, że (...) Przedsiębiorstwo (...) w O. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego i ocenę prawną dowodów dokonana przez ten Sąd. Rzeczywiście z materiału dowodowego sprawy nie wynika aby ubezpieczony w spornym okresie od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz, chociażby w zakresie niezbędnym do uzupełnienia brakującego stażu. Trafnie Sąd Okręgowy podniósł, że ubezpieczony nie posiada świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, że uprawnienia spawacza zdobył dopiero 3 marca 1976r., że w świadectwie pracy zakład pracy wskazał, że odwołujący pracował jako ślusarz-spawacz. Także z akt osobowych, załączonych na wniosek apelującego wynika, że pracował na stanowisku ślusarz-spawacz. W aktach osobowych znajduje się karta obiegowa z dnia 13 kwietnia 1976r, w której w rubryce „stanowisko lub rodzaj pracy” pracodawca wpisał „ślusarz”, skierowanie do pracy na stanowisko ślusarza z dnia 7 marca 1975r., dokument potwierdzający przyjęcie do pracy z dnia 22 października 1974r. z powierzeniem .obowiązków ślusarza-spawacza, podanie o przyjęcie do pracy na stanowisko ślusarz-spawacz z dnia 8 października 1974r. Z dokumentów zgromadzonych w toku postepowania sądowego nie sposób zatem wyciągnąć wniosku, że R. D. od 22 października 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu. Żaden z dokumentów nie wskazuje więc aby ubezpieczony wykonywał w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac przy spawaniu. Niewątpliwie apelujący wykonywał takie prace, ale nie stale i nie w pełnym wymiarze czasu pracy. Łączył bowiem prace przy spawaniu z pracami ślusarskimi.

Trafnie Sąd Okręgowy ocenił zeznania świadka B. i wnioskodawcy. Świadek B. zeznał, że ubezpieczony został przyjęty do pracy jako spawacz, co sprzeczne jest z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych. Ponadto świadek zeznał, że razem z ubezpieczonym pracował cały czas w warsztacie jako spawacz, gdy tymczasem wnioskodawca zeznał, że pracował w warsztacie i na budowach. Wbrew stanowisku apelującego, świadek B. zeznał także, że ubezpieczony miał uprawnienia do spawania.(por. k. 44 akt sprawy).

Trafnie uznał więc Sąd I instancji, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w tym czasie nie była pracą wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., w którym wymieniono tylko prace przy spawaniu. W konsekwencji nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie wskutek tego, że ubezpieczony nie pracował w warunkach szczególnych. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. To, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych (zgodnych z zasadami logicznego rozumowania), ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować pewne warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227 - 234 KPC), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, ale powinna także uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarogodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił ten materiał i w konsekwencji doszedł do słusznego wniosku, że R. D. nie pracował w spornym okresie w warunkach szczególnych, bowiem nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prac przy spawaniu.

Błędnie skarżący podnosi, że do stażu pracy w warunkach szczególnych powinien mieć zaliczony okres kursu spawacza w Zakładzie (...). Z wyjaśnień złożonych przez wnioskodawcę na rozprawie apelacyjnej w dniu 27 maja 2015r. wynika, że nauka na kursie odbywała się popołudniami, po pracy. Z całą pewnością wnioskodawca nie wykonywał w czasie nauki pracy jako pracownik, ani też nauka ta nie wypełniała 8 godzin dziennie. Z tych powodów niemożliwe jest jej uznanie.

Odnośnie zarzutu, że Sąd Okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego bhp, to po pierwsze wskazać należy, że pełnomocnik ubezpieczonego po oddaleniu tego wniosku na rozprawie w dniu 15 października 2014r., nie zgłosił zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc. Brak zgłoszenia zastrzeżenia wyłącza możliwość powoływania się na to uchybienie w postępowaniu apelacyjnym. (por. KPC red. Zieliński 2014 wyd. 7, Legalis). Niezależnie jednak od powyższego wskazać należy, że wniosek dowodowy był całkowicie zbędny dla rozpoznania sprawy, co słusznie zauważył Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Reasumując, ubezpieczony nie udowodnił 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych i nie spełnił tym samym wszystkich warunków do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.