Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 roku

sprawy przeciwko W. W. synowi B. i J. z domu S.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

do dnia 22.12.2014r. na ul. (...) we W. do godz.20:30 w komendzie straży miejskiej, wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd marki V. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 20.11.2014r. o godzinie 10:40, którego kierujący zaparkował w/w pojazd na ul. (...) we W., w miejscu obowiązywania znaku B-36 zakaz zatrzymywania się .

tj. o czyn z art. 96 § 3 kw

******************

I.  uznaje obwinionego W. W. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W. W. jest właścicielem samochodu osobowego marki V. nr rej.(...).

W dniu 20 listopada 2014 roku osoba kierująca wskazanym pojazdem, o godzinie 10.40 na ulicy (...) we W., zaparkowała go w miejscu obowiązywania znaku B-36 (zakaz zatrzymywania się).

W. W. został wezwany przez Straż Miejską do osobistego stawiennictwa w siedzibie Straży Miejskiej lub przesłania stosownego pisma oraz udzielenia odpowiedzi na pytanie, komu został powierzony pojazd, którego kierujący w oznaczonym czasie i miejscu dopuścił się wykroczenia. W. W. nie udzielił Straży Miejskiej odpowiedzi na postawione mu pytanie. W piśmie z dnia 29 grudnia 2014 roku, skierowanym do Straży Miejskiej, wniósł jedynie o „dokładniejsze określenie miejscowości, w której doszło do wspomnianego zdarzenia (gmina, województwo, lub/i kod pocztowy”

dowód:

notatka służbowa k. 4;

wezwanie Straży Miejskiej do wskazania osoby wraz z potwierdzeniem odbioru k. 10-11;

pismo obwinionego k. 12.

W postępowaniu jurysdykcyjnym W. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, że nie udzielił odpowiedzi na pytanie Straży Miejskiej, gdyż nie otrzymał odpowiedzi na skierowane do do tej instytucji w dniu 29 grudnia 2014 roku pismo. Nadto podniósł, że dzień przed zdarzeniem z 20 listopada miał urodziny i „wiele się działo”.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że okoliczności przedmiotowe zarzucanego obwinionemu czynu są bezsporne. Obwinionemu wezwany został do wskazania, komu w oznaczonym czasie został powierzony do użytkowania, stanowiący jego własność, pojazd i zignorował je kierując do Straży Miejskiej osobliwe pismo określające poziom jego znajomości geografii.

Tymczasem udzielenie żądanej przez Straż Miejską informacji stanowiło jego obowiązek zawarty w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 2o czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym.

W myśl tego przepisu, właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (za wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli właściciela i nie mógł temu zapobiec).

Odpowiedzialność za zaniechanie wykonania tego obowiązku określona została w art. 96 § 3 k.w. Sprawca wykroczenia z art. 96 § 3 kw popełnia je poprzez zaniechanie, pełni zatem rolę gwaranta i warunkiem jego odpowiedzialności jest istnienie prawnego, szczególnego obowiązku, którego wykonania zaniechał. Taki właśnie prawny obowiązek statuuje art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym

Z treści art. 96 § 3 kw nie wynika, by ustawodawca ograniczał jego popełnienie tylko do umyślności. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie, wykroczenie to może być popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Dla jego bytu wystarczy samo stworzenie możliwości do aprobowanego, niekontrolowanego użytkowania pojazdu przez inne osoby. Osoba uprawniona (właściciel pojazdu) nie musi nawet znać osób korzystających z jej samochodu.. Nie musi działać w sposób nakierunkowany na niezrealizowanie obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym ani nawet godzić się z możnością niezrealizowania tego obowiązku. Wystarczy niezachowanie należytej ostrożności, by takich sytuacji uniknąć.

Taka zaś sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Obwiniony nie potrafił (nie chciał) bowiem powiedzieć, kto kierował pojazdem, gdy zaparkowano go w miejscu niedozwolonym. Na żądanie Straży Miejskiej, nie był tym samym w stanie wskazać osoby, która popełniła wykroczenie. Znajomość województwa, w którym leży W., gminy jaką stanowi, a w szczególności kodu pocztowego, tylko w sposób wiadomy obwinionemu mogła mu ułatwić zrealizowanie ciążącego na nim obowiązku.

Wykroczenie z art. 96 § 3 kw na celu między innymi zapewnienie szybkiego i sprawnego toku postępowania w sprawach o wypadki i kolizje drogowe, w których kierujący zbiegli z miejsca zdarzenia (por. W. Kotowski: Ustawa prawo o ruchu drogowym. Komentarz praktyczny, Warszawa 2002, s. 539). Oczekuje się w nim bowiem jedynie tego, by właściciel lub posiadacz pojazdu orientował się co do tego, kto i kiedy porusza się jego samochodem, a przez to, by w sposób właściwy zabezpieczał pojazd (por. R. A. Stefański: Prawo o ruchu drogowym, Warszawa 2005, s. 508). Z tego względu tłumaczenie obwinionego, że nie wie (nie chce powiedzieć), która z osób, którym zezwolił na poruszanie się należącym do niego pojazdem, kierowała nim w oznaczonym czasie i miejscu, nie tylko nie zwalnia go od odpowiedzialności karnej, ale stanowi jej istotę. Dokonując zakupu samochodu, wziął on na siebie określone obowiązki. Jednym z nich jest wiedza na temat tego, kto – poza nim samym- porusza się tym pojazdem i parkuje go w miejscu obowiązywania znaku B-36.

Wbrew tezie obwinionego, fakt obchodzenia przez niego urodzin w dniu (...) nie ekskulpuje go od odpowiedzialności karnej (podobnie, jak stan jego wiedzy na temat nazwy województwa, w którym położony jest W.).

W związku z tym, niewskazanie przez obwinionego, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, z powodu braku odnośnej wiedzy (niechęci podzielenia się nią), co do tej osoby, stanowi wkroczenie z art. 96 § 3 kw, Ustawodawca bowiem kreując obowiązek, o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym nałożył na osoby, będące adresatami tego przepisu, powinność podjęcia działań zapewniających możliwość realizacji tego obowiązku. Ich brak rodzi odpowiedzialność za wykroczenie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał W. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kk.

Wymierzając karę, Sąd kierował się zasadami wymiary kary, określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. Sąd uznał, że orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia sytuację materialną obwinionego, a także spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze zarówno w stosunku do obwinionego jak i w zakresie społecznego oddziaływania. Sąd zważył bowiem na występującą ostatnio nagminność zachowań polegających na odmowie, wbrew prawnemu obowiązkowi, udzielenia informacji na temat kierowców pojazdu dopuszczających się wykroczeń.

Z uwagi na skazanie obwinionego, orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 kpw i art. 616 §2 kpk w zw. z art. 119 kpw, obciążając W. W. zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz wymierzając mu stosowną opłatę.