Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu 5.02, 9.04, 8.05, 3.06. 2015 r. sprawy, przeciwko K. D. s. E. i Z. z domu S. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 29 marca 2014 roku ok. godz. 10:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem

Tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012r

orzeka

I.  obwinionego K. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2714/14

UZASADNIENIE

K. D. został obwiniony o to, że w dniu 29 marca 2014 roku ok. godz. 10:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 marca 2014 roku ok. godz. 10:50 K. D. przebywał w W. przy ul. (...) 1 na terenie (...) im. (...) w W. w hali „przylotów” (...). Przebywając w tym miejscu zaproponował napotkanym podróżnym skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. Podróżni nie wyrazili zgody na powyższą propozycję i odeszli w kierunku przystanku (...) miejskiej (...). Następnie do K. D. podszedł pracownik Służby Ochrony L. T. K., który słyszał rozmowę K. D. z pasażerami L., a przed ich rozmową z K. D., wskazał podróżnym w jaki sposób dostać się do centrum miasta. W trakcie rozmowy z K. D. pracownik Służby Ochrony L. zapytał się go czy proponował on podróżnym usługę taxi, a gdy usłyszał od niego odpowiedź, że skoro słyszał, że proponował on daną usługę to po co się pyta, pracownik Służby Ochrony L. przedstawił się i poprosił o dokumenty. W trakcie interwencji T. K. poprosił swojego przełożonego o wezwanie patrolu Policji. Następnie na miejsce przyjechali policjanci, którzy pełnili służbę na terenie działania Komisariatu Policji (...). Po przybyciu na miejsce funkcjonariusze Policji rozpytali T. K. o przebieg zdarzenia. Pracownik Służby Ochrony L. wskazał im, iż słyszał jak K. D. proponował na terenie (...) usługę taxi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego K. D. /e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:03:51 do godz. 00:10:23/, zeznań świadka T. K. /k. 11, e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:12:29 do godz. 00:15:32, od godz. 00:19:33 do godz. 00:30:04/, zeznań świadka M. D. /k. 16v, e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:30:36 do godz. 00:41:47/, a także notatek urzędowych /k. 1, 18/, metryki identyfikacyjnej /k. 7/, płyty CD /k. 8/, pisma (...) im. (...) w W. /k. 9/, pisma Biura Ochrony (...) w W. /k. 10/ oraz opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 38-40/.

Obwiniony K. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż w dniu zdarzenia stał na hali przylotów lotniska. Oświadczył on również, iż w tym czasie w bliskiej odległości – ok. 1,5 metra od niego stał pracownik Służby Ochrony L.. Obwiniony wskazał, iż widział wówczas jak jedni z przechodzących pasażerów podeszli do pracownika Służby Ochrony L. z zapytaniem o komunikację miejską. Z wyjaśnień obwinionego wynika również, iż po uzyskaniu informacji w/w pasażerowie udając się do wyjścia zapytali się obwinionego, o to czy jest to główne wyjście. K. D. wskazał, iż z uwagi na to, że stara się pomagać pasażerom lotniska, potwierdził im, iż faktycznie jest to główne wyjście. Obwiniony wskazał także, iż po tym jak pasażerowie odeszli od niego, zwrócił się do niego pracownik Służby Ochrony L. z zapytaniem, czy obwiniony proponował im taksówkę. K. D. w złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż był zaskoczony w/w pytaniem. Wskazał on także, iż dopiero jak pracownik Służby Ochrony L. ponowił swoje pytanie, odpowiedział mu, aby zostawił go w spokoju skoro słyszał i aby robił on to co chce. K. D. odnosząc się do swojego zachowania wskazał, iż odpowiedział w ten sposób, gdyż był wówczas zdenerwowany oraz, że uznał, iż pracownik Służby Ochrony L. ma problemy ze słuchem. Przyznał również, iż gdy pracownik Służby Ochrony L. zapytał się go o dokumenty, zaprzestał z nim rozmawiać i zaczął chodzić w pobliżu miejsca, w którym wcześniej się znajdował.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony K. D. przyznał również, iż w dniu zdarzenia przebywał na terenie lotniska, z uwagi na to, iż oczekiwał na klienta. Oświadczył on również, iż w związku z tym, że było wówczas zimno i nikogo nie było na zewnątrz, dlatego wszedł do środka lotniska. K. D. zaprzeczył, aby proponował wówczas komukolwiek usługę taxi. Oświadczył, iż tego dnia był bardzo zdenerwowany, gdyż wcześniej został on zaatakowany przez czterech pracowników Służby Ochrony L..

Wskazał on także, iż później na miejscu pojawili się funkcjonariusze Policji, którzy zostali poinformowani przez pracownika Służby Ochrony L., iż proponował on usługę. W złożonych wyjaśnieniach K. D. oświadczył, iż policjanci w trakcie interwencji nie rozpytali go o przebieg zdarzenia, lecz od razu poinformowali go o skierowaniu sprawy do Sądu. /e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:03:51 do godz. 00:10:23 wyjaśnienia obwinionego K. D. /

K. D. ma 59 lat. Jest żonaty. Posiada dorosłe dzieci. Z zawodu jest kierowcą. Prowadzi działalność gospodarczą. Nie uzyskuje dochodu. Nie był karany. Nie był leczony odwykowo. Cierpi na nerwicę i depresję, był badany psychiatrycznie nie leczył się psychiatrycznie. /e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:02:34 wyjaśnienia obwinionego K. D. /

W toku postępowania sądowego K. D. był poddany badaniom psychiatrycznym. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niego zaburzenia nerwicowe. Ponadto biegła stwierdziła, iż stan psychiczny K. D. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniony, nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność obwinionego w czasie czynu i w toku postępowania w opinii biegłej nie budzi żadnej wątpliwości. Zdaniem biegłej nie ma przeciwwskazań psychiatrycznych do udziału obwinionego w postępowaniu sądowym. /k. 38-40 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. D. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Oceniając wyjaśnienia obwinionego, zdaniem tutejszego Sądu, nie zasługują na wiarę wyjaśnienia obwinionego we fragmencie najistotniejszym z punktu widzenia niniejszego postępowania, tj. w zakresie prowadzenia przez niego w dniu zdarzenia działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem na terenie L. im. F. C. przy ul. (...) 1 w W.. W złożonych wyjaśnieniach K. D. zaprzeczał, aby w dniu zdarzenia na terenie lotniska proponował komukolwiek usługę taxi, wskazując, iż przebywał na terenie hali przylotów z uwagi na to, iż było wówczas zimno i oczekiwał na klienta. Odnosząc się zaś do ujawnionej rozmowy z podróżnymi, wskazywał iż podróżni sami do niego podeszli i zapytali się go o autobus oraz czy jest to główne wejście.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego dozwoloną linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności wykroczeniowej. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanej części są sprzeczne z zeznaniami świadka zdarzenia pracownika Służby Ochrony L. T. K..

Jako nieistotną należało ocenić tą część wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on na niewłaściwe jego zdaniem zachowanie pracowników Służby Ochrony L., które miało mieć miejsce przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszej sprawy, gdyż powyższe okoliczności nie mają związku z niniejszą sprawą.

Pozostała część wyjaśnień obwinionego w ocenie Sądu była w pełni wiarygodna, gdyż była ona logiczna i spójna. Była ona również w pełni zgodna z zeznaniami świadka T. K. oraz z dowodem z nagrania z monitoringu /k. 8/.

W celu ustalenia stanu faktycznego w sprawie przesłuchano również świadka T. K. / k. 11, e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:12:29 do godz. 00:15:32, od godz. 00:19:33 do godz. 00:30:04/. Z zeznań świadka wynika, iż w dniu zdarzenia około godz. 10:20 w trakcie patrolowania hali przylotów(...) podeszli do niego pasażerowie z zapytaniem w jaki sposób dostać się do centrum miasta. Z zeznań świadka wynika również, iż wytłumaczył on pasażerom gdzie znajduje się przystanek autobusowy (...) i stacja (...) na terenie lotniska, skąd mogą oni pojechać w miejsce docelowe. W złożonych zeznaniach T. K. wskazał także, iż w/w pasażerowie wychodząc z hali przylotów (...) zostali zaczepieni przez obwinionego, który zwrócił się do nich z zapytaniem „taxi”. T. K. potwierdził, iż podczas powyższego zdarzenia stał w odległości 3-4 metry od obwinionego.

Wiarygodne zeznania świadka T. K. przeczą w tym zakresie wyjaśnieniom obwinionego, jakoby nie proponował on pasażerom taksówki, lecz jedynie podał informacje dotyczące miejsca, w którym się znajdował oraz informacje na temat autobusu.

T. K. w złożonych zeznaniach potwierdził również, iż gdy pasażerowie odmówili propozycji skierowanej do nich przez obwinionego kiwając głowami na znak „nie” i odeszli w kierunku przystanku (...), podszedł on do obwinionego i zwrócił się do niego z zapytaniem czy proponował on usługę taxi pasażerom. Z zeznań T. K. wynika, iż gdy obwiniony odpowiedział mu, że skoro słyszał treść w/w rozmowy to po co pyta, świadek przedstawił się i poprosił o okazanie dokumentów. W złożonych zeznaniach T. K. potwierdził również, iż w trakcie interwencji z uwagi na niewłaściwe zachowanie obwinionego poprosił swojego przełożonego o wezwanie patrolu Policji. Z zeznań świadka wynika, iż ok. godz. 10:50 na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji, którzy podjęli dalsze czynności wobec obwinionego.

Sąd ocenił, że zeznania świadka T. K. są logiczne i konsekwentne. Świadek ten jest osobą obcą w stosunku do obwinionego i w żaden sposób nie jest zainteresowany sposobem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, dlatego też w ocenie Sądu nie miał on żadnego powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego, wiedzę na temat zachowania obwinionego powziął wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami zawodowymi. Stąd w opinii Sądu zeznania świadka T. K. są wiarygodnym i wartościowym materiałem dowodowym.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd wziął również pod uwagę zeznania świadka M. D. /k. 16v, e-protokół rozprawy z dnia 8 maja 2015 r. od godz. 00:30:36 do godz. 00:41:47/, który w dniu zdarzenia pełniąc służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie działania Komisariatu Policji (...) z polecenia dyżurnego został wezwany na miejsce zdarzenia. Z zeznań świadka wynika, iż po przybyciu na miejsce dokonał rozpytania pracownika Służby Ochrony L. T. K., który wskazał mu, iż słyszał, że na terenie hali przylotów obwiniony wypowiadał do pasażerów słowa: „może taxi”. Z zeznań świadka wynika również, iż w trakcie interwencji wylegitymował obwinionego K. D..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. D. jako spójnym i logicznym. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego i nie miał żadnego powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego, wiedzę na temat zachowania obwinionego powziął wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył K. D. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania świadka M. D. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną bezpośrednio po zdarzeniu, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 18/, metryki identyfikacyjnej /k. 7/, płyty CD /k. 8/, pisma (...) im. (...) w W. /k. 9/, pisma Biura Ochrony (...) w W. /k. 10/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Na ujawnionym nagraniu z monitoringu /k. 8/ z kamer przemysłowych znajdujących się na terenie (...), kamera 237 rejestrująca podjazd przed halą przylotów (...) której zapis rozpoczyna się o godz. 10:19:58 i trwa do godz. 10:59:59, zarejestrowała pracownika Służby Ochrony L., który najpierw rozmawiał z obwinionym K. D., a następnie zastawił mu swoim ciałem drogę. Na nagraniu z kamery 237 zarejestrowano również jak po chwili przychodzi drugi pracownik Służby Ochrony L., a następnie w/w mężczyźni chodzą po hali przylotów (...). O godz. 10:52:54 wszyscy zniknęli z widoczności kamer.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski. /k. 38-40 opinia sądowo-psychiatryczna/.

Obwinionemu K. D. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w Ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m. in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osobowego taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności w zakresie przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 Ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 Ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a prawa lotniczego został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1)  Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 Ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.”

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia na terenie L. C. w W. ul. (...) 1, które polegało na zaproponowaniu napotkanym osobom, skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, było związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu transportu, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie obwinionego miało na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Tym samym nieskorzystanie przez te osoby z oferowanej usługi nie uzasadnia twierdzenia, iż obwiniony nie prowadził działalności gospodarczej, bowiem do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż zarzucony czyn, który miał miejsce w W. przy ul. (...) 1, obwiniony popełnił na terenie lotniska. Powyższe wynika z definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze, zgodnie z którą „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany.

Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał wątpliwości, iż obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony K. D. w dniu 29 marca 2014 roku ok. godz. 10:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.