Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 29 kwietnia 2015 r., 3 czerwca 2015 r.

sprawy J. R. s. J. i J. z domu B. ur. (...) w Z.

obwinionego o to że:

W dniu 28 sierpnia 2014r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem samochodu marki O. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 08.40

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego J. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 5956/14

UZASADNIENIE

J. R. został obwiniony o to, że w dniu 28 sierpnia 2014r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem samochodu marki O. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 08.40, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2014 r. ok. godz. 08.40 na ul. (...) w W. strażnik miejski ujawnił, iż kierujący samochodem marki O. o nr rej. (...) zaparkował pojazd w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-35 „zakaz postoju” z tabliczką „od pon-piąt. w godz. 7:30-10:00 i 14:00-18:00”. (k. 1, 2)

Pismem datowanym na dzień 8 kwietnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) (...) wezwała właściciela pojazdu marki O. o nr rej. (...) J. R. do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadził osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania. (k. 3) Powyższe pismo zostało odebrane w dniu 10 kwietnia 2014 r. (k. 4).

Straż Miejska m. st. W. (...) (...) pismem datowanym na dzień 17 sierpnia 2014 r. wezwała J. R. (w przypadku, gdyby on był osobą, która użytkowała pojazd we wskazanym dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 08.40), do osobistego stawiennictwa do Referatu Oskarżycieli Publicznych(...)Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. przy ul. (...) lok. 7 w W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, został on wezwany do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...) Oddział (...) (k. 5). Powyższe pismo zostało odebrane przez J. R. w dniu 21 sierpnia 2014 r. (k. 6).

Pomimo obowiązku w terminie 7 dni od otrzymania pisma, tj. do dnia 28 sierpnia 2014 r., J. R. nie wskazał Straży Miejskiej osoby, której powierzył do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 08.40 pojazd marki O. o nr rej. (...), którego był właścicielem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego J. R. /k. 31, 33/, notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/ oraz korespondencji /k. 3-6/

Obwiniony J. R. na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2015 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał on z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane w sprawie pytania, wskazując, iż nie złoży wyjaśnień do momentu uzyskania dowodów od Straży Miejskiej.

Na rozprawie w dniu 3 czerwca 2015 r. obwiniony J. R. oświadczył, iż zapoznał się z aktami sprawy. Wskazał, iż dowody w postaci fotografii posiadają dużo nieprawidłowości i są niespójne. Mając na uwadze powyższe wniósł on o unieważnienie niniejszego postępowania. Oświadczył on jednocześnie, iż jest właścicielem samochodu O. (...) o nr rej. (...), z którego często korzystają jego dwaj synowie i nie chciałby on doprowadzić do konfliktu. /k. 31, 33 wyjaśnienia obwinionego J. R. /

J. R. z zawodu jest inż. mechanikiem. Utrzymuje się z emerytury w wysokości ok. 2500 złotych. Jest żonaty. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo /k. 31 wyjaśnienia obwinionego J. R. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd stwierdził, że potwierdziły one sprawstwo i winę J. R. w popełnieniu zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W niniejszej sprawie obwiniony wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania, komu w dniu zdarzenia powierzony został pojazd marki O. o nr rej. (...) do używania/kierowania – nie zareagował na wezwanie i nie udzielił informacji. Dokonanie skutecznego doręczenia wezwania do wskazania komu powierzony został pojazd potwierdza – zwrotne potwierdzenie odbioru osobiście odebrane przez obwinionego k. 6.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na materiale w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/ oraz korespondencji /k. 3-6/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego J. R., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony przyznał, iż z jego samochodu O. (...) o nr rej. (...) korzystają jego dwaj synowie i nie chciałby on doprowadzić do konfliktu. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie są logiczne i spójne, zgodne z doświadczeniem życiowym.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw, a także w zakresie, w jakim podnosił on, iż zebrane w sprawie dowody w postaci fotografii posiadają dużo nieprawidłowości i są niespójne. W ocenie Sądu twierdzenia obwinionego we wskazanym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie. Zważyć należy przy tym, iż tutejszy Sąd związany jest granicami skargi oskarżyciela publicznego i dlatego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie nie może być ocena czy osoba kierująca samochodem osobowym marki O. o nr rej. (...) w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 08.40 na ul. (...) w W. faktycznie dopuściła się wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń – jednakże z drugiej strony Sąd Rejonowy nie traci z pola widzenia, iż twierdzenia J. R. o domniemanych nieprawidłowościach dotyczących wykonanych fotografii są niezasadne, gdyż materiał fotograficzny w postaci zdjęć z k. 2 akt sprawy wyraźnie wskazuje, iż kierujący pojazdem marki O. o nr rej. (...) zaparkował pojazd w miejscu niedozwolonym. Powyższe okoliczności znalazły również potwierdzenie w treści notatki urzędowej sporządzonej przez strażnika miejskiego /k. 1/.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostało pismo, w którym został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wezwany do osobistego stawiennictwa do Oddziału Terenowego Straży Miejskiej, ewentualnie do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w czasie zdarzenia został powierzony w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniony złożył pisemną odpowiedź na w/w wezwanie, bądź też stawił się osobiście we wskazanym miejscu w wyznaczonym terminie wskazując osobę, która w czasie zdarzenia dysponowała jego pojazdem.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako właścicielowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako właściciel pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi, tego jednak nie dokonał. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów - zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz że będzie dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionego i jego sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.