Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy M. K.

z udziałem zainteresowanej C. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość renty rodzinnej

na skutek apelacji M. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt VI U 2343/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1571/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 czerwca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ustalił C. K. prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu W. K. od dnia jego śmierci, tj. od dnia (...)

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. K. domagając się stwierdzenia, że C. K. nie należy się renta po zmarłym W. K. i odmowy ustalenia zainteresowanej prawa do renty rodzinnej.

W uzasadnieniu odwołania M. K. podniosła, że obowiązek alimentacyjny zmarłego wobec C. K. wygasł wiele lat temu, wobec czego nie przysługuje jej prawo do świadczenia. Na powyższą okoliczność odwołująca domagała się przeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sądowych sprawy III RC 401/84.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu organ ten przytoczył treść przepisów: art. 65 ust. 1, art. 70 ust. 1-3 oraz art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) podnosząc, że wyrokiem z dnia 09 maja 1985 r. w sprawie III RC 401/84 Sąd Rejonowy w Szubinie rozwiązał małżeństwo W. K. z C. K. i zasądził od W. K. na rzecz zainteresowanej alimenty.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r. w sprawie VI U 2343/11 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

C. K.i W. K.zawarli związek małżeński w dniu 01 września 1962 r. Ze związku tego urodziły się dwie córki: E.w dniu (...)r. i L.w dniu(...)r. Od 1976 r. między małżonkami zaczęły narastać konflikty na różnym tle, w wyniku których toczyły się przeciwko obu stronom postępowania karne i administracyjne. Eskalacja napięć ostatecznie doprowadziła do rozwiązania małżeństwa wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 09 maja 1985 r. z winy wspólnej stron.

W punkcie VI wyroku zasądzono od W. K. na rzecz C. K. tytułem renty alimentacyjnej kwotę 2.000,00 zł. Wyrok jest prawomocny. Uprawomocnił się dnia 12 grudnia 1985 r.

W dniu 21 czerwca 1986 r. W. K. wstąpił w związek małżeński z M. S. (aktualnie K.).

W. K. zmarł dnia (...)

W dniu 10 maja 2011 r. wdowa M. K. złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty rodzinnej, która została jej przyznana decyzją z dnia 21 czerwca 2011 r.

W dniu 09 maja 2011 r. wniosek o przyznanie prawa do renty rodzinnej złożyła zainteresowana C. K.. Do wniosku dołączyła oświadczenie, z którego wynika, że do dnia śmierci męża miała zasądzone alimenty i ich nie otrzymywała.

Decyzją z dnia 21 czerwca 2011 r. organ rentowy przyznał zainteresowanej prawo do renty rodzinnej.

Sąd Okręgowy zważył, że sporną pozostawała okoliczność, czy obowiązek alimentacyjny W. K. wobec byłej żony C. K. został uchylony i w dniu śmierci męża nie była ona uprawniona do alimentów.

M. K. twierdziła, że W. K. nie uiszczał alimentów na rzecz swojej byłej żony, ponieważ obowiązek alimentacyjny został uchylony, o czym świadczy m.in. fakt, iż w 1987 r. zakończyło się postępowanie egzekucyjne prowadzone na rzecz zainteresowanej, a W. K. nie uiszczał dobrowolnie żadnych alimentów. M. K. złożyła do akt pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Żninie, w którym zawarta została informacja, że egzekucja alimentów została wszczęta i prowadzona na wniosek C. K. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 26 października 1982 r. w sprawie I C 433/82. Ostatnia zaksięgowana wpłata z wynagrodzenia dłużnika została zaksięgowana w dniu 05 lutego 1987 roku.

Z informacji udzielonej przez Sąd Rejonowy w Szubinie wynika, że w repertorium tutejszego Sądu nie ma żadnej adnotacji o postanowieniu uchylającym świadczenie alimentacyjne na rzecz zainteresowanej. Pismem z dnia 04 października 2011 r. Sąd Rejonowy III Wydział Rodziny i Nieletnich w S. poinformował, iż w skorowidzach RC z lat 1985-2011 r. nie figuruje żadna sprawa dotycząca C. K.. Zarejestrowana została sprawa III RC 234/86, która dotyczy E. K..

Sąd I instancji uznał za wiarygodne dowody z omówionych wyżej dokumentów. Stwierdził, że ich autentyczność i rzetelność nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd ten odmówił wiarygodności zeznaniom C. K. w części stwierdzającej, iż otrzymywała od męża alimenty, ponieważ nie potrafiła przekonywująco wyjaśnić sprzeczności pomiędzy treścią złożonych zeznań, a treścią oświadczenia w powyższym zakresie dołączonego do wniosku o rentę rodzinną.

Nie znalazły potwierdzenia twierdzenia M. K., iż obowiązek alimentacyjny W. K. wobec byłej żony został uchylony.

Zgodnie z treścią przepisu art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli: w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy albo wychowuje, co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w szkole - 18 lat życia, lub, jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej, prawo do renty rodzinnej nabywa również wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowywania osób wymienionych w ust. 1 pkt 2 (art. 70 ust. 2 ustawy emerytalnej). Zgodnie z treścią art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej małżonka rozwiedziona lub wdowa, która do dnia śmierci męża nie pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2 miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie kwestionował uprawnienia do renty rodzinnej C. K. uznając, że spełniła ona wszystkie wymogi niezbędne do przyznania jej tego świadczenia. Uprawnienie C. K. zostało zakwestionowane przez wdowę po zmarłym M. K., która w toku postępowania starała się dowieść, że zmarły nie uiszczał na rzecz swojej byłej żony alimentów, wobec czego obowiązek alimentacyjny wygasł.

Zdaniem Sądu Okręgowego z ustaleń poczynionych na podstawie dokumentów zebranych w toku postępowania, w tym dokumentów zawartych w aktach sprawy III RC 401/84 o rozwód wynika jednoznacznie, iż obowiązek alimentacyjny zmarłego W. K. nie został zniesiony sądownie, nie wygasł także na skutek nie uiszczania alimentów przez zobowiązanego.

Sąd ten wskazał, że w niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż C. K. miała prawo do alimentów ze strony byłego męża zasądzonych wyrokiem z dnia 09 maja 1985 r., w którym rozwiązano małżeństwo C. i W. K. z winy obu stron.

Zgodnie z treścią art. 60 § 1 i 3 k.r.o. małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni. Zatem zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 60 § 3 zdanie drugie k.r.o. obowiązek alimentacyjny pomiędzy byłymi małżonkami wygasa zasadniczo po upływie 5 lat od orzeczenia rozwodu.

Sąd I instancji zaznaczył jednak, że przewidziany w powyższym artykule termin pięcioletni dotyczy sytuacji, gdy zobowiązanym do alimentacji jest małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia. Sąd ten wywodził dalej, że gdy zobowiązanym jest małżonek winny rozkładu pożycia, to ograniczenie czasowe nie obowiązuje. Termin pięcioletni, o którym mowa w powyższym przepisie, dotyczy wyłącznie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego rozwiedzionego małżonka, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia. Sąd Okręgowy podkreślił, że obowiązek ten także nie wygasa automatycznie mimo upływu pięcioletniego okresu liczonego od orzeczenia rozwodu, a wymaga wytoczenia powództwa na podstawie art. 138 k.r.o., jeśli treść wyroku rozwodowego daje podstawę do dochodzenia obniżenia alimentów, bądź ustalenia, że obowiązek alimentacyjny wygasł (por. komentarz do art. 60 k.r.o. Zdzisława Krzemińskiego, orzeczenia S.N.: z dnia 08 grudnia 1986 r. w sprawie III CRN 331/86 oraz z dnia 26 lutego 1970 r. w sprawie III CZP 109/69).

Taka regulacja prawna obowiązku alimentacyjnego została zaaprobowana przez Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2006 r. w sprawie SK 57/04, publik. OTK-A 2006/4/43 stwierdził, że art. 60 § 3 k.r.o. w zakresie, w jakim stanowi, że wynikający z art. 60 § 1 tego Kodeksu obowiązek dostarczania przez rozwiedzionego małżonka, który został uznany za winnego rozkładu pożycia, środków utrzymania drugiemu rozwiedzionemu małżonkowi, nie wygasa wskutek upływu czasu, jest zgodny z art. 64 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej i z nakazem urzeczywistnienia zasad sprawiedliwości społecznej wyrażonym w art. 2 Konstytucji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd I instancji uznał, że
obowiązek alimentacyjny W. K. ustalony wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 09 maja 1985 r. nie wygasł, bowiem zmarły małżonek został uznany za winnego rozkładu pożycia i w tym wypadku do obowiązku dostarczania środków utrzymania byłemu małżonkowi - nie znajduje zastosowania termin pięcioletni przewidziany w art. 60 § 3 k.r.o.

Sąd ten wskazał, że z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, iż w przedmiocie zniesienia obowiązku alimentacyjnego nie zapadło żadne orzeczenie. Przedłożone przez ubezpieczoną dokumenty dotyczą zaś wyłącznie postępowania egzekucyjnego.

Mając na uwadze powyższe uznał, że wobec C. K. spełnione są wszystkie warunki do przyznania jej świadczenia z tytułu renty rodzinnej po byłym mężu W. K., ponieważ miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem. W razie istnienia obowiązku alimentacji stwierdzonego sądownie, renta rodzinna dla małżonka rozwiedzionego uprawnionego do alimentów jest świadczeniem niejako zastępującym, wobec śmierci zobowiązanego, te alimenty. Przepisy art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej nie warunkują prawa do świadczeń od faktycznego otrzymywania alimentów przez małżonka zobowiązanego do alimentacji.

Kierując się powyższą argumentacją, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 477 (14) § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła M. K. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając temu orzeczeniu obrazę prawa materialnego poprzez błędną interpretację art. 60 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i jego niewłaściwe zastosowanie.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca wskazała, że ostatnia zaksięgowana wpłata z wynagrodzenia W. K. w toku prowadzonego przeciwko niemu z wniosku C. K. postępowania egzekucyjnego odnotowana została w dniu 05 lutego 1987 r. i po tej dacie nie istnieją żadne dowody potwierdzające fakt alimentacji zainteresowanej.

Apelująca stwierdziła, że sytuacja małżonków, którzy wskutek orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa zostali uznani za winnych rozkładowi pożycia małżeńskiego jest równa w skutkach w stosunku do tych, których wina nie była ustalana. Dlatego też jej zdaniem, w realiach niniejszej sprawy, obowiązek alimentacyjny wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie w sprawie o rozwód na rzecz C. K. - wygasł.

Zainteresowana nigdy nie występowała o jego przedłużenie, bo przez okres 24 lat nie było ku temu żadnych podstaw. Wykładnia przepisu art. 60 § 3 k.r.o., ugruntowana w doktrynie i judykaturze wskazuje, iż przedłużenie obowiązku alimentacyjnego możliwe jest tylko wskutek wytoczenia stosownego powództwa i to tylko przy zaistnieniu wyjątkowych okoliczności zachodzących po stronie obu małżonków.

Wnioskodawczyni zwróciła uwagę, iż data zakończenia postępowania egzekucyjnego także świadczy dobitnie o tym, iż zainteresowana okres pięcioletni respektowała.

Nie zgodziła się z dokonaną przez Sąd I instancji wykładnią art. 60 § 3 k.r.o. oraz orzecznictwem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Apelująca wywodziła, że konsekwencją w/w błędnej wykładni art. 60 § 3 k.r.o. było także niewłaściwe zastosowanie art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej. Stwierdziła, że wykładnia tegoż przepisu, która czyni obojętnym z punktu widzenia renty rodzinnej fakt nie egzekwowania alimentów wydaje się nie być dopuszczalna.

W konkluzji apelacji skarżąca wniosła o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę decyzji z dnia 21 czerwca 2011 r. i odmówienie prawa do renty rodzinnej C. K.;

2) zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych względnie według zestawienia, które się przedłoży.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja M. K. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Wyrok Sądu Okręgowego nie narusza prawa, choć nie wszystkie ustalenia tego Sądu są prawidłowe, co zostanie wykazane w dalszej części uzasadnienia.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na kwestii, czy C. K. spełnia łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 70 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), przesłanki ustalenia jej prawa do renty rodzinnej po zmarłym W. K., a w szczególności przesłankę z art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej w postaci posiadania w dniu śmierci byłego męża prawa do alimentów z jego strony ustalonego wyrokiem lub ugodą sądową.

Nie było natomiast sporne spełnianie przez zainteresowaną przesłanki ustalenia jej prawa do renty rodzinnej po W. K. z art. 70 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej w postaci osiągnięcia w chwili śmierci ubezpieczonego wieku 50 lat.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy konieczne jest zatem ustalenie, czy C. K., jako rozwiedziona małżonka W. K., miała w dniu jego śmierci prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że wyrokiem z dnia 09 maja 1985 r. (w sprawie III RC 401/84) Sąd Rejonowy w Szubinie III Wydział Rodzinny i Nieletnich rozwiązał małżeństwo C. K. i W. K. z winy wspólnej stron, lecz błędnie stwierdził, że w pkt VI tego wyroku zasądził od W. K. na rzecz C. K. tytułem renty alimentacyjnej kwotę 2.000,00 zł, ponieważ rozstrzygnięcie to zawarte jest w pkt IV w/w wyroku (k. 337-337v. akt sprawy III RC 401/84).

Sąd ten nieprawidłowo ustalił również, że W. K. zmarł w dniu (...), ponieważ z treści odpisu skróconego aktu zgonu z dnia 02 maja 2011 r. (k. 11 akt ZUS dot. wn. M. K. i k. 13 akt ZUS dot. wn. C. K.) wynika, że zmarł w dniu(...) w B..

W ocenie Sądu II instancji powyższe błędy w ustaleniach faktycznych nie miały jednak istotnego wpływu na prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd ten w pełni podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, zgodnie z którym przepis art. 60 ust. 3 k.r.o. nie daje podstaw do przyjęcia, że orzeczony przez sąd obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa z upływem 5 lat od orzeczenia rozwodu także wówczas, gdy zobowiązanym jest małżonek uznany za winnego rozkładu pożycia. Jednoznacznie przeczy temu bowiem wykładnia językowa przepisu art. 60 ust. 3 k.r.o., który wprost stanowi, że gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.

Nie znajduje podstaw twierdzenie apelującej, że sytuacja małżonków, którzy na skutek orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa zostali uznani za winnych rozkładu pożycia małżeńskiego jest równa w skutkach w stosunku do tych, których wina nie była ustalana (k. 66-68 akt sprawy), ponieważ ustawodawca wyraźnie różnicuje sytuację prawną małżonka, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia i małżonka, który został uznany za winnego rozkładu pożycia w zakresie praw i obowiązków alimentacyjnych w przepisach art. 60 § 2 i 3 k.r.o.

Z treści art. 60 § 2 k.r.o. wynika, że jedynie małżonek niewinny w przypadku, gdy rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie jego sytuacji materialnej, może domagać orzeczenia przez sąd, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

Natomiast treść art. 60 § 3 zd. 2 k.r.o. a contrario wskazuje, że gdy zobowiązanym do dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu jest małżonek, który został uznany za winnego rozkładu pożycia to obowiązek ten nie jest ograniczony wskazanym w tym przepisie 5 letnim terminem.

Brak jest zatem podstaw do zrównywania sytuacji prawnej małżonków, których wspólnie uznano za winnych rozkładu pożycia małżeńskiego z sytuacją prawną małżonków, których wina nie była ustalana.

W świetle wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich z dnia 09 maja 1985 r. w sprawie III RC 401/84 (k. 337-337v. akt sprawy III RC 401/84) i jego uzasadnienia (k. 341-346 akt sprawy III RC 401/84) W. K. i C. K. zostali uznani za winnych rozkładu pożycia małżeńskiego i Sąd ten na mocy art. 60 § 1 k.r.o. nałożył na powoda obowiązek dostarczania pozwanej (zainteresowanej) środków utrzymania w zakresie odpowiadającym jej usprawiedliwionym potrzebom oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

W konsekwencji nie znajdował zastosowania w odniesieniu do obowiązku alimentacyjnego W. K., ustalonego powyższym wyrokiem, przepis art. 60 § 3 zd. 2 k.r.o.

Nie budzi wątpliwości i nie stanowi przedmiotu sporu okoliczność, że C. K. nie zawarła nowego małżeństwa, a zatem brak jest również podstaw do stwierdzenia, że obowiązek alimentacyjny W. K. względem zainteresowanej wygasł na podstawie art. 60 § 3 zd. 1 k.r.o.

Za niezasadny uznać zatem należy, podniesiony w apelacji (k. 66-68 akt sprawy), zarzut naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 60 § 3 k.r.o. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie.

Postanowieniem z dnia 27 września 2011 r. w sprawie VI U 2343/11 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zwrócił się do Sądu Rejonowego w Szubinie III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich o udostępnienie akt sprawy III RC 401/84 oraz udzielenie informacji, czy po dniu 09 maja 1985 r. zapadł jakikolwiek wyrok zmieniający wyrok z dnia 09 maja 1985 r., zasądzający od W. K. na rzecz C. K. rentę alimentacyjną, a w szczególności, czy taki wyrok zapadł w sprawie III RC 234/86 (k. 22 akt sprawy).

W odpowiedzi Sąd Rejonowy w Szubinie podał (k. 25 akt sprawy), że w skorowidzach RC z lat 1985 do 2011 nie figuruje żadna sprawa dotycząca C. K., zaś sprawa III RC 234/86 dotyczy E. K..

Tym samym stwierdzić należy, że w przedmiocie obowiązku alimentacyjnego nałożonego w pkt IV wyroku z dnia 09 maja 1985 r. w sprawie III RC 401/84 (k. 337-337v. akt sprawy III RC 401/84) nie zapadło nowe orzeczenie, uchylające nałożony tym wyrokiem obowiązek dostarczania przez powoda na rzecz zainteresowanej środków utrzymania.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje przy tym okoliczność, czy C. K. prowadziła egzekucję zasądzonych na jej rzecz świadczeń alimentacyjnych przeciwko W. K., ponieważ okoliczność ta nie ma wpływu na istnienie w dniu jego śmierci prawa zainteresowanej do alimentów z jego strony ustalonych wyrokiem sądu.

Wobec powyższego zasadne jest przyjęcie przez Sąd I instancji, że obowiązek alimentacyjny W. K. względem C. K., ustalony wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich z dnia 09 maja 1985 r. w sprawie III RC 401/84 (k. 337-337v. akt sprawy III RC 401/84) nie wygasł i istniał w dniu śmierci zobowiązanego.

W konsekwencji, wbrew stanowisku apelującej (k. 66-68 akt sprawy), prawidłowo Sąd ten uznał, że zainteresowana spełnia sporną przesłankę z art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej w postaci posiadania w dniu śmierci byłego męża prawa do alimentów z jego strony ustalonego wyrokiem.

Wobec spełniania przez C. K. łącznie wszystkich przesłanek ustalenia jej prawa do renty rodzinnej po zmarłym W. K. z art. 70 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej, brak jest podstaw prawnych do odmowy przyznania jej tego świadczenia.

Zgodnie z art. 73 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej renta rodzinna dla dwóch osób uprawnionych wynosi 90 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu.

W myśl zaś art. 74 ust. 2 ustawy emerytalnej renta rodzinna podlega podziałowi na równe części między uprawnionych.

Ponieważ do renty rodzinnej po zmarłym W. K. uprawnione są: M. K. i C. K., a zatem prawidłowo organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 21 czerwca 2011 r. (k. 31-32 akt ZUS) ustalił, że renta rodzinna dla obu uprawnionych wynosi 90 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu i podlega podziałowi między nie na dwie równe części.

Stosownie do treści art. 385 k.p.c. sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.