Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: KIO 138/15
POSTANOWIENIE
z dnia 9 lutego 2015 r.

Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:

Przewodniczący: Marek Szafraniec

Protokolant: Magdalena Cwyl

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym z udziałem stron w dniu 9 lutego 2015 r.
w Warszawie odwołania wniesionego do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej
w dniu 22 stycznia 2015 r. przez wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie
zamówienia: Integrated Solutions sp. z o.o. w Warszawie (01-230),
ul. Skierniewicka 10A oraz Orange Polska S.A. w Warszawie (02-326),
Al. Jerozolimskie 160 w postępowaniu prowadzonym przez zamawiającego: Zarząd Dróg i
Mostów w Lublinie (20-401), ul. Krochmalna 13j

przy udziale wykonawcy: Qumak S.A. w Warszawie (02-305), Al. Jerozolimskie 134
zgłaszającego swoje przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie
zamawiającego
postanawia:
1) zwraca wniesione odwołanie,
2) nakazuje zwrot z rachunku bankowego Urzędu Zamówień Publicznych
na rzecz wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia:
Integrated Solutions sp. z o.o. w Warszawie (01-230), ul. Skierniewicka 10A oraz
Orange Polska S.A. w Warszawie (02-326), Al. Jerozolimskie 160 kwoty
15 000 zł 00 gr (słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczonej tytułem
wpisu od odwołania.

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907 ze. zm.), na niniejsze postanowienie - w terminie 7 dni
od dnia jego doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby
Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Lublinie.


Przewodniczący: ……………………………

Sygn. akt: KIO 138/15

U z a s a d n i e n i e

Postępowanie o udzielenie zamówienia prowadzone w trybie przetargu nieograniczonego
na realizację zadania: „Zintegrowany System Miejskiego Transportu Publicznego -
Zaprojektowanie i Budowa Systemu Zarządzania Ruchem w Lublinie w ramach zadania
pt. «Zintegrowany System Miejskiego Transportu Publicznego w Lublinie» współfinansowany
w ramach Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej 2007-2013” zostało wszczęte
przez Zarząd Dróg i Mostów w Lublinie, zwany dalej Zamawiającym. Ustalona
przez Zamawiającego wartość zamówienia, zgodnie ze skierowanym do Prezesa Izby
pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. (co znalazło potwierdzenie w pkt 2 pisemnego protokołu
postępowania o udzielenie zamówienia), przekraczała kwoty określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 – Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759 ze zm.), zwanej dalej ustawą Pzp. Ogłoszenie
o zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2014/S
210-371195) w dniu 31 października 2014 r.
W dniu 22 stycznia 2015 r. do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej wpłynęło odwołanie
wniesione przez wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia:
Integrated Solutions sp. z o.o. w Warszawie oraz Orange Polska S.A. w Warszawie,
zwanych dalej łącznie Odwołującym.
Jak ustaliła Izba, wraz z odwołaniem Prezesowi Izby został doręczony dowód uiszczenia
przez Odwołującego tytułem wpisu od odwołania kwoty piętnastu tysięcy złotych –
zgodnie z treścią tegoż dowodu odnosił się on do zrealizowanej płatności, która została
zatwierdzona w dniu 14 stycznia 2015 r., a zrealizowana dzień później, tj. 15 stycznia 2015 r.
W polu szczegóły płatności wpisano: „wpis do odwołania w postępowaniu prowadzonym
przez Zarząd Dróg i Mostów w Lublinie”.
Pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. Prezes Izby, powołując się na przepis art. 187
ust. 3 ustawy Pzp, wezwał Odwołującego do przesłania w terminie 3 dni od dnia otrzymania
tegoż wezwania „dowodu uiszczenia wpisu w terminie przewidzianym na wniesienie
odwołania w wymaganej przepisami prawa kwocie, tj. 20 000 zł”. Pouczył przy tym
Odwołującego, że nieusunięcie braków formalnych odwołania lub niedołączenie dowodu
uiszczenia wpisu w terminie 3 dni od doręczenia wezwania będzie stanowiło podstawę
do zwrotu odwołania. Wezwanie to zostało doręczone Odwołującemu w dniu 23 stycznia
2015 r. za pośrednictwem faksu.

Odwołujący na powołane wezwanie odpowiedział pismem z dnia 26 stycznia 2015 r.,
doręczonym Prezesowi Izby w dniu 29 stycznia 2015 r. Stwierdził w nim, że pismo to jest
dowodem wniesienia wpisu od odwołania w wymaganej przepisami kwocie dwudziestu
tysięcy złotych. Powołał się przy tym również na „oświadczenie członka konsorcjum Orange
Polska S.A. i banku Bank Handlowy w Warszawie S.A. z dnia 22 stycznia 2015 r.” Twierdził
on, że środki w tej wysokości znajdują się na koncie Urzędu Zamówień Publicznych (UZP) i
„zostały one na tym rachunku zaksięgowane przed upływem terminu do wniesienia
odwołania, jako środki wpłacone tytułem wpisu od przedmiotowego odwołania”. Wyjaśnił on
przy tym, że „na wpis od odwołania w niniejszej sprawie składa się kwota 15 tys. złotych
przelana przez Odwołującego w dniu wniesienia odwołania, a nadto kwota 5 tys. złotych
zaksięgowana na Państwa rachunku bankowym, przed terminem wniesienia odwołania,
która została uiszczona przez członka konsorcjum Orange Polska S.A. tytułem wpisu
od odwołania w postępowaniu prowadzonym przez PKP Intercity S.A. w Warszawie
z dnia 28.11.2014 r. (znak sprawy: BFZ1-073-PU-39/2014, sygn. przed KIO: KIO 2518/14)”.
Odwołujący twierdził również, że w dniu wniesienia odwołania „wydał dyspozycję, aby środki
te zostały przesunięte na poczet wpisu od niniejszego odwołania. Dyspozycja ta została
zaakceptowana i zrealizowana przez bank Bank Handlowy w Warszawie S.A. w dniu
22 stycznia 2015 r. Wspomniana kwota 5 tys. złotych powinna w związku z powyższym
zostać zaliczona na poczet wpisu od niniejszego odwołania, jako kwota zaksięgowana
na rachunku bankowym KIO przed terminem wniesienia odwołania, tytułem wpisu
od przedmiotowego odwołania i będąca w tym terminie w dyspozycji KIO.” W piśmie z dnia
26 stycznia 2015 r. wspomniał również Odwołujący o istnieniu „niegodności, które mogły
wynikać z braku wcześniejszego poinformowania KIO o ww. dyspozycji Odwołującego dot.
przesunięcia środków”.
Powołane pismo zostało podpisane przez T. K. . Zgodnie z przedstawionym wraz z
odwołaniem pełnomocnictwem z dnia 9 grudnia 2014 r. został on upoważniony
na podstawie tego pełnomocnictwa przez Lidera Konsorcjum (Integrated Solutions sp. z o.o.
w Warszawie) do działania w imieniu Odwołującego, który ubiega się o udzielenie
zamówienia w postępowaniu (przywołanym w treści pełnomocnictwa) o udzielenie
zamówienia prowadzonym przez Zamawiającego. Brak w tym pełnomocnictwie
upoważnienia do rozporządzania w imieniu Orange Polska S.A. środkami pieniężnymi
wpłaconymi przez członka konsorcjum, Orange Polska S.A., tytułem wpisu od odwołania
w postępowaniu prowadzonym przez PKP Intercity S.A. w Warszawie z dnia 28 listopada
2014 r. (sprawa KIO 2518/14).

Jako załącznik do pisma z dnia 26 stycznia 2015 r. wskazane zostało oświadczenie Orange
Polska S.A. z dnia 22 stycznia 2015 r., jak to wskazano w opisie tego dokumentu,
„wraz z pisemną akceptacją tej dyspozycji przez bank Bank Handlowy w Warszawie S.A.
z dnia 22 stycznia 2015 r.” Pismo z dnia 22 stycznia 2015 r. (złożone Prezesowi Izby
w charakterze załącznika do pisma z dnia 26 stycznia 2015 r.) zostało sporządzone
w imieniu Orange Polska S.A. i adresowane na Bank Handlowy w Warszawie S.A. Zostało
podpisane przez R. D., Kierownika Wydziału Sprzedaży do Instytucji Publicznych. Wraz z
pismem nie zostało przedstawione pełnomocnictwo dla R. D. do działania
w imieniu Orange Polska S.A., a w szczególności do dysponowania środkami pieniężnymi
wpłaconymi przez ten podmiot tytułem wpisu od odwołania w sprawie KIO 2518/14. W treści
pisma zawarte zostało stwierdzenie, że Orange Polska S.A. przesuwa środki w kwocie
5 000 zł wpłacone tytułem wpisu od odwołania wniesionego w sprawie KIO 2518/14 na rzecz
wpisu od odwołania wniesionego w sprawie KIO 138/15. W ostatnim akapicie tegoż pisma
zostało zawarte stwierdzenie: „prosimy o akceptację niniejszej dyspozycji”. Pismo to zostało
opatrzone również podpisem A.W. – zgodnie z pieczątką opisującą podpis – Dyrektora ds.
Sprzedaży Pionu Bankowości Transakcyjnej. Jak wyjaśnił Odwołujący w toku posiedzenia
Izby z udziałem stron, osoba ta jest pracownikiem Banku Handlowego
w Warszawie S.A. Podpis ten opatrzony został adnotacją „wpłynęło”.
Prezes Izby pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. poinformował Odwołującego, że z prośbą
o przesunięcie środków należy zwrócić się do właściwej jednostki UZP zajmującej się
m.in. rozliczaniem wpisów od odwołań, tj. Biura Organizacyjno-Finansowego (BOF) UZP,
a stosowne oświadczenie należy złożyć wraz z potwierdzeniem dokonania przelewu,
na które powołuje się Odwołujący. Jednocześnie Prezes Izby zobowiązał Odwołującego,
bez zastrzegania przy tym żadnego rygoru, do przesłania dokumentu potwierdzającego
wykonanie takiej dyspozycji do dnia 29 stycznia 2015 r.
Pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. Odwołujący zwrócił się do BOF UZP z prośbą o zaliczenie
kwoty 5 000 zł, którą Orange Polska S.A. uiścił w ramach wpisu od odwołania wniesionego
w sprawie KIO 2518/14 na poczet wpisu od odwołania wniesionego w sprawie KIO 138/15.
Wyjaśnił tam, że przed upływem terminu na wniesienie odwołania w sprawie KIO 138/15
wpłacił na konto KIO kwotę 15 000 zł, zaś „co do kwoty 5 tys. złotych Odwołujący uznał,
że kwota ta, jako znajdująca się na rachunku bankowym KIO przed upływem terminu
do wniesienia odwołania zostanie zaliczona na poczet odwołania w tej sprawie”. Zaznaczył
przy tym, że w dniu wniesienia odwołania w sprawie KIO 138/15 wydał „dyspozycję,
aby środki te zostały przesunięte na poczet wpisu od niniejszego odwołania. Dyspozycja ta
została zaakceptowana i zrealizowana przez Bank Handlowy w Warszawie S.A. w dniu

22 stycznia 2015 r.” Wraz z powołanym pismem został złożony m.in. dowód zrealizowania
przelewu kwoty 15 000 zł tytułem „wpisu od odwołania w postępowaniu prowadzonym
przez PKP Intercity S.A. w Warszawie”.
W dniu 29 stycznia 2015 r. pracownik UZP, za pośrednictwem poczty elektronicznej,
poinformował Odwołującego, że zgodnie z jego prośbą „kwota 5 000 zł została
przeksięgowana z wpisu uiszczonego w dniu 28.11.2014 r. i przypisana do sprawy
odwoławczej KIO 138/15”.
Odwołujący, pismem z 29 stycznia 2015 r., przekazał Prezesowi Izby potwierdzenie
przesłania pisma do BOF UZP, w załączeniu składając informację o podjętej przez BOF UZP
decyzji.
W ocenie składu orzekającego, Odwołujący w wyznaczonym na to trzydniowym terminie,
będąc pouczonym o rygorze zwrotu odwołania w przypadku niedołączenia dowodu
uiszczenia wpisu, takiego dowodu nie przedstawił. Co więcej, przedstawione przez niego
wyjaśnienia zawarte w piśmie z dnia 26 stycznia 2015 r., jak i późniejsza korespondencja
z Prezesem Izby i BOF UZP, a także prezentowane w toku posiedzenia Izby z udziałem
Stron stanowisko, potwierdzały, że w oznaczonym ustawowo terminie, tj. najpóźniej do dnia
upływu terminu do wniesienia odwołania, Odwołujący nie uiścił wpisu od wniesionego
przez siebie odwołania w wysokości określonej przepisami prawa. Tym samym, zgodnie
art. 187 ust. 7 w zw. z art. 187 ust. 6 ustawy Pzp, odwołanie podlegało zwrotowi.
Jak ustaliła Izba, pismem z dnia 12 stycznia 2015 r. Zamawiający, za pośrednictwem poczty
elektronicznej, poinformował Wykonawców biorących udział w postępowaniu o udzielenie
zamówienia o wyborze oferty najkorzystniejszej. Tym samym, zgodnie z przepisem art. 182
ust. 1 pkt 1) ustawy Pzp termin na wniesienie odwołania upływał z dniem 22 stycznia 2015 r.
Przepis ten stanowi bowiem, że odwołanie wnosi się w terminie 10 dni od dnia przesłania
informacji o czynności zamawiającego stanowiącej podstawę jego wniesienia - jeżeli zostały
przesłane w sposób określony w art. 27 ust. 2, albo w terminie 15 dni - jeżeli zostały
przesłane w inny sposób - w przypadku gdy wartość zamówienia jest równa lub przekracza
kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8. Jak to zostało już
wskazane, w rozpoznawanej sprawie informacja o czynności zamawiającego stanowiącej
podstawę jego wniesienia została przekazana wykonawcom w dniu 12 stycznia 2015 r.
za pośrednictwem poczty elektronicznej, a zatem w jeden ze sposobów, do których odwołuje
się przepis art. 27 ust. 2 ustawy Pzp (stanowi on, że jeżeli zamawiający lub wykonawca
przekazują oświadczenia, wnioski, zawiadomienia oraz informacje faksem lub drogą
elektroniczną, każda ze stron na żądanie drugiej niezwłocznie potwierdza fakt ich

otrzymania). Dlatego też za właściwy termin na wniesienie odwołania w rozpoznawanej
sprawie uznać należało termin dziesięciodniowy, co rodziło przeświadczenie, że dzień
22 stycznia 2015 r. był ostatnim, w którym można było wnieść odwołanie od czynności
zakomunikowanych wykonawcom pismem z dnia 12 stycznia 2015 r.
W świetle art. 187 ust. 2 ustawy Pzp, do tego też dnia, tj. do 22 stycznia 2015 r. Odwołujący
powinien również uiścić wpis od odwołania. Przepis ten stanowi bowiem, że wpis uiszcza się
najpóźniej do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania, a dowód jego uiszczenia
dołącza się do odwołania.
W świetle § 1 ust. 2 pkt 2) Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r.
w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów
w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. Nr 41 poz. 238), zwanego
dalej Rozporządzeniem w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu, w rozpoznawanej
sprawie winien zostać uiszczony wpis w wysokości 20 000 zł. Zgodnie bowiem z powołanym
przepisem wysokość wpisu od odwołania wnoszonego w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego na roboty budowlane, którego wartość jest równa lub przekracza
kwotę określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy, od której jest
uzależniony obowiązek przekazywania Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot
Europejskich ogłoszeń o zamówieniach na roboty budowlane (a na taką kwotę, jak zostało to
ustalone, określona została przez Zamawiającego wartość zamówienia), wynosi 20.000 zł.
Zgodnie z § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, wpis Odwołujący uiszcza na rachunek
bankowy UZP. Przepis § 2 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie wysokości i sposobu pobierania
wpisu przesądza, że wpis uznaje się za uiszczony, jeżeli nastąpi wpłata lub zostanie
obciążony rachunek bankowy Odwołującego na rzecz UZP.
Tymczasem Odwołujący do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania uiścił tytułem
wpisu od odwołania wniesionego w sprawie KIO 138/15 kwotę 15 000 zł – kwota ta została
uiszczona na rachunek bankowy UZP. Potwierdzenie dokonania takiego przelewu zostało
załączone do odwołania. Kwota ta, co oczywiste, nie równała się kwocie, o której mowa
w § 1 ust. 2 pkt 2) Rozporządzenia w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu.
Podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 187 ust. 3 ustawy Pzp, odwołujący może,
będąc do tego wezwanym, uzupełnić jedynie dowód uiszczenia wpisu, nie zaś brak w postaci
nieuiszczenia wpisu w odpowiedniej wysokości lub w nieodpowiednim terminie.
Ten bowiem, jak to już wskazano, powinien być uiszczony w całości w terminie,
o którym mowa w art. 187 ust. 2 ustawy Pzp.

Izba nie podzieliła poglądu wyrażonego przez Odwołującego, zgodnie z którym możliwe jest
uznanie za odpowiadające przepisom art. 187 ustawy Pzp oraz Rozporządzenia w sprawie
wysokości i sposobu pobierania wpisu, w szczególności § 2 ust. 1 i 3, zaliczenie na poczet
wpisu w sprawie KIO 138/15 części wpisu uiszczonego w związku ze sprawą KIO 2518/14.
Zdaniem Izby, powołane przepisy nie dopuszczają innej możliwości uiszczenia wpisu
od odwołania, niż wpłata odpowiedniej, wymaganej przepisami prawa, kwoty na rachunek
bankowy UZP. Wniesiony wpis musi być odpowiednio oznaczony (również poprzez
załączony do odwołania dowód jego wniesienia) i uiszczony w związku z konkretną sprawą,
tak aby możliwym było rozstrzygnięcie, czy został on uiszczony w terminie określonym
w przepisie art. 187 ust. 2 ustawy Pzp, a zatem najpóźniej do dnia upływu terminu
do wniesienia odwołania. Ten sam przepis zobowiązuje wykonawcę wnoszącego odwołanie
do złożenia wraz z odwołaniem dowodu uiszczenia wpisu. Jest to szczególne istotne
w świetle przepisu art. 187 ust 1 pkt 2) ustawy Pzp, zgodnie z którym rozpoznaniu przez Izbę
podlega tylko takie odwołanie, od którego uiszczono wpis. Koniecznym zatem jest to,
aby było możliwym rozstrzygnięcie, czy wpis został uiszczony w związku ze sprawą, którą
inicjuje odwołanie wniesione przez odwołującego.
Tym samym, w ocenie Izby nie jest możliwe zaliczanie (tak w części, jak i w całości)
na poczet wpisu w sprawie później wszczętej, kwot uiszczonych tytułem wpisu w sprawie
wszczętej wcześniej. Nie jest również możliwym wpłacanie na konto UZP „na zapas”
odpowiednio dużej kwoty, a następnie odwoływania się do niej „w miarę potrzeby” i
zaliczania poszczególnych jej części na poczet wpisów od kolejnych odwołań wnoszonych
przez wykonawcę. Wpis winien być uiszczony w odpowiedniej, zgodnej z przepisami
Rozporządzenia w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu, wysokości, adekwatnej
do wartości zamówienia w postępowaniu o udzielenie zamówienia, w którym wniesione
zostało odwołanie. Jedynym sposobem jego uiszczenia, zgodnym z § 2 ust. 1 powołanego
rozporządzenia, jest wpłata odpowiedniej, wymaganej przepisami prawa, kwoty na rachunek
bankowy UZP. Innej formy uiszczenia wpisu od odwołania przepisy ustawy Pzp i
Rozporządzenia w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu nie znają.
Pogląd ten Izba wyraziła mając na uwadze dotychczasowe orzecznictwo Trybunału
Konstytucyjnego (TK), Sądu Najwyższego (SN) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego
(NSA) zapadłego na gruncie podobnych przepisów regulujących zasady prowadzenia
postępowań przed sądami w sprawach tak cywilnych, jak i sądowoadministracyjnych.
W odniesieniu do spraw cywilnych właściwym przepisem jest § 2 ust. 1 Rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2006 r. w sprawie sposobu uiszczania opłat

sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 27, poz. 199 ze zm.), zgodnie z którym opłaty
sądowe w sprawach cywilnych uiszcza się w formie bezgotówkowej na rachunek bieżący
dochodów właściwego sądu albo w formie wpłaty gotówkowej, bezpośrednio w kasie sądu
lub w formie znaków o odpowiedniej wartości wykonanych według ustalonego wzoru.
W sprawach sądowoadministracyjnych materię tę reguluje art. 219 § 2 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012
r. poz. 270 ze zm.), zgodnie z którym opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy
właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu.
Zestawiając powołane przepisy, oczywistym jest, że regulacja wypływająca z przepisów
Rozporządzenia w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu, została ukształtowana
w sposób analogiczny do przepisów właściwych dla postępowań przed sądami w sprawach
tak cywilnych, jak i sądowoadministracyjnych. Co istotne, powołane przepisy dopuszczają
więcej możliwości uiszczenia opłaty (znaki opłaty skarbowej czy też wpłata gotówki w kasie
sądu), niż Rozporządzenie w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu.
Co istotne, na gruncie tak ukształtowanych przepisów odnoszących się do postępowań
przed sądami w sprawach tak cywilnych, jak i sądowoadministracyjnych zapadają podobne
co do istoty rozstrzygnięcia TK, SN i NSA, np.:
− postanowienie TK z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn. Ts 398/08: „Należy także mieć
na uwadze, że w postanowieniu z 21 lutego 2007 r. (I CZ 1/07, LEX nr 274235) Sąd
Najwyższy wskazał, że obowiązująca u.k.s.c. oraz zaskarżone rozporządzenie Ministra
Sprawiedliwości nie przewidują jako sposobu uiszczania opłat sądowych zaliczenia
na poczet tych opłat wcześniej nienależnie uiszczonych w tej samej sprawie innych opłat
lub należności stron z tytułu wydatków stanowiących różnicę między kosztami
pobranymi od strony a kosztami należnymi”
− postanowienie SN z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. I CZ 1/07: „trafnie Sąd Okręgowy
uznał, że ani ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
ani wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia
2006 r. w sprawie sposobu uiszczania opłat sądowych w sprawach cywilnych
(Dz. U. Nr 27, poz. 199) nie przewidują jako sposobu uiszczania opłat sądowych
zaliczenia na poczet tych opłat wcześniej nienależnie uiszczonych w tej samej sprawie
innych opłat lub należności stron z tytułu wydatków, stanowiących różnicę między
kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi”
− postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. IV CZ 111/13: „Nie jest natomiast
skuteczne uiszczenie opłaty w formie bezgotówkowej na rachunek sądu, który nie ma
żadnego powiązania proceduralnego z toczącym się postępowaniem (por.

postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., V CZ 150/11, niepubl.;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2012 r., V CZ 77/08, niepubl.)”
− postanowienie SN z dnia 23 listopada 2012 r., sygn. I CZ 165/12: „Sposoby uiszczania
opłat sądowych w sprawach cywilnych reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości
z dnia 31 stycznia 2006 r. w sprawie sposobu uiszczania opłat sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 27, poz. 199 z późn. zm.), wydane na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz.
1398 z późn. zm.). Opłaty te - stosownie do § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia -
uiszcza się w formie bezgotówkowej na rachunek bieżący dochodów sądu albo w formie
wpłaty gotówkowej, bezpośrednio w kasie sądu lub w formie znaków opłaty sądowej.
Sąd Okręgowy trafnie zatem uznał, że ani ustawa o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, ani wydane na jej podstawie rozporządzenie wykonawcze nie przewidują -
jako sposobu uiszczania opłat sądowych zaliczenia na poczet tych opłat wcześniej
uiszczonych w innej sprawie opłat, które podlegają zwrotowi (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 21 lutego 2007 r., I CZ 1/07, niepubl.). Zażalenie skarżącego oparte
na odmiennym - wadliwym - założeniu nie mogło odnieść zamierzonego skutku.”
− postanowienie SN z dnia 18 marca 2008 r., sygn. II PZ 1/08: „Pismem, które nie zostało
należycie opłacone jest zarówno pismo, od którego w ogóle nie została wniesiona opłata
lub opłatę uiszczono po upływie terminu, jak i pismo, od którego wniesiono opłatę
w niepełnej wysokości, a także pismo, które zostało opłacone w inny sposób
niż określony w § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2006 r.
w związku z art. 9 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie
jest jednolite (por. między innymi uchwałę z dnia 22 listopada 2006 r., III CZP 83/06,
OSNC 2007 nr 7-8, poz. 106; postanowienie z dnia 15 listopada 2006 r., I PZ 21/06,
niepublikowane; postanowienie z dnia 15 listopada 2006 r., V CZ 79/06,
niepublikowane).”
− postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2011 r., sygn. II FZ 328/11: „Należy wskazać,
iż zgodnie z art. 219 § 2 p.p.s.a. opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy właściwego
sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu. W ocenie
Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazany przepis wyraźnie wskazuje, że nie jest
dopuszczalne skuteczne dokonywanie opłaty w innej formie, niż przewidziana
w omawianym przepisie.”
− postanowienie NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. II GSK 25/11: „Następnie należy
wskazać, że art. 219 § 2 p.p.s.a. przewiduje dwie formy uiszczenia wpisu sądowego:
gotówką do kasy właściwego sądu oraz na rachunek bankowy tegoż sądu. Wszelkie
inne sposoby uiszczenia tej opłaty nie są dopuszczalne, a więc nie jest też

dopuszczalnym dokonanie z urzędu zaliczenia nadpłaconego wpisu od skargi na poczet
wpisu od skargi w innej sprawie w jakiejkolwiek sprawie.”
− postanowienie NSA z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. II GZ 164/10: „W orzecznictwie sądów
administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym brak jest możliwości
uiszczenia opłaty sądowej, w tym wpisu, w postępowaniu przed sądami
administracyjnymi w innej formie, niż wskazana w przepisie art. 219 § 2 p.p.s.a. Dotyczy
to w szczególności uiszczenia opłaty znakami opłaty sądowej (por. postanowienia
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2010 r., I OSK 853/10, z dnia
14 maja 2010 r., II FZ 137/10, z dnia 4 kwietnia 2008 r., II OZ 289/08).”
Uwzględniając powyższe Izba uznała, że w podobny sposób należy również interpretować
przepisy odnoszące postępowania odwoławczego przed Izbą.
W rozpoznawanej sprawie, jak sam to stwierdził Odwołujący, brakująca do pełnej wartości
właściwego wpisu kwota 5 000 zł powinna być zaliczona na poczet wpisu od odwołania
w sprawie KIO 138/15 poprzez przesunięcie na ten cel środków pieniężnych wpłaconych
tytułem wpisu od odwołania wniesionego w sprawie KIO 2518/14. W ocenie Izby brak jednak
podstawy prawnej, aby tak uczynić. Jak to wynika z przedstawionego wraz z odwołaniem
dowodu jego uiszczenia, tytułem wpisu od odwołania w sprawie KIO 138/15 na konto UZP
wpłacone zostało tylko 15 000 zł. Pozostałe zaś środki (co również znajduje potwierdzenie
w przedstawionych Izbie dokumentach), tj. te na które powołuje się Odwołujący, zostały
zaksięgowane (była to de facto kwota 15 000 zł, a nie jedynie 5 000 zł) jako wpis
od odwołania wniesionego w sprawie KIO 2518/14.
W tym kontekście zauważenia wymaga to, że w piśmie z dnia 22 stycznia 2014 r. zawarte
zostało stwierdzenie, że wszystkie środki (tak kwota 15 000 zł, jak i mająca ją dopełniać
kwota 5 000 zł, która została wpłacona w związku ze sprawą KIO 2518/14) zostały
zaksięgowane przed upływem terminu na wniesienie odwołania, tj. przed dniem 22 stycznia
2015 r. Pamiętając o tym fakcie, zauważyć jednak należy i jeszcze raz podkreślić, że kwota
15 000 zł (kwota 5 000 zł, na którą powołuje się Odwołujący, była jej częścią) uiszczona
w dniu 28 listopada 2014 r. została zaksięgowana przez BOF UZP w związku ze sprawą
KIO 2518/14 i jako tak opisana kwota ta pozostawała na koncie UZP. W takim wszak
charakterze została ona wpłacona przez Orange Polska S.A., co w sposób oczywisty wynika,
tak z przedstawionego BOF UZP dowodu dokonania przelewu, jak i całościowego
stanowiska Odwołującego. Mając to na względzie, podkreślenia wymaga, że brak po stronie
UZP uprawnienia do samodzielnego rozporządzania tak wpłaconymi i opisanymi środkami
pieniężnymi. Nie można zatem twierdzić, jak to czynił Odwołujący w piśmie z dnia
26 stycznia 2015 r., że część tych środków (tj. suma 5 000 zł mająca odpowiednio dopełniać

wpłaconą w dniu 15 stycznia 2015 r. kwotę 15 000 zł.) została zaksięgowana na poczet
wymaganej kwoty 20 000 zł. w związku ze sprawą KIO 138/15. Niezrozumiałym jest też
twierdzenie, że „dyspozycja ta została zaakceptowana i zrealizowana przez Bank Handlowy
w Warszawie S.A. w dniu 22 stycznia 2015 r.” Zgodnie z twierdzeniami w tym samym piśmie
zawartymi, środki te miały pozostawać od dnia 28 listopada 2014 r. na koncie UZP (wiedzą
powszechną jest, że ten rachunek bankowy prowadzony jest przez Narodowy Bank Polsk –
NBP – a nie przez Bank Handlowy w Warszawie S.A.) – niewiadomym zatem jest,
jak powołana „dyspozycja” miała być zrealizowana w dniu 22 stycznia 2015 r. przez Bank
Handlowy w Warszawie S.A. Nie został złożony żaden dowód potwierdzający zasadność tak
sformułowanego twierdzenia. W piśmie z dnia 26 stycznia 2015 r. mowa jest co prawda
o oświadczeniu Orange Polska S.A. i Banku Handlowego w Warszawie S.A. z dnia
22 stycznia 2015 r., nie sposób jednak uznać przedstawionego Prezesowi Izby pisma z dnia
22 stycznia 2015 r. za oświadczenie Banku Handlowego w Warszawie S.A. o takim
wydźwięku, na jaki powołuje się Odwołujący, czy też jako dowód potwierdzający podjęcie
przez ten bank jakichkolwiek działań w związku z oświadczeniem Orange Polska S.A.
Na piśmie tym (sporządzonym w imieniu Orange Polska S.A., a do powołanego banku tylko
adresowanym) znajduje się jedynie podpis A. W. – zgodnie z pieczątką opisującą tenże
podpis – Dyrektora ds. Sprzedaży Pionu Bankowości Transakcyjnej. Odwołujący w toku
posiedzenia Izby z udziałem stron oświadczył, że osoba ta jest pracownikiem Banku
Handlowego w Warszawie S.A. Podpis ten opatrzony został dodatkowo adnotacją
„wpłynęło”. Można zatem uznać, że potwierdza on jedynie sam fakt przyjęcia pisma o tej
treści przez osobę, która tenże podpis złożyła. Nie wiadomym jest, jakiej treści oświadczenie
Banku Handlowego w Warszawie S.A. wywodził Odwołujący z tego właśnie pisma.
Dokument ten, jak to już wskazano został sporządzony w imieniu Orange Polska S.A. i do
Banku Handlowego w Warszawie S.A. był jedynie adresowany. Literalna treść tegoż pisma
sprowadza się wyłącznie do poinformowania powołanego banku o tym, że Orange Polska
S.A. podjęło decyzję o przesunięciu środków wpłaconych tytułem wpisu od odwołania w
sprawie KIO 2518/14 na poczet wpisu od odwołania w sprawie KIO 138/15. Zawarta tam
została również prośba o akceptację tak zakomunikowanej Bankowi Handlowemu
w Warszawie S.A. decyzji. W dokumencie tym brak jakiegokolwiek śladu wyrażenia
akceptacji przez bank – znajduje się tam jedynie potwierdzenie wpływu pisma.
Nawet jednakże, gdyby taka „akceptacja” ze strony Banku Handlowego w Warszawie S.A.
byłaby wyrażona, fakt ten byłby irrelewantny dla oceny skuteczności wniesienia wpisu
przez Odwołującego – jak sam to przyznał Odwołujący, środki wpłacone tytułem wpisu
od odwołania w sprawie KIO 2518/14 pozostały, jako takie, z dniem 28 listopada 2014 r.
zaksięgowane na koncie UZP.

Na marginesie wartym jest zauważenia, że sam Odwołujący w piśmie z dnia 26 stycznia
2015 r. wspomina o istnieniu „niegodności, które mogły wynikać z braku wcześniejszego
poinformowania KIO o ww. dyspozycji Odwołującego dot. przesunięcia środków”. Samym
tym oświadczeniem potwierdza on jednoznacznie, że nie przekazywał Prezesowi Izby
przed dniem 26 stycznia 2015 r. jakichkolwiek dyspozycji, mających doprowadzić
do „przesunięcia środków”, na które się powołuje.
Kierując się tak poczynionymi ustaleniami, Izba uznała, że zasadnym jest zwrócenie
Odwołującemu wniesionego przez niego odwołania.
Co istotne, w kontekście twierdzeń Odwołującego, który odmawiał Izbie takiego prawa
wobec przeprowadzenia przez Prezesa Izby procedury opisanej w art. 187 ust. 3-6 ustawy
Pzp, zdaniem składu orzekającego Izba nie jest tego prawa pozbawiona, a wręcz przeciwnie
– zbadanie rozpoznawanego odwołania z perspektywy spełniania przez nie wymagań
określonych w art. 187 ust. 1 ustawy Pzp, jest nie tylko jej prawem, ale wręcz obowiązkiem.
Jego istnienie wywieść należy z przepisu art. 187 ust. 7 ustawy Pzp, który stanowi, że jeżeli
niezachowanie warunków formalnych lub niezłożenie pełnomocnictwa zostanie stwierdzone
przez skład orzekający Izby, przepisy ust. 1-6 stosuje się, z tym że kompetencje Prezesa
Izby przysługują składowi orzekającemu Izby. Z przepisem tym koresponduje
również przepis § 13 ust. 1 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 marca
2010 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań (Dz. U. z 2014 r.,
poz. 964), zwanego dalej Rozporządzeniem w sprawie regulaminu rozpoznawania odwołań,
zgodnie z którym skład orzekający dokonuje na posiedzeniu niejawnym niezbędnych
czynności formalnoprawnych i sprawdzających. Konsekwencją przeprowadzenia tych
czynności, może być m.in. zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 2) powołanego rozporządzenia wydanie
przez Izbę postanowienia o zwrocie odwołania. Tym samym, w ocenie składu orzekającego,
przepisy ustawy Pzp dopuszczają możliwość wydania przez Izbę postanowienia o zwrocie
odwołania – co oczywiste takie postanowienie musi być przez Izbę wydane w każdym
przypadku wówczas, gdy zwrotu odwołania nie dokona Prezes Izby. Z samego tego faktu
wynika, zdaniem składu orzekającego to, że nie są dla Izby wiążące rozstrzygnięcia Prezesa
Izby uczynione na tym polu, a co za tym idzie obowiązkiem składu orzekającego jest
przeprowadzenie własnej analizy i oceny stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy.
Uprawnienie to, w ocenie składu orzekającego rozciąga się również na rozstrzyganie o tym,
czy Odwołujący uiścił w sposób prawidłowy wpis, co wywieść można z faktu odesłania
w art. 187 ust. 7 ustawy Pzp do procedury opisanej w art. 187 ust. 1-6 ustawy Pzp,
a także z § 9 Rozporządzenia w sprawie regulaminu rozpoznawania odwołań, który w swej
treści odsyła m.in. do dokumentów, o których mowa § 4 ust. 2 tegoż rozporządzenia,

a tym samym również do wskazanego w § 4 ust. 2 pkt 1) dowodu uiszczenia wpisu
od odwołania w wymaganej wysokości.
Dlatego też do stwierdzenia zaistnienie po jej stronie obowiązku zwrotu rozpoznawanego
odwołania Izba jest zobowiązana z urzędu. Stąd do wydania odpowiedniego rozstrzygnięcia
w tej materii nie jest potrzebne formułowanie jakichkolwiek wniosków przez strony
postępowania. W rozpoznawanej sprawie, zostało przez Izbę ustalone (i de facto ustalenia te
zostały potwierdzone przez prezentowane przez Odwołującego stanowisko), że Odwołujący
w wyznaczonym na to trzydniowym terminie, będąc pouczonym przez Prezesa Izby
o rygorze zwrotu odwołania w przypadku niedołączenia dowodu uiszczenia wpisu, takiego
dowodu nie przedstawił. Niewłaściwym byłoby wzywanie Odwołującego po raz drugi
do uzupełnienia tego samego braku, tym razem przez Izbę – wezwaniu, które zostało
Odwołującemu doręczone i na które on odpowiedział, został nadany odpowiedni rygor i
winien być on zastosowany. Wobec podtrzymywania przez Odwołującego wniosku
o rozpoznanie przez Izbę wniesionego przez niego odwołania, Izba była zobowiązana wydać
postanowienie o zwrocie rozpoznawanego odwołania.
Niezależnie od powyższego, niejako na marginesie, zasadnym wydaje się poczynienie
spostrzeżenia, że nawet przy uwzględnieniu możliwości zaliczenia na poczet wpisu
od wniesionego odwołania wcześniejszych wpłat dokonanych na konto UZP (czemu Izba
jest przeciwna), to z uwagi na przepis art. 187 ust. 2 ustawy Pzp koniecznym byłoby uznanie,
że odpowiednie dyspozycje Odwołującego powinny zostać dokonane przed upływem terminu
na wniesienie odwołania, ten bowiem jest rozstrzygającym przy ocenie prawidłowości
uiszczenia wpisu.
W rozpoznawanej sprawie brak było takich działań po stronie Odwołującego. Przedstawił on
jedynie pismo z dnia 22 stycznia 2014 r., co istotne jest ono skierowane do Banku
Handlowego w Warszawie S.A. Nie jest wiadomym w jakiej dacie pismo to do banku
wpłynęło – pewnym jest jedynie, że nie stało się to przed datą jego sporządzenia, tj. dniem
22 stycznia 2014 r. Nie da się jednak wykluczyć, że nastąpiło to po tej dacie – pracownik
banku potwierdził jedynie sam fakt złożenia powołanego pisma w banku, nie określił jednak
przy tym daty, w której to się dokonało.
W kontekście formułowanych przez Odwołującego twierdzień, niezrozumiałym jest sam fakt
skierowania do Banku Handlowego w Warszawie S.A. pisma z dnia 22 stycznia 2015 r.
obejmującego informację, że Orange Polska S.A. przesuwa środki w kwocie 5 000 zł
wpłacone tytułem wpisu od odwołania z dnia 28 listopada 2014 r. (sprawa KIO 2518/14)
na rzecz wpisu od odwołania w sprawie KIO 138/15. Faktem powszechnie znanym jest to,

że rachunek bankowy UZP obsługuje NBP, nie Bank Handlowy w Warszawie S.A.
I jak to twierdził sam Odwołujący, środki, których przesunięcia miał dokonać, znajdowały się
na rachunku UZP już od dnia 28 listopada 2014 r. Niewiadomym jest zatem cel kierowania
powołanego pisma do Banku Handlowego w Warszawie S.A.
Nie zostało też wykazane to, czy R. D., który pismo z dnia 22 stycznia 2015 r. podpisał, był
należycie umocowany do składania tego rodzaju dyspozycji w imieniu Orange Polska S.A.
Jak wynika z akt sprawy, wniosek skierowany do BOF UZP o zaliczenie kwoty 5 000 zł
(będącej częścią sumy wpłaconej w dniu 28 listopada 2014 r.) na poczet wpisu od odwołania
w sprawie KIO 138/15 zawarty został dopiero w piśmie z dnia 28 stycznia 2014 r.,
a zatem już po upływie terminu na złożenie odwołania, a co za tym idzie, również po upływie
terminu na uiszczenie wpisu. Odwołujący nie przedstawił żadnych dowodów na to, że podjął
on w tym zakresie jakiekolwiek działania w tym kierunku.
Na podstawie wiadomości przesłanej przez pracownika UZP do Odwołującego w dniu
29 stycznia 2015 r., można uznać, że BOF UZP uczyniło zadość wnioskowi Odwołującego
dopiero w tej dacie. Zatem nawet, gdyby dopuścić jako zgodną z przepisami Rozporządzenia
w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu taką drogę uiszczania wpisu od odwołania
(w ocenie Izby - niedopuszczalną), to trzeba byłoby przyjąć, że przesunięcie środków
na poczet wpisu w rozpoznawanej sprawie dokonane zostało już po upływie terminu
na wniesienie odwołania, a to do tego właśnie, co już było podkreślane, terminu winien być
uiszczony w odpowiedniej wysokości wpis.
Nie jest też możliwym przyjęcie, że BOF UZP samodzielnie, z własnej woli, nie dysponując
żadnym wnioskiem ze strony Odwołującego, będzie zaliczał jakiekolwiek wcześniej
dokonane wpłaty na poczet wpisów w innych postępowaniach odwoławczych i to w taki
sposób, aby wpis w danej sprawie został wniesiony w odpowiedniej wysokości.
W tym kontekście zauważenia wymaga, że w dniu 28 listopada 2014 r. w związku ze sprawą
KIO 2518/14 wpłacona została kwota 15 000 zł. Tymczasem dla uznania, że w sprawie
KIO 138/15 wpis został uiszczony w odpowiedniej wysokości, koniecznym byłoby doliczenie,
do już wpłaconej w tej sprawie kwoty 15 000 zł, kolejnych 5 000 zł. Nieuzasadnionym
jest oczekiwanie po stronie Odwołującego, że przed upływem terminu złożenia odwołania
BOF UZP wydzieli z sumy wpłaconej w dniu 28 listopada 2014 r. w związku z innym
postępowaniem kwoty 5 000 zł i zaliczy ją na poczet wpisu w sprawie KIO 138/15.
Brak dla UZP jakichkolwiek podstaw do podjęcia takiego działania. Nawet ewentualna
akceptacja dyspozycji Banku Handlowego w Warszawie S.A. (o ile zostałaby ona wyrażona
– nie wiadomo też w jakiej dacie miałoby to nastąpić), byłaby tu oceniona za nieistotną

dla sprawy. Odwołujący wszak nie wykazał, aby jakiekolwiek pismo ze strony Banku
Handlowego w Warszawie S.A. w związku z rozpoznawaną sprawą zostało skierowane
do UZP przed upływem terminu na złożenie odwołania. Sam podpis pracownika banku oraz
stwierdzenie, że pismo z dnia 22 stycznia 2015 r. wpłynęło do banku za taki dowód uznane
być nie mogło.
Zauważenia wymaga również to, że Odwołujący nie wykazał, aby T. K.,
który sporządził w imieniu Odwołującego, tak odwołanie, jak i pisma z dnia 26, 28 i 29
stycznia 2015 r. kierowane do Prezesa Izby i BOF UZP, został umocowany
do rozporządzania w imieniu Orange Polska S.A. należnymi tej firmie środkami pieniężnymi
znajdującymi się na rachunku bankowym UZP. Do odwołania zostało załączone jedynie
pełnomocnictwo dla tej osoby do podejmowania działań w imieniu Odwołującego w związku
z postępowaniem o udzielenie zamówienia prowadzonym przez Zamawiającego,
w tym do wnoszenia odwołań.
Stąd też nawet przy uczynieniu założenia (czemu Izba jest przeciwna), że możliwym jest
zaliczenie na poczet wpisu od wniesionego odwołania wcześniejszych wpłat dokonanych
na konto UZP, również należałoby uznać, że odwołanie podlega zwrotowi.
Podsumowując, w rozpoznawanej sprawie nie został, w ocenie Izby, osiągnięty cel, w jakim
skierowano do Odwołującego wezwanie do złożenia dowodu uiszczenia wpisu. Odwołujący
nie przedstawił takiego dowodu. Kierując się dokonanymi ustaleniami, Izba uznała,
iż Odwołujący nie uczynił zadość wezwaniu z dnia 23 stycznia 2015 r.
W świetle przepisów art. 187 ust. 3 ustawy Pzp oraz § 9 Rozporządzenia w sprawie
regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań koniecznym jest, aby uzupełnione
dokumenty złożone zostały Prezesowi Izby w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania
do uzupełnienia braków formalnych. Niespełnienie tego obowiązku przez wykonawcę
w wyznaczonym terminie, pozwala przesądzić, iż termin ten upłynął bezskutecznie,
co zgodnie z art. 187 ust. 6 ustawy Pzp stanowi podstawę do zwrotu odwołania. Podobny
pogląd na tle analogicznej regulacji kodeksu postępowania cywilnego (art. 130 § 2) wyraził T.
Żyznowski w „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366.”, LEX,
2013, który stwierdził, że „Bezskuteczny upływ terminu (art. 130 § 2) obejmuje zarówno
bezczynność strony, która nie zastosowała się do wezwania sądu i nie podjęła czynności
określonych w wezwaniu, jak również nieskuteczne podjęcie przez stronę czynności
umożliwiających uzupełnienie lub należyte opłacenie pisma”.
Co ważne, przepisy ustawy Pzp nie przewidują możliwości przywrócenia terminu
wyznaczonego na uzupełnienie braków formalnych. Zgodnie z art. 187 ust. 6 ustawy Pzp

z chwilą kiedy termin ten upłynie, nie jest możliwe skuteczne uczynienie zadość wezwaniu
skierowanym do wykonawcy w trybie art. 187 ust. 3 ustawy Pzp. Dlatego też, za nieistotne
dla rozstrzygnięcia (niezależnie od dokonanej oceny braku ich dopuszczalności na gruncie
przepisów ustawy Pzp) Izba oceniła działania podjęte przez Odwołującego po upływie
terminu trzech dni wyznaczonego na złożenie dowodu uiszczenia wpisu.
Kierując się tym przekonaniem Izba postanowiła, zwrócić odwołanie wniesione
przez wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia: Integrated Solutions
sp. z o.o. w Warszawie oraz Orange Polska S.A. w Warszawie.
Zgodnie z § 4 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie
wysokości i sposobu pobierania wpisu w przypadku zwrotu odwołania zwraca sie
Odwołującemu z rachunku UZP kwotę uiszczoną tytułem wpisu. Mając na uwadze,
że w rozpoznawanej sprawie, zostało ustalone, że Odwołujący tytułem wpisu od odwołania
wniesionego w sprawie KIO 138/15 uiścił kwotę 15 000 zł, taką też kwotę Izba nakazała
zwrócić Odwołującemu.


Przewodniczący: ……………………………