Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 111/05
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z wniosku Syndyka masy upadłości „M.” Spółki z o.o. w likwidacji
przy uczestnictwie Z.P.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2006 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 22 kwietnia 2005 r., sygn. akt [...],
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w W., po rozpoznaniu wniosku syndyka masy upadłości „M.”
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „w likwidacji”, postanowieniem z dnia 13
września 2004 r. pozbawił uczestnika postępowania Z.P. prawa prowadzenia
działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady
nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie
państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres trzech lat. Sąd
Okręgowy w W. oddalił apelację uczestnika postępowania od powyższego
postanowienia, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia
faktyczne i ich ocenę prawną.
K.P. pełnił funkcję prezesa zarządu spółki „M.” od 2002 r. W dniu 7 maja
2003 r. doręczono mu wyrok Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej
z dnia 18 kwietnia 2003 r. zasądzający od wymienionej spółki na rzecz E.Ł., Ł.Ł. i
M.K. – wspólników spółki cywilnej „D.” kwotę 297.205,50 zł wraz z ustawowymi
odsetkami od dnia 8 grudnia 2000 r. i kosztami postępowania (łącznie ponad
450.000 zł). W tym czasie spółka „M.” dysponowała środkami pieniężnymi w kwocie
ok. 100.000 zł i ruchomościami o wartości 10.000 – 12.000 zł. Według bilansu
sporządzonego na dzień 1 stycznia 2003 r. wartość jej aktywów wynosiła
188.910,79 zł, a zysk za cały 2002 r. zaledwie 7.542,45 zł. W 2003 r. działalność
spółki przynosiła już straty. Uczestnik postępowania w dniu otrzymania wyroku
Sądu Arbitrażowego miał świadomość, iż spółka nie dysponuje majątkiem
wystarczającym na zaspokojenia należności wynikających z tego orzeczenia, a tym
samym, że długu tego nie będzie w stanie uregulować. Wiedząc o zaistnieniu
podstaw do zgłoszenia upadłości spółki wniosek w tym przedmiocie zgłosił
skutecznie dopiero w dniu 11 września 2003 r., a więc po upływie
dwutygodniowego terminu przewidzianego w art. 5 Rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe.
Upadłość spółki w wyniku rozpoznania tego wniosku ogłoszona została w dniu
22 października 2003 r. Wcześniej złożony przez uczestnika postępowania w tym
3
przedmiocie wniosek (22 lipca 2003 r.) został zwrócony z powodu nie usunięcia
w terminie braków formalnych.
Sąd Okręgowy uznał, że spełnione zostały przesłanki orzeczenia wobec
uczestnika postępowania sankcji przewidzianej w art. 373 ust. 1 pkt 1 Prawa
upadłościowego i naprawczego. K.P., zamiast wykonać w ustawowym terminie
obowiązek zgłoszenia upadłości spółki, w pierwszej kolejności podjął inne, zbędne
czynności. Zwołał dwukrotnie nadzwyczajne zgromadzenia wspólników, na których
podjęto uchwały zmierzające, najpierw do likwidacji, a następnie do rozwiązania
spółki. Takie postępowanie, będące przejawem niedbalstwa, wskazuje na
zawinione opóźnienie się ze zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd
Okręgowy stanął przy tym na stanowisku, iż zgodnie z treścią art. 540 ustawy
Prawo upadłościowe i naprawcze do postępowań w sprawach o orzeczenia zakazu
prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia określonych funkcji,
wszczętych – jak miało to miejsce w konkretnym stanie faktycznym - po wejściu w
życie tej nowej regulacji, stosuje się zawarte w niej przepisy.
W skardze kasacyjnej opartej na obu podstawach określonych w art. 3983
§
1 k.p.c. uczestnik postępowania zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie:
1. art. 381 w zw. z art. 13 § 2 w zw. z art. 376 ust. 1 Ustawy z dnia
29 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze oraz art. 382 w zw. z art. 376
ust. 1 Ustawy z dnia 29 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, co mogło
mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2. art. 540 i art. 373 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 29 lutego 2003 r. Prawo
upadłościowe i naprawcze, art. 172
rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe oraz art. 3 k.c. i art. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe
zastosowanie;
3. art. 373 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 29 lutego 2003 r. Prawo
upadłościowe i naprawcze w zw. z art. 1 § 1 i § 2 rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe,
przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
4
4. art. 45 ust. 1 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
poprzez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także art. 232 w zw.
z art. 236 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 w zw. z art. 376 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lutego
2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze i w zw. z art. 45 ust. 1 oraz art. 32 ust. 1
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które to uchybienie mogło mieć wpływ na
wynik sprawy.
Powołując się na te zarzuty uczestnik postępowania wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania, względnie o uchylenie także postanowienia Sądu
Rejonowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania, bądź
też o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy przez
oddalenie wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu kwestionującego
prawidłowość wyboru norm prawnych właściwych do oceny rozpoznawanego
wniosku. Przesądzenie tej kwestii determinować będzie ocenę zasadności dalszych
zarzutów.
Sankcja w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej
wprowadzona została do polskiego systemu prawnego ustawą z dnia 31 lipca 1997
r. o zmianie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
117, poz. 751). Podstawy zastosowania tego środka i zasady postępowania
w przedmiocie jego orzeczenia określone zostały w dodanym do wymienionego
rozporządzenia (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r., Nr 118, poz. 512 ze zm.; dalej:
„p.u.1934”) art. 172
. Przewidziano w nim obowiązek orzeczenia przez sąd
upadłościowy (w postępowaniu wszczynanym z urzędu) wobec osób, które nie
wykonały w określonym terminie ciążącego na nich obowiązku zgłoszenia wniosku
o ogłoszenie upadłości, zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny
rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta lub pełnomocnika przedsiębiorcy,
członka rady nadzorczej i komisji rewizyjnej w spółce akcyjnej, z ograniczoną
odpowiedzialnością lub spółdzielni na okres od dwóch do pięciu lat. Sankcja ta
5
utrzymana została w ustawie z dnia 29 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe
i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535 ze zm.; dalej: „p.u.n.” lub „ustawa”), która
weszła w życie z dniem 1 października 2003 r. Poddana ona jednak została
istotnym modyfikacjom. Ustawodawca m.in. odstąpił od zasady wszczynania
postępowania w przedmiocie orzeczenia zakazu z urzędu na rzecz zasady
skargowości, poszerzył katalog przyczyn usprawiedliwiających orzeczenie tego
środka, wprowadził fakultatywność jego stosowania, wydłużył okres, na jaki może
on być orzeczony, rozszerzył zakres funkcji objętych zakazem oraz ustanowił
przedawnienie orzekania o tej sankcji (art. 373 – 377). Co do osób, które opóźniły
się z wykonaniem obowiązku zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości
(podobnie, jak i dopuszczających się innych konkretnie wskazanych nagannych
zachowań) możliwość orzeczenia zakazu uwarunkowana została stwierdzeniem
winy. Czasowy zakres stosowania przepisów normujących orzekanie o zakazie
prowadzenia działalności gospodarczej przewidzianych w poprzedniej i nowej
regulacji określony został w art. 540 p.u.n. Zgodnie z tym przepisem, do
postępowań wszczętych przed dniem wejście w życie ustawy, na podstawie art. 172
p.u.1934, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Według skarżącego, art. 373 ust. 1 p.u.n., jako przepis prawa materialnego,
nie może stanowić podstawy do oceny skutków zdarzeń prawnych zaistniałych pod
rządami p.u.1934. Unormowanie zawarte w art. 540 p.u.n. określa jedynie zakres
obowiązywania w czasie przepisów regulujących postępowanie. Nie odnosi się
natomiast do norm praw materialnego. Czasowy zakres stosowania tych przepisów
należy rozstrzygać w oparciu o art. 3 k.c. i art. 2 Konstytucji, a więc
z poszanowaniem w zasady lex retro non agit. Materialnoprawnych przesłanek
orzeczenia wobec uczestnika postępowania sankcji za opóźnienie się ze
zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie upadłości trzeba zatem poszukiwać w art. 172
p.u.1934.
Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu stwierdzić należy, iż nie
znajduje on usprawiedliwienia. Nie można podzielić zapatrywania skarżącego,
zgodnie z którym określone w art. 540 p.u.n. reguły intertemporalne odnoszą się
jedynie do przepisów proceduralnych stosowanych w postępowaniu o orzeczenie
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Wniosku takiego nie uzasadnia
6
posłużenie się przez ustawodawcę w tym unormowaniu wskazaniem, że przepisy
dotychczasowe stosuje się „do postępowań” wszczętych na podstawie art. 172
p.u.1934. Gdyby w przepisie tym istotnie chodziło o przyjęcie rozwiązania
zmierzającego do zawężenia zakresu objętej w nim regulacji we wskazywanym
prze skarżącego kierunku, to zamiar taki zostałby wypowiedziany w sposób
wyraźny przy użyciu formuły jednoznacznie wyłączającej stosowanie prawa
materialnego. Art. 540 p.u.n. odwołuje się do pojęcia „przepisy” bez rozróżnienia ich
procesowego lub materialnoprawnego charakteru. Oznacza to, że normy prawa
materialnego nie zostały wyłączone spod działania tego przepisu i pozostają
w zakresie jego unormowania. Podobnie zresztą skonstruowane zostały normy
prawa międzyczasowego odnoszące się do postępowania upadłościowego
i układowego (art. 536 – 538 p.u.n.). Jest to zabieg celowy, zmierzający do oparcia
przyjętych regulacji intertemporalnych na znanych technice prawodawczej
zasadach dalszego działania ustawy dawnej oraz bezpośredniego stosowania
ustawy nowej. Obie te zasady dotyczą stosowania prawa (dawnego lub nowego) od
momentu obowiązywania nowej ustawy. Są to więc reguły działające „na
przyszłość”. Bezpośrednie stosowanie ustawy nowej nie prowadzi do przełamania
zasady lex retro non agit, gdyż ta zakazuje regulowania przez prawo zdarzeń
prawnych i ich skutków zrealizowanych w czasie, gdy konkretny przepis jeszcze nie
obowiązywał. O retroakcji nie może być mowy w sytuacji, gdy następstwa prawne
zdarzeń, które miały miejsce pod rządami norm dawnych, do czasu wejścia w życie
norm nowych podlegają działaniu norm dawnych, a od tego czasu – regulacji norm
nowych. Taki sposób rozwiązania kolizji norm prawnych w czasie realizuje zasada
bezpośredniego (retrospektywnego) działania ustawy nowej, z której ustawodawca
może korzystać, jeżeli przemawia za tym ważny interes publiczny (por. wyroki
Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 2 marca 1993 r., K 9/92, OTK 1993/1/6; z dnia
28 kwietnia 1999 r., K 3/99, OTK 1999/4/73; z dnia 13 marca 2000 r., K 1/99, OTK
2000/2/59).
Naruszenia prawnych rygorów prowadzenia działalności gospodarczej
stwarzają poważne zagrożenia dla bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, praw
i wolności innych podmiotów, zwłaszcza przedsiębiorców. Dlatego też orzekana
w związku z tymi naruszeniami sankcja zakazu – jak podkreślił Trybunał
7
Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 lipca 2002 r., P 12/01, OTK
2002/4/50 - nie służy stosowaniu represji, lecz m.in. eliminacji owych zagrożeń.
Pogłębiająca się tendencja wzrostu liczby postępowań wszczynanych
w przedmiocie orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej
i nieefektywność dotychczasowej regulacji w tym zakresie skłoniły ustawodawcę do
zastosowania nowych rozwiązań zgodnie z zasadami określonymi w art. 540 p.u.n.
Przyjęcie tej metody regulacji stosowania norm dawnych i nowych nie narusza
zakazu wstecznego działania prawa. Wprowadza natomiast w ściśle określonym
momencie przejrzysty i uwzględniający aktualne warunki społeczno – gospodarcze
stan prawny, pozwalający jednakowo traktować wszystkie osoby podlegające
sankcji zakazu. Celów tych nie dałoby się osiągnąć odczytując treść art. 540 p.u.n.
w sposób proponowany przez skarżącego. Gdyby bowiem stanąć na stanowisku,
że - w myśl tego przepisu - w sprawach wszczętych na podstawie art. 172
p.u.1934
należy stosować, również po dniu wejścia w życie ustawy, dawne normy prawa
materialnego, oznaczałoby to dopuszczalność orzekania zakazu w oparciu
o domniemanie winy w opóźnieniu się ze zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie
upadłości, bez ograniczenia w czasie. Zauważyć w związku z tym należy, że
stosownie do treści art. 373 ust. 1 pkt 1p.u.n. przesłanką orzeczenia wymienionej
w nim sankcji jest stwierdzenie winy w uchybieniu terminowi do zgłoszenia
upadłości, zaś art. 377 p.u.n. możliwość zastosowania tego środka obwarował
terminem prekluzyjnym prawa materialnego. Art. 172
p.u.1934 ograniczeń takich nie
przewiduje. Akceptacja poglądu skarżącego prowadziłaby zatem do wniosku, iż po
wejściu w życie nowej regulacji stosowanie sankcji zakazu wobec osób, które
zaniechały zgłoszenia w przepisanym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości,
podlegałoby dwóm różnym reżimom prawnym stosowanym równolegle i to
w nieokreślonej perspektywie czasowej. Takiego rozwiązania nie można przypisać
racjonalnemu prawodawcy.
Przedstawiona wyżej wykładnia art. 540 p.u.n. nie oznacza wyłączenia
stosowania przepisów p.u.1934. do oceny samego faktu opóźnienia się
z wnioskiem o ogłoszenie upadłości, jeśli zdarzenie to miało miejsce pod rządem
tych unormowań. Formalne uchylenie lub zmiana przepisu nie zawsze oznacza
utratę mocy obowiązującej wyrażonych w nim norm prawnych. Za przepis
8
zachowujący moc obowiązującą uznać należy taki, który wprawdzie został
formalnie derogowany, ale – wobec braku odmiennej woli ustawodawcy - nadal ma
zastosowanie do ustalenia wystąpienia określonego zdarzenia w czasie, w którym
przepis ten obowiązywał. Treść art. 540 p.u.n. ograniczeń w tym zakresie nie
zawiera. Jakkolwiek w art. 373 ust.1 pkt 1 p.u.n. opóźnienie się z obowiązkiem
zgłoszenia upadłości, jako przesłanka orzeczenia zakazu, została ujęta w taki sam
sposób, jak w art. 172
p.u.1934, to jednak zgodnie z nowym unormowaniem
zastosowanie przewidzianej w nim sankcji uwarunkowane zostało – jak już
wspomniano - stwierdzeniem winy w tym opóźnieniu. Prawidłowo zatem Sąd
Okręgowy, dokonując ustalenia, czy uczestnik postępowania uchybił terminowi do
zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, odwołał się do treści art. 5 p.u.1934,
rozważając zaś zasadność orzeczenia zakazu badał, czy uchybienie to było
zawinione. Odmienne stanowisko skarżącego, upatrujące w takiej ocenie
retroaktywnego zastosowania art. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n., nie znajduje żadnego
uzasadnienia.
Wsparciem dla zaprezentowanego kierunku wykładni art. 540 p.u.n. mogą
być też wypowiedzi innych składów orzekających Sądu Najwyższego wyraźnie
wskazujące na zasadność stosowania art. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n. w stanach
faktycznych analogicznych do występującego w rozpoznawanym przypadku, tj.
obejmujących sytuację, gdy niezgłoszenie w terminie wniosku o ogłoszenie
upadłości miało miejsce przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lutego 2003 r.
Prawo upadłościowe i naprawcze (por. uzasadnienia wyroków: z dnia 15 grudnia
2005 r., V CKN 415/05, nie publ.; z dnia 15 grudnia 2005 r., II CSK 15/05, nie
publ.).
Przechodząc do oceny podniesionych przez skarżącego zarzutów
naruszenia praw procesowego stwierdzić należy, że również i one nie zasługują na
uwzględnienie.
Zgodzić się trzeba z zapatrywaniem skarżącego, iż Sąd Okręgowy wadliwie
ocenił zasadność i prawidłowość przeprowadzenia przez Sąd pierwszej instancji
dowodu „z akt [...]” Sądu Rejonowego w W. obejmujących postępowanie
upadłościowe wobec Spółki „M.”. Decyzja o dopuszczeniu tego „dowodu” z urzędu
9
podjęta została z naruszeniem art. 232 zd. 2 k.p.c., przy czym – wbrew dyspozycji
art. 236 k.p.c. – w wydanym w tym przedmiocie postanowieniu nie zostały
sprecyzowane fakty podlegające stwierdzeniu za pomocą tego „środka
dowodowego”. Skuteczne podważenie wadliwości stanowiska Sądu Okręgowego,
aprobującego takie postępowanie, wymagało przytoczenia nie tylko wskazanych
wyżej przepisów prawa procesowego (powołanych w zw. z art. 45 ust. 1 i art. 32
ust. 1 Konstytucji), ale i – czego skarżący nie uczynił - unormowań naruszonych
przez Sąd drugiej instancji w związku z kontrolą prawidłowości przeprowadzenia
wzmiankowanego dowodu. Można jednak stwierdzić, że nawet prawidłowe
sformułowanie przez skarżącego podniesionego zarzutu nie mogłoby odnieść
wiązanego z nim skutku. Dopuszczony przez Sąd pierwszej instancji z urzędu
dowód „z akt [...]” nie miał dla ustalenia istotnych w sprawie okoliczności
faktycznych znaczenia, jakie przypisuje mu skarżący. Bezspornym pozostaje fakt,
iż w dniu 22 października 2003 r. ogłoszona została upadłość spółki, której
zarządcą był uczestnik postępowania, a wydane w tym przedmiocie
postanowienie uprawomocniło się. Orzeczenie to przesądza o istnieniu
przesłanek upadłości, co oznacza, że nie mogą one być już rozważane w
niniejszym postępowaniu. (art. 365 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i art. 376 § 1
p.u.n.). Już w tym miejscu stwierdzić należy, że podjęta w skardze kasacyjnej
próba podważenia dokonanych w tym zakresie ustaleń (przy pomocy zarzutu
wypełniającego podstawę z art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c., tj. naruszenia art. 373 ust.1
w zw. art. 1 § 1 i § 2 p.u.1934) skazana była na niepowodzenie.
Ogłoszenie upadłości Spółki „M.” nastąpiło na wniosek uczestnika
postępowania. W uzasadnieniu tego wniosku wskazał on, że przyczyną utraty
płynności finansowej spółki było cofnięcie przez jej kontrahenta licencji na
wyłączną sprzedaż oprogramowania komputerowego, a powstania w jej majątku
stanu przewyżki pasywów nad aktywami – zasądzenie należności objętych
wyrokiem Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej z dnia 18
kwietnia 2003 r. Przesłuchany w charakterze strony uczestnik postępowania
potwierdził powyższe okoliczności przyznając, że wyrok Sądu Arbitrażowego
doręczony mu został w dniu 7 maja 2003 r., i że wówczas już miał świadomość
niemożliwości uregulowania tego zobowiązania, gdyż w tym czasie spółka
10
dysponowała majątkiem o wartości około 112.000 zł, przy czym majątek ten mógł
ulec zwiększeniu o wierzytelność (z tytułu praw z licencji) w kwocie 180.000 zł.
Sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń co do zawinionego opóźnienia się przez
uczestnika postępowania z wnioskiem o ogłoszenie upadłości powołał się na
powyższe twierdzenia wskazując, że znajdują one potwierdzenie w materiale akt
postępowania upadłościowego. Ustalenia te i płynące z nich wnioski zaaprobował
Sąd drugiej instancji. Nie jest więc tak – jak utrzymuje skarżący – że na wyniku
ostatecznej konkluzji co do spełnienia przesłanek orzeczenia kwestionowanego
zakazu zaważył nieprawidłowo przeprowadzony dowód. Na marginesie zauważyć
należy, iż część materiału z akt sprawy [...] złożona została w odpisach przez
wnioskodawcę do akt rozpoznawanej sprawy (m.in. odpisy wniosków o ogłoszenie
upadłości, protokołu nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia
12 czerwca 2003 r., spisu wierzycieli, bilansu dłużnika).
Za chybiony wreszcie uznać należy zarzuty naruszenia art. 381 w zw. z art.
13 § 2 k.p.c. oraz art. 382 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 376 ust. 1 p.u.n.
Słuszności tych zarzutów skarżący upatrywał w bezzasadnym oddaleniu przez
Sąd drugiej instancji wniosku dowodowego obejmującego symulacje bilansu
Spółki „M.”, zgłoszonego na etapie postępowania apelacyjnego. Wniosek ten
złożony został przez uczestnika postępowania w celu wykazania, że majątek
dłużnika w dniu 7 maja 2003 r. wystarczał na pokrycie jego zobowiązań. Uczestnik
powołał się na ten dowód przed Sądem drugiej instancji, gdyż dopiero
z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia dowiedział się, że zakaz prowadzenia
działalności gospodarczej orzeczony został na podstawie przesłanki, która nie była
objęta żądaniem wnioskodawcy i nie stanowiła przedmiotu badania sądu.
Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu trzeba zauważyć, iż przedstawione
przez uczestnika postępowania wyliczenia i symulacje w istocie nie są żadnym
środkiem dowodowym, a odzwierciedlają jedynie jego własne twierdzenia.
Skarżący mógł i powinien przytoczyć je w postępowaniu przed Sądem pierwszej
instancji, gdyż na rozprawie poprzedzającej wydanie orzeczenia wnioskodawca
wyraźnie powołał się na zawinione opóźnienie się ze zgłoszeniem wniosku
o ogłoszenie upadłości jako przesłankę usprawiedliwiająca zastosowanie sankcji
zakazu. Ubocznie zauważyć wypada, iż eksponowana w symulacjach uczestnika
11
postępowania wierzytelność z tytułu „zwrotu licencji” była brana pod uwagę
w hipotetycznych rozważaniach Sądu pierwszej instancji, zaaprobowanych przez
Sąd Odwoławczy, ale oceniona została jako nie mająca istotnego znaczenia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
orzekł, jak w sentencji.