Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CK 418/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 kwietnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSA Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Jóskowiak
w sprawie z powództwa Gminy G.
przeciwko Syndykowi Masy Upadłości Przedsiębiorstwa […] Spółki z o.o. w .
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 6 kwietnia 2006 r.,
kasacji strony pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 30 listopada 2004 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu pozostawiając temu Sądowi
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Gmina G. wniosła przeciwko Syndykowi Masy Upadłości Przedsiębiorstwa
[…] o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym w ten
sposób, aby w dziale II księgi wieczystej […] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w
G. w miejsce wpisu Gminy G. jako właściciela działek gruntu : 330/21 331/21
wpisać Przedsiębiorstwo [...] w upadłości.
W uzasadnieniu powództwa powódka podniosła, że w rezultacie wydania dnia
16 maja 1997 r. decyzji zezwalającej na podział nieruchomości żadne działki
gruntu nie przeszły na własność powódki, gdyż nie doszło na jej podstawie do
wydzielenia dróg publicznych. Wydzielono jedynie grunt zajęty pod drogi
wewnętrzne, które nie są drogami publicznymi.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że powódka nabyła
własność wskazanych gruntów, wydzielonych pod drogi z nieruchomości objętej
podziałem.
Wyrokiem z dnia 20 lipca 2004 roku Sąd Rejonowy w G. oddalił powództwo.
Sąd ten ustalił, że decyzją z dnia 27.04.1997 roku Prezydent Miasta G.
udzielił pozwolenia na realizację inwestycji obejmującej budowę osiedla domków
jednorodzinnych na działce wnioskodawcy „R. Przedsiębiorstwa […]” położonej w
G. – działka nr 87/21, […] przy zachowaniu warunków i ustaleń wskazanych w
decyzji.
16 maja 1997 roku Geodeta Miejski z upoważnienia Prezydenta Miasta
wydał na podstawie art. 104 k.p.a., art. 10 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985
roku o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jednolity Dz. U.
z 1991 r. Nr 30, po. 127) decyzję znak […] o zatwierdzeniu projektu podziału
nieruchomości położonej przy ul. W. […] na działki: 329/21, 330/21, 331/21. W
oparciu o tą decyzję Sąd Rejonowy w G. Wydział Ksiąg Wieczystych wpisał w KW
[…] jako właściciela działek gruntu 330/21 i 331/21 Gminę G. przyjmując, że nabyła
ona z mocy prawa na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy z 29.04.1985 roku o
gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości działki gruntu wydzielone
pod budowę ulic.
3
24 marca 2000 r. Miasto G. zastało wpisane jako właściciel działek nr. 330/21
i 331/21 w księdze wieczystej KW nr […].
Sąd Rejonowy wskazując na art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 29.04.1985 roku
o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości podniósł, że przejście
własności wydzielonego pod budowę ulic gruntu na rzecz powódki nastąpiło z mocy
prawa z dniem, w którym decyzja o zatwierdzeniu projektu podziału stała się
ostateczna lub prawomocna, a zatem, w ocenie tego Sądu, bez potrzeby wydania
odrębnej decyzji rozstrzygającej o takim skutku.
Zdaniem Sądu Rejonowego brak było podstaw do uzgodnienia na podstawie art. 10
ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece treści księgi
wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. W ocenie tego Sądu prawo własności
powódki zostało wpisane prawidłowo do księgi wieczystej na podstawie ostatecznej
decyzji Geodety Miejskiego, wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta G.
Na skutek apelacji powódki, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 30
listopada 2004 roku zmienił zaskarżony wyrok i uzgodnił treść księgi wieczystej Kw
nr […] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. w ten sposób, że nakazał z działu I –
go tej księgi odłączyć działki nr 330/21 obszaru 0.06. 77 ha oraz nr 331/21 obszaru
0.57.45 ha i założyć dla nich nową księgę wieczystą, gdzie w dziale II jako
właściciela wpisać Przedsiębiorstwo […] sp. z o. o. w upadłości w G.
Sąd Okręgowy podzielił zarzuty skarżącego, że decyzja z 16 maja 1997 roku
o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości położonej w G. przy ul. W.
stanowiącej działkę nr. 292/21 na działki nr. 329/21, 330/21 i 331/21 nie została
wydana w oparciu o art. 10 ust. 5 ustawy z 29.04.1985 roku o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, ponieważ nie wskazano tego przepisu w
podstawie prawnej decyzji, a z treści decyzji nie wynika aby dotyczyła wydzielenia
gruntów pod budowę ulic.
Ponadto Sąd Okręgowy podkreślił, że powstałe w wyniku podziału działki nr
330/21 i 331/21 nie stanowią dróg publicznych, lecz drogi wewnątrzosiedlowe
i dlatego nie doszło do przejścia prawa własności tych działek na rzecz Gminy.
Wydzielenie gruntu w trybie art. 10 ust. 5 ustawy o gospodarce gruntami
i wywłaszczaniu nieruchomości i jego przejście na własność gminy mogło nastąpić
4
tylko wówczas, gdy droga miała charakter drogi publicznej i jej przebieg
przewidywał, obowiązujący w dacie orzekania o podziale, plan zagospodarowania
przestrzennego.
W skardze kasacyjnej pozwany zarzucił naruszenie prawa materialnego
przez :
- niezastosowanie art. 10 ust. 5 ustawy o gospodarce i wywłaszczaniu
nieruchomości przez przyjęcie, że: przepis ten powinien być wskazany w treści
i podstawie prawnej decyzji, decyzja zatwierdzająca podział nie może stanowić
podstawy wpisu Gminy G. jako właściciela, przejęciu podlegały tylko działki
wydzielone pod drogi publiczne,
- niewłaściwe zastosowanie art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach
wieczystych i hipotece przez ustalenie, że Gmina nie była właścicielem
przedmiotowych działek
- niewłaściwe zastosowanie art. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach
publicznych , przez błędną wykładnię pojęcia „ulica”
Pozwany zarzucił także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., przez przekroczenie granic
swobodnej oceny dowodów.
Powołując się na te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego
i oddalenie apelacji powódki ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi Okręgowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ponieważ zaskarżony wyrok został wydany przed wejściem w życie ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego … Dz. U.
z 2005 r. Nr 13, poz. 98) tj. przed 6 lutego 2005 r., do rozpoznania przedmiotowej
kasacji mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu
obowiązującym przed tą datą.
W ramach drugiej podstawy kasacji (art. 3931
pkt 2 k.p.c.) zarzucono jedynie
naruszenie art. 233 k.p.c. przez dokonanie odmiennej niż Sąd pierwszej instancji
5
oceny materiału dowodowego i ustalenie, że powódka na podstawie ostatecznej
decyzji z dnia 16 maja 1997 r. nie stała się właścicielem przedmiotowych działek
oraz przez pominięcie integralnej części decyzji jakim jest zatwierdzony plan
i projekt podziału działek. Powołanie art. 233 k.p.c. nie jest jednak w pełni
adekwatne do zarzucanego sądowi uchybienia, które w istocie polega na
niewłaściwym niezastosowaniu przepisu prawa materialnego (błąd subsumcji)
polegającym na wadliwym uznaniu, że ustalony w sprawie stan faktyczny nie
odpowiada hipotezie normy prawnej. Ocena, czy powódka stała się właścicielem
nieruchomości nie należy do sfery ustaleń faktycznych. Jest to zagadnienie prawa
materialnego, a nabycie własności działek zależne jest od spełnienia przesłanek
określonych w art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n.. Ocena ta zależy od prawidłowo
poczynionych ustaleń. Jeżeli intencją skarżącego było jedynie podniesienie, że
w ramach obowiązku wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy nie
uwzględnił całości materiału dowodowego, który potwierdzał, że sporne działki
stanowią drogi, to zważyć należy, że Sąd Okręgowy takie ustalenia przyjął, a to,
czy prawidłowo jednocześnie ocenił charakter prawny tych dróg w kontekście
postanowień art. 10 ust. 5 cytowanej ustawy, może być oceniane w ramach
podstawy kasacyjnej opisanej w art. 3931
pkt 1 k.p.c. Z tych względów nie zasługuje
na uwzględnienie zarzut dotyczący naruszenia przepisów postępowania.
Ponieważ do wydania decyzji administracyjnej, która miała stanowić podstawę
nabycia prawa własności działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 330/21
i 331/21 doszło 16 maja 1997 r. ocena tego zdarzenia i jego skutków musi opierać
się na obowiązującym wówczas stanie prawnym. Zgodnie z art. 10 ust. 1
obowiązującej w tym czasie ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jednolity Dz. U. z 1991 r. Nr 30,
poz. 127 – cytowanej dalej w skrócie jako u.og.gr. i w.n.) podział nieruchomości
mógł nastąpić, jeżeli był zgodny z miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego. Według ust. 5 tego artykułu grunty wydzielone pod budowę ulic
z nieruchomości objętej na wniosek właściciela podziałem przechodzą na
własność gminy z dniem, w którym decyzja lub orzeczenie o podziale stały się
ostateczne lub prawomocne, za odszkodowaniem ustalonym według zasad
obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.
6
Problem zakresu przedmiotowego pojęcia „ulic”, które stawały się własnością
gmin w tym trybie nie był podejmowany w orzecznictwie. Jedynie w wyroku z dnia
26 maja 1998 r. w sprawie sygn. akt ISA 2110/97 (system informacji prawniczej
lex 44514) Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że wydzielenie gruntu
w trybie art. 10 ust. 5 u.o g.g. i w.n. i jego przejście na własność gminy może
nastąpić – po wypełnieniu przesłanek w postaci wniosku właściciela
nieruchomości i zgodności przebiegu drogi z planem zagospodarowania
przestrzennego – tylko wtedy, gdy droga jest publiczna. Ten sposób interpretacji
art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. ma na celu ochronę własności i dobrze pojętego
interesu społecznego. Przejście nieruchomości na własność gminy następuje za
odszkodowaniem na rzecz właściciela i brak racjonalnego uzasadnienia dla
zmuszania gminy do wypłaty tego odszkodowania i nabywania mienia, które nie
miałoby służyć celom publicznym. Odnosząc się do tego wyroku należy
podkreślić, że w jego pisemnych motywach bezzasadnie nawiązuje się do wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1995 r. sygn. akt III ARN 7/95 (OSNP
1995/17/213), w którym poza podtrzymaniem znaczenia pozostałych przesłanek
uwłaszczenia gminy, jako przedmiot wydzielenia z nieruchomości podlegającej
podziałowi został wymieniony pas gruntu z przeznaczeniem na ogólnie dostępną
drogę. Nie oznacza to jednak, że droga ta musi zostać zaliczona do kategorii dróg
publicznych w trybie określonym, w obowiązującej wówczas ustawie z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 ze zm.). Pojęcie
dróg ogólnodostępnych jest szersze od pojęcia dróg publicznych. Mieszczą się
w nim ogólnodostępne drogi w osiedlach mieszkaniowych, które nie zostały
zaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych (art. 11 ust. 1 ustawy). Drogi
tego typu, które służą przede wszystkim potrzebom mieszkańców określonego
obszaru, zgodnie z ustawą powinny być albo oznakowane jako drogi wewnętrzne,
albo ulec likwidacji. Według definicji zawartej w ustawie z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych, podobnie ograniczony zakres użyteczności ma ulica. Jest
nią droga na terenach zabudowanych miast i wsi, łącznie z torowiskiem pojazdów
szynowych komunikacji miejskiej, wydzielona liniami rozgraniczającymi, która jest
przeznaczona do obsługi bezpośredniego otoczenia oraz urządzeń technicznych
nie związanych z ruchem pojazdów lub pieszych. Jednocześnie należy zwrócić
7
uwagę na równie ograniczony charakter dróg publicznych zaliczonych do kategorii
dróg zakładowych, którymi według art. 8 ust. 1 tej ustawy są między innymi
ogólnodostępne drogi stanowiące dojazd do dróg krajowych, wojewódzkich,
lokalnych miejskich – do określonych jednostek gospodarki uspołecznionej
i innych jednostek organizacyjnych, obszarów leśnych oraz obszarów
uspołecznionych gospodarstw rolnych, służące przede wszystkim do ich obsługi.
Dotychczasowe rozważania uprawniają do stwierdzenia, że dokonana przez
Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym orzeczeniu wykładnia celowościowa
odwołująca się wyłącznie do zaspokojenia interesu publicznego nie może
stanowić wystarczającego usprawiedliwienia wyłączenia z uwłaszczenia w trybie
art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. działek wydzielonych pod drogi ogólnodostępne,
spełniające, wymienione w art. 4 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych, kryteria ulicy, tylko dlatego , że drogi te nie zostały
zaplanowane jako drogi publiczne w rozumieniu tej ustawy.
Są i inne argumenty przemawiające za przyjęciem, iż w stanie prawnym
obowiązującym w dacie wydania decyzji zezwalającej na podział nieruchomości tj.
w dniu 16 maja 1997 r., w zakresie przedmiotowym działek podlegających
wywłaszczeniu w opisanym trybie mieszczą się również działki pod budowę ulic,
nie będących drogami publicznymi.
Po pierwsze, ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami
i wywłaszczaniu nieruchomości sama nie definiuje pojęcia „ulicy”, któremu
nadano wcześniej określone znaczenie w ustawie z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych, która w sposób kompleksowy regulowała zagadnienia
związane z drogami. Posłużenie się tym pojęciem w przyjętej wkrótce potem,
ustawie regulującej zagadnienia gospodarki gruntami, bez bliższego jego
określenia, uprawnia do nadania mu znaczenia przyjętego w art. 4 ust. pkt 2
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
Po drugie, użycie w art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. wyłącznie pojęcia „ulic”, a nie
„dróg publicznych”, które także miało swoje odmienne ustawowe znaczenie,
wskazuje na wyraźny zamiar ograniczenia zakresu wywłaszczenia do działek pod
8
budowę ulic, spełniających tylko kryteria z art. 4 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia
21 marca 1985 r..
Kwestia wykładni art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. budziła spory i wątpliwości na gruncie
poprzednio obowiązującego porządku konstytucyjnego. Ich wyjaśnieniu miała
służyć uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 1993 r. w sprawie
sygn. akt W 13/92 (Dz. U. z 1993 r., Nr 17, poz. 126), który wykonując
uprawnienie do ustalania powszechnie obowiązującej wykładni ustaw wskazał, że
użyte w cytowanym przepisie sformułowanie „pod budowę ulic” oznacza, że
wydzielenie gruntów z nieruchomości objętej podziałem na wniosek właściciela
następuje pod budowę nowych ulic przeznaczonych do obsługi działek
powstałych w wyniku tego podziału. Wprawdzie w związku z art. 239 ust. 3
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej uchwały Trybunału Konstytucyjnego
w sprawie ustalenia wykładni ustaw utraciły moc powszechnie obowiązującą,
jednak sama uchwała z jej uzasadnieniem może stanowić dodatkowe
wzmocnienie wyrażanego poglądu. Z sentencji uchwały Trybunału
Konstytucyjnego wynika, że dyspozycją art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. objęte jest
wydzielenie z nieruchomości gruntów pod budowę jakichkolwiek nowych ulic,
jeżeli ulice te są przeznaczone do obsługi działek powstałych w wyniku podziału
nieruchomości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 1996 r. III ARN
28/95 OSNP 1997/5/65).
Po trzecie należy podkreślić, że art. 10 ust. 1 u.og.g. i w.n. uzależnia podział
nieruchomości od zgodności z planem zagospodarowania przestrzennego. Nie
zawsze z dokonaniem podziału łączy się potrzeba wydzielenia działek pod ulicę.
Jeżeli jednak wydzielenie jest niezbędne, to musi je przewidywać plan
zagospodarowania przestrzennego (patrz cytowany wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 sierpnia 1996 r., wyrok z dnia 29 marca 1995 r. III ARN 7/95 OSNP
1995/17/213). Według art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
o planowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 415 w brzmieniu obowiązującym
w dacie wydania decyzji o podziale nieruchomości) w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego ustala się w zależności od potrzeb linie
rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami
pomocniczymi. Ograniczenie w art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. zakresu ustawowego
9
wywłaszczenia do gruntów pod budowę ulic, które powinny być umieszczone
oddzielnie w planie zagospodarowania przestrzennego, podobnie jak działki
przeznaczone pod drogi publiczne, stanowi kolejny argument przemawiający za
tym, że ulice stanowiące drogi na terenach zabudowy miast i wsi, przeznaczone do
obsługi działek powstałych w wyniku podziału, nie muszą należeć do żadnej
z kategorii dróg publicznych, wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych.
Przedstawiona wykładnia art. 10 art. 5 u.og.g. i w.n. odnosi się do stanu prawnego
obowiązującego w dacie podjęcia decyzji o podziale, która stanowi podstawę wpisu
prawa własności na rzecz gminy w odniesieniu do uwzględnionych w planie
zagospodarowania przestrzennego działek wydzielonych pod budowę nowej ulicy,
bez potrzeby wydawania oddzielnej decyzji rozstrzygającej o takim skutku (tak Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 1 września 1993 r. III CZP 84/93 OSP 1994/9/170).
Grunty pod budowę ulic przechodzą na własność gminy z mocy prawa z dniem,
w którym stała się ostateczna lub prawomocna decyzja o podziale. Jest to
ustawowy skutek decyzji o podziale, o którym nie może orzekać organ administracji
(tak NSA w wyroku z dnia 30 grudnia 1987 r. sygn. akt SA/Po 1435/87 ONSA
1988/2/53), a przewidujący go art. 10 ust. 5 u.og.g. i w.n. nie stanowi podstawy
decyzji o podziale nieruchomości. Dlatego słusznie podnosi się w kasacji, że nie
wskazanie tego przepisu w treści samej decyzji o podziale nie niweczy
przewidzianych nim ustawowych skutków, jeśli tylko zostały spełnione wszystkie
warunki do nabycia działek przeznaczonych pod budowę nowych ulic, niezbędnych
do obsługi działek powstałych w wyniku podziału. Decyzja o podziale nie wywoła
powyższego skutku, gdy z nieruchomości wydzielono działki pod rozbudowę lub
modernizacje już istniejących ulic (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 sierpnia
1996 r.).
W obecnym stanie prawnym, wobec jednoznacznego brzmienia art. 98 ust. 1
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami przejście na
własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa obejmuje wyłącznie
działki wydzielone pod drogi publiczne odpowiednio: gminne, powiatowe,
wojewódzkie i krajowe. Jest to wynik nowelizacji tego artykułu, która weszła w życie
15 lutego 2000 r. (art. 1 i 9 ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. o zmianie ustawy …
10
Dz. U. Nr 6, poz. 70). W pierwotnym brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 21 sierpnia
1997 r. wywłaszczenie obejmowało działki gruntu „wydzielone pod drogi”.
Odstąpienie od pojęcia „ulic” i zastąpienie go pojęciem „drogi”, w połączeniu
z cytowanym przepisem ustawy o planowaniu przestrzennym wykorzystane
zostało jako argument za ograniczeniem skutków wywłaszczenia do działek
przeznaczonych pod budowę dróg publicznych albowiem tylko takich dróg odnosił
się art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (patrz wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2005 r. sygn. akt II CK 312/05). Tej wykładni
nie można jednak odnosić do okresu obowiązywania ustawy z dnia 29 kwietnia
1985 r o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, nie tylko dlatego że
wywłaszczenie było związane z przewidywaną budową „ulic”, ale także ze względu
na bardzo szerokie zmiany regulacji dotyczącej podziału nieruchomości zawarte
w nowej ustawie, które między innymi wprowadziły zakaz podziału, jeżeli
projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej,
przy czy czym sama ustawa określiła jak dostęp ten można osiągnąć, w tym także
przez wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze
służebności dla wydzielonych działek gruntu.
Wobec tego, że Sąd Okręgowy, bez ustaleń i oceny spełnienia wszystkich
przesłanek nabycia własności nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 5 u.og.g.
i w.n., bezzasadnie uznał za przesądzające o oddaleniu powództwa, to że
powstałe w wyniku podziału działki nr 330/21 i 331/21 nie stanowią dróg
publicznych, Sąd Najwyższy uwzględnił kasację strony pozwanej w opisanym
wyżej zakresie i na podstawie art. 39313
§ 1 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i
przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji.