V CZ 85/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 85/06
POSTANOWIENIE
Dnia 17 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Maria Grzelka
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa W.B.
przeciwko B.K. i D.K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 listopada 2006 r.,
zażalenia pozwanej D.K.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lipca 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2005 r. - zaocznym w stosunku do
pozwanej - zasądził solidarnie od małżonków B. i D.K. kwotę 52 500 zł tytułem
zapłaty podwójnego zadatku w związku z ustaleniem, że nie wywiązali się wobec
powoda z umowy przedwstępnej. Pozwani reprezentowani przez tego samego
adwokata zaskarżyli wymieniony wyrok wniesionymi oddzielnie apelacjami;
pozwana - po uprzednim przywróceniu jej przez Sąd Okręgowy terminu do
wniesienia apelacji.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2006 r. uwzględnił apelację
pozwanego i zmienił w stosunku do niego wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób,
że oddalił wobec niego powództwo; w ocenie Sądu Apelacyjnego powód nie dał
pozwanym zadatku. Postanowieniem natomiast z dnia 12 lipca 2006 r. odrzucił
apelację pozwanej, dlatego że zgodnie z art. 344 § 1 k.p.c. wyłącznym środkiem
zaskarżenia wyroku zaocznego jest sprzeciw.
Pozwana w zażaleniu na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lipca
2006 r., zawierającym oświadczenie o zmianie nazwy wniesionego przez nią pisma
z „apelacji” na „sprzeciw od wyroku zaocznego”, podniosła, że błędna nazwa
wspomnianego pisma była wynikiem oczywistej omyłki adwokata, uzasadnionej
okolicznościami, w jakich otrzymał on od niej umocowanie.
Pomijając zagadnienia nie mieszczące się w granicach dokonanego przez
pozwaną zaskarżenia postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lipca 2006 r.,
a mianowicie: kwestię dopuszczalności w następstwie apelacji pozwanego
rozpoznania sprawy także na rzecz pozwanej na podstawie art. 378 § 2 w związku
z art. art. 363 § 3 k.p.c., kwestię możliwości pozbawienia wykonalności tytułu
wykonawczego opartego na zasądzającym pozwaną wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 2 sierpnia 2005 r. na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 375
§ 2 k.c. oraz kwestię dopuszczalności zaskarżenia skargą kasacyjną wyroku sądu
drugiej instancji przez współuczestnika, który nie zaskarżył wyroku sądu pierwszej
instancji, gdy będące przedmiotem zaskarżenia obowiązki są wspólne dla
3
pozwanych współuczestników (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
23 marca 2006 r., II CZ 17/06, niepubl.), Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżenie przez adwokata wyroku zaocznego apelacją, a nie – jak tego
wymaga ustawa – sprzeciwem, nie może być uznane za oczywistą omyłkę,
pozbawioną negatywnych skutków procesowych. Pismom bowiem wnoszonym
przez zawodowych pełnomocników nie można nadawać znaczenia odmiennego od
tego, które oni im niewątpliwie nadali (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 4 października 2006 r., I CZ 81/06 – jeszcze nie publikowane – i cytowane
w nim orzeczenia).
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Maria Grzelka
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa W.B.
przeciwko B.K. i D.K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 listopada 2006 r.,
zażalenia pozwanej D.K.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lipca 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2005 r. - zaocznym w stosunku do
pozwanej - zasądził solidarnie od małżonków B. i D.K. kwotę 52 500 zł tytułem
zapłaty podwójnego zadatku w związku z ustaleniem, że nie wywiązali się wobec
powoda z umowy przedwstępnej. Pozwani reprezentowani przez tego samego
adwokata zaskarżyli wymieniony wyrok wniesionymi oddzielnie apelacjami;
pozwana - po uprzednim przywróceniu jej przez Sąd Okręgowy terminu do
wniesienia apelacji.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2006 r. uwzględnił apelację
pozwanego i zmienił w stosunku do niego wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób,
że oddalił wobec niego powództwo; w ocenie Sądu Apelacyjnego powód nie dał
pozwanym zadatku. Postanowieniem natomiast z dnia 12 lipca 2006 r. odrzucił
apelację pozwanej, dlatego że zgodnie z art. 344 § 1 k.p.c. wyłącznym środkiem
zaskarżenia wyroku zaocznego jest sprzeciw.
Pozwana w zażaleniu na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lipca
2006 r., zawierającym oświadczenie o zmianie nazwy wniesionego przez nią pisma
z „apelacji” na „sprzeciw od wyroku zaocznego”, podniosła, że błędna nazwa
wspomnianego pisma była wynikiem oczywistej omyłki adwokata, uzasadnionej
okolicznościami, w jakich otrzymał on od niej umocowanie.
Pomijając zagadnienia nie mieszczące się w granicach dokonanego przez
pozwaną zaskarżenia postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lipca 2006 r.,
a mianowicie: kwestię dopuszczalności w następstwie apelacji pozwanego
rozpoznania sprawy także na rzecz pozwanej na podstawie art. 378 § 2 w związku
z art. art. 363 § 3 k.p.c., kwestię możliwości pozbawienia wykonalności tytułu
wykonawczego opartego na zasądzającym pozwaną wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 2 sierpnia 2005 r. na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 375
§ 2 k.c. oraz kwestię dopuszczalności zaskarżenia skargą kasacyjną wyroku sądu
drugiej instancji przez współuczestnika, który nie zaskarżył wyroku sądu pierwszej
instancji, gdy będące przedmiotem zaskarżenia obowiązki są wspólne dla
3
pozwanych współuczestników (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
23 marca 2006 r., II CZ 17/06, niepubl.), Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżenie przez adwokata wyroku zaocznego apelacją, a nie – jak tego
wymaga ustawa – sprzeciwem, nie może być uznane za oczywistą omyłkę,
pozbawioną negatywnych skutków procesowych. Pismom bowiem wnoszonym
przez zawodowych pełnomocników nie można nadawać znaczenia odmiennego od
tego, które oni im niewątpliwie nadali (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 4 października 2006 r., I CZ 81/06 – jeszcze nie publikowane – i cytowane
w nim orzeczenia).
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).