Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 41/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa A. N.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej Zespołowi
Opieki Zdrowotnej w K.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 grudnia 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ś.
z dnia 1 czerwca 2010 r.,
I. odrzuca zażalenie w zakresie objętym punktem I
(pierwszym) zaskarżonego postanowienia,
II. oddala zażalenie w pozostałej części (punkt II zaskarżonego
postanowienia).
2
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2010 r. Sąd Okręgowy w Ś., działając na
podstawie art. 171 k.p.c., odrzucił wniosek Samodzielnego Publicznego Zakładu
Opieki Zdrowotnej Zespołu Opieki Zdrowotnej w K. o przywrócenie terminu do
złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku tego Sądu z
dnia 29 marca 2010 r. (pkt I) oraz odrzucił - jako spóźniony - wniosek o
sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku (pkt II).
W ocenie Sądu drugiej instancji, skoro przeszkoda w dokonaniu czynności
procesowej istniała 30 marca 2010 r., to termin do złożenia wniosku o przywrócenie
terminu do jej dokonania upłynął 7 kwietnia 2010 r. Tymczasem - chociaż odpis
wyroku bez uzasadnienia wpłynął do kancelarii pełnomocnika reprezentującego
stronę pozwaną 8 kwietnia 2010 r. - wniosek o przywrócenie terminu został złożony
dopiero 15 kwietnia 2010 r., a więc z przekroczeniem terminu określonego w art.
169 § 1 k.p.c.
Strona pozwana wniosła zażalenie na powyższe postanowienie „w sprawie
odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i
doręczenie uzasadnienia wyroku z dnia 29 marca 2010 r. oraz odrzucenia wniosku
o sporządzenie i doręczenie w/w uzasadnienia”, zaskarżając je w całości. Skarżący
zarzucił naruszenie art. 169 § 1 k.p.c., poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego
polegające na przyjęciu, że jej pełnomocnik mógł złożyć wniosek o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku do
7 kwietnia 2010 r., nie biorąc pod uwagę faktu, iż dowiedział się on o uchybieniu
pracownika sekretariatu dopiero 8 kwietnia 2010 r. i wysłał wniosek o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku
wraz z wnioskiem o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku 15 kwietnia
2010 r. mieszcząc się tym samym w terminie, o którym stanowi art. 169 § 1 k.p.c.
Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i skierowanie wniosków strony pozwanej do ponownego
rozpoznania przez Sąd drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Zgodnie z art. 3941
k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na
postanowienie Sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz co do
kosztów procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej
instancji (§ 1), a nadto w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna,
zażalenie przysługuje także na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji (§ 2). W judykaturze Sądu Najwyższego
przyjmuje się zgodnie, że postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające wniosek
strony o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem w celu wniesienia skargi
kasacyjnej jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu
art. 3941
§ 2 k.p.c. Jeżeli zatem postanowienie takie wydane zostało przez Sąd
drugiej instancji w sprawie, w której przysługuje skarga kasacyjna, może być ono
przedmiotem zażalenia do Sądu Najwyższego. Z kolei postanowienie oddalające
lub odrzucające wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności
procesowej nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie i dlatego
nie podlega zaskarżeniu zażaleniem (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNAPiUS 2000 nr
24, poz. 887, w której wyrażony został pogląd potwierdzający wpadkowy charakter
postępowania o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, którego
celem jest jedynie ocena zasadności wniosku o przywrócenie terminu, w tym
zbadanie, czy zaniechanie dokonania czynności było spowodowane
okolicznościami niezawinionymi przez stronę). Postanowienie to - jako niekończące
postępowania w sprawie, a więc niezaskarżalne w drodze zażalenia wniesionego
na podstawie art. 3941
§ 2 k.p.c. - należy do kategorii postanowień, o jakich mowa
w art. 380 k.p.c., który znajduje zastosowanie w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym wywołanym wniesieniem zażalenia na postanowienie sądu drugiej
instancji na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39821
k.p.c. Oznacza to, że na
wniosek strony (zgłoszony w zażaleniu), postanowienie sądu drugiej instancji,
którego przedmiotem jest przywrócenie terminu do dokonania czynności
procesowej może być skutecznie kwestionowane w zażaleniu na postanowienie o
4
odrzuceniu wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie odpisu
wyroku z uzasadnieniem, jeżeli miało wpływ na rozstrzygnięcie zawarte w tym
postanowieniu. Inaczej rzecz ujmując, badanie na podstawie art. 380 w związku z
art. 39821
i art. 3943
§ 3 k.p.c. w wyniku tzw. uprzedniej kontroli prawidłowości
orzeczenia, które nie podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia jest dopuszczalne,
jednak warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało
wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku
odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu
zażaleniem. Gdy w sprawie występuje profesjonalny pełnomocnik wniosek taki
powinien być jednoznacznie sformułowany, gdyż nie ma podstaw do przypisywania
pismom przez niego wnoszonym treści wprost w nich nie wyrażonych (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2008 r., II CZ 54/08, LEX nr
447663; z dnia 28 października 2009 r., II PZ 17/09, LEX nr 559946).
Z konstrukcji sporządzonego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym
zażalenia jednoznacznie wynika, że tym właśnie środkiem zaskarżenia zostało
objęte postanowienie Sądu drugiej instancji nie tylko w zakresie odrzucającym
wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku, ale także w części
odnoszącej się do odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej
czynności procesowej. Wskazuje na to zarówno zakres zaskarżenia, jak i
powołanie jako jedynego zarzutu zażalenia obrazy art. 169 § 1 k.p.c. Skarżący nie
zawarł w zażaleniu odnoszącym się do postanowienia odrzucającego wniosek o
sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku ani stosownego wniosku, o którym
stanowi art. 380 k.p.c., ani nawet nie powołał się na ten przepis. Zawarte w
uzasadnieniu zażalenia rozważania dotyczące przywrócenia terminu do dokonania
czynności procesowej nie mogą być same w sobie uznane za taki wniosek i
wywołać skutku określonego w art. 380 k.p.
Z powyższych względów zażalenie na postanowienie odrzucające wniosek o
przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie
uzasadnienia wyroku podlega - jako niedopuszczalne - odrzuceniu na podstawie
art. 3941
§ 2 i 3 w związku z art. 39821
i art. 373 k.p.c., czego konsekwencją jest
oddalenie zażalenia w pozostałej części z mocy art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.