Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Zabrocka

Protokolant: st.sekr.sądowy Alina Bastuba

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

nr (...)

oddala odwołanie.

/ na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VII U 2750/12

UZASADNIENIE

Decyzją-bez daty - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił K. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS uznała, że nie jest on niezdolny do pracy(k. 190 ) .

K. M. wywiódł odwołanie od powyższej decyzji domagając się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu neurologii na okoliczność schorzeń uniemożliwiających orzeczenie pełnej zdolności do pracy. Podniósł, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z szeregiem orzeczeń lekarzy specjalistów leczących ubezpieczonego od 1998r. Stopień zmian chorobowych nie zmniejsza się, a intensyfikuje. Od 2012 posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności w miejsce wcześniej orzeczonego lekkiego stopnia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazał, iż orzeczeniem z dnia 31 lipca 2012r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, iż wnioskodawca – K. M. nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

K. M. urodził się (...) Z zawodu wyuczonego jest mechanikiem maszyn i urządzeń okrętowych. Obecnie zatrudniony jest w charakterze ochroniarza . Do pracy tej ubezpieczony został dopuszczony orzeczeniem lekarza profilaktyka.(niesporne k. 41 akt ).

Od dnia 18 marca 1999r. do dnia 31 maja 2012r. wnioskodawca uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy .

Dowód : akta rentowe : decyzje : k. 26, 45, 56, 79, 99, 130, 152, 158, 166

kserokopia wyroku k. 111,

W dniu 9 maja 2012r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie renty na dalszy okres.

Został skierowany na badanie przez lekarza Orzecznika ZUS.

Lekarz Orzecznik ZUS , po konsultacji lekarza neurochirurga , rozpoznał, u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego z przewlekłą PJM L4/L5 bez ucisku na korzenie z okresowym zespołem bólowym kręgosłupa i lewej kończyny dolnej i stwierdził że K. M. nie jest niezdolny do pracy. Może być leczony w ramach ZLA.

Wnioskodawca wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia.

Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u niego analogicznie jak Lekarz Orzecznik i orzeczeniem z dnia 31 lipca 2012r. stwierdziła , że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Zaskarżoną decyzją w niniejszym postępowaniu (bez daty ) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił K. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS uznała, że nie jest on niezdolny do pracy.

Dowód: akta rentowe - wniosek k .189, decyzja k. 190 , dokumentacja lekarska ZUS: opinia lekarza orzecznika ZUS k.151, opinia konsultanta k. 147-150, sprzeciw k.152-153, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k.153, orzeczenie lekarza orzecznika k. 162, orzeczenie komisji lekarskiej k. 166

Orzeczeniem z dnia 23 stycznia 2003r. ubezpieczony zaliczony został do lekkiego stopnia niepełnosprawności , zaś kolejnym orzeczeniem z dnia 17 kwietnia 2012r, orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności .

Dowód : akta sprawy - koperta k. 4 orzeczenia w załącznikach do odwołania.

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu oraz dla zweryfikowania orzeczeń wydanych przez Lekarza Orzecznika oraz Komisję Lekarską ZUS, wymagane były wiadomości specjalne, zatem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa wskazanego przez ubezpieczonego .

Wskazał Sąd, iż przy wydaniu opinii biegła winna mieć na względzie , orzeczony u ubezpieczonego stopień niepełnosprawności.

Na podstawie badania neurologicznego i dokumentacji lekarskiej biegła neurolog rozpoznała u ubezpieczonego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo –dyskopatycznych z rwą lewostronną w wywiadzie i stwierdziła , że wnioskodawca jest zdolny do pracy dotychczas wykonywanej tj. pracy w ochronie.

Wyjaśniła , iż zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne w odcinku szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym w badaniach MRI nie powodują ciasnoty kanałowej , natomiast zwężenie niektórych otworów międzykręgowych może być powodem okresowego pojawiania się dolegliwości korzeniowych podrażnieniach, co jest odnotowane przez leczącego neurologa.

Badanie sądowe nie wykazało obecności tych objawów , podobnie jak wcześniej przeprowadzone przez lekarzy orzeczników ZUS. Nie wykazano także objawów ubytkowych korzeniowych pod postacią niedowładu kończyn czy korzeniowych zaburzeń czucia. Brak odruchów kolanowych i skokowego prawego jest dowodem wcześniejszych zespołów korzeniowych z powodu, których ustalano przez kilka lat częściową niezdolność do pracy. Brak niedowładów kończyn, zaników mięśni , zaburzeń chodu mówi o odzyskaniu zdolności do pracy, którą ubezpieczony wykonuje (w ochronie ).

Podkreśliła biegła , że w badaniu neurologa w 2003r. nie wykazano objawów ubytkowych korzeniowych . Mimo upływu wieku lat od tego badania nie doszło do ubytków neurologicznych. Okresowo pojawiające się dolegliwości korzeniowo-podrażnieniowe winny być leczone specjalistycznie (także rehabilitacyjnie ) w ramach czasowych zwolnień lekarskich .

O istotnej poprawie stanu zdrowia ubezpieczonego , w porównaniu z okresem kiedy uznawano go za częściowo niezdolnego do pracy, świadczy brak objawów korzeniowych podrażnieniowych oraz istotnych ubytkowych , w tym niedowładu kończyn.

Zmiany zwyrodnieniowo –dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego , podobnie jak w odcinku lędźwiowym , nie są powodem ciasnoty kanałowej, nie wykazano badaniem objawów patologicznych, tak korzeniowych rozciągowych jak ubytkowych czy rdzeniowych . Podała także biegła, że drżenie pozycyjne rąk nie jest nadmiernie wyrażone, nie upośledza do zatrudnienia , a sprawność manualna badanego jest dobra.

Odnosząc się do orzeczonego stopnia niepełnosprawności ubezpieczonego biegła podała, że nie jest on równoznaczny z niezdolnością do pracy jeśli nie wiąże się z przedmiotowymi objawami neurologicznymi wskazującymi na uszkodzenie układu nerwowego.

Dowód : opinia biegłej neurolog k. 19- 22

W zarzutach do opinii biegłych K. M. wskazał jedynie, że nie zgadza się z opinią biegłej albowiem jest ona nieprzydatna do niniejszego postępowania , jest niepełna i nie dotyczy postawionej tezy. Stwierdzając , że ubezpieczony jest zdolny do wykonywanej pracy w ochronie, biegła nie precyzuje jakie czynności ubezpieczony musi wykonać pozostając w zatrudnieniu na takim stanowisku .

Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego względnie o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej dotychczasowego biegłego.

(Zarzuty k 33-34 akt)

Na rozprawie w dniu 8 maja 2013r. wnioskodawca podtrzymał odwołanie w sprawie i wskazał że w dalszym ciągu pracuje w ochronie . Jest do tej pracy dopuszczony orzeczeniem lekarza. Zgadza się z orzeczeniem tego lekarza, podobnie jak z opinią biegłej , że jest zdolny do pracy ochroniarza, jednakże opinię jako taką kwestionuje , bo jest chory i należy mu się renta.

(protokół k.41 akt)

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - dalej: ustawa (Dz.U z 2009r. nr 153 poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie z zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokujące odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy. Poza sporem były pozostałe przesłanki niezbędne do uzyskania prawa do renty, określone w powołanych wyżej przepisach.

Nie budziło wątpliwości w sprawie, że ubezpieczony cierpi na określone schorzenia kręgosłupa odcinka lędźwiowego i szyjnego i one w przeszłości stanowiły podstawę do przyznania mu świadczeń rentowych , jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy.

Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekonanie, że jest niezdolny do pracy nie może zastąpić oceny dokonanej przez wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (vide: wyrok SN z dnia 22. stycznia 1998r. II UKN 466/97 OSNAP 1999/1/25 ).

Należy zauważyć, iż biegła neurolog kategorycznie i jednoznacznie stwierdziła , iż ubezpieczony jest obecnie zdolny do pracy. Dodać przy tym należy, iż w orzecznictwie przyjmuje się pogląd, że strona, która zamierza skutecznie podważyć opinie biegłych winna przedstawić rzeczowe argumenty znajdujące potwierdzenie w wynikach badań.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie składał merytorycznych zastrzeżeń do opinii biegłej sądowej . Nie mają bowiem takiego charakteru zarzuty , które przedstawił w piśmie z dnia 26 lutego 2013r. Jednocześnie ubezpieczony zgodził się z wnioskiem biegłej , że jest zdolny do pracy aktualnie wykonywanej tj. pracy ochroniarza . Zdolność ubezpieczonego do pracy w takim charakterze potwierdził także lekarz profilaktyk dopuszczający ubezpieczonego do pracy. Zdaniem ubezpieczonego jednakże renta mu się należy , bo jest chory . Takie wnioskowanie jest błędne , na co już Sąd wskazywał powyżej , że to nie sam fakt występowania choroby powoduje niezdolność do pracy .

Opinia biegłej powołanej w sprawie zawiera szczegółowe wyjaśnienia dotyczące wszystkich schorzeń kręgosłupa zdiagnozowanych u badanego i ich wpływu na zdolność do pracy a zarzuty wnioskodawcy są swoistego rodzaju polemiką z wnioskami płynącymi z opinii.

Twierdzenie , że opinia biegłej jest niepełna i nie dotyczy postaciowej tezy dowodowej jest błędne. Przeciwnie , biegła mając postawiona przez Sąd tezę dowodową precyzyjnie wyjaśniła stan zdrowia ubezpieczonego . Podała na czym polega istotna poprawa stanu jego zdrowia w porównaniu z okresem , kiedy był uznawany za częściowo niezdolnego do pracy.

Tym samym sporządzona przez biegłą opinia stanowi wystarczający materiał do oceny zdolności wnioskodawcy do pracy.

Zarzuty skarżącego nie mogą zaś stanowić podstawy do powołania dowodu z opinii innego biegłego. Nie stanowi bowiem okoliczności uzasadniającej powołanie innego biegłego to, że strona nie zgadza się z wnioskami opinii dla niej niekorzystnej.

Odnosząc się do kwestii orzeczonej niepełnosprawności ubezpieczonego , wskazać należy , iż , Sąd wziął pod uwagę pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11.02.2005r. (I UK 177/04, OSNP 2005/18/290), iż przy ocenie niezdolności do pracy określonej w art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie można pomijać stopnia niepełnosprawności ubezpieczonego ustalonego na podstawie art. 3, art. 4 i art. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Tak więc Sąd bierze pod uwagę orzeczenia o niepełnosprawności strony, jednakże nie ma ono zasadniczego znaczenia dla orzeczenia o jej niezdolności do pracy. Przedmiotem sporu, tak jak w niniejszej sprawie, jest bowiem niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożność wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym (vide: wyrok SN z 20.08.2003 r. ,II UK 386/02, OSNP 2004/12/213). Podkreślenia nadto wymaga, że nie każda osoba niepełnosprawna jest osobą niezdolną do pracy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23.06.2006r., sygn. akt III AUa 1493/05, Pr. Pracy 2006/11/43).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela stanowisko zajęte w wyżej wymienionych wyrokach przez Sąd Najwyższy, jak i Sąd Apelacyjny w Łodzi .

W przedmiotowej sprawie biegła odniosła się do orzeczenia o ustaleniu stopnia niepełnosprawności ubezpieczonego i jednoznacznie wskazała, że nie przekłada się ono na niezdolność do pracy jeżeli nie wiąże się z objawami nieurologicznymi , jak ma to miejsce w niniejszej sprawie.

Konkludując, Sąd uznał, iż orzeczenia ustalające stopień niepełnosprawności ubezpieczonego nie ma znaczenia przesądzającego dla niniejszej sprawy .

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii powołanej w sprawie biegłej i rozpoznanych przez nią schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia wnioskodawcy, zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, że bez wątpienia stanowisko specjalisty neurologa przemawia za uznaniem obecnie ubezpieczonego za zdolnego do podjęcia pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami.

Występujące u wnioskodawcy schorzenie kręgosłupa ma oczywiste przełożenie na dyskomfort życia wnioskodawcy, jednakże nie w stopniu przez niego subiektywnie odczuwanym. Stopień zaawansowania stwierdzonych schorzeń nie powoduje obecnie u wnioskodawcy całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. Wykonywanie przez wnioskodawcę prac zgodnych z posiadanymi kwalifikacjami i dotychczasowym doświadczeniem zawodowym -w opinii zarówno biegłego sadowego , jak i lekarzy orzeczników ZUS- jest przy stanie rozpoznanych schorzeń w pełni możliwe.

W konkluzji, Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołujący się K. M. jest zdolny do pracy i nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego, co skutkuje uznaniem odwołania ubezpieczonego za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Elżbieta Zabrocka