Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 116/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 maja 2014 r.,
sprawy: P. Z. skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii, S. T. skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
z powodu kasacji, wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 20 listopada 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 23 stycznia 2013 r.;
postanowił :
1. oddala obie kasację jako oczywiście bezzasadne;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanych w częściach na nich przypadających.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia 23 stycznia 2013 r., skazani
zostali: I. P. Z. za przestępstwo z art. 56 ust 3 ust. z dnia 29 lipca 2005 r., o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. – na karę 4 lat
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych przy
przyjęciu jednej stawki na kwotę 100 zł,; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono
2
przepadek korzyści majątkowej w kwocie 39.200 zł; II. S. T. za przestępstwa: 1) z
art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii – na karę
2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 80 stawek dziennych przy
przyjęciu jednej stawki na kwotę 100 zł,
2) z art. 56 ust 3 cyt. ustawy – na karę 1 roku pozbawienia wolności, łącznie na
karę 2 lat pozbawienia wolności.
Od tego wyroku apelację wnieśli m.in. obrońcy oskarżonych P. Z. i S. T. oraz
prokurator na niekorzyść m.in. tych oskarżonych.
Apelacja obrońcy P. Z. podnosiła zarzut obrazy przepisów postępowania – art. 237
§2 k.k., art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art., 410 k.p.k., błędu w ustaleniach faktycznych oraz
rażącej niewspółmierności kary.
Apelacja obrońcy S. T. zarzucała błąd w ustaleniach faktycznych oraz obrazę
przepisów postępowania – art. 4 § 2, art. 7 i art. 424 § 1 k.p.k.
Apelacja prokuratora podnosiła zarzut obrazy prawa materialnego – art. 4 § 1 k.k.,
art. 45 §1 k.k. i art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok: w
stosunku do S. T. w ten sposób, że:
a) uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności z pkt XV;
b) w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XIV uznał go za winnego
tego, że w dniu 30 maja 2009 r., w B., w zamiarze uczestnictwa w obrocie
znaczną ilością substancji psychotropowych czynił przygotowania do
przestępstwa kwalifikowanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2015 r.,
o przeciwdziałaniu narkomanii w ten sposób, że złożył u P. K. zamówienie
na zakup amfetaminy o wadze 3 kilogramów, to jest przestępstwa
kwalifikowanego z art. 57 ust 2 cyt. ustawy: za ów czyn na podstawie tego
przepisu skazał go i wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;
c) czyn przypisany oskarżonemu w pkt XIII zakwalifikował z art. 56 ust 3 cyt.
ustawy (w brzmieniu obowiązującym stosownie do treści opublikowanej w
Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z 2005 roku) w zw. z art. 4 § 1 k.k., te przepisy
przyjął za podstawę skazania, zaś za podstawę wymiaru kary przyjął
przepisy art. 56 ust 3 cyt. ustawy (w brzmieniu j.w.) w zw. z art. 4 § 1 k.k., a
3
wymierzoną karę pozbawienia wolności złagodził do wymiaru 1 roku i 6
miesięcy;
d) na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec
oskarżonego S. T. kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 1 roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności;
w stosunku do oskarżonego P. Z. w ten sposób, że z opisu czynu ciągłego
przypisanego mu w pkt. XII i składających się na ten czyn zachowań wyeliminował
zwroty „nie mniej niż” i „nie mniejszą niż”, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu
obowiązującym stosownie do treści opublikowanej w Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z
2005 r.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., te
przepisy przyjął za podstawę skazania, za podstawę wymiaru kary przyjął przepisy
art. 56 ust. 3 cyt. ustawy (w brzmieniu j.w.) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1
k.k., zaś wymierzoną za ten czyn karę pozbawienia wolności złagodził do wymiaru
3 lat i 6 miesięcy; w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku kasacje wnieśli obrońcy skazanych P. Z. i S. T.
Obrońca skazanego P. Z. zarzucił:
- rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie:
I. art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nierozważenie wszystkich zarzutów wskazanych w
środku odwoławczym, a przede wszystkim zarzutu zgłoszonego na rozprawie
w dniu 20 listopada 2013 r. w zakresie obrazy przez Sąd I instancji przepisów
postępowania tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającej na braku uzasadnienia
przyjętej wobec skazanego P. Z. kwalifikacji prawnej czynu, za który został
skazany i zakwalifikowaniu go w związku z art. 65 § 1 k.k.,
II. art. 457 § 3 k.p.k. poprzez zbiorcze i ogólnikowe ustosunkowanie się do
zarzutów podniesionych przez obrońców, brak uzasadnienia dlaczego zarzut
obrazy przepisów postępowania dotyczący art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. nie jest
zasadny.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
Obrońca skazanego S.T. zarzucił:
4
- rażące naruszenie przepisów prawa, a mianowicie:
art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na tym, że Sąd Okręgowy w wyniku
nierzetelnego rozpoznania środka odwoławczego nie poddał wszechstronnej i
wnikliwej analizie, ani nie ustosunkował się w sposób wyczerpujący w uzasadnieniu
wyroku do stawianych w apelacji zarzutów dotyczących:
- braku możliwości procesowego wykorzystania zgromadzonych w postępowaniu
materiałów uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych
oskarżonego P. K., co do osoby S. T. (wobec której Sąd w stosownym terminie
nie wydał postanowienia o zarządzeniu lub legalizacji takiej kontroli), poprzez
posłużenie się nimi w trakcie przesłuchania pierwszego z ww. wymienionych, a
tym samym „przemycenie" do procesu dowodu zdobytego w sposób sprzeczny z
ustawą, który - w sposób niedopuszczalny - wytyczył następnie kierunek
postępowania organów ścigania i posłużył do zdobycia kolejnych dowodów,
- braku możliwości posłużenia się przez funkcjonariuszy Policji w trakcie
przesłuchania P. K. jedynie stenogramami rozmów telefonicznych, nie
dysponując przy tym samymi nagraniami, w sytuacji niemożności zastępowania
w procesie nagrań takimi zapisami, a przez to wpływanie na wypowiedzi
podejrzanego środkami niedopuszczalnymi, narzucającymi odpowiedź, a więc
niedozwolonymi w rozumieniu art. 171 § 1 k.p.k.,
- naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień P. K., mimo
wskazywania ich zmienności i niekonsekwencji,
- nienależytego uargumentowania przez Sąd Okręgowy swojego stanowiska w
części motywacyjnej wyroku.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
I. Co do kasacji obrońcy skazanego P. Z.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Brak podstaw do przyjęcia, że doszło do rażącego naruszenia art. 433 § 2
k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. Treść uzasadnienia wyroku sądu Apelacyjnego nie
5
pozostawia wątpliwości, że podniesione w apelacji obrońcy zarzuty zostały przez
ten sąd należycie rozpoznane, a następnie wszechstronnie rozważone, do
wszystkich istotnych okoliczności i twierdzeń Sąd II instancji ustosunkował się. Sąd
odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji w zakresie ustaleń
faktycznych dotyczących czynu przypisanego oskarżonemu oraz kwalifikacji
prawnej, z korektą wynikającą z zastosowania art. 4 § 1 k.k., tym samym odwołał
się do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego i
zaakceptował ustalenie sądu pierwszej instancji co do charakteru wpłat
dokonanych przez S. A. na rachunek bankowy P. Z. Brak jest zatem przesłanek do
przyjęcia, że doszło do niepełnego czy nierzetelnego rozpoznania środka
odwoławczego.
II. Co do kasacji obrońcy skazanego S. T.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza treści zarzutu i części motywacyjnej skargi kasacyjnej wskazuje, że
skarżący powtórzył zarzuty i argumentację apelacji. Tymczasem uzasadnienie
zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd Apelacyjny dokonał pełnej kontroli
instancyjnej wyroku Sądu Okręgowego, wnikliwie i dokładnie przeanalizował
zarzuty i wnioski apelacji, wskazał czym kierował się uznając je za niezasadne
bądź zasadne.
Oczywiste jest zatem, ze sąd odwoławczy prawidłowo wywiązał się ze
swoich obowiązków wynikających z treści art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
Wbrew sugestiom skarżącego nie można utożsamiać faktu niepodzielenia
zasadności podniesionych w apelacji zarzutów z rażącym naruszeniem
wskazanych w kasacji przepisów prawa procesowego.
Z uwagi na brak merytorycznych argumentów godzących w istotę orzeczenia
Sądu odwoławczego, podzielając stanowisko przedstawione przez prokuratora w
pisemnej odpowiedzi na kasację, Sąd Najwyższy oddalił obie kasacje jako
bezzasadne w stopniu oczywistym.
6